donderdag 14 december 2017

Hands off Palestine! Antizionistisch Verzet laait op!


In een reactie op de omstreden beslissing van President Trump om Jeruzalem als hoofdstad van de zionistische entiteit te erkennen, werden hiertegen wereldwijd talloze protesten georganiseerd. De Palestijnse gemeenschap in Nederland organiseerde protesten bij de Amerikaanse ambassade, bij het Vredespaleis in Den Haag en op het Leidseplein in Amsterdam. Ondanks het slechte weer kwamen daar tientallen mensen bijeen om een signaal af te geven tegen Trump en de zionistische bezettingsmacht.

Ondertussen verzamelden honderden demonstranten zich in de Europese hoofdstad Brussel, om te protesteren tegen het bezoek van de terrorist en massamoordenaar Benjamin Netanyahu aan de Europese Unie. De Israëlische president werd daar uitgenodigd door Federica Mogherini, vertegenwoordiger van het buitenlandse beleid van de EU.

Onze onvoorwaardelijke solidariteit gaat uit naar het heldhaftige Palestijnse volk!

INTIFADA! NU!
VRIJHEID VOOR PALESTINA!






VERKLARING VAN DE PGNL

Op 2 november 1917 gaf Engeland en de familie Rothchild groen licht om Palestina te bezetten. Zij begrepen dat het bezit van olie nodig was om (westerse) oorlogen te winnen. Ondanks alle oproepen aan zionisten en joodse financiers om Palestijns land op te kopen, was in 1947 slechts 7% in handen van het Joods Nationaal Fonds. De financiers en het westen begrepen dat zij hun doel: een militaire voorpost om de olie van het Midden-Oosten binnen te halen, op deze wijze niet konden bereiken. Zij probeerden het daarom in 1947 via de VN en toen dit ook niet lukte, gingen de zionisten en hun handlangers in 1948 over tot openlijk geweld tegen de Palestijnse bevolking.

Het is nodig om te begrijpen dat Israël, gesteund door alle Westerse landen, de greep op de olie moet houden om Westerse landen in staat te stellen hun geweld tegen de rest van de wereld te kunnen laten uitvoeren.

Het Westen geeft Israël geld om Israëli's in rijkdom te laten leven en steeds meer land en huizen van de Palestijnen te stelen. In 1967 gaat Israël ertoe over om de overige delen van Palestina te bezetten en tegen het internationale recht in, het bezette gebied bij Israël in te lijven. Ook hier is duidelijk dat Israël steeds met geweld land van Palestijnen en andere Arabische landen in bezit neemt.

In 1980 verklaarde Israël Jeruzalem tot ondeelbare hoofdstad van het land. Dat ze dit niet tot uiting hebben kunnen brengen, komt door het verzet van de Palestijnse bevolking en hun sympathisanten. Sinds 1973 kan Israël niet meer in zijn eentje Arabische landen in het Midden-Oosten tot orde roepen.

Vanaf de jaren '80 doen alle westerse landen met Israël mee om de olie veilig te stellen. Dat lukte in het begin nog wel maar de laatste decennia krijgen ook Westerse landen het Midden-Oosten niet meer op de knieën.

Israël kan Jeruzalem zelf niet tot hoofdstad maken en nu doen de Verenigde Staten dat. Trump probeert met geld en geweld het verzet tegen te gaan. Mahmoed Abbas krijgt elk jaar 300 miljoen dollar om zijn mond te houden. Hetzelfde geldt voor een aantal andere landen in het Midden-Oosten. Het belangrijkste land dat niet toegeeft is Iran. Dit land is daarmee een voorbeeld voor Shiieten en Soennieten in het Midden-Oosten.

Wanneer we protesteren tegen het besluit van Trump, protesteren we ook tegen al het geweld dat het westen 100 jaar geleden in het Midden-Oosten begonnen is. We roepen Trump op zijn geweld te stoppen. We roepen ook de andere Westerse landen om te gaan onderhandelen in het Midden-Oosten en hun steun aan Israël in te trekken. Ons verzet zorgt ervoor dat het Westen zijn zin niet krijgt en Israël Jeruzalem niet tot hoofdstad kan maken!


Anti-Zionistische Aktie

zaterdag 9 december 2017

Demonstratie in Den Haag: Al-Quds [Jeruzalem] hoofdstad van Palestina!


Vrijdagavond kwamen er ongeveer 60 man samen om te protesteren bij de Amerikaanse ambassade in Den Haag. Het protest werd georganiseerd door de Palestijnse Gemeenschap Nederland. Met leuzen als; Free Palestine!; Israël, Amerika, terrorist!; Netanyahu, terrorist!, lieten de aanwezige demonstranten hun ongenoegen blijken over de Amerikaanse erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israël door president Donald Trump.





Deze omstreden beslissing van Trump om Jeruzalem te erkennen als hoofdstad van Israël maakte een definitief einde aan de zgn. "vredesbesprekingen" die al vele jaren geleden vast gelopen waren. Wat hij in zijn verklaring niet vermeldde, was dat hij hiermee een dekmantel creëerde voor de hervatting van de kolonisering van bezet gebied en de etnische zuiveringen door Israël.

Feitelijk is dit gewoon een voortzetting van het aloude beleid van de Verenigde Staten van Amerika, die al lange tijd als de belangrijkste bondgenoot van de zionistische entiteit gelden. En hoewel het Amerikaanse beleid vanaf het begin duidelijk benadrukte dat de Joodse nederzettingen volgens internationale wetgeving illegaal zijn, hebben alle opeenvolgende Amerikaanse regeringen stelselmatig de bezettingspolitiek gesteund met alsmaar toenemende financiële en militaire hulp aan Israël.

Al in 1995 is er een wet aangenomen door President Bill Clinton, die stelde dat de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem moest verhuizen en dat Amerika daarmee Jeruzalem als hoofdstad van Israël zou erkennen. Echter werd er ook in deze wet opgenomen dat omwille van de binnenlandse veiligheid van de VS dit besluit steeds een half jaar uitgesteld kon worden. Afgelopen juni heeft Trump deze beslissing zelf nog een keer uitgesteld. 

De nederlaag van IS, de oorlog in Jemen en de onrust in Saoedi Arabië en Libanon hebben de verhoudingen in het Midden Oosten momenteel dusdanig op scherp gezet en daarmee de positie van Israël, dat deze beslissing nu niet als verrassing komt. 

In aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen maakte Trump in zijn toespraak voor de AIPAC geen enkel geheim van zijn loyaliteit aan de zionistische zaak en zijn voornemens voor het Midden-Oosten. Zijn verklaring inzake Jeruzalem is een toneelstuk voor zijn eigen achterban, die voor een groot deel uit rechtse-zionisten en zionistische-christenen bestaat. Het is het resultaat van meer dat 40 jaar zionistische lobby-praktijken in Washington, waarmee elk vredesproces onmogelijk gemaakt is en het slachtoffer (het Palestijnse volk) als dader wordt weg gezet.




Al-Quds eeuwige en ondeelbare hoofdstad van Palestina!

Het conflict tussen de zionisten en het Palestijnse volk, over Jeruzalem kent een lange geschiedenis. Na het uiteen vallen van het Ottomaanse rijk en met de vestiging van het Britse mandaatgebied (dat tot 1948 stand hield), was de heilige stad het toneel van verschillende Westerse imperialistische interventies. Tijdens de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 bezetten de zionisten het westelijke deel van de stad, terwijl Jordanië het oosterse deel in nam (en daarmee dus de oude vestingsstad met verschillende islamitische en christelijke heiligdommen).

In 1967 annexeerde de zionistische bezettingsmacht de gehele stad en riepen deze uit tot de eeuwige, ondeelbare hoofdstad van Israël. De internationale gemeenschap - waaronder ook de VS - beschouwde Oost-Jeruzalem echter nog steeds als bezet gebied. Sinds 2011 nam de zionistische kolonisatie van Oost-Jeruzalem sterk toe; talloze Palestijnse families werden uit hun huizen gedreven en verjaagd door Joodse kolonisten.

De verklaring van Trump op dit moment betekent een keerpunt voor het Palestijns-Israëlisch conflict. Niet Abbas en zijn Palestijnse Autoriteit - pion van Israël -, of enig andere Palestijnse leider, die ooit deelnam aan het 'vredesproces' en een 'twee-staten oplossing' nastreefde, heeft nog enige geloofwaardigheid. De VS en de zionisten wilden nooit vrede: dit zgn. 'vredesproces' was slechts een middel om het Palestijnse verzet te pacificeren. Trump zijn beslissing zal ongetwijfeld een nieuwe impuls betekenen voor het verzet tegen de zionistische onderdrukking! Jeruzalem behoort toe aan het Palestijnse volk! Al-Quds is de eeuwige en ondeelbare hoofdstad van Palestina! De strijd tegen zionistische onderdrukking is rechtvaardig en juist!



A.s. Maandag en Dinsdag zullen er verschillende protesten in de Europese wijk te Brussel (BE) georganiseerd worden, tegen het bezoek van oorlogsmisdadiger en terrorist Netanyahu aan de Europese Unie en tegen de Amerikaanse erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van de zionistische entiteit. Wij roepen iedereen op om hierbij aanwezig te zijn!

Anti-Zionistische Aktie!







donderdag 7 december 2017

Betoging Brussel: Catalonië is een natie en eist zelfbeschikking


Op 07 dec. jl. vond er een massale manifestatie plaats in het Brusselse Jubelpark, deze werd georganiseerd door het Assemblea Nacional Catalana (ANC-Brussel). De grootse internationale betoging van 45.000 (!) deelnemers (bestaande uit voornamelijk Catalanen – welk meer dan een dag moesten reizen voor dit protest -, Nederlanders, Fransen en Belgen (veelal Vlaamse sympathisanten van de afscheidingskwestie) had vele thema’s en eisen: Zo werd er een – illusionaire - oproep gedaan aan de EU voor meer democratie en mensenrechten in Catalonië (een eis die onmogelijk is binnenin de volkerengevangenis van Spanje én de Europese Unie in het algemeen); werd er solidariteit betoogd met president Puigdemont en zijn andere in Brussel in ballingschap levende collega’s alsmede politieke gevangenen; werd er tevens solidariteit verleend aan de Vlaamse nationale kwestie en werd de eis voor een onafhankelijke Catalaanse republiek kracht bijgezet.

Redenen genoeg dus om naar Brussel af te reizen en deze manifestatie bij te wonen, omdat ELK onderdrukt volk het recht heeft op het zelfbeschikking, om haar eigen taal, cultuur en onderwijs uit te kunnen oefenen. Dat deze zelfstandige natie dan een bourgeois-democratie als staatsvorm heeft, is voor de nationale onafhankelijk niet als eerste prioriteit aan de orde! (Uiteraard is een gelijktijdige socialistische revolutie [= verandering v/d eigendomsverhouding] altijd wenselijker).

De eis voor nationale zelfbeschikking is gerechtvaardigd, omdat de Catalanen gedurende haar gehele bestaan altijd hevig zijn onderworpen aan onderdrukking. Om enkele voorbeelden te noemen:

= Toen in 1716 de Catalaanse grondwet werd vernietigd en de Catalanen verplicht werden om onderdeel te worden van Spanje d.m.v. het Decreet van Nueva;

= De barbaarse luchtbombardementen door Franco en bondgenoten op Barcelona tijdens de Spaanse Burgeroorlog;

= De repressieve jaren daarna onder Franco’s fascistische bewind in Spanje tot 1975, en

= De tot heden (beperkte) autonomie binnen Spanje (in 2010 weer ongeldig verklaard door de conservatieve Volkspartij van de huidige premier Rajoy).


De betoging was gesierd met een zee aan Estelada vlaggen, vele spandoeken, Catalaanse vlaggen uit Zuid-Frankrijk (= Noord-Catalonië), Vlaamse en Baskische vlaggen. Een antifascistische Catalaanse vlag liet blijken dat antifascisme en de strijd voor nationale zelfbeschikking géén tegenpolen zijn. Tevens viel een Catalaanse waarnemer op dat er op deze betoging een minimaal aantal EU-vlaggen meegedragen werd – een teken dat de Catalanen steeds minder illusies hebben over de EU als "onafhankelijke zakenwaarnemer" in hun conflict met Spanje. Puigdemont veroordeelde een week geleden de EU als ,,corrupt” en ,,langzaam afstervende landen” welke worden ,,bestuurd door een kleine minderheid”. Een duidelijke breuk met zijn eerdere lijn mbt de EU. 

We hopen dat dit protest weer een nieuwe impuls gaat geven voor de wereldwijde strijd voor het nationale zelfbeschikkingsrecht der volkeren. Van Catalonië, Baskenland, Vlaanderen tot Schotland, van (Zuid-)Tirol, Noord-Ierland, Corsica tot de Hongaarse minderheden in de Vojvoldina… 





SPAANSE STAAT WURGT CATALONIË! 

WEG MET DE EUROPESE UNIE! 

ONAFHANKELIJKHEID VOOR CATALONIË! 


Op 27 oktober jl. stemde het parlement van Catalonië voor afscheiding van Spanje en de vorming van een onafhankelijke Catalaanse republiek. Slechts enkele minuten later besloot daarop de Spaanse senaat, die wordt gedomineerd door de Castilliaanse chauvinisten van de reactionaire Partido Popular (PP) en de sociaalreformistische PSOE (“Socialistische Arbeiderspartij”), om het Catalaanse parlement te ontbinden en de regionale regering aan de kant te zetten.

Madrid heeft thans officieel de controle over Catalonië overgenomen, met in begrip van haar financiën, haar politiemacht en haar voornaamste radio- en televisiestations, onder artikel 155 van de Spaanse grondwet. Dit artikel stelt de heersers van de Spaanse volkerengevangenis in staat om autonome gemeenschappen van hun bevoegdheden te ontdoen. Madrid heeft eveneens nieuwe regionale verkiezingen voor de 21e december bevolen. Vice-president Oriol Junqueras (ERC, linksrepublikeinen) en zeven andere regeringsleden zitten inmiddels in de gevangenis op beschuldiging van ,,rebellie” (tegen de Spaanse staat), een vergrijp waarvoor hen tot dertig jaar gevangenisstraf boven het hoofd hangt. Tegen president Carles Puigdemont (PDeCAT, Catalaanse Europese Democraten), die momenteel in de Belgische hoofdstad Brussel verblijft, en vier andere ministers zijn door het hooggerechtshof in Madrid Europese arrestatiebevelen uitgevaardigd. Ook hen wacht een proces wegens ,,rebellie” en ,,aanzetten tot afscheiding”. Reeds op 16 oktober jl. waren twee prominente leiders van de independentistas, Jordi Sànchez (ANC, Catalaanse Nationale Vergadering) en Jordi Cuixart (Omnium Cultural, Catalaans-nationale culturele vereniging) in de gevangenis gegooid op beschuldiging van ,,aanzetten tot afscheiding”.

Eind september had de Spaanse staat al een golf van repressie ontketend in een poging om het Catalaanse onafhankelijkheidsreferendum (1 oktober jl.) te verhinderen. Meer dan twee miljoen mensen gingen toen naar de stembus. Op heldhaftige wijze trotseerden ze op die dag de duizenden door Madrid gestuurde systeemknechten van de gehate Guardia Civil en Policía Nacional.

Sindsdien is Catalonië, en is haar belangrijkste stad Barcelona, het toneel van reusachtige massaprotesten, die een onmiddellijk einde eisen van de repressie en de in vrijheidstelling van alle gevangenzittende leiders van de onafhankelijkheidsbeweging verlangen. Ook enige chauvinistische protesten hebben plaatsgevonden, geleid door de neo-franquisten van de PP, de rechts-burgerlijke Ciutadans en de sociaalreformistische PSC (‘Socialistische Partij van Catalonië’) ter verdediging van de eenheid van het monarchistische, Castilliaans gedomineerde kapitalistische Spanje. Het is van cruciaal belang voor de gehele arbeidersklasse van zowel Spanje als Frankrijk dat het in actie komt ter verdediging van het onderdrukte Catalaanse volk. (Het leefgebied van de Catalaanse natie omvat territoria aan weerszijden van de Frans-Spaanse grens.)

- Vreemde bezettingsmachten (m.n. Guardia Civil en Policía Nacional) weg uit Catalonië!

- Bevrijdt Junqueras, Cuixart, Sánchez en alle andere gevangenzittende independentistas!

- Weg met de monarchie!

- Verdedig de Catalaanse onafhankelijkheid!





Ook de onderdrukte Baskische natie in Euskal Herria (Baskenland) strekt zich, evenals Catalonië, uit tot in Frankrijk. Tientallen jaren lang hebben de Basken de moorddadige repressie van de kant van zowel het Spaanse als het Franse regiem moeten verduren. Als nationale revolutionairen strijden we voor de onafhankelijkheid van zowel Catalonië als het Baskenland, in het Noorden en in het Zuiden – d.w.z. tegen de heersende kapitalistenklasse in zowel Frankrijk als Spanje.

Steun voor de gerechtvaardigde strijd van de onderdrukte naties is voor ons revolutionaire plicht. Bovendien, maar daarom niet minder belangrijk, kan de nationale bevrijdingsstrijd dienen als katalysator om de revolutionaire strijd van het proletariaat tegen de heersende kapitalistische klasse op een hoger niveau te brengen. Ons program is de revolutie door de arbeidersklasse, de machtsovername door het proletariaat! Daarom:

- Voor een arbeidersrepubliek Catalonië!

- Voor een arbeidersrepubliek Euskal Herria!


Voor de Catalaanse arbeidersklasse en de werkende massa’s vormt de strijd voor de nationale bevrijding een wezenlijk bestanddeel van hun strijd tegen de kapitalistische uitbuiting. De potentiële macht van de arbeidersklasse werd al op belangrijke wijze onderstreept door de havenarbeiders van Barcelona en Tarragona (o.a. door de weigering om schepen te bevoorraden die werden gebruikt om ‘vreemde bezettingstroepen’ [Guardia Civil, Policía Nacional] ten tijde van het referendum te huisvesten). Maar dat de Catalaanse arbeidersklasse tot op heden nog niet als zelfstandige klassekracht op het toneel is verschenen, is het gevolg van de invloed van de reformistische vakbondsbureaucratie, die over het algeheel weigert om voor de Catalaanse onafhankelijkheid strijd te voeren. Dat is de reden, waarom de Catalaanse arbeiders als het ware zijn ,,opgelost” in de massale beweging en dat pro-onafhankelijkheidsactivisten afkomstig uit de arbeidersklasse niemand anders hebben om hulp te zoeken voor hun nationale bevrijding dan de burgerlijke nationalisten. Het is absoluut noodzakelijk dat er een proletarisch-revolutionair centrum wordt gevormd, dat voorop gaat in de strijd voor de nationale bevrijding!





GÉÉN ILLUSIES IN DE CATALAANSE BOURGEOISIE!

Gedreven door de angst dat een onafhankelijk Catalonië onmiddellijk uit de EU zou worden geschopt is een reeks van Catalaanse bedrijven, met inbegrip van de twee grote banken, CaixaBank en Banco Sabadell, meteen ingegaan op het aanbod van de kant van Madrid en heeft ervoor gekozen om hun administratieve zetel buiten Catalonië te laten registreren. In het verleden placht de Catalaanse bourgeoisie (prominent gerepresenteerd door de PDeCAT en haar voorgangers alsmede door de ERC) het separatisme af en toe te gebruiken als ‘wisselgeld’ (om concessies los te krijgen) in haar onderhandelingen met Madrid.

Maar de chauvinistische, wraakzuchtige vernederingen, opgelegd door de centrale regering, evenals de druk van onderop van de kant van de Catalaanse massa’s hebben de politieke representanten van de nationale fractie van de Catalaanse bourgeoisie naar openlijk verzet gedreven. Puigdemont schorste aanvankelijk de onafhankelijkheidsverklaring na het referendum van 1 oktober op en bood zelfs het beleggen van vervroegde regionale verkiezingen aan op voorwaarde dat premier Rajoy het behoud van de autonome status van Catalonië zou garanderen. De Castilliaanse chauvinist Rajoy en zijn cohorten wilden echter met niets minder dan de totale capitulatie genoegen nemen, Daarom zag de Catalaanse regering zich uiteindelijk gedwongen om alsnog de onafhankelijkheid uit te roepen.

Madrid heeft duidelijk gemaakt dat het tot alles bereid is om de territoriale integriteit van Spanje te handhaven, terwijl het Catalonië ontbreekt aan alles wat ook maar enigszins lijkt op een eigen staat – in hoofdzaak gewapende krachten – die de Spaanse staat zou kunnen weerstaan. De Catalaanse arbeidersklasse heeft ondertussen nog geen signaal gegeven als eigen zelfstandige klassekracht in het strijdperk te (willen) treden. Onder deze omstandigheden is er geen hoop op een ogenblikkelijke realisering van de Catalaanse onafhankelijkheid. Echter, Catalonië blijft in oproer. Met het onmiddellijke vooruitzicht op verdere repressie en vernedering van de kant van de Castilliaanse meesters – gecombineerd met de onmacht van de Catalaanse nationale bourgeoisie – is het hoogstwaarschijnlijk dat de strijd opnieuw zal losbarsten – de Catalaanse massa’s hebben absoluut bondgenoten nodig!

Dergelijke bondgenoten kunnen primair alleen maar het proletariaat van zowel Spanje als Frankrijk zijn. De Spaanse en de Franse bourgeoisie onderdrukken beide het Catalaanse en het Baskische volk en buiten de arbeidersklasse in zijn totaliteit uit. Het openbreken van de reactionaire Spaanse staat zou de weg openen voor arbeidersstrijd tegen de kapitalistische heersers in Madrid. Tegen het chauvinisme, dat wordt bevorderd door de sociaaldemocratie en het onderofficierkorps van het kapitaal in de vakverenigingsbureaucratie, dient een niet-aflatende strijd te worden gevoerd om de arbeiders in de regio te winnen voor de strijd voor zelfbeschikking van de onderdrukte naties.

De strijd van het Catalaanse volk heeft weerklank gevonden over de grens bij Basken en Catalanen die in Frankrijk leven. Protestmanifestaties ter ondersteuning van de Catalaanse onafhankelijkheid hebben zowel in het Noorden als in het Zuiden van Euskal Herria (Baskenland) plaatsgevonden. Uit solidariteit hebben de ‘Franse’ Catalanen de stembiljetten voor het referendum van 1 oktober in Catalunya de Nord gedrukt en vervolgens over de grens gebracht.

Ondanks de voortdurende oproepen van de kant van de Catalaanse regering hebben de heersers van de reactionaire, imperialistische EU Madrids repressie tot het uiterste gesteund, precies omdat zij weten dat een uiteenvallen van Spanje het voorportaal vormt van een uiteenvallen van de EU.

Jean-Claude Juncker, voorzitter van de Europese Commissie, sprak zich duidelijk uit tegen een afsplitsing, want ,,we hebben al genoeg scheuring en verdeeldheid”en de EU kan niet bestaan uit ,,vijfennegentig verschillende landen”. De voorzitter van het Europese parlement Tajani, stelde het nog duidelijker op 22 oktober jl., namelijk dat ,,niemand in Europa er toe over zal gaan om Catalonië als onafhankelijk land te erkennen”. De EU is een instrument voor de imperialistische mogendheden in Europa, in hoofdzaak Duitsland, om de uitbuiting van de werkende massa’s in geheel Europa op te voeren alsmede zwakkere landen zoals Griekenland en Portugal verder uit te plunderen.




VOOR POLITIEKE ZELFSTANDIGHEID VAN HET PROLETARIAAT!

De repressie door de Rajoy-regering, gesteund door haar schoothonden in de PSOE, heeft herinneringen gewekt aan de dictatuur van generaal Franco en haar wrede onderdrukking van de nationale rechten van de Basken, Catalanen en Galiciërs. De woordvoerder van de Partido Popular, Casado aarzelde niet om te verwijzen naar deze bloedige geschiedenis, toen hij Puigdemont ervoor waarschuwde om niet de onafhankelijkheid uit te roepen ,,omdat degene die de onafhankelijkheid uitroept wel eens zal kunnen eindigen als degene die hetzelfde 83 jaar geleden deed”. Dit is een verwijzing naar Lluis Companys, de burgerlijk-nationalistische president van de Catalaanse Generalitat, die na de nederlaag van de Spaanse revolutie door een vuurpeloton van de franquisten werd gefusilleerd.

De realiteit is dat de repressie die vandaag de dag wordt ontketend, zich volledig binnen het legale kader van de Spaanse burgerlijke democratie beweegt. De onderdrukking van de Baskische, Catalaanse en Galicische naties werd vastgelegd in de post-Franco grondwet van 1978. Deze stelde dat Spanje een en ondeelbaar is. De beide historische politieke partijen van de Spaanse arbeidersklasse, de sociaaldemocratische PSOE en de communistische PCE, steunden de vorming van een monarchistische staat, gebaseerd op de ontkenning van het recht op nationale zelfbeschikking van de onderdrukte naties van Spanje, en stemden voor de grondwet van 1978.

De PSOE diende in de periode dat ze de regering vormde, loyaal de koning en voedde het Castilliaanse chauvinisme gedurende tientallen jaren. In de tachtiger jaren was de PSOE verantwoordelijk voor de vorming van geheime moordcommando’s gericht tegen de Baskische onafhankelijkheidsbeweging. Wat betreft de PCE: Deze heeft altijd volhard in haar weerzinwekkende vijandschap tegenover de onafhankelijkheid van de onderdrukten.

De chauvinistische demagogen aan het hoofd van de vakcentrale CCOO (Arbeiderscommissies, communistisch) en UGT (sociaaldemocratisch) dragen de directe verantwoordelijkheid voor het feit dat de arbeiders van Catalonië en van Spanje tot op heden nog niet als zelfstandig georganiseerde klassekracht op het toneel zijn verschenen ter verdediging van de onafhankelijkheid van Catalonië en van het Baskenland. 

Het Catalaanse filiaal van de PSOE, de PSC, nam tezamen met franquisten en falangisten deel aan reactionaire betogingen in Barcelona op 8 en 9 oktober jl. onder leuzen als ,,Catalonië is Spanje”. Aangemoedigd door het offensief van Rajoy vielen falangisten (Spaanse facisten) op 27 oktober jl. de zetel van Catalunya Ràdio aan evenals een school en een Catalaans cultureel centrum in Barcelona.

Doordat de PSOE onder de werkende bevolking zwaar in diskrediet is geraakt vanwege de door haar meedogenloos uitgevoerde bezuinigingen (die door de EU waren opgelegd) heeft de burgerlijke Podemos-partij – welke is voortgekomen uit de kleinburgerlijke Indignados beweging van 2011 – de taak op zich genomen om de Spaanse burgerlijke democratie op te poetsen. Weliswaar heeft Podemos gemobiliseerd voor massaprotesten tegen Rajoy’s repressie in Catalonië. Maar Podemos blijft extreem gekant tegen de Catalaanse onafhankelijkheid en voorziet het Castilliaanse chauvinisme slechts van een ,,menselijk gezicht”; in een rondschrijven aan haar leden (gedateerd 23 oktober jl.) werd elk uitroepen van de onafhankelijkheid door Catalonië als ,,illegitiem” bestempeld. Podemos adviseert de Spaanse bourgeoisie om ,,er zorg voor te dragen dat Catalonië een deel van Spanje blijft” door in te zetten op meer democratie en niet zozeer op repressie. Ook is Podemos ertoe overgegaan om de leiding van haar Catalaanse organisatie (Podem) te schorsen: Zogenaamd omdat deze niet hard genoeg stelling zou hebben genomen tegen de onafhankelijkheid.

Een zich linkser voordoende Catalaanse burgerlijk-nationalistische formatie is de Candidature d’Unitat Popular (CUP). Hoewel de CUP beweert socialisitsch te zijn, is het in werkelijkheid een partij die haar basis heeft in het kleinburgerdom. Het steunde de laatste anderhalf jaar de regionale bourgeois-nationalistische regering. Het filiaal van de Socialist Workers Party in Catalonië, En Luita (Strijdt!), is vorig jaar compleet in de CUP opgegaan. Deze opportunisten hadden er geen enkel probleem mee om tegelijkertijd èn de CUP (pro-onafhankelijkheid) in Catalonië op te bouwen en de Podemos (anti-onafhankelijkheid) in andere delen van Spanje, d.w.z. ze capituleren zowel voor het ene als het andere burgerlijk-nationalisme.




Van een dergelijke verwarring blijft de pseudo-trotzkistische Internationalist Group (IG) verschoond; zij capituleert geheel en al voor het Castilliaanse chauvinisme. In hun artikel ,,Verdedig het recht op zelfbeschikking en onafhankelijkheid voor Catalonië" (september 2017) doen deze pseudo-trotzkisten alles behalve het verdedigen van de Catalaanse onafhankelijkheid. De IG laat zich denigrerend uit over de gerechtvaardigde strijd voor nationale bevrijding van het Catalaanse volk en schampert: ,,Dit is een nationalistische beweging geleid door de rijkste bourgeoisie van Spanje.” En verder: ,,De impuls voor onafhankelijkheid komt boven alles van machtige sectoren van de welgestelde Catalaanse bourgeoisie.” Men zou bijna denken dat de IG een bladzijde heeft overgeschreven uit de franquistische krant ABC, die stelde dat de ,,Catalaanse revolte tegen de staat een vertoning is van de rijken, door de rijken en voor de rijken”(ABC, 4 juni jl.). 

Deze kleinburgerlijke professoren dringen er vanuit de Verenigde Staten bij de Catalanen op aan om zich een weg te banen naar de stembureaus tijdens het referendum van 1 oktober – in weerwil van politieknuppels, rubberkogels en traangas – om dan… ,,blanco te stemmen”??? 

Vol verachting voor de onderdrukte Catalanen gaat de IG vervolgens voort met: ,,Het is niet zoals de een of andere nationale bevrijdingsbeweging in een halfkoloniaal land.” De stellingname van de IG, die de nationale bevrijdingsstrijd in de onderontwikkelde landen tegenover die in de ontwikkelde landen stelt, onthult haar in essentie Derde Wereld-nationalistisch perspectief. Voorts beargumenteert de IG dat de afscheiding van Catalonië ,,het potentieel voor eensgezinde strijd van de arbeidersklasse over het gehele Iberische schiereiland op ernstige wijze kan ondermijnen.” (‘Massaal verzet tegen politierepressie in Catalonië’, 4 okt. jl.).

Het is integendeel juist de nationale onderdrukking van de Catalanen, Basken en Galiciërs door Madrid, die de eenheid van de arbeidersklasse in de kunstmatige Spaanse staat heeft ondermijnd. Deze eenheid kan alleen worden bereikt door zich moedig aan het hoofd te stellen van de strijd voor de bevrijding van de onderdrukte naties – het tegenovergestelde van het in linkse frasen verpakte chauvinisme van de IG, dat de onderdrukte Catalanen de schuld geeft van het verdelen van de arbeidersklasse in plaats van de Castilliaanse bourgeoisie en haar reformistische lakeien.

Lenin benadrukte steeds dat voor het realiseren van de proletarische eenheid het verbreken van de ketenen die een onderdrukte natie aan haar onderdrukker binden een absolute vereiste is. Hij gebruikte hierbij als voorbeeld Noorwegen, dat zijn onafhankelijkheid van Zweden verwierf als gevolg van een referendum in 1905:

,,De nauwe verbondenheid tussen de Noorse en Zweedse arbeiders, hun absolute broederlijke klassensolidariteit, zorgde voor de erkenning van de kant van de Zweedse arbeiders van het recht van de Noren op afscheiding. Dit overtuigde de Noorse arbeiders ervan dat de Zweedse arbeiders niet besmet waren met Zweeds nationalisme, en dat zij de broederschap met de Noorse proletariërs verkozen boven de voorrechten van de Zweedse bourgeoisie en aristocratie. Het verbreken van de banden die Noorwegen waren opgelegd door de monarchen van Europa en de Zweedse aristocratie, versterkte de banden tussen de Noorse en Zweedse arbeiders.” (Lenin – Het recht van de naties op zelfbeschikking/1914)

Lenin’s onwrikbare verdediging van het recht op nationale zelfbeschikking en zijn niet-aflatende oppositie tegenover elk Groot-Russische chauvinisme waren destijds cruciaal voor het smeden van de bolsjewistische partij. Het was Lenin’s revolutionaire program inzake het nationaliteitenvraagstuk dat het de bolsjewieken mogelijk maakte om de arbeidersklasse naar de macht te leiden – thans exact honderd jaar geleden. Vandaag de dag blijft het hooghouden van de leninistische aanpak m.b.t. het nationale vraagstuk een essentieel onderdeel van de strijd voor een NIEUW OKTOBER!