maandag 23 september 2013

Verenigde Naties: Organisatie van het Imperialisme

De Verenigde Naties (VN) is een internationale organisatie die in 1945 door 51 landen werd opgericht als opvolger van de Volkerenbond (1919-1946). De initiatiefnemers achter deze nieuwe supranationale institutie, waren de geallieerde machten; de overwinnaars van de tweede (imperialistische) wereldoorlog. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de VN als de ideologische en institutionele opvolger van de Volkerenbond oorspronkelijk veel aan het Westerse imperialisme ontleent. Na de oorlog werd het ideaal van het imperialisme omgevormd tot het ideaal van "het globalisme", dat ernaar streefde om het (neo)liberalisme wereldwijd te verspreiden en het internationale politieke status quo te bevriezen. Het globalisme is tevens bedoeld om alle nationale aspiraties van inheemse volkeren om zich te verzetten tegen de traditionele dominante machten van de wereld (met name de Anglo-Saksische) te onderdrukken.

Feitelijk is de VN dan ook niets meer dan een onderdrukkend systeem, waarbinnen vijf naties een veto-recht over internationale zaken hebben gekregen en waarbinnen de rest van de lidstaten feitelijk zijn gereduceerd tot niets meer dan toeschouwers in de politieke arena. Deze vijf prominente naties (de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Rusland en China) collaboreren samen in een plot om de wereld koloniaal op te delen ten gunste van hun eigen corrupte belangen en ten koste van de vrede en wereldwijde rechtvaardigheid. Dit heeft geleid tot een belachelijke situatie waarin de wereldvrede in handen is gelegd van de grootste oorlogsstokers van de laatste 60 jaar en waarin de grootste wapenhandelaars de belangrijkste toezichthouders zijn geworden van de wereldwijde ontwapening. Zij zijn diegenen die de internationale rechtsgang bepalen, de hoeders van mensenrechten, vrijheid en democratie wereldwijd.  Dus hoewel de VN zichzelf voordoet als een organisatie die zich baseert op hogere idealen zoals wereldvrede (lees: het status quo behouden) en mensenrechten (lees: liberale waarden), is zij een ideologisch product van het imperialisme. De VN bestaat als institutie enkel en alleen om de dominantie van het liberaal imperialisme voort te zetten en belangrijker nog; om het te legitimeren. De VN representeert het zogenaamde "humane gezicht" van het imperialisme.

Haar voorganger, de Volkerenbond, werd na de eerste (imperialistische) wereldoorlog opgericht nadat het Verdrag van Versailles getekend was. Dat verdrag verdeelde Europa en haar koloniën op, onder de overwinnende machten van de eerste wereldoorlog. Gehele werelddelen werden onder mandaat gesteld door de grote imperialistische machten zoals Groot-Brittannië en Frankrijk. De Volkerenbond was in feite dan ook een reflectie van de tegenstellingen binnen het kapitalisme. Binnen het kapitalisme concurreren de heersende klassen van verschillende dominante Staten voor nieuwe markten, grondstoffen en territorium om samen de buit te verdelen, terwijl ze gezamenlijk opereren tegen derde partijen die wellicht een graantje mee zouden proberen te pikken of hun plannen proberen te dwarsbomen. Ook haar opvolger, de VN, is een organisatie waarbinnen de imperialistische machten hun internationale relaties proberen te reguleren. Dit werkt echter alleen zolang de economische en politieke impulsen voor internationale samenwerking sterker zijn dan de impulsen naar conflict en oorlog. De VN kwam voort uit de na-oorlogse plannen van de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en de USSR over hoe een nieuwe wereld eruit zou moeten komen te zien. De VN was een van de apparaten naast het IMF, de Wereldbank en het Brettons Woods systeem, die de Anglo-Saksische machten de kans boden om de wereld te domineren en onder de controle van enkele wereldmachten te houden. De VN is dan ook het centrum van deze imperialistische organisatie waar alle belangrijke besluiten genomen worden en waar de vijf grootmachten via veto-recht de overhand hebben op alle andere lidstaten. Hebben deze vijf machten een gedeeld belang bij een bepaalde resolutie dan heeft de VN uitvoerende macht, als een veto-lid dit blokkeert dan staat de VN compleet machteloos.

Momenteel wordt dit duidelijk geïllustreerd door het conflict in Syrië. Nu Rusland en China met een veto binnen de VN geblokkeerd hebben dat de NAVO olie op het vuur in het Midden-Oosten kan gooien door een militaire aanval op Syrië uit te voeren, stelt President Barack Obama van de Verenigde Staten dat het VN systeem onwettig is.  In een verklaring stelt hij; "Als we de VN Veiligheidsraad niet langer gebruiken als een middel om internationale normen en rechten af te dwingen, maar als een barrière gaan gebruiken, dan denk ik dat mensen terecht sceptisch over het systeem gaan worden." Toch heeft President Barack Obama, noch enig van zijn voorgangers, er ooit naar gestreefd om de VN serieus te hervormen en de corrupte globalistische oligarchie te vervangen door een daadwerkelijk democratisch lichaam. Nooit hebben zij zich uitgesproken tegen het onrecht van de VN, totdat de uitkomst hen nu niet gunstig is. Volgens President Barack Obama vormt het vermeende gebruik van chemische wapens door het Syrische regime in Ghouta ervoor dat de norm tegen chemische wapens die door 189 landen erkend is in gevaar zou kunnen komen. Echter waar was de kritiek van de Verenigde Staten toen haar belangrijkste bondgenoot Israël chemische wapens - witte fosfor - inzette tegen onschuldige Palestijnse burgers in Gaza? Waarom onderhoudt de President van de Verenigde Staten nog steeds zeer innige banden met Israël, die tot op heden ondanks een groot arsenaal aan illegale kernwapens weigert toe te treden tot het internationaal atoomagentschap (IAEA) en weigert de chemische wapens conventie te rectificeren. De Verenigde Staten hebben binnen de VN 83 keer gebruik gemaakt van hun veto-recht , 42 keer om hun Israëlische bondgenoot te beschermen en de genocide op het Palestijnse volk te censureren.

De VN is dan ook een façade, waarachter het imperialisme schuil gaat. Waar de imperialistische machten niet direct kunnen ingrijpen, zullen zij barbaarse regimes en groeperingen blijven steunen die hun belangen dienen. De geschiedenis van supranationale organisaties laat ons zien dat we niet op democratische hervormingen hoeven te hopen. De VN is net als de Volkerenbond ervoor vormgegeven conform de imperialistische pikorde. Alle argumentatie rond hervormingen moeten dan ook in die context gezien worden van veranderingen binnen deze pikorde. Duitsland wil dat de permanente zetels van Frankrijk en Groot-Brittannië in de veiligheidsraad plaats maken voor een gezamenlijke EU vertegenwoordiging, die natuurlijk deels onder Duitse invloed valt. Japan lobbyt eveneens voor een eigen zetel sinds 1995. Al deze voorstellen tot hervormingen binnen de VN reflecteren de verschuivingen van economische en militaire macht die sinds 1945 plaats vinden. De Verenigde Naties is op alle vlakken een product van het imperialisme; haar structuur, haar doelstellingen en haar  frequente onvermogen om te handelen. Het is een onderdeel van een globalistisch systeem dat armoede, geweld en oorlog veroorzaakt.  












 



zondag 22 september 2013

"Basta! Dag van de ommezwaai" in Amsterdam

Een Nederlandse delegatie van het ACN/AKN voegde zich bij het protest tegen de bezuinigingen van het kabinet Rutte in Amsterdam, dat door de Socialistische Partij (SP) en de Vakbonden georganiseerd werd, om daar honderden flyers namens het Anti-Kapitalistische Netwerk onder de deelnemers te verspreiden. Verder werden er in de directe omgeving rond het protest nog vele propaganda verspreid en geplakt:


STOP NIÉT DE BEZUINIGINGEN – MAAR HET KAPITALISME

LAAT DE KAPITALISTEN DE CRISIS BETALEN!

Vandaag demonstreert de werkende bevolking, die nog altijd zwaar door de kapitalistische crisis getroffen is, tegen een nieuwe golf aan bezuinigingen die op hen zit te wachten. 

Het Kabinet Rutte-Samson, heeft wederom weer miljarden aan bezuinigingen aangekondigd – bezuinigingen voornamelijk in de (thuis)zorg. Maar ook de huren gaan omhoog en de lonen en uitkeringen krijgen weer rake klappen. De (jeugd)werkeloosheid en armoede blijft maar stijgen. Europa blijft nog steeds in de greep van de uitbuiting van het kapitalisme!

Banken zijn failliet, de productie wordt overgeplaatst naar lage loonlanden en de meerwaarde cq. winst van aandeelhouders en fabrieksbezitters blijft altijd nog maar stijgen – Winsten ten behoeve van de portemonnee van de kapitalisten.

Verzet hier tegen zal niet van buitenaf verwacht moeten worden:

De vakbonden en partijen zullen niet de oplossing kunnen bieden! Zij zijn onderdeel van het probleem - Het kapitalisme!

De vakbonden hebben de arbeidersklasse allang verraden door alleen de scherpe randjes van het kapitalisme te doen laten slijten, de klassenstrijd tussen arbeider en kapitalist. Dit op gebied van loon, werktijd en materiële behoefte. Maar dit levert de arbeiders geen bezit aan de winsten van hun geschapen werk op, evenmin als inspraak en medezeggenschap op de werkvloer.

De sociaaldemocratie heeft zijn sociale masker weer verloren en hiermee zijn verraderlijke gezicht laten zien! Zij zijn, en blijven, socialisten in woord en fascisten in daad! De systeempartijen willen laten doen geloven dat stemmen de oplossing bied voor alle problemen van de arbeiders, dit door de macht te leggen in de handen van leiders die zelf géén enkele binding hebben met de massa óf niet meer tot deze behoren.

Mobiliseer de massa's via straat- en wijkcomités!

Organiseer de massa's via bedrijfscomités !

Voor arbeiders- en bedrijfsraden! Voor arbeidersmacht!

Leg het kapitalisme plat via de algemene staking en bedrijfsbezetting!



De kracht tot sociale verandering ligt bij de arbeiders zelf!

Niet de bovenlaag, maar alleen de basis, kan deze crisis de doodssteek geven!

Grijp de fabrieken, banken en werkvloer in eigen handen!

Voor arbeidersdemocratie en zelfbestuur in het productieproces!

donderdag 19 september 2013

Volksanarchisme en het Vrije Communisme

Voor de 20ste eeuw stond het woord “communisme” nog niet gelijk aan het Marxisme en het Russische bolsjewisme met haar rigide en autoritaire staats-socialisme. De term is terug te voeren tot de Franse revolutie en vroege revolutionaire theoretici zoals Babeuf Gracchus (1760-1797). “Communisme” stond toen nog voor een terugkeer naar de organische gemeenschap van vrijwillige menselijke relaties. Het idee dat de primitieve mens een lange periode van “oer-communisme” kende, is dan ook niet beperkt tot de geschriften van Karl Marx en Friedrich Engels. Dit idee werd gedeeld door praktisch alle grote klassieke historici van Griekenland tot China en vormt een essentieel onderdeel van de mythologische geschiedenis van bijna alle culturen ter wereld.

Onze verre voorouders die in een samenleving van jager-verzamelaars leefden, konden niets anders dan “communistisch” zijn. Het land kon slechts kleine groepen mensen ondersteunen, die leefden door te nemen wat de natuur hen bood. De verdeling van arbeid was zeer beperkt, de man jaagde en de vrouw verzamelde. Hoewel de een wellicht meer gespecialiseerd was in zijn of haar taak dan de ander, kon geen enkel individu binnen de gemeenschap gespecialiseerd genoeg zijn om op zichzelf te overleven. Men was op elkaar aangewezen en er was sprake van een sterke natuurlijke en organische gemeenschap. Overschot kon slechts beperkt gecumuleerd worden, het overschot aan vlees rotte immers weg voordat het gegeten kon worden. In een dergelijke samenleving kon zich simpelweg geen klassenstructuur ontwikkelen.

Sociale laagvorming binnen de vroege agrarische Germaanse stammen die na het neolithicum ontstonden, was altijd binnen handbereik. De stamleiders of sjamanen waren onderdeel van- en onderworpen aan de gemeenschap. Pas met de opkomst van de grootschalige systematische landbouw, irrigatie en de stedelijke revoluties kwamen de kasten en klassen steeds verder van elkaar af te staan. Binnen het Germaanse stamleven nam de Ásatrú religie de vorm aan van een groepsactiviteit, waar de gehele gemeenschap aan deelnam. Ook hier maakte de groei van grotere steden, religie uiteindelijk tot een ceremoniële cultus waarbij volksgenoten slechts nog toeschouwers waren.

Ondanks dat sinds de eerste neolitische revolutie het dagelijks leven door technologische vooruitgang gigantisch veranderd was, bleef in de agrarische Germaanse gemeenschap “het oer-communisme” nog net zo sterk bestaan als in de jager-verzamelaars samenleving die hen voorging. De klasse structuur en verdeling van de arbeid bleef zeer beperkt en de gemeenschap was nog steeds klein, ondanks dat overschot een verdere specialisering van individuen toe stond. De exploitatie van mens door de staat kreeg pas vorm tijdens de stedelijke revolutie die de agrarische samenleving langzaam maar zeker verdreef; toen steden en landbouw zich over grote gebieden gingen uitstrekken. Samen met de eerste kleine steden verschenen tijdens de vroege Middeleeuwen koningen, priesters en een kaste van handelaren evenals oorlog met georganiseerde legers en grootschalige irrigatie.

Door de opkomst van grootschalige landbouw werden er overschotten gecreëerd, hierdoor ontstond een nieuwe klasse van gespecialiseerde ambachtslieden. In de vroege Middeleeuwen ontstond dan ook al snel een primitieve vorm van syndicalisme, waar ambachtelijke groepen in de volksgemeenschap zichzelf binnen religieuze gilden organiseerden. Uiteindelijk wist een nieuwe klasse van krijgers en priesters deze toenemende specialisatie te benutten, door een rigide klassestructuur te ontwikkelen en de landsman meer te laten werken voor het in stand houden van deze nieuwe dominantiestructuur. Hier ligt dan ook de oosprong van onze hedendaagse vervreemding: men werd gedwongen om onbetaald werk te doen voor een autoriteit die ver weg van het gewone volk stond.

Echter voor de 18de eeuw moest de mens nog samenwerken met zijn omgeving om te kunnen overleven. Met de opkomende industrialisering en wetenschappelijke vooruitgang gingen ondernemers de aarde en mensen, in plaats van als een boerderij, steeds meer als een mijn behandelen, die onbeperkt uitgeput kon worden. Toen de kapitalistische vormen van exploitatie door de vroegere feodale en mercantiele vormen heen braken, namen de tegenstellingen tussen sociale- en economische inhoud nog verder toe. De staat en het kapitalistische systeem gebruikten de voortschrijdende technologische revolutie voor een steeds groter wordende industriele, bestuurlijke en politieke centralisatie ten koste van de traditionele volksgemeenschap met als gevolg een ongekende vervreemding en vereenzaming van de moderne mens.

De moderne wereld wordt doormidden gescheurd door twee tegenstrijdige tendensen; de een richting sociale dood en de ander richting de geboorte van een nieuwe samenleving. Terwijl centralisatie en depersonalisatie toenemen binnen de dominante geglobaliseerde samenleving, de concentratie van kapitaal toeneemt door de opkomst van multinationals en lokaal initiatief wordt vervangen door de centrale (supranationale) staat, wordt het leven steeds onwerkelijker, doellozer en leger. Toch zijn er ook mensen die genoeg hebben van een leven zonder inhoud en over heel de wereld zien we van tijd tot tijd dan ook opstanden tegen de ontmenselijking. Waar de dominante machtsstructuur van het kapitalisme faalt, is de algemene neiging deze met het vrije communisme te vervangen en grijpen mensen terug naar basis initiatief vanuit de gemeenschap.

De crisis van de moderne beschaving is een fenomeen dat voortschrijdt zonder het voordeel van een ideologie. De roep om vrijheid, de neiging naar eigen familie, gemeenschap en volk, evenals het offensief tegen vervreemding, zijn grotendeels rudimentair en sociaal instinctief. Men stelt dat de volksanarchistische revolutie een revolutie zonder theorie en anti-ideologisch is. Feitelijk bestaan de theorie en ideologie echter in een traditie die ouder is dan het kapitalisme zelf, zo oud als de mensheid zelf. Het volksanarchisme bestrijdt de dominante staatsorde niet omdat zij vijandig zou staan ten opzichte van orde, maar omdat zij tegen dominantiestructuren is. Het ziet de organische lokale gemeenschap als een soevereine eenheid die vanaf de basis georganiseerd en bestuurd wordt. Het biedt een antwoord op de vervreemding en ontmenselijking. Het streeft ernaar terug te keren naar de natuurlijke organische gemeenschap van vrijwillige menselijke relaties; terug naar het vrije communisme.