woensdag 28 mei 2014

ACN/AKN Verklaring: De Krim is Russisch! (2)

Zoals we al eerder duidelijk hebben gemaakt steunen we de Russische interventie op de Krim onafhankelijk er van of er nu speciale rechten voor de overwegend islamitische etnische minderheid der Krim-Tartaren worden ingevoerd, ja dan nee.

Overigens had de opperste Sowjet van de Krim al op 11 maart jl. een wetsonderwerp aangenomen welke officiële taalrechten en het recht op evenredige vertegenwoordiging in de regering garandeert aan de Tartaren, terwijl tevens financiële middelen ter beschikking zullen worden gesteld voor de repatriëring van de Krim-Tartaren die in 1944 door Stalin van het schiereiland werden gedeporteerd.

Maar nogmaals: onze steun voor de Russische interventie op de Krim staat volledig los van de (toekomstige) behandeling van de Tartaarse minderheid op het schiereiland door de Russische autoriteiten.

Het was volstrekt logisch voor de Russisch sprekende bevolking van de Krim, welke sinds de ineenstorting van de Sowjet Unie zuchtte onder het juk van de Oekraïense heerschappij, om ten diepste verontrust te zijn door de coup in Kiew en de opkomst van een nieuw, door het westen gesteund regime, dat is doordrenkt met anti-Russische fascisten.

Letterlijk de eerste ambtshandeling van het Oekraïense parlement was dan ook het verbod op het gebruik van Russisch als officiële taal, een verbod dat vervolgens werd getorpedeerd door een veto van de kant van de president in overeenstemming van de pogingen van de USA om de coup voor te stellen als een uitingsvorm van “democratie”.

Het westers imperialisme en haar media jammeren luidkeels over “Russische agressie” op de Krim. Echter deze retoriek wordt door de realiteit gelogenstraft. De interventie door de Russische Federatie op de Krim is in zijn essentie defensief, grotendeels ingegeven door het verlangen om Ruslands Zwarte Zee vloot in Sewastopol te beschermen. De zogeheten Russische ”invasie” is een hersenschim en de interventie blijft populair bij de overgrote meerderheid van de bevolking van de Krim. De aanloop naar het referendum vond dan ook plaats zonder ook maar één serieus incident. Hele legers van westerse journalisten, die naar de Krim waren uitgezonden om verslag te doen van de gruweldaden gericht tegen de Tartaren en andere etnische minderheden, konden weinig berichten.

Ons standpunt m.b.t. de Russische strijdkrachten op de Krim is verankerd in het Leninistische basisprincipe, namelijk dat het recht op nationale zelfbeschikking van toepassing is op de volkeren van alle naties, met inbegrip van grote zoals Rusland.

De interventie van Russische strijdkrachten op de Krim maakte het uiten van nationale zelfbeschikking voor dat gebied überhaupt mogelijk. Er bestaat niet zoiets als een afzonderlijke “Krim-natie”, de meerderheid van de bevolking ervan is momenteel Russisch en heeft al sedert lange tijd het aanhalen van de banden met Rusland – hetzij in de gestalte van onafhankelijkheid, hetzij in die van autonomie – nagestreefd, inbegrepen de heropname in de staat van de Russische Federatie. Het referendum dat de imperialisten voor “illegaal” hebben verklaard, legde slechts de realiteit vast dat de Krim Russisch is. En zelfs deze eenvoudige vaststelling zou zonder de aanwezigheid van Russische strijdkrachten niet plaats hebben kunnen vinden. De kwaadaardige gifspuwerij van de westerse imperialisten jegens de Russische interventie vormt slechts een cynische dekmantel voor de onderdrukkingspolitiek van hun Oekraïense quislings. Het wordt gelogenstraft door de onmogelijkheid voor de inwoners van de Krim om tot nog toe zelfs maar een referendum te kunnen beleggen om hun wens tot afscheiding van de Oekraïne tot uitdrukking te brengen.

We hebben er al eerder op gewezen, dat in 1991 een poging van de zijde van plaatselijke inwoners om te komen tot een referendum m.b.t. onafhankelijkheid van de Krim voor onbepaalde tijd door de Oekraïense autoriteiten werd verboden. Ook een andere poging in 1992, waarbij de kiezers de vraag werd voorgelegd of de Krim met Rusland herenigd diende te worden, werd door de Oekraïense regering als ‘illegaal’ bestempeld. Dreigementen van de zijde van het Oekraïense parlement dwongen het parlement op de Krim in augustus van dat jaar om af te zien van haar referendum inzake onafhankelijkheid.

Pro-Russische krachten op de Krim ondernamen in 1994 andermaal een poging om een nieuw referendum te beleggen, deze keer rond drie vragen gecentreerd rond een grotere mate aan autonomie binnen het Oekraïense staatsverband. Opnieuw greep Kiew in, aanvankelijk om het referendum te degraderen tot een volksraadpleging met slechts een adviserend karakter ten einde dan uiteindelijk het referendum in zijn geheel te verbieden. De stemming vond desalniettemin toch plaats, met een overweldigende meerderheid vóór autonomie binnen het Oekraïense staatsverband, inbegrepen bijna 83% van de kiezers die zich uitspraken ten gunste van een wettelijke voorziening, waarbij aan de inwoners van de Krim het dubbele staatsburgerschap (Russisch zowel als Oekraïens) werd toegestaan. In het daarop volgende jaar, toen het conflict tussen de Krim en Oekraïne oplaaide, dreigden diverse parlementsafgevaardigden van de Krim met het organiseren van een referendum inzake hereniging met Rusland. Als reactie hierop verklaarde het Oekraïense parlement de grondwet van de Krim voor ongeldig, schafte het ambt van president m.b.t. de Krim af, ging over tot het ontwapenen van de presidentiele garde en begon met een strafrechtelijke procedure tegen de toenmalige president van de Krim; Yoeri Mesjkow.

De Oekraïense grondwet van 1996 schafte vervolgens in feite elke mogelijkheid voor zelfbeschikking van de Krim af, aangezien er vanaf dat tijdstip een landelijk referendum was vereist om de grenzen van de Oekraïne te kunnen wijzigen. Er was veel ophef in de westerse imperialistische media aangaande de afwezigheid van een keuze voor het status quo op het stembiljet wat in het huidige referendum werd gebruikt. De keuzes die werden voorgelegd betroffen 1) federatie met Rusland dan wel 2) herstel van de grondwet van de Krim van 1992, welke de Krim definieerde als een autonome republiek binnen het staatsverband van de Oekraïne. Deze grondwet wordt door de bourgeois-pers afgeschilderd als het verzekeren van Russische controle over de Krim. Dit is een regelrechte leugen. De betreffende grondwet stond de inwoners van de Krim slechts een aanzienlijke mate van vrijheid toe, waaronder het aangaan van banden met Rusland op bepaalde gebieden. Het verschil tussen de keuzes op het stembiljet ener- en het status quo anderzijds is exact dat tussen het bezitten van het recht op zelfbeschikking en het verbieden van dat recht.

Ons standpunt m.b.t. de Russische interventie op de Krim betekent – wij herhalen het nog maar eens – op géén enkele wijze ook maar de geringste politieke steun voor Poetins bourgeois-regime, dat zelf nationale minderheden binnen de staatsgrenzen van de Russische Federatie, zoals de bevolking van Tsjetsjenië, meedogenloos onderdrukt. Zoals we reeds eerder uiteen hebben gezet, probeert het Poetin-regime door te interveniëren op de Krim slechts de (geopolitieke) belangen van (kapitalistisch) Rusland te verdedigen tegenover het westerse imperialisme, dat erop uit is een marionettenstaat te creëren langs Ruslands grens. Tegelijkertijd, ook gezien vanuit de context van de toenemende vijandigheid jegens de etnisch Russische minderheid in Oekraïne, vallen de belangen van Ruslands Realpolitik samen met de zeer reële nationale angst die door de Russen op de Krim wordt ervaren.

Dit is zeer zeker niet de eerste keer dat een burgerlijk bewind een democratische hervorming heeft doorgevoerd – ook als reactie op groeiende druk vanuit het volk – voor zijn eigen doeleinden. Werkelijke revolutionairen ondersteunen dergelijke democratische hervormingen die ten voordele zijn van de arbeiders en de onderdrukten – niet alleen wat nationale rechten aangaat, maar ook andere rechten, zoals het recht op abortus voor vrouwen, democratische rechten voor minderheden, het stemrecht voor de zwarte bevolking in de VS, enz. Echter wij doen zulks vanuit het perspectief van het zelfstandige proletariaat, daarbij vast houdend aan politieke oppositie tegenover de bourgeois –krachten, die door bepaalde gebeurtenissen zich gedwongen zouden kunnen voelen om dergelijke hervormingen door te voeren. Afstand nemen van het ondersteunen van dergelijke hervormingen met als argument dat een ondersteuning er van een versterking van de reactionaire kapitalistische heerschappij zou betekenen wil zeggen afstand nemen van de mogelijkheid om de arbeidersklasse te mobiliseren voor de socialistische revolutie.


Dus ons doel is het om door het verdedigen van het recht op nationale zelfbeschikking – zij het voor de Russen op de Krim, zij het voor de Tsjetsjenen, die slachtoffer zijn van het Groot-Russische chauvinisme – de nationale kwestie van tafel te krijgen ten einde de eenheid van het proletariaat onafhankelijk van nationale scheidslijnen te bewerkstelligen. Als proletarische internationalisten keren we ons tegen het vergif van het chauvinistisch nationalisme en strijden we voor de eenheid van de arbeiders op klassengrondslag in het gevecht voor de omverwerping van alle bloedige bourgeois-regimes in de regio. 


PAPEGAAIEN VAN HET WESTERS IMPERIALISME

Het was te verwachten dat het Amerikaanse (en EU-) imperialisme te hoop zou(den) lopen tegen de Russische interventie en het Krim-referendum. In deze amok loop krijgen USA- en EU-imperialisten bijval van de zijde van reformistisch links. Gehoorzaam marcheren de reformisten in ganzenpas achter hun imperialistische meesters aan nu deze Rusland verketteren als het grootste kwaad ter wereld, precies zoals deze pseudo-linksen deden toen het westers imperialisme in de jaren ’90 Bosnië en Servië op de korrel namen.

Bijzonder goed wordt dit geïllustreerd door een verklaring dd. 4 maart jl. afkomstig van het Committee for a Workers’International (CWI) o.l.v. Peter Taaffe, waarvan zusterorganisatie in Nederland de Vonk is (in Duitsland: SAV). In de verklaring staat de CWI grootmoedig toe, dat “de Krim het recht dient te hebben op zelfbeschikking, zo het zulks wenst”, maar vervolgt dan met te waarschuwen, dat “hetgeen thans gebeurt niet tot werkelijke zelfbeschikking zal leiden; het zal alleen maar betekenen dat de Krim tot een Russisch protectoraat verwordt”.

Derhalve  zal zelfbeschikking voor de bevolking van de Krim “niet mogelijk zijn onder het kapitalisme met zijn armoede, werkloosheid en uitbuiting, en vanwege met elkaar concurrerende elites die de “verdeel en heers” kaart spelen." Enkel een arbeidersregering, die het verrotte kapitalisme vervangt door een maatschappij, welke wordt bestuurd in het belang van de werkende massa’s, kan ervoor zorgen dat de rechten van alle nationaliteiten en minderheden worden gewaarborgd.”

De logica van de verklaring van de CWI wordt expliciet duidelijk gemaakt door een verklaring (2 maart jl.) , uitgegeven door haar zusterorganisatie in Rusland, waarin wordt geëist: “Russisch imperialisme weg uit de Krim!” en “Geen referendum op de Krim met het geweer in de rug!”. Een soortgelijke verklaring was afkomstig van de Russische Socialistische Beweging, gelieerd aan het Verenigd Secretariaat (VS, pseudo-Trotskisten) met de aanhef: “Geen interventie door de strijdkrachten van Rusland of enig ander land in de aangelegenheden van de Krim!”

Dat alles is weinig meer dan een links klinkende dekmantel voor het standpunt van de USA en de EU dat een stem voor zelfbeschikking van de Krim ongeldig zou zijn, simpelweg omdat de Amerikaanse en EU-imperialisten zeggen dat het ongeldig is. Waartegen de CWI hier amok maakt, is exact datgene wat door de westerse imperialistische machten is verboden: Namelijk, het recht van de bevolking van de Krim om te kiezen voor het samengaan met Rusland. Voor deze sociaaldemocraten is zelfbeschikking alleen dan geldig, indien deze de goedkeuring heeft van hun imperialistische meesters.

Deze pseudo-linksen maakten zich zeer zeker niet druk over “dreiging met wapengeweld” ten tijde van de door de USA/NAVO gevoerde terreuroorlog tegen Servië (1999), onder leiding van de toenmalige Democratische regering Clinton, onder het voorwendsel van het beëindigen van “etnische zuiveringen’ in Kosovo. Het overgrote deel van reformistisch links roerde destijds de trom voor het imperialisme van de “mensenrechten” uit naam van het “kleine, arme” Kosovo, waarbij er een gedeelte was die zelfs zijn steun uitsprak voor rechtstreekse imperialistische interventie. De CWI hief destijds de leuze aan “Zelfbeschikking voor Kosovo!”, zelfs toen het al bommen regende op Belgrado. Het Verenigd Secretariaat ging nog verder en riep om militaire interventie in Kosovo door de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa – een militair blok gedomineerd door het EU-imperialisme) en de VN.

Als Leninisten hebben we in het verleden het recht op nationale zelfbeschikking van de Albanese meerderheid in Kosovo verdedigd, met inbegrip van het recht op vorming van een eigen staat dan wel op integratie in een Groot-Albanië. Maar in de aanloop naar en tijdens de USA/NAVO oorlog diende de strijd voor zelfbeschikking van Kosovo ondergeschikt te worden gemaakt aan de noodzaak om op te komen voor de militaire verdediging van Servië tegen de imperialistische aanval zonder hier echter ook maar enigerlei vorm van politieke steun te geven aan het revanchistische regime in Belgrado. De strijdkrachten van de NAVO vervingen het Servische leger als feitelijke staatsmacht in Kosovo na de oorlog van 1999 en in 2008 werd er een schijn “onafhankelijkheid” uitgeroepen, feitelijk een diplomatieke provocatie, niet in de laatste plaats richting Rusland. Tot op de dag van vandaag beschikken de Verenigde Staten in Kosovo over de grootste militaire basis in Europa sinds de Vietnam oorlog (Camp Bondsteel). Het propageren van de strijd voor onafhankelijkheid van Kosovo ten midden van het militaire offensief door USA/NAVO tegen Servië zou wezenlijk hebben bijgedragen aan steun voor de roofzuchtige doelstellingen van het imperialisme jegens dat land.

In het geval van de Krim vandaag de dag echter, is er géén sprake van een oorlog, waaraan het nationale vraagstuk ondergeschikt zou zijn. In tegenstelling tot de beweringen van het westerse imperialisme, haar media en haar ‘linkse’ aanhangsels is de Russische interventie op de Krim géén daad van militaire agressie jegens een ”ander land”. Echter, voor deze reformisten is de werkelijkheid niet van belang. Om het maar eens in gewone taal te zeggen zijn ze gekant tegen het referendum op de Krim om dezelfde reden als ze destijds de Kosovaarse “onafhankelijkheid” onder auspiciën van het westers imperialisme steunden: Ze wauwelen hun imperialistische meesters na!


VOOR EEN NIEUWE OKTOBER!

Reformistisch links heeft al decennia geleden haar vrede gesloten met het imperialisme. Dit kwam het meest duidelijk tot uitdrukking toen pseudo-links zich opstelde achter de krachten van de contra-revolutie in de Sowjet Unie. De leden van de CWI, bemanden ook letterlijk de barricades van de contra-revolutie, waar men zich aansloot bij de krachten van de kapitalistische restauratie o.l.v. Boris Jeltsin, toen hij de macht naar zich toe trok in augustus 1991. Op haar beurt steunden de pseudo-Trotskisten van het Verenigd Secretariaat nagenoeg elke contra-revolutionaire en separatistische beweging in de USSR, inclusief het omhelzen van de fascistische marge van de Baltische nationale bewegingen welke streefden naar de restauratie van het kapitalisme onder het mom van “zelfbeschikking”.

In scherp contrast daarop vochten wij de onvoorwaardelijke militaire verdediging van de Sowjet-arbeidersstaat tegen imperialisme en contra-revolutie. Wij vochten daarvoor ondanks en tegen het wanbeheer van de zijde van de bureaucratische partijkaste, dat de grondslagen van de arbeidersstaat ondermijnde en de deur opende voor de contra-revolutie, niet in het laatst door de strijd voor de wereldwijde revolutie op te geven en in plaats daarvan de leugen van de zogeheten “vreedzame co-existentie” (met het imperialisme) te verbreiden. Wij vochten voor een politieke revolutie onder leiding van de arbeidersklasse om de partijbureaucratie omver te werpen en te vervangen door een bewind gebaseerd op radendemocratie en revolutionair internationalisme.

De bevrijdende visie van de bolsjewieken o.l.v. Lenin welke leidde tot de Oktoberrevolutie van 1917 – die het recht op zelfbeschikking voor alle volkeren van het toenmalige tsaristische rijk insloot – werd op groteske wijze geperverteerd door de bureaucratische kaste in de CPSU, die haar politieke macht begon te consolideren in de loop van de jaren ’20 en ’30. Dit omvatte ook het gruwelijke lijden wat de Krim-Tartaren moesten verduren bij hun gedwongen deportatie op last van Stalin aan het eind van de laatste wereldoorlog. Tegelijkertijd leverde het bestaan van een gesocialiseerde economie met een centrale planning de materiële basis voor de verwezenlijking van volledige werkgelegenheid, van medische zorg voor iedereen en andere verworvenheden, die de meest kwaadaardige vormen van bourgeois-nationalisme, welke werden gevoed door de onvrede der kapitalistische maatschappij, neutraliseerden.

De vernietiging van de Sowjet-arbeidersstaat bracht ongedachte misère en verschrikkingen over de volkeren van deze eerste arbeidersrepubliek ter wereld. Het heeft geleid tot een verscherping van de etnische en nationale tegenstellingen en een verspreiding van de nationale haat, waarbij de arbeider van het ene volk tegen de arbeider van het andere volk wordt opgezet. Niettegenstaande de mogelijkheden van Rusland om aan de ambities van het Amerikaans imperialisme van tijd tot tijd afbreuk te doen, zijn de tijden van de USSR als tegenwicht tegenover het Amerikaanse imperialisme definitief voorbij. Het proletarische klassenbewustzijn heeft een drastische terugslag opgelopen, zodanig dat bijvoorbeeld de arbeidersklasse van het land van de Oktoberrevolutie het socialisme niet langer ziet als zijn vrijheidsideaal.

De cruciale taak waarvoor revolutionairen zich thans geplaatst zien, is het formeren van een voorhoede die zich verbonden heeft aan de compromisloze strijd tegen het imperialisme en alle uitingen van chauvinisme, daarbij koers zettend naar de strijd van een onafhankelijk proletariaat gericht op een NIEUW OKTOBER!

        
                 

dinsdag 27 mei 2014

ACN/AKN Verklaring: De Krim is Russisch!

NA DE RECHTSE PUTCH IN OEKRAÏNE – USA/EU -IMPERIALISTEN HYSTERISCH NA RUSSISCHE INTERVENTIE!

De Russische president Vladimir Poetin heeft overeenkomstig een besluit van het parlement van de Russische Federatie eenheden van de Russische strijdkrachten naar de Krim gestuurd en prompt draait de propagandamachine van het westerse imperialisme volledig door. De Amerikaanse minister van buitenlandse zaken John Kerry verkondigde dat Rusland “een hoge prijs” zal dienen te betalen voor zijn “schending van de territoriale integriteit” van de Oekraïne. Verder kondigde hij aan om Rusland uit het G8-overlegorgaan van de imperialistische staten te gooien en de Russische banktegoeden in het buitenland te bevriezen. Zonder ook maar een spoor van ironie predikte Kerry: “In de 21ste eeuw kan men zich simpelweg niet zo gedragen alsof men zich nog in de 19de eeuw bevindt, men kan niet zomaar onder volstrekt uit zijn verband gerukte voorwendsels een ander land binnen vallen.”

Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, enz. – de lijst van landen, die door het USA-imperialisme “in de 21ste eeuw” werden bedreigd of overvallen is ellenlang. En ook bij de gebeurtenissen in de Oekraïne hebben juist de Amerikaanse imperialisten (samen met die van de EU) in zeer grote mate hun handen in het spel.

De interventie van de Russische Federatie op de Krim is een rechtstreeks antwoord op het ten val brengen van de regering Janoekovitsj in Kiew. Op 22 februari jl. werd de corrupte pro-Russische president Viktor Janoekovitsj door middel van een rechtse putsch aan de kant gezet, welke door fascisten werd geleid en door de USA en de EU krachtig werd gesteund; Janoekovitsj week daarop uit naar Rusland. Thans hebben de gewapende knokploegen, die leiding gaven aan de drie maanden durende massamobilisaties in de straten van Kiew en daarbij overgingen tot het bezetten van regeringsgebouwen en tot niets ontziende aanvallen op de politie, de overhand. De fascisten van de Svoboda partij leveren in de nieuwe regering de plaatsvervangende minister-president en diverse andere ministers. De medeoprichter van Svoboda, Andrej Paroebi, is nu de leider van de Nationale Veiligheids- en Defensieraad, waaronder de strijdkrachten ressorteren. Nieuwe plaatsvervangende minister-president, verantwoordelijk voor economische zaken, is Oleksandr Sych, eveneens Svoboda, voorheen parlementslid. Terwijl Arsenij Jazenjoek, de favoriet van Washington en leider van de zogeheten Vaderlandspartij, nu als minister-president aan het hoofd van de regering staat, dicteren de knokploegfiguren van de Maidan zoals voorheen de politieke koers.

De machtsovername in Kiew van de kant van de rechtse Oekraïns-nationalistishe putschisten zorgde voor grote onrust onder de bevolking van de Russischtalige gebieden in de Oostelijke en Zuidoostelijke Oekraïne. En inderdaad was een van de officiële besluiten van het nieuwe regime het afschaffen van de wet uit 2012, welke het Russisch en andere minderheidstalen als officiële talen toestond. Dit werd met reden als aanval op de niet-Oekraïense minderheden opgevat en leidde tot wijdverbreide protesten – zelfs in Lwow, waar de fascisten aanzienlijke steun genieten. Van de 27 districten in de Oekraïne, voerden er dertien het Russisch als tweede officiële taal (vooral in het Oosten) en twee westelijke districten het Roemeens, het Hongaars en het Moldavisch. De Krim – waar 58,5% van de bevolking bestaat uit etnische Russen, 24,4% uit Oekraïners en 12,1% uit Tartaren – werd bijzonder zwaar getroffen door de nieuwe chauvinistische wetgeving van het regime in Kiew, aangezien ca. 97% van de twee miljoen inwoners ongeacht hun etnische afkomst het Russisch als voornaamste taal gebruiken.

De Russische strijdkrachten hebben met behulp van plaatselijke zelfverdedigingskrachten de controle over de Autonome Republiek van de Krim overgenomen. De overgrote meerderheid van de Oekraïense soldaten op de Krim wisselde de fronten, anderen namen hun ontslag uit de dienst. Ook de opperbevelhebber van de Oekraïense marine ging over naar de Russische kant, evenals ca. 800 op een Oekraïense luchtmachtbasis op de Krim gestationeerde soldaten. De onrust is ondertussen ook over geslagen naar de Oostelijke Oekraïne.

Op het Krim-schiereiland bevinden zich tal van Russische soldaten en leden van de marine. In overeenstemming met voorgaande Oekraïense regeringen huisvest de stad Sewastopol de thuisbasis van de Russische Zwarte Zee vloot. Inmiddels heeft er op 16 maart jl. een volksraadpleging plaats gevonden – georganiseerd door de nieuwe pro-Russische regering op de Krim, waarbij de bevolking in de gelegenheid werd gesteld om te beslissen over de status van de Krim, namelijk deel van Oekraïne te blijven dan wel de-facto onafhankelijkheid en nauwe aansluiting bij de Russische Federatie te zoeken.

Zoals te verwachten, veroordeelde het nieuwe regime in Kiew de interventie van de kant van Rusland als een “wederrechtelijke bezetting van Oekraïens grondgebied” en de bourgeois-pers trok meteen de vergelijking en met de Russisch-Georgische oorlog van 2008. De Russische interventie op de Krim heeft echter geen enkele overeenkomst met deze oorlog, in het verloop waarvan de Russische strijdkrachten destijds tot diep in Georgisch gebied doordrongen. Als principiële revolutionairen stonden wij toentertijd op het standpunt van het revolutionaire defaitisme en riepen op tot strijd tegen de beide burgerlijke strijdkrachten. (Georgië werd in dit conflict gesteund door het westers imperialisme.)

In tegenstelling tot de algemeen verbreide zienswijze in de westerse imperialistische media is de Russische interventie op de Krim géén invasie in een “vreemd land”, ongeacht de formele status van de Krim als deel van de Oekraïne. De Krim was al sinds het einde van de 18de eeuw, toen het op het Ottomaanse rijk werd veroverd, Russisch. Pas in 1954 stond de toenmalige partij- en regeringsleider van de USSR, Nikitra Chroetsjov, de Krim af aan de Oekraïense SSR. Dit kreeg later met de ineenstorting van de USSR betekenis, toen het lot van de regio tot onderwerp van verhitte discussies tussen, beiden ondertussen burgerlijke staten verworden, Rusland en de Oekraïne werd. In 1991 werd het streven van de bevolking om tot een referendum inzake de onafhankelijkheid van de Krim te komen door de Oekraïense regering de kop ingedrukt en voor onbepaalde tijd verboden verklaard.

Het voornaamste verzet op de Krim zelf tegen een zich los scheuren van de Oekraïne komt van de kant van de Tartaren, een overwegend Islamitisch volk van Turkse afstamming. Op 26 februari jl. braken er in de (Krim-)hoofdstad Simferopol gevechten uit tussen Tartaren ener- en pro-Russische betogers anderzijds, waarbij twee personen werden gedood en nog eens dertig verwond. Het wantrouwen onder de Tartaren tegenover de Russische autoriteiten gaat terug tot de tijd van Stalin, die de Krim Tartaren in 1944 vanwege hun collaboratie met de Duitsers massaal vanuit hun historisch vaderland naar Centraal-Azië en andere delen van de USSR liet deporteren.

Al vanaf de contrarevolutionaire vernietiging van de gedeformeerde (bureaucratisch misvormde) Sowjet-arbeidersstaat in de jaren 1991/92 hebben wij steeds de noodzaak benadrukt van de aaneensluiting van alle arbeiders in de strijd tegen kapitalistische uitbuiting en alle verschijningsvormen van repressie, nationale onderdrukking en chauvinistische hetze. In een verklaring d.d. 3 april 1995 werd door ons reeds onderstreept dat “een referendum m.b.t. de nationale zelfbeschikking zowel op de Krim als in Tsjetsjenië zeer wel op zijn plaats is.” (Geplaatst in het kader van ons streven om op te komen voor de democratische rechten van de arbeiders en van alle nationaliteiten alsmede deze te verdedigen.)

De bevolking op de Krim heeft het onbeperkte recht op nationale zelfbeschikking, met inbegrip van onafhankelijkheid of aansluiting bij de Russische Federatie. Op het tijdstip van het referendum (16 maart) kan het zo zijn geweest, dat de uitoefening van dat recht afhing van de mate van de ondersteuning door de Russische strijdkrachten. In de realiteit echter was het de nieuw gevormde regering op de Krim, die om een Russische interventie heeft verzocht.

Voor ons als principiële revolutionairen is de ondersteuning van de Russische interventie op de Krim niet afhankelijk van het feit of de onder Oekraïense heerschappij (vanaf 1954) veelvoudig onderdrukte Tartaarse minderheid door Rusland thans bijzondere rechten worden toegestaan, ja dan nee. Dat de Krim destijds überhaupt aan de Oekraïne werd afgestaan berustte op een domme bestuursadministratieve fout van het toenmalige Chroetsjev-regime en was volledig in strijd zowel met de geschiedenis als met de nationale en taalkundige structuur van de Krim. De verdere ontwikkelingen dienen natuurlijk te worden afgewacht, maar de nieuwe instanties hebben in elk geval in woorden al verklaard, dat men genegen is de belangen van de Tartaren tot hun recht te helpen. De vicepresident van de Krim, Rustan Temirgaliev, verkondigde dat de plaatselijke regering de Krim-Tartaren een zetel aanbiedt in de opperste Sowjet en dat er rijkelijk financiële hulp beschikbaar gesteld zal worden voor remigratie- en re-integratie programma’s ten behoeve van de in het Stalin-tijdperk gedeporteerden (Russia Today, 2 maart jl.).


VOOR HET RECHT VAN ALLE NATIES OP ZELFBESCHIKKING!

Het recht op nationale zelfbeschikking (evenals andere nationale rechten) geldt voor de volkeren van alle naties, ook voor die van grote mogendheden, zoals Rusland. Principiële revolutionairen dienen met grote beslistheid de methodiek af te wijzen, volgens welke democratische rechten slechts voor bepaalde zogeheten “progressieve” volkeren zouden zijn gereserveerd, zulks in tegenstelling tot die volkeren, welke voor “reactionair” zouden doorgaan.

Bijvoorbeeld onderdrukt de Israëlische zionistenstaat het Arabische volk van Palestina meedogenloos, maar desalniettemin dienen wij de internationale rechten van de Joden aldaar even zo zeer te erkennen als die der Palestijnen en dienen we ons te keren tegen de opvatting dat de Joden in zee gedreven zouden moeten worden.

Ander voorbeeld: In Noord-Ierland wordt de Katholieke minderheid onderdrukt door een (weliswaar flinterdunne) Protestantse meerderheid en door de Britse staat. Desalniettemin erkennen wij het feit, dat de protestanten een eigen gemeenschap vormen, en zijn we gekant tegen hun gedwongen hereniging in een Iers-katholieke staat. In plaats daarvan propageren wij de vorming van een Ierse socialistische arbeidersrepubliek als onderdeel van een op vrijwillige basis tot stand gekomen federatie van arbeidersrepublieken op de Britse eilanden.

Het recht op nationale zelfbeschikking is een democratisch recht, evenwel géén absoluut recht. De toepassing ervan dient steeds ondergeschikt te zijn aan de vereisten van de klassenstrijd.

Zoals Lenin heeft benadrukt is het erkennen van het recht op nationale zelfbeschikking de beste weg om de nationale kwestie van tafel te krijgen en om de eenheid van het proletariaat op de grondslag van de klassenstrijd tot stand te brengen, hetgeen de arbeiders van de verschillende naties in staat stelt om in te zien wie hun werkelijke vijanden zijn – namelijk hun respectievelijke bourgeoisieën.

Ondanks alles blijven wij gekant tegen alle uitingsvormen van Groot-Russisch chauvinisme: Het Tsjetsjeense volk verdient onze volledige ondersteuning in hun militair gevoerde strijd voor de nationale bevrijding van de meedogenloze onderdrukking van de kant van het Russische bourgeois-regime zowel in de periode van Boris Jeltsin als ook in die van Vladimir Poetin.

Met de interventie op de Krim probeert het Poetin-regime slechts de belangen van (het kapitalistische) Rusland tegenover het westerse imperialisme te verdedigen. Tegelijkertijd (en dat is het wezenlijke!) vallen hier – ook gezien vanuit de context van toenemende vijandigheid tegenover de etnisch-Russische minderheid in de Oekraïne – Ruslands geopolitieke belangen (gedicteerd door de overwegingen van de Realpolitik) volledig samen met de eveneens zeer reële nationale angsten van de volksgenoten op de Krim (en, mogen we er thans aan toevoegen, in de Zuidoostelijke Oekraïne).

Ons standpunt m.b.t. de Russische interventie op de Krim betekent evenwel geenszins ook maar de minste of geringste vorm van politieke steun voor het bourgeois-regime van Poetin. Even zo zeer betekent onze oppositie tegen de putsch van rechts-nationalistische krachten in Kiew in géén enkel opzicht een vorm van politieke ondersteuning voor het regime Janoekovitsj. In de periode die aan de putsch vooraf ging zou het noodzakelijk zijn geweest om tegenover de nationale en etnische verdeeldheid, waaronder de Oekraïne lijdt, de proletarische klassenstrijd op de voorgrond te stellen. De mobilisering van de arbeidersklasse, teneinde de fascisten in Kiew het recht op de Oekraïense straat te betwisten, zou zeer zeker in het belang van het wereldproletariaat zijn geweest. Vandaag de dag zou het absoluut in het belang van de arbeidersklasse zijn om over te gaan tot de vorming van zelfverdedigingsmilities in de bedrijven teneinde de fascisten de pas af te snijden en ter afweer van het chauvinistische geweld.

(wordt vervolgd)  

                            
            



donderdag 22 mei 2014

No borders, no nations? Hoe Afrikaanse vagebonden door het imperialisme misbruikt worden

Sinds het Italiaanse voornemen om als gevolg van de gigantische toestroom van bootvluchtelingen hen niet langer te registreren, lijkt het asiel- en immigratie debat weer uiterst actueel geworden. De harde realiteit is echter dat in de imperialistische institutie Europese Unie, géén echt politiek asiel bestaat. Dit werd recent nog eens bevestigd toen de Europese Unie de klokkenluider, mensenrechtenactivist en voormalig medewerker van de Amerikaanse militaire geheime dienst NSA; Edward Snowden, op de vlucht voor het Amerikaanse regime, een politiek asiel in de Europese Unie geweigerd werd. Toch wordt in de massa media de Europese en Nederlandse gastvrijheid nog steeds dagelijks verheerlijkt. 


De Europese Unie verwacht miljoenen nieuwe immigranten de komende jaren. Politici opperen dat dit een positieve ontwikkeling is, die de economie ten goede zou komen en de negatieve gevolgen van de vergrijzing, die bv ons pensioenstelsel zou bedreigen, tegen zou kunnen gaan. Dat door de massale (jeugd)werkloosheid en ellende in de Europese Unie al meer dan genoeg eigen arbeidskracht in Europa aanwezig is lijkt ons zeer vanzelfsprekend. Het gaat het internationaal georganiseerde kapitaal dan ook geenszins om sociale politiek voor de eigen bevolking, noch om het welzijn van de immigranten uit Oost-Europa, Azië en Afrika, wiens sociale nood als een "humanitaire" causa geïnstrumentaliseerd wordt.


De massa immigratie en de vervreemding van de Europese naties en de Europese cultuurgebieden dienen het imperialisme op meerdere niveaus. Op de korte termijn wordt het arbeidspotentieel uit lage loon landen direct voor de deur van de grote kapitalistische ondernemingen afgeleverd en worden de loonkosten voor de kapitalisten gedrukt door een verzadiging van de arbeidsmarkt. Op lange termijn verzekert het een culturele, sociale en statelijke desintegratie, die de verworvenheden van de burgerlijke democratie open breken. Het internationaal georganiseerde kapitalisme met haar globalistische agenda erkent immers niet de territoriale grenzen van het internationale volkerenrecht, noch die van het nationale zelfbeschikkingsrecht.

Natuurlijk heeft dit onderliggende politiek-strategisch doeleinde van het imperialisme enige mediale bemiddeling nodig om de Europese volkeren en culturen mee te laten werken aan hun eigen ondergang. Om mee te werken met de imperialistische agenda worden zij emotioneel geconditioneerd. "Kijk eens", zo luidt het, "deze mensen, waaronder zwangere vrouwen en kinderen, zijn verdronken op zee omdat jullie hen niet hebben geholpen". Wie kent de tranentrekkende reportages niet over asielzoekers zoals Mauro Manuel, die uiteindelijk tot het kinderpardon voor asielzoekers geleid hebben. 

Helaas hebben diegenen die voor deze goedgelovige desinformatie gevallen zijn, niet begrepen dat we ons midden in een imperialistische oorlog bevinden. "No borders, no nations" is de nieuwe marketing slagzin van het imperialisme geworden. Ook kosmopolitisch links heeft zich deze slagzin eigen gemaakt. Deze agenten van het imperialisme doen echter geen enkele inspanning om in hun protesten en betogen te verwijzen naar de oorzaak van dit alles en bieden bovendien geen enkele oplossing aan. 

Het is inmiddels drie jaar geleden dat de NAVO bommen, betaald van ons belastinggeld, meer dan tienduizend mensen in Libië ter dood veroordeelden. "No borders, no nations" werd voor de mensen daar een bloedige imperialistische realiteit. "No borders, no nations" is de slagzin die gepaard gaat met oorlog, massamoord, terreur, folteringen, honger en sociale ellende wereldwijd. Van Afghanistan tot Irak, van Libië, Syrië naar Oekraïne, met Iran in het vizier. "No borders, no nations" is synoniem geworden aan de oorlog van het imperialisme tegen het internationale volkerenrecht en het nationale zelfbeschikkingsrecht.


Vagebonden uit Afrika kampeerden en protesteerden in Den Haag, in Amsterdam en verder. Deze vluchtelingen, die naar eigen zeggen uit het Italiaanse Lampedusa komen en geen woord Nederlands spreken, zitten achter professioneel gemaakte spandoeken in perfect geschreven Nederlands. Wie heeft hen naar Nederland gebracht? Wie organiseert hen, wie formuleert hun eisen, wie bezorgt hen duur PR materiaal en lanceert hun media campagnes? Vele duizenden dollars hebben deze vagebonden per persoon moeten betalen aan mensensmokkelaars om naar de Europese Unie te komen. Wie betaalt al deze geldbedragen? 

Het antwoord op deze vraag kunnen we vinden in de reacties van de functionarissen van het imperialisme. Al sinds de oprichting van de Europese Unie pleiten EU-politici voor een soepeler vreemdelingenbeleid en meer immigratie. Nu de multiculturele retoriek verouderd lijkt te zijn is het nieuwe credo de "open samenleving". Dit alsof Europa nog niet "open" genoeg is geweest. In de havenstad Rotterdam is de inheemse bevolking al ruimschoots in de minderheid. In ons buurland Duitsland wonen volgens de statistieken al ongeveer 20 miljoen immigranten op een bevolking van iets meer dan 80 miljoen mensen (dus bijna een kwart van de Duitse populatie). 


Eenieder die het zelfbeschikkingsrecht der volkeren verdedigt, wordt door de imperialistische hegemonie als racist neergezet. Maar waar zijn deze antiracisten wanneer het gaat om het internationale volkerenrecht en het nationale zelfbeschikkingsrecht? Zij spelen een smerig spel en niet als laatste over de ruggen van hun buitenlandse figuranten.

Als Nationale Socialisten gaat onze internationale solidariteit uit naar de strijdende arbeidersklasse en hun volkeren. De imperialistische farce is onze zaak niet!







maandag 19 mei 2014

Boycot FIFA! Boycot het WK 2014!

We herinneren ons allemaal de kritiek in de westerse massamedia nog wel over de mensenrechten in Rusland rond de Olympische winterspelen in Sochi. De meeste ophef ontstond rond Poetin zijn "anti-homo wet" waarin een verbod op de propaganda van homofilie richting minderjarigen is opgenomen. De wet gebruikt nergens de woorden homo, lesbienne, homoseksueel of enig andere LGBT aanduiding, maar promoot de familiewaarden gebaseerd op de succesvolle anti-homohuwelijk strijd in de VS. Sinds 1993 is homoseksualiteit, in tegenstelling tot in menig staat in de VS, overigens legaal in het land. Rusland heeft recent nog wetgeving voor bescherming van de LGBT-gemeenschap tegen geweld zelfs uitgebreid. En hoewel volgens de statistieken een homo meer kans op geweld vanwege zijn geaardheid heeft in de VS dan in Rusland, werd dit door de westerse media steevast gepresenteerd als een losgeslagen campagne tegen homo’s en lesbiennes.

Uiteraard valt er genoeg aan te merken op de mensenrechten situatie in Rusland, maar dat geldt overigens net zo goed voor de mensenrechten situatie in menig westers land. We kunnen ons echter de vraag stellen waarom er een oorverdovende stilte in de westerse massamedia heerst rond de mensenrechten situatie in Brazilië op de vooravond van het Wereld Kampioenschap voetbal? Een maand voor het WK heeft de Braziliaanse regering een "anti-terrorisme wet" doorgevoerd waarmee vreedzame protesten gecriminaliseerd en verboden kunnen worden. Doordat er een vage definitie van "ordeverstoring" in de wet is opgenomen kan iedere burger die een vreedzame demonstratie bijwoont als crimineel aangemerkt worden, zelfs als deze persoon niets strafbaars doet.

"Relschopper" opgepakt door Braziliaanse politie

Het wetsvoorstel is een reactie op de wijdverspreide protesten die losbarsten in Brazilië nadat de corrupte regering van het door armoede geteisterde land besloot miljarden Real in het FIFA WK 2014 te stoppen als een prestige project. Bijna een derde van dit geld verdween door corruptie. Voor dit project en de bouw van de voetbalstadions voor het WK zijn maar liefst 250.000 mensen met dwang uit hun huizen geplaatst door de overheid. In de favela's (krottenwijken) houdt de politie grote "opruim acties". Honderdduizenden mensen gingen hierop de straat op om tegen de corrupte regering en de FIFA te protesteren. Arbeiders en studenten gingen staken en overal in het land ontstonden protestmarsen. De reactie van de Braziliaanse politie op deze protesten was uiterst gewelddadig. Honderden demonstranten raakten gewond en/of werden opgepakt nadat de oproerpolitie rubberkogels en traangas had ingezet. Vele tientallen mensen zijn door het politiegeweld om het leven gekomen. 

Momenteel trainen de huurlingen van het omstreden Amerikaanse beveiligingsbedrijf Blackwater (nu Academi) de Braziliaanse politiemacht om de protesten en sociale bewegingen tijdens het FIFA WK neer te slaan. Brazilië zal de grootste politiemacht ooit inzetten voor het FIFA WK; van de 170.000 gewapende uniformen, zal een derde bestaan uit militairen van de Braziliaanse strijdmacht. Ook de strafmaten zijn verhoogd; op het vernietigen van privé eigendom staan gevangenisstraffen voor de duur van 12 jaar. Deze wetten zijn natuurlijk niet van toepassing op de politieagenten en de staat zelf, die duizenden huizen hebben vernietigd voor hun sportevent en de FIFA haar stadiums. Er is geen geld voor de arme bevolking van Brazilië, maar genoeg voor de legers, de militaire politie en natuurlijk de stillen die de demonstranten moeten bespioneren. 

Zwaarbewapende oproerpolitie staat paraat voor het WK

De nieuwe wetten van de Braziliaanse regering geven de politiemacht een vrijbrief om dodelijke wapens in te zetten wanneer zij dat willen. Met deze wetten probeert de staat haar misdaden te verbergen. Het WK is het perfecte excuus voor de invoering van een permanente noodtoestand en betekent een terugkeer naar de totalitaire staat van 1964-1984. De gigantische gewapende macht die tijdens de FIFA wordt ingezet is de expressie van de haat van de rijke Braziliaanse elites naar het Braziliaanse volk toe. Dit wordt bovendien nog eens aangemoedigd door de bonzen van de FIFA die stellen dat "te veel democratie" in Brazilië een gevaar voor het WK vormt. Het enorme leger van de FIFA loopt evenredig met de astronomische hoogte van de kapitalistische accumulatie die in Brazilië gaande is, waar de sociale ongelijkheid ongeëvenaard is. 

Protest voor de door politie vermoorde kinderen bij "schoonmaak actie" in de favela's voor het WK

Echter waar blijft de massale verontwaardiging in het westen nu? Waar zijn de massaprotesten, de nieuwsberichten, de talkshows en verontwaardigde BN'ers en politici nu? Waar zijn de massale oproepen om het WK en de FIFA boycotten? Het lijkt erop dat we hier in het westen met twee maten meten!

Dus:

Boycot FIFA!

Boycot het WK!








donderdag 15 mei 2014

Al-Nakba: 66 jaar onderdrukking

Het is vandaag 66 jaar geleden dat meer dan 750.000 Palestijnen door de zionisten van hun geboortegrond werden verdreven om er de staat Israël te kunnen stichten. Deze humanitaire catastrofe kwam bekend te staan als de "Al-Nakba", een gebeurtenis die tot op de dag van vandaag grote gevolgen heeft.



"Palestina, bloem van het Midden-Oosten, wij, diegenen die verbannen zijn dromen van uw velden, de zoete bloemen van de lente, uw olijfgaarden, de regen in de winter. Oh om de schone lucht van uw bergen in te ademen.

Onze vijanden mogen proberen om ons te onderdrukken en te beheersen, maar zij zullen nooit hun kwaadaardige doelen bereiken! De ziel van Palestina vliegt zo vrij als de Arend. Door de eeuwen heen zijn velen onze kust binnen gevallen. Diezelfden zijn een bloedig einde tegen gekomen, op hun eigen zwaarden gevallen, alleen kronkelend van de pijn.

Laat me u weer zien, laat mij als een kind met wilde ongedwongenheid door de klaprozen op de helling rennen. Dan zal ik eindelijk weer vrede kennen, oh Palestina. Moge uw zonen en dochters wederkeren om u te claimen!" - Sahar


De zionistische beweging ontstond in de 19de eeuw als een politieke beweging die de oprichting van een Joodse staat voor stond. Tijdens het eerste zionistische congres in 1897 werd besloten dat deze nieuwe Joodse staat in Palestina gevestigd moest worden, toen nog onderdeel van het Ottomaanse rijk. De Sultan Abdülhamid II van het Ottomaanse rijk ging hiermee niet akkoord. Dit veranderde echter na de eerste wereldoorlog toen het Britse rijk Palestina op de Ottomanen veroverde. In dezelfde periode zei de Britse Minister van Buitenlandse zaken Arthur Balfour steun toe aan het zionistische streven om van Palestina een Joodse staat te maken.

Nu Palestina onder Britse controle was, werd er onder de invloed van de zionistische beweging de emigratie van Europese Joden naar het land gestimuleerd. In een kwart eeuw nam de Joodse populatie toe van 11% naar 31% dankzij deze immigratie. Om tal van redenen namen de etnische spanningen tussen de Arabische bevolking en de Joodse immigranten steeds meer toe. In 1940 besloten de Britten om een einde te maken aan hun bezetting van Palestina en het land te verlaten. Dit vooruitzicht leidde tot diverse conflicten tussen de Arabieren en Joden, met als gevolg dat in 1947 de nieuw gevormde Verenigde Naties een plan voor Palestina uitwerkte: de zogenaamde twee-staten oplossing waarin Palestina verdeeld zou worden tussen een Joodse en een Arabische staat.

De Arabieren verwierpen het plan; dat plan hield namelijk in dat zij het Arabische land dat zij al sinds de kruistochten generaties lang bewoonden en bewerkten af zouden moeten staan aan de Joodse immigranten. Toen de Britten zich in mei, 1948 uit het land terug trokken, riep de zionistische beweging de staat Israël uit. De zionistische beweging negeerde hiermee de aanwezigheid van een Palestijnse meerderheid die haar eigen nationale aspiraties er op na hield. De omliggende Arabische naties verklaarden de volgende dag de oorlog aan de nieuwe staat Israël en vielen het land binnen. Als consequentie van de daaropvolgende strijd wist Israël gigantisch veel territorium te annexeren en wist ongeveer de helft van de door de VN voorgestelde Arabische staat te veroveren.


Genocide door zionistische moordcommando's in Deir Yassin (1948)

Wellicht de grootste humanitaire catastrofe van de oorlog van 1948 was de etnische zuivering van de Palestijnse bevolking door de zionisten: de Nakba (Arabisch voor "ramp"). Voor de oorlog woonden ongeveer een miljoen Palestijnse Arabieren binnen de grenzen van de toen nieuw uitgeroepen Israëlisch staat. Tijdens het einde van de oorlog in 1949 was ongeveer drie kwart daarvan met geweld van hun land verdreven en waren duizenden onschuldige mannen, vrouwen en kinderen tijdens deze zionistische genocide vermoord.

De gevolgen van de Nakba zijn tot op de dag van vandaag voelbaar. Het betekende de vernietiging van de Palestijnse socio-economische structuren; honderden dorpen en steden werden ontruimd en 750.000 Palestijnse Arabieren raakten ontheemd als vluchteling. Nadat Israël hun terugkeer weigerde werden zij gedwongen om in ballingschap te leven met de weinige bezittingen die ze nog hadden.

De strijd tegen het onrecht, tegen de bezetting en tegen de zionistische staat Israël gaat tot op de dag van vandaag door. Om de Palestijnse vrijheidsstrijd te begrijpen, moeten we allereerst de gigantische impact van de Nakba op het Palestijnse volk begrijpen. Pas als de Nakba, deze misdaden tegen de menselijkheid, deze etnische zuivering en deze genocide erkend wordt is er hoop op vrede en rechtvaardigheid. 


Palestijnen worden letterlijk door de zionisten die Jaffa aanvallen de zee in gedreven (1948)


Onze solidariteit gaat dan ook uit naar het heldhaftige Palestijnse volk!


Opdat wij nooit zullen vergeten!



dinsdag 6 mei 2014

Actie tegen de genocide op het Palestijnse volk

De Anti-Zionistische Actie heeft in de vooravond van de dodenherdenking op verschillende plaatsen in Den Bosch e.o. pamfletten opgehangen tegen de zionistische onderdrukking van het Palestijnse volk. Onder het motto "Stop de Palestijnse Holocaust!" wordt aandacht gevraagd voor de misdaden tegen de menselijkheid en de etnische zuiveringen die door de zionistische entiteit Israël begaan worden.

De afschuwelijke dood van miljoenen onschuldige slachtoffers tijdens de tweede wereldoorlog wordt vandaag de dag misbruikt als een rechtvaardiging voor de genocide op het Palestijnse volk door de zionistische entiteit Israël. Sinds de Arabische opstand tegen de zionistische bezetters zijn er al meer dan twee miljoen Palestijnen door geweld, oorlog en verdrijving om het leven gekomen, meer dan 7 miljoen mensen zijn hun land ontvlucht en 4,1 miljoen Palestijnse burgers zijn door de zionistische bezetter van al hun mensenrechten, zoals deze in de UVRM zijn vastgelegd, beroofd.

Toch wordt het veranderen van Palestijnse steden in concentratiekampen, de opzettelijke verhongering van de Palestijnse populatie, het tegen houden van humanitaire en medische hulp, het plaatsen van de muur en de alsmaar voortdurende bombardementen op burgers door het IDF, systematisch door de internationale gemeenschap dood gezwegen.



Stop de Palestijnse Holocaust!

Toen niet, nu niet, nooit meer zionisme!   

vrijdag 2 mei 2014

ACN/AKN: Niet Kiev, noch Moskou: Onafhankelijke Volksrepubliek zuid-oostelijk Oekraïne!

Onze solidariteit en onvoorwaardelijke steun gaan uit naar de Volksrepubliek Donetsk en de zelfverdedigingskrachten in het Donbas-gebied.

Met de spontane bezettingsacties door de plaatselijke volksvrijwilligers van de autonoom opererende gewapende zelfverdedigingskrachten, heeft de bevolking in zuid-oost Oekraïne haar legitieme eis voor onafhankelijkheid en volkssoevereiniteit nogmaals kracht bij gezet.

Het uitroepen van de Volksrepubliek in Donetsk en omgeving is het logische antwoord op de machtsovername in Kiev door de pro-Amerikaanse Junta. De eenheden van volksvrijwilligers zijn spontaan geformeerd om de Volksrepubliek te verdedigen tegen de gewapende agressie van de fascisten uit Kiev. Deze zelfverdedigingskrachten opereren volledig autonoom en zijn géén onderdeel, in welke vorm dan ook, van het Russische militaire apparaat.

Hoewel de zelfverdedigingskrachten Rusland om bescherming hebben gevraagd tegen de agressie uit Kiev, gebruikt de bourgeois kliek in Moskou de vrijheidsstrijders slechts zolang het politiek opportuun is. Zodra het niet langer noodzakelijk is worden deze vrijheidsstrijders aan de kant geschoven.

Met het Akkoord van Genève van 17 april jl. lijkt dit scenario nu waarheid te worden. De vrijheidsstrijders van zuid-oost Oekraïne lijken te worden verkocht en verraden door Moskou. Zij zullen voorts dus op hun eigen kracht moeten vertrouwen op hun rechtvaardige en legitieme strijd voor onafhankelijkheid en nationale zelfbeschikking.

De thans begonnen revolutie is nog niet ten einde; integendeel, zij dient met volle kracht te worden voortgezet! Werkers van het zuid-oosten; Vertrouw niet op Moskou, maar neem zelf uw eigen zaak ter hand! Alle macht aan de sovjets!

Leve de Volksrepubliek Donetsk!

Leve de zelfverdedigingskrachten van het zuid-oosten! 

No surrender! No sell out! Weg met het Akkoord van Genève!
  
Niet Kiev, noch Moskou: Onafhankelijke Volksrepubliek!