zaterdag 26 maart 2016

Vluchtelingen crisis? Systeem crisis! - Pleidooi voor een Entrisme in het 'Asielverzet'


Als gevolg van de massale vluchtelingenstromen die zijn ontstaan vanuit het Midden-Oosten en Afrika, verwacht de EU de komende jaren miljoenen nieuwe immigranten. Deze massa immigratie en de vervreemding van de Europese naties en haar cultuurgebieden die daaruit voort komt, dienen de heersende klasse op meerdere vlakken.

Allereerst wordt zo het arbeidspotentieel uit de Derde Wereld direct voor de deur van de grote kapitalistische corporaties afgeleverd. De loonkosten voor de kapitalisten worden door een verzadiging van de arbeidsmarkt sterk gedrukt en de arbeiders worden zo gedwongen om voor een hongerloon te werken. Het verbaast ons dan ook niets dat werkgeversorganisaties door heel Europa momenteel in koor roepen dat de vreemdelingen zo snel mogelijk aan het werk moeten worden gezet. Echter na jaren van economische crisis met massawerkeloosheid en armoede als gevolg, zet dit enkel de etnische verhoudingen op scherp.

Op de langere termijn dient deze massa immigratie bovendien nog een ander doel voor de heersende klasse. De massale instroom van grote groepen vreemdelingen, leidt tot een onoverkomelijke culturele, sociale en statelijke desintegratie, die de sociale verworvenheden van de burgerlijke democratie zullen open breken. Via het huidige asielbeleid laat de heersende klasse de Europese volkeren en culturen mee werken aan hun eigen ondergang.



Als gevolg hiervan zien we in heel Europa een tendens van toenemend verzet vanuit de basis tegen de massa immigratie. De onderdrukte massa's - de grote verliezers van de globalisering - verzetten zich meer en meer tegen de komst van hordes vreemdelingen die 'hun' banen en sociale zekerheden komen stelen. Reactionaire demagogen zoals Geert Wilders wakkeren dit vuur aan voor hun eigen electoraal gewin, maar hun nationale chauvinisme biedt geen echte oplossingen. Zij bestrijden enkel de symptomen, maar weigeren de oorzaak - namelijk het kapitalisme - te benoemen.

Wij kunnen het vreemdelingen niet kwalijk nemen dat zij elders een beter leven proberen te zoeken, maar ook zij komen bedrogen uit. Zij dienen slechts als zondebokken om de problemen te verhullen die de kapitalistische klasse heeft creëert. In hun zoektocht naar het Gouden Kalf zijn zij gewillige instrumenten geworden voor de heersende klasse.

Het gaat het internationaal georganiseerde kapitaal geenszins om het welzijn van de eigen bevolking, noch om het welzijn van deze vreemdelingen uit verre oorden. Hun sociale nood wordt slechts door de kapitalisten geïnstrumentaliseerd, om zo zichzelf te verrijken over de ruggen van de werkende massa's.

Het 'Asielverzet' representeert echter veel meer dan een reactionair chauvinisme of een uiting van 'xenofobie'. Het is de expressie van een meer algemene onvrede over het kapitalistische systeem en haar symptomen (waar massa immigratie er een van is). Het vertegenwoordigt een groot deel van de terechte zorgen die onder grote delen van de bevolking heersen. Belangrijker, hun woede en onvrede richt zich niet enkel tegen deze vreemdelingen, maar vooral ook tegen de autoriteiten, het staatsapparaat en haar gewapende arm (de smeris).


De alsmaar toenemende spanningen in de samenleving als gevolg van een radicaliserend verzet tegen het beleid van de heersende klasse, heeft dus wel degelijk een revolutionair potentieel. Een volksopstand tegen het kapitalistische systeem kan het systeem destabiliseren en verzwakken. Echter onze steun aan deze tendens komt niet zonder kritiek. Onze taak ligt er tevens in ons te verzetten tegen de reactionaire elementen om een bewustwording onder onze volksgenoten aan te wakkeren. De vreemdeling is niet de vijand, het kapitalistische systeem is dat!

Een revolutionair bewustzijn onstaat zelden spontaan. Zelfs volksbewegingen met een aanvankelijk reactionair karakter, kunnen een eerste opstap vormen naar een revolutionaire politieke organisatie. Wij kunnen wel vanuit onze ivoren torens de revolutionaire waarheid proberen te verkondigen, maar laten we ons liever in de straten en onder de volksmassa´s bewegen. Onze taak als revolutionairen ligt er dan ook in om bewust te participeren in dit soort processen, om deze op zowel politiek als organisationeel niveau omhoog te tillen.

Wij hebben niet de illusie dat heel deze beweging van haar reactionaire elementen ontdaan kan worden, maar zijn er stellig van overtuigd dat deze gebeurtenissen kunnen bijdragen aan een politieke omwenteling die ons revolutionaire perspectieven biedt. Er ligt dus een belangrijke taak voor ons: De opbouw van een revolutionaire organisatie en de ontwikkeling van revolutionaire kaders binnen dit volksverzet.










zondag 20 maart 2016

Wederom over de Islamitische Staat en het Amerikaanse Imperialisme

De stelling dat er door revolutionairen in militair opzicht de kant van de ‘Islamitische Staat’ (IS) dient te worden gekozen, heeft tot vele verhitte discussies geleid bij zowel ‘links’ als ‘rechts’. Beide stellen dat de IS een volledige ‘dochteronderneming’ zou zijn van Saoedi-Arabië en de andere Arabische Golfstaten, waarvan de opkomst valt te herleiden tot de bloedige sektarische strijd, ontketend door toedoen van de Amerikaanse invasie in Irak in 2003. Echter, dit zou (nog steeds volgens zowel ‘links’ als ‘rechts’) slechts de halve waarheid zijn. “Links” poneert dat, sinds ,,Saoedi-Arabië een steeds radicaler ideologisch profiel aannam in de door Amerika gesteunde jihad tegen de door de Sowjet-Unie gesteunde Afghaanse regering, Saoedi-Arabië hierdoor in toenemende mate zijn toorn op zijn grootste rivalen liet vallen; de Shi’a in Iran, Irak en Libanon (Hezbollah).

Ook stelt “links”, dat ,,Wahabieten niet de enige zijn, die zich schuldig maken aan sektarisme”, maar dat het ‘overduidelijk’ zou zijn ,,wie het meest bedreven daarin is”. Een stelling die in ‘rechtse’ kringen evenzeer opgeld doet. Tevens wordt er in beide kampen dan nog het argument aangevoerd, dat alleen de Sunni’s zouden samenwerken met de Westerse imperialistische machten, iets wat de ‘As van Verzet’ (Iran, Syrië, Hezbollah) niet verweten zou kunnen worden. Zo zou (vóór ,,’9/11’ en de invasie in Irak) de Saoedische prins Bandar bin Sultan aan het hoofd van de Britse inlichtingendienst MI6 (Sir Richard Dearlove) hebben meegedeeld dat de ,,tijd bijna dáár is, wanneer er letterlijk de leus “God helpe de Shi’a” zal worden geroepen. Meer dan een miljard Sunni’s hebben schoon genoeg van hen”. Dit citaat zou een onmiskenbare implicatie tot ‘genocide’ bevatten.

“Links” vervolgt dan met te stellen dat, toen ,,de sektarische strijd losbarstte, de Saoedi’s en de hen na staande oliestaten geld en wapens naar de Sunni’s lieten stromen, wat de voormalige Afghaanse mujahideen transformeerde in een machtige internationale strijdmacht. Tegen augustus 2012 had de Amerikaanse Defense Intelligence Ageny gerapporteerd dat al-Qaeda, de Moslimbroederschap en aanverwante groeperingen de drijvende krachten zijn achter de anti-Assad opstanden, waar allen een manier in zien om een ‘salafistisch kalifaat” te installeren in Oost-Syrië als onderdeel van een grotere anti-Shi’a-jihad, waarbij hun Westerse sponsoren, de Golfstaten en Turkije zich met een dergelijke uitkomst tevreden zouden stellen”.

“Links” gaat nog verder: Zo zou afgelopen oktober US-vicepresident Joe Biden aan belangstellenden op de Harvard Kennedy School hebben verteld dat ,,de Saoedi’s, de Emiraten etc. (…) zó vastbesloten zijn om Assad ten val te brengen, en uiteindelijk een Sunni-Shi’a proxy oorlog willen ontketenen (…) [dat] men voor honderden, ja zelfs duizenden tonnen, aan oorlogswapens liet doorstromen naar (…) al-Nusra en al-Qaeda en andere extremistische elementen van de jihad, ongeacht uit welk deel van de wereld ze ook komen.Groepjes, die uiteindelijk samensmolten tot IS”.

Volgens The New York Times zouden de Amerikanen nièt de IS bombarderen, indien deze laatste in gevecht is met Syrische regeringstroepen, wat een aanwijzing zou zijn dat, ondanks Obama’s gevloek en getier, hij de IS nog steeds als een bruikbare proxy tegen Assad blijft zien. Ook een “stelling”, die zowel door grote delen van “links” als door “rechts” wordt gehanteerd, namelijk dat dit een indicatie zou zijn dat de IS een onderdeel zou zijn van de Amerikaanse veiligheidsdiensten.

Beide kampen geven tevens toe (bij ‘rechts’ al een heel stuk minder) dat het ,,Assad-regime vele zondes heeft om voor te boeten, maar dat “wij” nu getuige zouden zijn van een “gezamenlijke” aanval van Amerika, Turkije, de Saoedi’s en andere leden van de GCC (Samenwerkingsraad van de Arabische Golfstaten) in het Midden-Oosten, gericht tegen een nationalistische Derde Wereld-staat, dat gedurende lange tijd een sta-in-weg zou zijn geweest van het Amerikaans imperialisme (oh ja?).







Balans: Verwarring bij het reactionaire kamp in zowel ‘links’ als ‘rechts’, waarbij beide denken dat militaire steun aan de IS gelijk zou staan aan haar het predicaat “anti-imperialistisch” te verlenen. Voor diegenen die in deze politieke fout blijven volharden, nogmaals een cursus anti-imperialisme:

De militaire verdediging van de IS door revolutionairen doen reactionairen spottend af als zijnde “anti-imperialistisch”, wat in feite nooit als zodanig door eerstgenoemden is bestempeld. Om de betreffende stelling nog maar eens te citeren: ,, Tegelijkertijd dient er in politiek opzicht een stevig oppositioneel standpunt te worden ingenomen m.b.t. de door de IS gehanteerde methodes en haar wereldbeschouwing”. Revolutionairen staan dus aan de zijde van de IS, wanneer het de strijdkrachten van het Amerikaans imperialisme en haar proxies in de regio aanvalt. (Het militaire conflict van de IS met het Amerikaanse imperialisme wordt vaak niet genoemd door deze reactionairen). Zoals al eerder benadrukt (sinds de Amerikanen hun luchtaanvallen tegen de IS op 7 augustus 2014 begonnen) zal ,,een nederlaag voor het Amerikaanse imperialisme en haar huurlingen (proxies) het opleggen van imperialistische modellen voor de regio verhinderen”, wat alleen maar in het belang van de uitgebuite en onderdrukte massa’s zal zijn.

Deze stelling houdt niet in dat de IS meer “anti-imperialistisch” zou zijn dan Obama’s – nu te niet gedane – belofte om, als vermeend kampioen van de mensenrechten, de Amerikaanse strijdkrachten uit de regio terug te trekken. Ook dient vermeld te worden dat de vermeende critici van het pro-militaire standpunt inzake de IS, zich schuldig maken aan inconsistentie: Enerzijds pretenderen ze overtuigde critici van het gehele Amerikaanse buitenlandse politiek beleid te zijn; anderzijds hekelen ze de ‘inconsequente’ acties van de politiek in Washington aangaande haar optreden bij de ‘grote brandhaarden’ in het Midden-Oosten.

“Links” dan wel ”rechts” zien alleen maar de financiering van de IS vanuit het Arabische Schiereiland en het feit dat de Amerikanen géén IS-strijders bombarderen wanneer deze op ‘zeldzame’ gelegenheden direct Syrische regeringstroepen aanvallen. En dan zou de IS volgens hen ineens (verbazingwekkend) weer onderdeel zijn van de door de imperialisten geleide kruistocht tegen de Syrische sterke man Bashar al-Assad.

Ter weerlegging van dit alles: Ongenoemd blijven in dit verband de meer dan 6.000 bombardementsvluchten uitgevoerd tegen de IS door de USA, inclusief de maandenlange bombardementen op Kobani en Sinjar. Gedurende deze strijd werd de IS geconfronteerd met Koerdische nationalistische strijdkrachten, die dienden als grondtroepen en verkenners van het Amerikaans imperialisme. De bestaande coalitie tegen Assad, waarvan “links” en ‘rechts’ stellen dat het in feite een door Saoedi-Arabië gesponsorde Sunni-alliantie is, bestaat uit meervoudige contradicties. IS-strijders hebben “terroristische” acties uitgevoerd in Saoedi-Arabische steden, nadat de kalief Abu Bakr al-Baghdadi de heersers van het huis Al-Saoed als ,,verraders van de Islam” had bestempeld. In reactie hierop heeft het Saoedische regime een klopjacht geopend op een groot aantal van IS-sympathieën verdachte oppositionelen. En dan zijn er nog– niet onbelangrijk! – de toenemende Turkse bombardementen gericht tegen de Koerdische strijdkrachten (welke zonder twijfel de meest efficiënte anti-IS-grondtroepen zijn), nadat Ankara de Amerikanen gebruik liet maken van hun luchtmachtbasis afgelopen juli om zo luchtaanvallen uit te voeren tegen de IS.

“Links” klaagt dat de regering-Obama in gijzeling zou zijn genomen door de haviken in Washington. Zo schrijft een Amerikaanse linksactivistische blogger dat ,,Obama nog van koers zou kunnen veranderen en toe zou kunnen geven dat de Russen in hun recht stonden, en dat de keuze om Assad te steunen wenselijker is dan de nachtmerrie van een zwarte IS-vlag wapperend boven de glorieuze Umayyad-moskee in Damascus”. ,,Helaas”, zo vervolgt hij, ,,zal dat een brug te ver zijn voor de president, die te zeer verbonden is aan de zorgen van Washingtons belangrijkste bondgenoten in de regio, namelijk Israël en Saoedi-Arabië”. Hier wordt er dus op gehoopt dat de politiek van de Russische president Poetin het vuile werk gaat opknappen.

Als revolutionairen is onze hoofdzakelijke oppositie gericht tegen het Westerse imperialisme. Echter, wij voeren thans evenzeer oppositie tegen alle andere kapitalistische krachten die betrokken zijn bij de smerige burgeroorlog in Syrië (inclusief Iran, Rusland, Saoedi-Arabië en Turkije) en roepen hen dan ook op om direct te vertrekken. Een dergelijke stellingname verschilt dan ook fundamenteel met dat van de reactionairen. Deze laatsten zijn op zoek naar een rationeel Amerikaans imperialistisch beleid in het Midden-Oosten. Volgens revolutionairen is dat in tegenspraak met de aard van het imperialisme, dat de werkende massa’s van de wereld onderwerpt, onderdrukt en uitbuit. (Het imperialisme is namelijk onderhevig aan innerlijke tegenstrijdigheden; daarom is haar politiek objectief bezien niet altijd rationeel en consistent.)

Welke politieke verschillen er onderling ook mogen zijn onder de imperialistische heersers en hun lakeien, allen zijn in dienst van deze fundamentele aard. De realiteit is dat sinds de ontwikkeling van het kapitalistische imperialisme, meer dan een eeuw geleden, deze vele varianten van vermoedelijk nobele doelstellingen heeft voortgebracht, welke het afslachten van tientallen miljoenen mensen dienden te rechtvaardigen.

Vandaag de dag is het Amerikaans imperialisme, de koploper onder de imperialistische grootmachten, de grootste vijand van het wereldproletariaat en de onderdrukte massa’s. Dit perspectief is diametraal tegenovergesteld aan dat van reactionairen. Door de IS te verdedigen tegen de slagen van het imperialisme, erkennen wij dat elke tegenslag voor Washington een binnenlandse oppositie tegen het Amerikaans imperialisme op gang kan brengen bij een door en door oorlogsmoede bevolking die ten gronde is gericht door jaren van economische crisis. Zoals voorheen al geconcludeerd, is het doel van revolutionairen ,,om de desillusionering en woede onder de arbeiders in de imperialistische metropolen (de Verenigde Staten voorop) om te zetten in verhevigde klassenstrijd tegen de eigen kapitalistische heersers. Juist door een dergelijke strijd zal het proletariaat worden gewonnen voor het programma van de socialistische revolutie teneinde het beest van het imperialisme van binnenuit te vernietigen”.

donderdag 17 maart 2016

Goodyear/Amiens - Gijzeling van de chefs: Franse Bourgoisie stelt voorbeeld

Een Franse rechtbank heeft op 12 januari jl. ex-arbeiders van Goodyear tot een gevangenisstraf van negen maanden veroordeeld. Dit vonnis zou een precedent kunnen scheppen – de CGT heeft al militant verzet aangekondigd ,,Géén van onze militanten zal ook maar één dag in de gevangenis doorbrengen!” Als het aan de bourgeois-justitie ligt zullen – in de nasleep van het jarenlange conflict in een fabriek van de Amerikaanse bandenfabrikant Goodyear in het Noord-Franse Amiens – thans enkele strijdbare collega’s de gevangenis in moeten. Omdat de betrokken collega’s – allen als syndicale militanten bekend – twee chefs van de onderneming rond 30 uur lang op het bedrijfsterrein zouden hebben vastgehouden (‘gegijzeld’), heeft de rechtbank van eerste aanleg in Amiens hen tot een gevangenisstraf van 23 maanden, waarvan 15 voorwaardelijk, veroordeeld. Hiermee dreigen de betreffende collega’s voor negen maanden in de bajes te verdwijnen.


Januari 2014 - Goodyear-manager Bernard Glessez wordt tijdens het arbeidersprotest voor zijn eigen veiligheid door de flikken weggeleid 

 Alle acht veroordeelden hebben inmiddels tegen het – overduidelijk politiek gemotiveerde – vonnis beroep aangetekend. De strafmaat is voor Franse verhoudingen inderdaad buitengewoon hoog. Strafrechtspecialisten zijn géén andere zaken met een soortgelijke afloop bekend. Tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf is het in dit verband nog nergens gekomen. Bij Goodyear toonde het parket zich vastbesloten, want het hield vast aan de aanklacht, hoewel de onderneming zijn aangifte had ingetrokken als onderdeel van een akkoord met de CGT ter beëindiging van het eindeloze conflict.

Goodyear onderhield in Amiens lange tijd twee fabrieken in elkaars onmiddellijke nabijheid. Toen de bandenfabrikant in het vorige decennium in economische problemen geraakte, wilde het een verhoging van het aantal arbeidsuren plus een loonstop decreteren (dus méér gewerkte uren voor minder geld!). Het personeel van de fabriek in Amiens-Sud zwichtte voor de druk en slikte de bezuinigingsmaatregelen, niet zo echter de collega’s van Amiens-Nord. De CGT (die hier ultra-‘majoritaire’ was, d.w.z. over de [absolute] meerderheid beschikte) begon met protestacties, stakingen en een campagne voor het gerecht (door de Goodyear-kapitalisten als ,,juridische guerilla-oorlog” bestempeld). Meer dan zeven jaar lang volgde de ene klacht (of beroep) na de andere.

Alle waarnemers zijn het er unaniem over eens dat de huidige gevangenisstraffen voor de acht ex-Goodyear-collega’s in rechtstreeks verband staan met de juridische verzetsstrijd van de, in het verloop van het conflict steeds meer geradicaliseerde, CGT-militanten. Hun onwrikbaar ‘nee’ tegen het bezuinigingsprogram voerde er uiteindelijk toe, dat de Goodyear-kapitalisten besloten tot de sluiting van de fabriek in Amiens-Nord, waar eens 1200 man werkzaam waren. Vakbondsmilitanten in de bajes – dat is iets wat in Frankrijk (evenals elders) voor grote beroering zorgt.

De correctionele rechtbank van Amiens beroept zich op het wetboek van strafrecht, wat in Frankrijk in geval van ‘gijzeling’ een maximumstraf van vijf jaar gevangenis en een geldboete van 75.000 euro voorziet. De CGT-voorman bij Goodyear/Amiens-Nord, de collega Mickaël Wamen, ook hij één van de veroordeelden, hekelde het politiek gemanipuleerde proces: ,,De regering-Valls wil de arbeidersklasse angst aanjagen!” Het uiteindelijke doel van de PS-regering is het om een einde te maken aan het populaire strijdmiddel van het vastzetten (‘gijzelen’) van chefs en managers. Als instrument dienen daartoe de procureurs bij het parket, die door het ministerie (van justitie) worden benoemd. Maître F. Rilov, advocaat van de veroordeelde collega’s, benadrukte dat zijn cliënten niet betrokken waren geweest bij de eigenlijke gijzeling: ,,Ze zijn slechts veroordeeld, omdat ze als vakbondsmilitanten bekend staan”.

Collega Wamen bevond zich slechts in de betreffende zaal om andere collega’s ervan te weerhouden tot fysiek geweld over te gaan, waartoe het dan ook inderdaad niet kwam. ,,Vandaag betaal ik de prijs voor allen”, aldus de CGT-delegée tegenover ‘Le Monde’. Volgens een persdocumentatie kwam het in Frankrijk sinds 2009, op een totaal van 23 gevallen van ‘gijzeling’ van managers, in slechts één geval tot een geldboete van 15.000 euro voor drie collega’s. In 1999 veroordeelde een rechtbank twee militanten tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van twee maanden. Ook de verwoesting van het gebouw van de onderprefectuur van Compiègne door woedende arbeiders van bandenfabrikant Continental leidde ‘slechts’ tot geldboetes van 13.000 euro. Het vonnis leidde onmiddellijk tot grote onvrede in de lagere regionen van de PS. Zelfs Pascale Boistard, staatssecretaris voor vrouwenrechten in het kabinet-Valls, betuigde via Twitter haar steun aan de veroordeelde collega’s en sprak van een ‘draconisch’ vonnis. Ook de woordvoerder van de (linkse) magistratenvakbond, Patrick Henriot, was van mening dat de justitie tegenwoordig een geheel andere zicht heeft ontwikkeld op rechtsinbreuken in soortgelijke gevallen: ,,De vertwijfeling van de werknemers wordt thans niet meer in aanmerking genomen. Vele rechters betonen zich als aanhangers van de principes van het economisch liberalisme en haar harde sociale gevolgen”.

Het vonnis zal ongetwijfeld ook consequenties hebben voor de juridische afwikkeling van het gebeuren bij Air France op 5 okt. jl. Toen hadden – wij herinneren ons! – verontwaardigde collega’s twee Air France-managers duidelijk de waarheid gezegd, waarbij de laatsten hun overhemd kwijtraakten en enkele gorilla’s van de Air France-veiligheidsdienst in het ziekenhuis belandden. Vijf collega’s dienen vanwege hun vermeende aandeel in deze thans op 27 mei voor het gerecht te verschijnen. Vijf andere Air France-collega’s zijn wegens hetzelfde inmiddels op staande voet ontslagen, nog eens elf anderen voor 15 dagen geschorst (met inhouding van loon).

De regering-Valls maakt zich grote zorgen om de economische gevolgen voor de ‘standplaats-Frankrijk’ vanwege de beelden van op de vlucht geslagen managers in hun gescheurde overhemden, die over de gehele wereld gingen!

Het ACN onderstreept nog maar eens haar onvoorwaardelijke solidariteit met de veroordeelde arbeidersmilitanten van Goodyear en roept op tot steun aan de ‘Acht van Amiens’.
 


SUPPORT THE WORKING CLASS MILITANTS!

PREPARE FOR CLASS WAR!

CLASS AGAINST CLASS!