maandag 25 juli 2016

Mislukte Staatsgreep in Turkije


Op 15 juli probeerden delen van het Turkse leger een coup d'état te plegen tegen het regime van President Recep Tayyip Erdogan (AKP) in een poging om wederom een reactionaire militaire dictatuur in Turkije te vestigen. In Istanboel, Ankara en andere grote Turkse steden werden militaire blokkades opgeworpen en werd er een avondklok ingesteld. Opstandige militaire eenheden namen de staatstelevisie over, belegerden het presidentieel paleis, het parlement en kondigden aan de macht in het land over genomen te hebben.

President Erdogan die op dat moment vermoedelijk in Marmaris verbleef, riep via een Skype bericht zijn volk op om de coupplegers tot stoppen te dwingen. Massaal werd er gehoor gegeven aan zijn oproep. Vele duizenden woedende APK-aanhangers gingen uit protest de straten op om het leger te confronteren. Onder andere op de Bosporus-brug in Istanboel kwam het tot een grote confrontatie waarbij de coupplegers met scherp op de manifestanten schoten. Ordetroepen en legereenheden die trouw aan het regime waren gebleven zetten de tegenaanval in. In de vroege ochtend leek het gevaar van een staatsgreep geweken. Het dodental lag tegen die tijd op zo'n 265 doden en duizenden gewonden.

APK aanhangers bestormen massaal de coupplegers

Binnen het Turkse leger - met name onder de kolonels - heerste er al enige tijd ontevredenheid over het beleid van Erdogan. In de ogen van sommige officieren faalt Erdogan er in om de Koerdische kwestie in het Zuid-Oosten van het land en de terreurgolf die het land teistert te bedwingen. Een ander punt van kritiek is zijn beleid inzake Syrië en zijn terughoudendheid om een 'safe haven' aan de Turkse grens te creëren.

Het Turkse regime beschouwt Imam Fetullah Gülen als het brein achter deze coup. Hoewel Gülen in 1999 naar de Verenigde Staten vertrok, waren hij en Erdogan tot 2013 nog bondgenoten. Ze werkten samen om van de Kemalisten in het leger en in de civiele bureaucratie af te komen door middel van verschillende zuiveringen. In 2012 ontstond er een conflict tussen Erdogan en Gülen, die een grotere macht naar zich toe wilde trekken, wat één jaar later in 2013 zou leiden tot een breuk.


Vanuit Amerika voert Gülen nog steeds de Gülen beweging in Turkije aan, die als een clandestiene parallelle staat opereert dankzij haar diepe infiltratie in het staatsapparaat. Hoewel Gülen officieel alle betrokkenheid bij de coup d'état ontkent, vormden pro-Gülen officieren wel degelijk de ruggengraat van deze operatie. De betrokkenheid van Washington is een punt van speculatie, maar het is in ieder geval duidelijk dat de Amerikaanse inlichtingendiensten voorkennis moeten hebben gehad over de coup. Dit lijkt dan ook een nieuwe episode in de alsmaar verder verslechterende betrekkingen tussen het Westerse imperialisme en hun Turkse NAVO-bondgenoot.

Erdogan en Gülen in 'betere tijden'

Erdogan is geen revolutionair of een anti-imperialist - tijdens zijn politieke carrière heeft hij maar al te vaak de belangen gediend van het NAVO-imperialisme en de internationale monopolies. Erdogan is een bourgeois politicus en in niets verschillend van de coupplegers die zijn regime omver wilden werpen. Het is dus duidelijk dat de coup en de krachten die erachter zitten geenszins de belangen van het proletariaat vertegenwoordigen. Eveneens is de onderdrukking van deze coup door de AKP evenmin een overwinning voor de arbeidersklasse. De arbeiders hebben niets te winnen bij deze kapitalistische oorlog en dus dienen ze de positie in te nemen van het revolutionair defaitisme.


Het mag echter duidelijk zijn dat de destabilisering van Turkije en de verslechterende relatie met het Westen een klap voor het NAVO-imperialisme is, dat op langere termijn potentieel revolutionaire perspectieven zou kunnen bieden. Binnen deze situatie kan een onafhankelijke revolutionaire kracht wellicht de balans van macht binnen het land gebruiken en veranderen door het proletariaat te mobiliseren tijdens de coups of de reactionaire campagnes die er op volgen. We zullen de situatie in Turkije dan ook nauwlettend blijven volgen.

APK symthatisanten bezetten massaal het Taksimplein en andere Turkse pleinen om hun loyaliteit aan 'Basyüce' Erdogan te betuigen

zondag 24 juli 2016

17 September 2016: Stop TTIP & CETA!



Op 17 september wordt er in verschillende Duitse steden geprotesteerd tegen de TTIP & CETA. De TTIP (Transatlantic Trade and Investment Partnership) is een handelsverdrag tussen de Europese Unie en de Verenigde Staten met als doel een gezamenlijke vrije markt te realiseren. Het voornaamste onderwerp van gesprek tijdens de onderhandelingen is het terugdringen van handelsbarrières, deze betreffen voornamelijk de uiteenlopende regelgeving tussen de VS en de EU die via dit verdrag gelijk getrokken zullen worden. Het CETA (Comprehensive Economic and Trade Agreement) is een vergelijkbaar verdrag echter dan tussen Europa en Canada. De TTIP & CETA zijn verdragen die enkel gericht zijn op de belangen van multinationale corporaties en zal vergaande gevolgen hebben voor de werkende massa's.

Dat dit verdrag het daglicht niet kan verdragen wordt nog eens benadrukt doordat de onderhandelingen geheel achter gesloten deuren en in achterkamertjes plaats vinden. Bijna niemand weet precies wat er nu exact in staat, behalve de onderhandelaars zelf, een select groepje politici en bedrijfslobbyisten die mogen adviseren hoe hun eigen belangen het best gediend kunnen worden. Europarlementariërs kunnen de TTIP-documenten uitsluitend in gereserveerde leesruimtes in Brussel doorbladeren, met vele honderden pagina’s vol technische inhoud die slechts in een erg kort tijdsbestek ingezien kunnen worden. Aantekeningen en kopieën mogen niet gemaakt worden, ook mogen zij geen mobiele telefoons, dictafoons en dergelijke mee naar binnen nemen. De concrete inhoud van het verdrag is en blijft dus onbekend (- Wikileaks gelekte stukken daargelaten).

Reden genoeg voor vakbonden, ngo’s, sociale bewegingen, milieuorganisaties en antiglobalisten om zich ernstige zorgen te maken en een anti-TTIP-coalitie te vormen. Vakbonden vrezen een verregaande afbraak van de sociale verworvenheden en rechten van de arbeidersklasse. Klein en middenbedrijven vrezen oneerlijke concurrentie van grote monopolies. Milieuorganisaties vrezen een versoepeling van voedselveiligheid en een verslechtering van het milieu en van het dierenwelzijn. Ongeacht dat de exacte inhoud van het verdrag nog onbekend is, kan het inmiddels aangenomen geworden dat al deze zorgen volkomen gegrond zijn, zoals eerdere grote vrijhandelsverdragen, bijvoorbeeld NAFTA, al aangetoond hebben. Ook zal het beruchte ISDS-systeem er komen; een arbitragemechanisme dat het megacorporaties toestaat om nationale overheden te kunnen aanklagen bij onenigheden over hun bedrijfsvoering door nieuwe wetgevingen (zoals investeringen die scheef lopen).

Econoom Jeronim Capaldo van de International Labour Organisation kwam in januari vorig jaar al met tegenargumenten op die van TTIP-voorstanders. Volgens Capaldo zal de economie van de EU niet met 5% groeien, wat voorstanders beweren. In tegendeel juist! Deze zal dalen met 0,1%, evenals dat de export daalt met 0,5 %. Ook de beloofde groei van 1,3 miljoen banen moet herzien worden. Er zullen juist meer dan 600.000 werklozen bij komen. Voor- en tegenstanders in dit debat gaan er beiden van uit dat de VS in dit verdrag bedrijven dwingt te reorganiseren of ze dwingt elkaar kapot te concurreren. Volgens voorstanders komen de verliezende bedrijven er wel bovenop met meer banen, maar het tegenovergestelde scenario is een stuk aannemelijker. Daarover kan Mexico meepraten: Sinds het NAFTA-handelsverdrag (tussen de VS, Canada en Mexico) is er geen economische groei gekomen en gingen er juist meer banen verloren dan ooit te voren. Omdat door dit verdrag ook de import uit de VS zal stijgen en de EU-economie minder hard zal groeien, gaat dat eveneens ten koste van de Europese productie (en dus de sociale verworvenheden).

Het ACN/AKN roept dan ook om gehoor te geven aan de oproep van het AKK om zelfstandig deel te nemen aan de protesten op 17 september! Niet om de kleinburgerlijke eisen van ondernemers van het MKB te steunen in het behoud van hun lokale markten, noch om de reformistische eisen van de systeem vakbonden of de burgerlijke democratie te beschermen, maar om vanuit de basis de anti-kapitalistische krachten te verenigen in een strijd tegen de kapitalistische onderdrukking. Alleen de omverwerping van het kapitalisme kan een verbetering brengen. Enkel de socialistische revolutie kan de maatschappij in staat te stellen haar weg vooruit naar een werkelijke volksgemeenschap voort te zetten, waarin alle menselijke behoeften volledig worden bevredigd. En dat vergt een harde strijd – klasse tegen klasse!


VERZET EN PROTEST AANWAKKEREN!

TOT ZIENS AAN HET FRONT!

dinsdag 5 juli 2016

Brexit: 'White Working Class' is terug van weggeweest

Als proletarische en revolutionaire oppositie tegen het EU-imperialisme, verwelkomen wij de Brexit.

In de strijd voor de Brexit was Groot-Brittannië niet enkel verdeeld tussen de voor- en tegenstanders, maar vooral tussen de verschillende klassen. Doorslaggevend voor de Brexit stem was de golf aan arbeidsmigranten die het land overspoelden. De Britse 'white working class', geteisterd door een ingestorte Britse industrie sector, slechte arbeidscondities, wijdverspreide armoede en werkloosheid, zien de komst van deze economische concurrenten uit de andere EU-lidstaten als een directe bedreiging voor hun eigen al precaire voortbestaan.

De Brexit is een grote nederlaag voor de 'City of London' en voor de bazen en bankiers van Europa en de VS. Deze stem om uit de EU te vertrekken is bovenal een uitdrukking van de vijandigheid van de Britse arbeiders tegen de EU-elites en de Britse heersende klasse, met hun beleid van sociale afbraak en de voortdurende vernietiging van de industrie, die hele delen van het proletariaat de armoede in hebben gedreven.

Met het alsmaar toenemende anti-EU sentiment onder de arbeidersklasse in Frankrijk, Griekenland, Spanje en de rest van Europa is deze destabiliserende gebeurtenis voor het imperialistische EU-project een grote opsteker voor de klassenstrijd in heel Europa. Het enige doel van de EU is het maximaliseren van winsten voor de kapitalistische klasse, ten koste van de arbeiders. Het uittreden van het Britse imperialisme kan de doodsteek voor deze toch al instabiele club van kapitalisten betekenen.

Het Brexit referendum is de tweede keer in korte tijd dat de Europese arbeiders de EU verworpen hebben. Nog geen jaar geleden werd de anti-EU stem van de arbeiders in Griekenland schaamteloos bedrogen door de reformistische Syriza regering, die op haar knieën ging voor de banken. Ook in Brittannië zal de heersende klasse er alles aan doen om de stem van de arbeiders te verraden. De reactionaire populisten die het Brexit kamp leiden, zullen de problemen van de arbeiders niet wegnemen, zolang het kapitalisme blijft voortbestaan.

Het is dan ook duidelijk dat de fundamentele problemen waarmee de arbeidersklasse zich geconfronteerd ziet, niet opgelost kunnen worden binnen een parlementair kader. Er is een noodzaak aan een regering gebaseerd op arbeidersraden, welke de kapitalistische klasse onteigenen. Daarom:

WEG MET DE EU!

VERNIETIG HET KAPITALISME D.M.V.

 DE ARBEIDERSREVOLUTIE!

VOOR EEN VERENIGD EUROPA VAN SOCIALISTISCHE NATIES!