maandag 30 oktober 2017

Vanuit Utrecht en Den Haag: Vrijheid voor Catalonië!


Catalonië kent al lange tijd een sterk gevoel van nationale identiteit. Hun taal, het Catalaans, wordt gesproken door meer dan tien miljoen mensen in Catalonië, maar ook in de Balearen, Noord-Catalonië en Valencia. In de 8ste eeuw ontstond er een autonome regio als bufferzone tussen het door de Moren bezette Spanje en het Frankische koninkrijk. In 1137 maakte Catalonië deel uit van het Koninkrijk Aragon. Aan de autonomie van Catalonië kwam een einde door een opvolgingscrisis aan het eind van de 15e eeuw. De afnemende Spaanse macht aan het begin van de 20e eeuw zorgde voor een nieuwe opleving van het Catalaanse nationalisme. Het fascistische bewind van Francisco Franco maakte, na de Spaanse burgeroorlog (1936-1939), met bloederige repressie een einde aan de Catalaanse autonomie.

Echter, het hardhandige optreden door de Spaanse autoriteiten onder leiding van premier Rajoy tijdens het referendum van 1 oktober j.l. hebben tot een vurige heropleving van het Catalaanse nationalisme geleid. Deze regio - die traditioneel al gold als een centrum voor proletarisch-radicalisme - komt in opstand tegen de repressie van de centrale regering in Madrid. Op vrijdag 27 oktober hakte de Catalaanse premier Carles Puigdemont eindelijk de knoop door en riep de onafhankelijkheid uit. In een reactie hierop paste de centrale regering in Madrid 'Artikel-155' toe en plaatste daarmee Catalonië onder curatele. Momenteel bevinden beiden zich op een ramkoers met een grote confrontatie in zicht.

Miljoenen Catalanen zijn de straten op gegaan om hun onafhankelijkheid te vieren en te protesteren tegen artikel-155 en de Spaanse repressie. Ook in Nederland werden verschillende solidariteitsacties gehouden door Catalaanse nationalisten. In Utrecht kwamen een week geleden al een honderdtal demonstranten bijeen. Ze eisten onder meer de vrijlating van Jordi Cuixart en Jordi Sànchez, twee vooraanstaande Catalaanse activisten die gearresteerd zijn wegens 'opruiing'. Gisteren verzamelden een kleine vijftig activisten zich bij het Binnenhof in Den Haag om tegen Artikel-155 te demonstreren.

Met de gebeurtenissen rond Catalonië in Spanje is het nationale vraagstuk eens te meer relevant geworden. Als de Catalanen erin slagen onafhankelijk te worden, dan zal er weinig zijn dat de Basken, Corsicanen, Vlamingen, Zuid-Tirolers, Padanianen, evenals alle andere regio's en etnische minderheden tegen houdt om zich onafhankelijk te verklaren. Nationale bevrijding is echter enkel mogelijk via sociale bevrijding. De Catalaanse bourgeoisie zal haar nationale aspiraties altijd ondergeschikt maken aan haar eigen klassenbelangen. Ze wensen enkel de onafhankelijkheid om zelf de Catalanen uit te kunnen buiten voor hun eigen winst. Enkel de arbeidersklasse kan de weg openen voor de nationale en sociale bevrijding van Catalonië, Baskenland en voor alle andere onderdrukte volkeren!





zondag 15 oktober 2017

Spanje barst! Vrijheid voor Catalonië, Baskenland en alle andere Naties!


Enige tijd geleden begon de Spaanse staat met een campagne van ongekende repressie tegen de Catalanen. Hiermee probeerde deze te voorkomen dat ze hun onafhankelijkheid zouden verklaren. Meer dan twee miljoen mensen kwamen in opstand tegen de smeris, die probeerde te voorkomen dat ze hun stem uit zouden brengen bij de stemlokalen. Uiteindelijk stemde 90% van hen vóór een Catalaanse afscheiding van Spanje.




Op naar een Catalaanse onafhankelijkheid

De kapitalistische heersers van de Spaanse staat dulden geen enkel verzet tegen de kunstmatige eenheid van hun gevangenis voor volkeren. Ze ontnemen de Catalanen, de Basken en Galicische naties het recht op zelfbeschikking. De staat van beleg die Madrid momenteel heeft opgelegd aan de Catalanen is wederom een belangrijke bevestiging van het feit dat de nationale onderdrukking van Catalonië alleen beëindigt kan worden door onafhankelijkheid. Hun autonomie binnen de Spaanse staat is een regelrechte leugen gebleken. De enige principiële positie die nationaal-revolutionairen hierbij kunnen innemen, is de eis voor een directe onafhankelijkheid van deze naties. Aan ons de taak om de arbeiders van Spanje en Europa te mobiliseren voor deze strijd.

In de opmars naar het referendum verklaarden de Castiliaanse chauvinisten het referendum illegaal. Hierbij kregen ze onvoorwaardelijke steun vanuit de Europese Unie. Duizenden troepen van de Policia Nacional en de paramilitaire Guardia Civil (een overblijfsel van het fascistische Franco-regime) werden naar Catalonië gezonden om de bevolking daar te onderdrukken en hen het recht op zelfbeschikking te ontnemen. De tegoeden van de Catalaanse overheid werden bevroren, hun leiders gearresteerd en de stemlokalen gesloten. Toen de overgebleven stemlokalen eindelijk open gingen, werden de mensen die hun stem in het referendum wilden laten horen, bruut aangevallen door de smeris. Op barbaarse wijze werden Catalaanse burgers uit de stemlokalen gesleurd, in elkaar geslagen en beschoten met rubberen kogels en traangas. Meer dan 900 mensen werden hierbij verwond.




Brandweermannen vormen veiligheidskordons rond stemlokalen om burgers tegen politie geweld te beschermen


De strijd voor het nationale zelfbeschikkingsrecht voor onderdrukte naties, kan een sterke kracht zijn in de revolutionaire strijd van de arbeidersklasse tegen het kapitalisme. De afgelopen weken hebben honderdduizenden mensen in Catalonië de Castiliaanse heersers, hun grondwet, de smeris en hun zogenaamde 'democratische orde' getrotseerd. Studenten en arbeiders gingen in staking, terwijl boeren met hun tractoren barricades opwierpen om de stemmers tegen het brute politie geweld te beschermen. Het meest toonaangevend waren de acties van de vakbonden, die hielpen om het referendum mogelijk te maken. De dockers van Barcelona en Tarragona - de belangrijkste aanvoerhavens van Spanje aan de middellandse zee - weigerden schepen te lossen, die gebruikt werden om de Guardia Civil en Policia Nacional te bevoorraden. De vakbond van de brandweer ondernam ook actie door veiligheidscordons rondom de stemlokalen te vormen.

Ondanks de terreurcampagne van de smeris blijft het Catalaanse volk strijdbaar. Een algemene staking werd uitgeroepen waarop geheel Catalonië werd stilgelegd. Het is nu zaak dat de arbeidersklasse in Catalonië, maar ook in de rest van Spanje, opkomt voor de Catalaanse nationale rechten. Alle aanklachten tegen de separatisten moeten onmiddellijk ingetrokken worden. De Guardia Civil en Policia Nacional moeten per direct uit Catalonië vertrekken. Ondertussen demonstreerden vele duizenden mensen in Baskenland en andere onderdrukte naties om het Catalaanse referendum te ondersteunen. Het Catalaanse referendum betekende een opsteker voor de Baskische onafhankelijkheidsbeweging. Beide naties die in de grensregio tussen Frankrijk en Spanje liggen, worden door de kapitalistische staten onderdrukt. Ook in Frankrijk neemt de roep voor solidariteit en onafhankelijkheid steeds meer toe.






Bruut politiegeweld tegen burgers rond het referendum in Catalonië


Het recht op nationale zelfbeschikking

De brutaliteit die de Spaanse staat los gelaten heeft op het Catalaanse volk is een echo van de Franco dictatuur. Het waren immers de Catalanen en Basken die de belangrijkste voorhoede vormden tijdens de Spaanse revolutie van 1930. De overwinning van de contra-revolutie in 1939 door de Generalissimo Fransisco Franco smoorde deze echter met decennia lange bloederige repressie. De Spaanse regeringspartij Partido Popular is een nazaat van dit Franco regime. In een verklaring laat Premier Mariano Rajoy weten dat het Catalaanse referendum voor onafhankelijkheid de Spaanse grondwet van 1978 schendt. Het bijeenhouden van de Spaanse eenheid staat centraal in deze chauvinistische en antidemocratische grondwet, die als laatste wil van Franco na zijn dood een monarchie installeerde als bonapartistische oppermacht.

De arbeidersklasse heeft een enorme sociale macht die geïnstrumentaliseerd dient te worden in dienst van de strijd voor onafhankelijkheid. Het is absoluut noodzakelijk om de separatistische bourgeoisie van Catalonië te beschermen tegen de centralisten in Madrid. ECHTER, de arbeiders moeten politiek onafhankelijk blijven van deze kapitalistische politici en hun bourgeois partijen. Voor de Catalaanse bourgeoisie betekent 'onafhankelijkheid' alleen maar heersen over hen die ze uitbuiten voor winsten. Ze zullen hun eigen repressieve apparaat - zoals de Mossos d'Esquadra (Catalaanse politie) - inzetten tegen de arbeidersklasse. Het zou dan ook zelfmoord zijn voor de Catalaanse arbeidersklasse om op de Catalaanse bourgeoisie te vertrouwen in de strijd voor haar onafhankelijkheid. Uiteindelijk zal Catalonië een arbeidersrepubliek moeten worden!

Lang hebben de Catalaanse nationalisten naar de Europese Unie gekeken voor verlossing. Tijdens het referendum verklaarde de Catalaanse leider Carles Puigdemont dat hij een direct beroep op Europa moest doen. De Europese Unie kon niet langer de andere kant op kijken, aldus Puigdemont. Als reactie hierop maakte de Europese Commissie het standpunt van de EU duidelijk: "Het referendum in Catalonië is niet legaal." Hierop vervolgde de Commissie dat het hier een interne Spaanse gelegenheid betrof, die in één lijn met de Spaanse constitutionele orde opgelost moet worden. De President van de Europese Commissie, Jean-Claude Junker gaf aan dat er voor een onafhankelijk Catalonië géén plaats binnen de Unie zou zijn. De EU is vastbesloten om de huidige grenzen binnen de Unie intact te houden. De EU is bang dat het uiteen vallen van Spanje of een andere lidstaat als gevolg heeft dat de EU als een kaartenhuis in elkaar stort omdat alle andere onderdrukte naties dan ook de onafhankelijkheid uitroepen. Als nationaal-revolutionairen staan we principieel lijnrecht tegenover de EU, die een imperialistische institutie van kapitalistische landen is. De EU wil winsten maximaliseren door de arbeiders door heel Europa uit te knijpen, terwijl de dominante lidstaten - Duitsland en in mindere mate Frankrijk - het gebruiken om de zwakkere Europese landen verder te onderdrukken.



Spaanse vlag verbrand tijdens protest voor Catalaanse onafhankelijkheid


Het is daarom, dat het uiteen vallen van de Castiliaans-chauvinistische Spaanse staat met haar monarchie en Franco-nostalgisten een enorme stap voorwaarts zou betekenen voor alle arbeiders in Spanje tegen hun kapitalistische heersers. De strijd voor de nationale bevrijding in Catalonië en Baskenland is integraal verbonden met de strijd om de kapitalistische heerschappij in heel Spanje en Frankrijk omver te werpen. Weg met de Spaanse monarchie! Voor arbeidersrepublieken! Spanje barst! Vrijheid voor Catalonië, Baskenland en alle andere naties!




dinsdag 10 oktober 2017

Meer uitgebreide Analyse omtrent de Militante Acties tegen de G20 in Hamburg



In onderstaand bericht zal er in twee delen ietwat uitvoeriger worden ingegaan op de gebeurtenissen rond het anti-G20 protest in Hamburg afgelopen juli. Een al eerder gepubliceerd verslag hierover bevatte enige politieke onhelderheid over het karakter van de top en de demonstraties ertegen, evenals de redenatie van enkele activisten om erbij te zijn. Hier zal in het eerste gedeelte van deze tekst nader opworden ingegaan. Want i.p.v. een oppervlakkig  actieverslag te publiceren, dienen proletarische revolutionairen de gebeurtenissen in Hamburg in haar juiste politiek context te plaatsen. 

Verder bleek op de “grote vreedzame demo” van die zaterdag toch meer te zijn gebeurd dan aanvankelijk leek. Daar ging het vorige verslag ook niet duidelijk op in, en daarover zal het tweede gedeelte van deze tekst gaan. Deel twee van een analyse over een van de belangrijke militante gebeurtenissen van dit jaar tot nu toe. Want het laatste woord over Hamburg is nog altijd niet gezegd!


Eerste deel: 

Om de aanwezige wereldleiders op de G20-top allen samen te zien op de duurste foto ooit gemaakt (€130 miljoen waren de kosten van deze top), was weer een vertoning van hypocrisie van de kant van de bourgeoisie (Al valt China als het enige aanwezige land nog als één van de laatste gedeformeerde arbeidersstaten te definiëren).


Politieke toppen, zoals deze (zie ook bijv. de laatste G7-top op Sicilië), zijn niet anders dan conferenties van de apologeten van het kapitalisme. Tegenstanders hiervan kunnen dan wel de deelnemende kapitalistische landen opdelen in “democratisch” (Groot-Brittannië, de BRD), “autoritair” (Rusland, Turkije) of “racistisch” (Trump’s Amerika) – maar de fundamenten van al deze kapitalistische landen betreffen dezelfde uitbuiting van de arbeidersklasse, dezelfde racistische sociaaleconomische dubbele uitbuiting van minderheden en is uiteindelijk hoe dan ook – parlementair dan wel autoritair - niets meer of minder dan de dictatuur van het kapitaal. Het betreft hier géén “beter”, “slechter” of “hervormbaar” kwaad, zoals vele betogers stellen. Het kapitalisme dient in zijn geheel te verdwijnen, ongeacht welke politieke uitingsvorm zij ook heeft. Punt, uit. De G20-top betrof weer een kliekje stromannen (en vrouwen) uit Noord-Amerika, West-Europa (en – zie Poetin – Oost-Europa) en Japan, die de weg blijven vrijmaken voor kapitalistische uitbuiting en mishandeling van arbeidskrachten over de gehele aardbol en voor imperialistische massamoorden op bevolkingsgroepen in economisch achtergebleven landen.

Het kapitalisme kenmerkt zich door 1) het privébezit van de productiemiddelen, waardoor elk geproduceerd product een toegeëigend waar op de vrije markt wordt (uiteindelijk is alles een waar voor het kapitalisme, tot natuurlijke elementen zoals water en grondstoffen aan toe, welk ook geprivatiseerd zijn onder kapitalistische verhoudingen), en 2) de uitbuiting van de arbeidersklasse (dit doordat de kapitalist zich de meerwaarde van een product – geproduceerd door de arbeiders [= de arbeider brengt een product tot stand die duurder is dan alle onkosten [inc. loon] om het te produceren] – toe-eigent ). Het kapitalisme is dus niets meer dan de ,,uitbuiting van de ene mens door de andere mens”!

Het kapitalisme heeft onder meer op haar conto woningnood, hongersnood, onbetaalbare medicatie, sociale afbraak, industriële moord (‘slagveld van de arbeid’) en oorlogvoering om grondstoffen en afzetmarkten (= imperialisme).

Wanneer dus de anti-G20 betogers uitsluitend Erdogan, Poetin of Trump eenzijdig aanvielen als zijnde “foute” regeringen, ontzien zij telkens hun “eigen” kapitalistische heersers – in het geval van Duitsland dus de regering Merkel. Door de Merkel-regering af te schilderen als “democratisch”, “hervormbaar” en het “kleinere” kwaad, dienen zij de politieke agenda van het BRD-imperialisme. Immers, de BRD is óók in concurrentie met zogenaamde “partnerlanden” op de G20-top. Ook het BRD-imperialisme staat tegenwoordig in scherpe confrontatie tegenover Erdogan, Poetin en Trump. Revolutionairen daarentegen citeren juist Karl Liebknecht: ,,De hoofdvijand staat in eigen land”, wat niets meer of minder betekent dan dat elk kapitalistisch land in haar kern verwerpbaar is, ongeacht haar regeringsvorm, en het de hoofdtaak van de arbeidersklasse is om haar eigen heersende klasse ten val te brengen. Dit door de staat omver te nemen en een eigen staat te vestigen, te besturen door de arbeidersklasse zelf.

En dat is nu juist het grote probleem met degelijke massaprotesten, zoals de anti-G20, de Antiglobaliseringsbeweging (AGB) van begin 2000 en de recentere anti-TTIP beweging: In haar kern zijn de daar aanwezige NGO’s, burgerbewegingen, linksreformistische politieke partijen en actieplatfora door en door (klein)burgerlijk (en dus kapitalistisch). Zij bekritiseren de bovengenoemde excessen van het kapitalisme, maar zij willen (en kunnen) haar fundament niet aantasten, d.i. het privé eigendom van de productiemiddelen en haar loonslavernij. Dit omdat zij er zelf voorstander van zijn!

Bij deze protesten wordt geloof gehecht aan het idee dat de wereld “eerlijker” moet worden qua voedselvoorzieningen, sociale gerechtigheid, milieu, democratie, werk en inkomen voor de “kleine man”, arbeiders, immigranten, vrouwen etc. Kortom: ‘het volk’ dus (= sinds Occupy als de 99% aangeduid). Deze ,,eerlijke wereld” dient er te komen door ‘druk’ uit te oefenen op de burgerlijke klassenstaat, in de hoop dat deze zich dan eindelijk als ‘onafhankelijke rechter’ opwerpt tussen enerzijds de “slechte” economie van de “grote oncontroleerbare multinationals” en anderzijds ‘het volk’. De “onafhankelijke” staat zou dus de markt en de maatschappij moeten verzoenen.

In deze analyse, is de huidige staat nog te veel verworven met de belangen van de grote monopolies, welke de kleine ondernemingen ruïneren en de mens en aarde onethisch benutten om alleen maar meer en meer winsten te maken (winstmaximalisering). Zodoende dient op de staat, haar gewapende troepen en haar (linkse) politici druk te worden uitgeoefend om zo de “oneerlijke” verdeelheden in de wereld weer “fair” te verdelen over de resterende ‘99%’.

Echter, door dit te stellen, wordt ontkent dat de kapitalistische maatschappij bestaat uit antagonistische klassentegenstellingen. Namelijk die tussen bezittenden en niet bezittenden, resp. kapitaal en arbeid. Deze analyse ziet niet in dat er niet zoiets bestaat als een “harmonieus volk”, welk het “kapitalisme” (= de harmonie verstorende multinationals) kan beteugelen.

De oplettende lezer zal in deze analyse van het kapitalisme veel overeenkomsten vinden met die van het “antikapitalisme” van het historisch ‘linkse’ nationaalsocialisme (alleen dan ontdaan van haar biologisch-racistische en sociaaldarwinistische insteek): In het “antikapitalisme” van de nazi’s, bestaat de wereld uit 1) een “productief” nationaal kapitaal en een “destructief” buitenlands kapitaal, en 2) zit het grote probleem met het kapitaal in het financierskapitaal van het “Joodse” bankwezen (= onproductieve rente leningen).

nkwezen (= onproductieve rente leningen). Gedurende de AGB-protesten waren ook alleen maar bedrijven zoals merkgigant Nike en McDonald’s hét symbool van een “verstorend” kapitalisme. Géén woord over het kapitalisme in het algemeen en haar kleine ondernemingen. Zo is kritiek op het kapitalisme van actieplatformen, zoals ATTAC, ook alleen maar in de circulatiesferen van het geld te vinden, dus bij de wereldbanken zoals het IMF. Hierbij gaat het tevens evenals bij de nazi’s om de onproductieve rente leningen, welk afhankelijke armere landen financieel vastketent en in economische crises brengt. (Overigens, zou er ironisch gesteld kunnen worden dat het oorspronkelijke programma van de nazi’s radicaler was dan menig actieplatform heden ten dage, aangezien de nazi’s in theorie nog de nationalisering van sleutelbedrijven eiste om grote bedrijven in te tomen).

Oók is het dus niét toevallig dat sinds de AGB-protesten het karakter van het militante aspect van deze bewegingen veelal anarchistisch is. Want óók het klassieke anarchisme bevat reactionaire kleinburgerlijke idealen. (Alhoewel het discutabel is in hoeverre de romantische utopie van het huidige anarchisme nog werkelijk beïnvloed is door de klassiekers zoals Proudhon, Bakoenin en Kropotkin).

Hoewel anarchisten géén beroep doen op de burgerlijke klassenstaat, omdat zij de staat in haar totaliteit verwerpt (en dus ook de dictatuur van het proletariaat als de noodzakelijke stap naar de opbouw van een klassenloze samenleving afkeuren), wijst het anarchisme evenals het kleinburgerdom de noodzakelijke technische en industriële vooruitgang af, streeft het naar gedecentraliseerde kleinschalige coöperaties (= collectieve kleine ondernemingen) tezamen met een hervormd banksysteem in dienst van deze kleine ondernemingen (klassiek Proudhonisme). Conclusie: Het overgrote deel van de deelnemers van de AGB, de anti-TTIP en anti-G20 bewegingen staan op de grondslag van de kleinburgerij. Sinds de burgerlijke revolutie – toen men bevrijd werd van haar lijfeigenaren uit het feodale tijdperk – kon de “gewone burger” nu eindelijk ook gaan beschikken over (productief) bezit. Maar al snel groeide deze ooit revolutionaire gebeurtenis uit in een tijdperk van enerzijds de (klein)burgerlijke bezitters en anderzijds de massa’s der niet-bezitters, het proletariaat. Deze laatste klasse heeft hedendaags nog altijd de historische taak de eigenaars van de productiemiddelen te onteigenen en zo een wereld van collectief bezit en collectieve productie te verwezenlijken. 

Het is dan ook de taak van proletarische revolutionairen om op protesten, zoals die tegen de G20-top, aanwezig te zijn en daar wél het juiste antikapitalisme kritiek te propageren. Dit teneinde een massabeweging te vormen voor het ten val brengen van het kapitalisme en de opbouw naar een socialistische maatschappij – een maatschappij van gelijkwaardige producenten, gemeenschappelijk bezit aan productiemiddelen en technologische welvaart en vooruitgang voor allen!




De G20-top in Hamburg - verzamelplaats voor divers volk: Boven de deelnemende G20 - wereldleiders poserend voor de duurste foto ooit; Rechts, “Antikapitalisme van Rechts” - een nationale socialist plakt anti-G20 propaganda.



Tweede deel:

De enige die een correcte proletarische politiek propageerde – als tegengeluid m.b.t. het foutieve kleinburgerlijke antikapitalisme van het G20-protest - was het anti-imperialistische blok op de grote “vreedzame betoging” van zaterdag, georganiseerd door de reformistische partij Die Linke. Hier botste de revolutionaire proletarische geest van het anti-imp. blok op de reactionaire politieke provocaties van de ‘anti-Duitsers’. Deze laatsten deden samen met de demo-leiding van Die Linke een beroep op de smeris om het anti-imp. blok uit de demo te verwijderen.

In de Duitse maoïstische scene is hieromtrent al heel wat gediscussieerd en geanalyseerd in de afgelopen tijd. Zaken als het geweld door en tègen de smeris, de vermeende “plunderingen” van kleine supermarkten en de gevechten met de smeris op de Großdemo zijn al serieus behandeld. I.t.t. de kritiek van “links” op de rellen in het Schanzenviertel (dat dit armere wijken zijn en dat de rellen hadden moeten plaatsvinden in de rijkere wijken), stelde de maoïsten geheel terecht hiertegenover dat de rellen zich wel in ‘volkswijken’ moesten afspelen, d.i. de (lompen-)proletarische wijken. (Naar de terminologie van Mao – zich onder de massa voortbewegen als een vis in het water). Dit omdat hier de werkelijke massa’s wonen, waarin opgegaan dient te worden gedurende de strijd tegen de smeris. Maar juist in deze wijken kon gedurende de eerste dagen van de protesten gemakkelijk leuzen worden gespoten, evenals pamfletten worden verspreid. In deze wijken konden de maoïsten tezamen met andere revolutionairen, anarchisten en non-politieke stadsjongeren zich zonder moeite voortbewegen en barricades opwerpen - dit zou nooit gelukt zijn in burgerlijke stadsdelen. Deze ‘volkswijken’ zijn de natuurlijke sociale omgeving van de proletarische revolutionairen!

De politieke gedachte hierachter was om de strijd in deze “volkswijken” te kanaliseren d.m.v. ,,proletarische discipline”. Vanuit dit oogpunt gezien komt het kritiek op de rellen – vanuit bijv. de Rote Flora (een “anti-Duits” bolwerk)– dus in een geheel andere politiek daglicht te staan. Wat betreft de “plunderingen” op “kleine ondernemers” (weer zo’n kleinburgerlijke fixatie): Enkele maoïsten berichtten ons, dat hetgeen op deze wijze werd ‘buitgemaakt’ op faire wijze werd verdeeld onder de wijkbewoners. Mocht dit echt zo zijn, dan hulde aan deze Robin Hoods! En tevens dáár waar “links” van mening is dat dit niet het werk kón zijn van “Duitse stadsgenoten”, maar van “vreemde elementen van buitenaf” resp. Zuid-Europeanen, dient men dit sociaal chauvinisme fel te bekritiseren! Solidariteit met dié Zuid-Europeanen die in de BRD hun klassenhaat geuit hebben tegen hun onderdrukker! Maar óók hier stond de Rote Flora wéér vooraan om bovengenoemde te veroordelen.

Al geruime tijd vóór de anti-G20-protesten hing er buiten de Rote Flora een spandoek met de tekst >>Tegen elke vorm van antisemitisme<<. Dit was een waarschuwing tegen “antisemitisch” gedachtegoed binnen en rondom de “linkse” beweging. (Gedoeld werd hiermee op organisaties zoals BDS [Boycotten, Devesteren en Sanctioneren]. Een organisatie die in het Westen pleit voor het lamleggen van de Israëlische im- en export van en naar de westerse landen. Vanuit proletarisch oogpunt gezien af te keuren, aangezien dit een belegering van Israëlische en Palestijnse arbeiders betekent[!]).

Ook Juta Ditfurth (Ökologische Linke) wees in dit verband in Jungle World #29 (ná de Großdemo van 8 juli jl.) op een afbeelding op een spandoek van Solid (de jeugdorganisatie van Die Linke). Deze zou overeenkomsten vertonen met Der Stürmer (een vulgair propaganda schotschrift uit het Derde Rijk, bomvol stereotype antisemitische cartoons). Het betrof hier een spandoek met een “kapitalistische octopus ” dat een ‘antisemitisch’ karakter zou hebben. Het verbaasde Ditfurth dat de personen die het spandoek meedroegen nog bij Solid lid waren.

Het is dus niet verwonderlijk dat de pro-Palestijnse activisten – die zich in het anti-imp. blok hadden verzameld – het slachtoffer werden van interne repressie die zaterdag. Gedurende de gehele demoroute werden de pro-Palestijnse activisten telkens weer het slachtoffer van ‘anti-Duitse’ provocaties. De demo organisatie (Die Linke) wendde zich tot de smeris om zo het anti-imp. blok op gewelddadige wijze uit de demo te kunnen laten verwijderen. Echter, het anti-imp. blok had zich goed voorbereid en verweerde zich kranig met haar (vlaggen-)stokken. Twee militanten werden door de smeris daarbij zó zwaar toegetakeld, dat deze direct naar een ziekenhuis overgebracht moesten worden.

Er kan dus worden gesteld dat de lui van Die Linke géén ,,reformistische vrienden op de verkeerde weg” zijn, maar doelbewuste contrarevolutionairen van het imperialistische staatsapparaat! Al vaker heeft hét gezicht van Die Linke, Sahra Wagenknecht, een oproep gedaan aan het BRD-imperialisme. Zo eiste ze in 2014 wapenleveringen van de Bundeswehr aan de Koerden voor de slag om Konabî (iets wat de reformistische MLPD ook deed, alleen meer gemaskeerd), pleitte zij na de (tegen de moslems gerichte) terreuraanslag in München (zomer 2016) voor een betere bewapening van de politie en riep ze na de G20-top op tot strafrechtelijke veroordelingen van de “relschoppers”. Immers, in Wagenknechts visie is iemand die ‘vernielt’ en ‘plundert’ of de cops ‘aanvalt’ “niet links”. Het is duidelijk dat Sahra ‘vist’ naar een ministerspost in een burgerlijke regering met ‘Volksfront’-deelname en daarom haar loyaliteit met de BRD-staat betuigt. Iets, waarvan we met zekerheid kunnen zeggen dat zoiets ‘niet links’ is!

Maar, zoals alle goede sociaaldemocraten doen om het kapitalisme een handje te helpen – geheel in de traditie van Noske -, steken zij graag de mes in de rug van proletarische revolutionairen. Opmerkelijk is hierbij de bestorming van het Internationale Centrum B5. Sorry, B5? Ja, B5! Dit kleine anti-imp. bolwerk in Hamburg – nauwelijks bekend, en zéker niet belicht in de bourgeois media voor en tijdens de G20-top – kreeg na de aanvaring met de ‘anti-Duitsers’ en Die Linke op de zaterdagdemo meteen een bezoek van de staat. Daar waar in de media en de politiek gepleit wordt voor de sluiting van de ‘Flora’ - zijnde dé ‘grote uitvalbasis’ van de ‘gewelddadige autonomen’ -, is tot op het heden niets terechtgekomen. Maar er moest wel direct actie worden ondernomen tegen een handjevol revolutionairen! Als hier niet de sociaaldemocratie en de ‘anti-Duitsers’ hand in hand samenspannen met de staat…

Over de smeris inzet en haar burgeroorlogsoptreden is in het vorige verslag al een hoop geschreven. Hedendaags lopen er nog onderzoeken naar 55 smerissen die verdacht worden van mishandeling van anti-G20 militanten (Zullen wel in de doofpot worden gestopt!). Echter, volgens de burgemeester van Hamburg, Olaf Scholz (SPD), was de G20 ,,de blik op moderne politie inzet”. Werkelijk? Aangezien we modern als beschaafd kunnen opvatten: wat is er dan beschaafd aan beelden en verhalen van speciale eenheden met scherp gerichte wapens, agenten die schoten aflosten, politiehelikopters die het liefst betogers van daken af wilde knallen, Wellcome to Hell-betogers die na 450 meter lopen al meedogenloos uiteen werden geslagen wegens “vermommingen” (een demo die overigens niet geheel gebroken had met de burgerlijke staat) en passieve demo-sani’s die rake klappen kregen van oom agent? Moderniteit inderdaad. Die van het kapitalisme!

,,De politie had een kant en klaar concept, welke op de-escalatie berustte. Maar veel betogers hadden al vanaf het begin hun zinnen op geweld gezet”, aldus Rainer Wendt (chef van de Duitse Politie’vakbond’) in de rechts-nationalistische Junge Freiheit. Graag wordt als tegenargument nogmaals eens verwezen naar DER SPIEGEL een week na de G20, waarin bleek dat Einsatzleiter Hartmut Dudde de dag voor de top toch maar besloot een harde lijn tegen de betogers te volgen, in het bijzonder tegen het zwarte blok. Er bleek dus achteraf helemaal géén de-escalatiestrategie te zijn!

Linksliberalen beklagen zich na ‘Hamburg ‘dat de staat door al dit politiegeweld haar “onafhankelijke” en “democratische” positie teniet zou hebben gedaan . Gelukkig voor deze liberals vallen de bewijzen tegen de zogenaamde “relschoppers” wel heel erg tegen voor de Duitse klassenjustitie. Zo loopt er tot nu toe nog maar tegen één van de 33 verdachten een strafrechtelijk onderzoek. Voor het hebben van – jawel - vuurwerk en wat andere onbeduidende projectielen in een rugtas. En deze arrestatie vond plaats vóór de eerste officiële demo in die week. De advocaat van deze Poolse student merkte dan ook terecht op dat de BRD met dit ene “succesje” een politiek voorbeeld wilt stellen voor de rest van de militanten.

De kapitalistische staat is en blijft de enige factor van geweld gedurende zulke protesten – en in de samenleving in het algemeen! Tegen alle kleinburgerlijke betogers, organisaties en partijen die vertrouwen op de “democratische” staat en haar “linkse” vertegenwoordigers - en die geweld als natuurlijke reactie op de kapitalistische samenleving veroordelen - zeggen proletarische revolutionairen: Het antikapitalistische verzet dient zich niet door de heersende klasse te laten dicteren hoe haar verzet eruit dient te zien!




In de geest van 1923: Hamburg is en blijft ROOD!: Rechts, ,,Leve het proletarische internationalisme!” – het anti-imp. blok marcheert onder de rode vlag van het communisme in de arbeidersstad Hamburg! Arbeidersmacht!: Links, de gewapende macht van het kapitalisme en haar sociaaldemocratische hulptroepen wordt geconfronteerd met de eeltige vuist van het proletariaat!


Maar genoeg kritiek en negativiteit. Om dit verslag nog even met een positieve boodschap af te sluiten, citeren wij graag BRD-minister van ‘justitie’ Heike Maas na de gebeurtenissen in Hamburg: ,,In Duitse metropolen zullen voortaan zulke conferenties nóóit meer plaatsvinden”. Héél goed! Op naar de verdrijving van alle kapitalistische conferenties uit de rest van de wereld!






zaterdag 7 oktober 2017

Volvo Gent: Wilde staking na 3 dagen gekaapt door de Vakbondsbureaucratie


Het begon op maandagochtend 11 sept. Jl., met een ‘spontane wandeling’ in de eindmontage, welke meteen veel bijval van talloze collega’s elders in de fabriek kreeg. Een en ander als reactie op de verhoogde werkdruk i.v.m. de fabricage van een nieuw type automodel, de XC40. Zo krijgen collega’s thans 67 sec. i.p.v. 57 sec. de tijd om een werkcyclus uit te voeren, maar moeten ze naast deze onbekende handelingen voor dit model tevens tal van andere taken uitvoeren.

Daarnaast, wist ABVV Metaal-bons Philippe de Schryver te melden, ,,wordt wel overwerk verwacht” en ,,moeten er mensen verdwijnen”. Met dit laatste verwijzend naar de toekomstige bouw van elektronische auto’s, waarbij een fabriek genoeg heeft aan de bouw van 50.000 units i.p.v. 200.000 heden te dage om rendabel te zijn.

Toen de wilde staking woensdag 13 sept. Haar derde dag in ging, zag de syndicaatsbureaucratie zich gedwongen om de actie officieel over te nemen (eigenlijk was dat al gebeurd op de avond ervoor als reactie op het bezoek van een delegatie van PVDA-militanten, die haar solidariteit met de strijdende Volvo-collega’s kwam betuigen). Pogingen van de syndicaatsbureaucratie (van ABVV, ACV en ACLVB) om de collega’s het werk weer te doen hervatten door het snel met de Volvo-directie op een akkoordje te gooien, liepen stuk op de vastberaden actiebereidheid van de vakbondsbasis.

De staking duurt voort! Toch blijft waakzaamheid met het oog op het verraderlijke karakter van de syndicaatsbureaucratie dringend geboden!

We weten alleen uit eigen ervaring dat de syndicale bureaucraten zich alleen maar aan het hoofd van de strijd stellen, teneinde deze in een later stadium des te beter te kunnen saboteren. Daarom, collega’s, laat je niet belazeren!


NIET OP DE VAKBONDSLEIDING BOUWEN – MAAR OP ONZE EIGEN KRACHT VERTROUWEN!