woensdag 28 mei 2014

ACN/AKN Verklaring: De Krim is Russisch! (2)

Zoals we al eerder duidelijk hebben gemaakt steunen we de Russische interventie op de Krim onafhankelijk er van of er nu speciale rechten voor de overwegend islamitische etnische minderheid der Krim-Tartaren worden ingevoerd, ja dan nee.

Overigens had de opperste Sowjet van de Krim al op 11 maart jl. een wetsonderwerp aangenomen welke officiële taalrechten en het recht op evenredige vertegenwoordiging in de regering garandeert aan de Tartaren, terwijl tevens financiële middelen ter beschikking zullen worden gesteld voor de repatriëring van de Krim-Tartaren die in 1944 door Stalin van het schiereiland werden gedeporteerd.

Maar nogmaals: onze steun voor de Russische interventie op de Krim staat volledig los van de (toekomstige) behandeling van de Tartaarse minderheid op het schiereiland door de Russische autoriteiten.

Het was volstrekt logisch voor de Russisch sprekende bevolking van de Krim, welke sinds de ineenstorting van de Sowjet Unie zuchtte onder het juk van de Oekraïense heerschappij, om ten diepste verontrust te zijn door de coup in Kiew en de opkomst van een nieuw, door het westen gesteund regime, dat is doordrenkt met anti-Russische fascisten.

Letterlijk de eerste ambtshandeling van het Oekraïense parlement was dan ook het verbod op het gebruik van Russisch als officiële taal, een verbod dat vervolgens werd getorpedeerd door een veto van de kant van de president in overeenstemming van de pogingen van de USA om de coup voor te stellen als een uitingsvorm van “democratie”.

Het westers imperialisme en haar media jammeren luidkeels over “Russische agressie” op de Krim. Echter deze retoriek wordt door de realiteit gelogenstraft. De interventie door de Russische Federatie op de Krim is in zijn essentie defensief, grotendeels ingegeven door het verlangen om Ruslands Zwarte Zee vloot in Sewastopol te beschermen. De zogeheten Russische ”invasie” is een hersenschim en de interventie blijft populair bij de overgrote meerderheid van de bevolking van de Krim. De aanloop naar het referendum vond dan ook plaats zonder ook maar één serieus incident. Hele legers van westerse journalisten, die naar de Krim waren uitgezonden om verslag te doen van de gruweldaden gericht tegen de Tartaren en andere etnische minderheden, konden weinig berichten.

Ons standpunt m.b.t. de Russische strijdkrachten op de Krim is verankerd in het Leninistische basisprincipe, namelijk dat het recht op nationale zelfbeschikking van toepassing is op de volkeren van alle naties, met inbegrip van grote zoals Rusland.

De interventie van Russische strijdkrachten op de Krim maakte het uiten van nationale zelfbeschikking voor dat gebied überhaupt mogelijk. Er bestaat niet zoiets als een afzonderlijke “Krim-natie”, de meerderheid van de bevolking ervan is momenteel Russisch en heeft al sedert lange tijd het aanhalen van de banden met Rusland – hetzij in de gestalte van onafhankelijkheid, hetzij in die van autonomie – nagestreefd, inbegrepen de heropname in de staat van de Russische Federatie. Het referendum dat de imperialisten voor “illegaal” hebben verklaard, legde slechts de realiteit vast dat de Krim Russisch is. En zelfs deze eenvoudige vaststelling zou zonder de aanwezigheid van Russische strijdkrachten niet plaats hebben kunnen vinden. De kwaadaardige gifspuwerij van de westerse imperialisten jegens de Russische interventie vormt slechts een cynische dekmantel voor de onderdrukkingspolitiek van hun Oekraïense quislings. Het wordt gelogenstraft door de onmogelijkheid voor de inwoners van de Krim om tot nog toe zelfs maar een referendum te kunnen beleggen om hun wens tot afscheiding van de Oekraïne tot uitdrukking te brengen.

We hebben er al eerder op gewezen, dat in 1991 een poging van de zijde van plaatselijke inwoners om te komen tot een referendum m.b.t. onafhankelijkheid van de Krim voor onbepaalde tijd door de Oekraïense autoriteiten werd verboden. Ook een andere poging in 1992, waarbij de kiezers de vraag werd voorgelegd of de Krim met Rusland herenigd diende te worden, werd door de Oekraïense regering als ‘illegaal’ bestempeld. Dreigementen van de zijde van het Oekraïense parlement dwongen het parlement op de Krim in augustus van dat jaar om af te zien van haar referendum inzake onafhankelijkheid.

Pro-Russische krachten op de Krim ondernamen in 1994 andermaal een poging om een nieuw referendum te beleggen, deze keer rond drie vragen gecentreerd rond een grotere mate aan autonomie binnen het Oekraïense staatsverband. Opnieuw greep Kiew in, aanvankelijk om het referendum te degraderen tot een volksraadpleging met slechts een adviserend karakter ten einde dan uiteindelijk het referendum in zijn geheel te verbieden. De stemming vond desalniettemin toch plaats, met een overweldigende meerderheid vóór autonomie binnen het Oekraïense staatsverband, inbegrepen bijna 83% van de kiezers die zich uitspraken ten gunste van een wettelijke voorziening, waarbij aan de inwoners van de Krim het dubbele staatsburgerschap (Russisch zowel als Oekraïens) werd toegestaan. In het daarop volgende jaar, toen het conflict tussen de Krim en Oekraïne oplaaide, dreigden diverse parlementsafgevaardigden van de Krim met het organiseren van een referendum inzake hereniging met Rusland. Als reactie hierop verklaarde het Oekraïense parlement de grondwet van de Krim voor ongeldig, schafte het ambt van president m.b.t. de Krim af, ging over tot het ontwapenen van de presidentiele garde en begon met een strafrechtelijke procedure tegen de toenmalige president van de Krim; Yoeri Mesjkow.

De Oekraïense grondwet van 1996 schafte vervolgens in feite elke mogelijkheid voor zelfbeschikking van de Krim af, aangezien er vanaf dat tijdstip een landelijk referendum was vereist om de grenzen van de Oekraïne te kunnen wijzigen. Er was veel ophef in de westerse imperialistische media aangaande de afwezigheid van een keuze voor het status quo op het stembiljet wat in het huidige referendum werd gebruikt. De keuzes die werden voorgelegd betroffen 1) federatie met Rusland dan wel 2) herstel van de grondwet van de Krim van 1992, welke de Krim definieerde als een autonome republiek binnen het staatsverband van de Oekraïne. Deze grondwet wordt door de bourgeois-pers afgeschilderd als het verzekeren van Russische controle over de Krim. Dit is een regelrechte leugen. De betreffende grondwet stond de inwoners van de Krim slechts een aanzienlijke mate van vrijheid toe, waaronder het aangaan van banden met Rusland op bepaalde gebieden. Het verschil tussen de keuzes op het stembiljet ener- en het status quo anderzijds is exact dat tussen het bezitten van het recht op zelfbeschikking en het verbieden van dat recht.

Ons standpunt m.b.t. de Russische interventie op de Krim betekent – wij herhalen het nog maar eens – op géén enkele wijze ook maar de geringste politieke steun voor Poetins bourgeois-regime, dat zelf nationale minderheden binnen de staatsgrenzen van de Russische Federatie, zoals de bevolking van Tsjetsjenië, meedogenloos onderdrukt. Zoals we reeds eerder uiteen hebben gezet, probeert het Poetin-regime door te interveniëren op de Krim slechts de (geopolitieke) belangen van (kapitalistisch) Rusland te verdedigen tegenover het westerse imperialisme, dat erop uit is een marionettenstaat te creëren langs Ruslands grens. Tegelijkertijd, ook gezien vanuit de context van de toenemende vijandigheid jegens de etnisch Russische minderheid in Oekraïne, vallen de belangen van Ruslands Realpolitik samen met de zeer reële nationale angst die door de Russen op de Krim wordt ervaren.

Dit is zeer zeker niet de eerste keer dat een burgerlijk bewind een democratische hervorming heeft doorgevoerd – ook als reactie op groeiende druk vanuit het volk – voor zijn eigen doeleinden. Werkelijke revolutionairen ondersteunen dergelijke democratische hervormingen die ten voordele zijn van de arbeiders en de onderdrukten – niet alleen wat nationale rechten aangaat, maar ook andere rechten, zoals het recht op abortus voor vrouwen, democratische rechten voor minderheden, het stemrecht voor de zwarte bevolking in de VS, enz. Echter wij doen zulks vanuit het perspectief van het zelfstandige proletariaat, daarbij vast houdend aan politieke oppositie tegenover de bourgeois –krachten, die door bepaalde gebeurtenissen zich gedwongen zouden kunnen voelen om dergelijke hervormingen door te voeren. Afstand nemen van het ondersteunen van dergelijke hervormingen met als argument dat een ondersteuning er van een versterking van de reactionaire kapitalistische heerschappij zou betekenen wil zeggen afstand nemen van de mogelijkheid om de arbeidersklasse te mobiliseren voor de socialistische revolutie.


Dus ons doel is het om door het verdedigen van het recht op nationale zelfbeschikking – zij het voor de Russen op de Krim, zij het voor de Tsjetsjenen, die slachtoffer zijn van het Groot-Russische chauvinisme – de nationale kwestie van tafel te krijgen ten einde de eenheid van het proletariaat onafhankelijk van nationale scheidslijnen te bewerkstelligen. Als proletarische internationalisten keren we ons tegen het vergif van het chauvinistisch nationalisme en strijden we voor de eenheid van de arbeiders op klassengrondslag in het gevecht voor de omverwerping van alle bloedige bourgeois-regimes in de regio. 


PAPEGAAIEN VAN HET WESTERS IMPERIALISME

Het was te verwachten dat het Amerikaanse (en EU-) imperialisme te hoop zou(den) lopen tegen de Russische interventie en het Krim-referendum. In deze amok loop krijgen USA- en EU-imperialisten bijval van de zijde van reformistisch links. Gehoorzaam marcheren de reformisten in ganzenpas achter hun imperialistische meesters aan nu deze Rusland verketteren als het grootste kwaad ter wereld, precies zoals deze pseudo-linksen deden toen het westers imperialisme in de jaren ’90 Bosnië en Servië op de korrel namen.

Bijzonder goed wordt dit geïllustreerd door een verklaring dd. 4 maart jl. afkomstig van het Committee for a Workers’International (CWI) o.l.v. Peter Taaffe, waarvan zusterorganisatie in Nederland de Vonk is (in Duitsland: SAV). In de verklaring staat de CWI grootmoedig toe, dat “de Krim het recht dient te hebben op zelfbeschikking, zo het zulks wenst”, maar vervolgt dan met te waarschuwen, dat “hetgeen thans gebeurt niet tot werkelijke zelfbeschikking zal leiden; het zal alleen maar betekenen dat de Krim tot een Russisch protectoraat verwordt”.

Derhalve  zal zelfbeschikking voor de bevolking van de Krim “niet mogelijk zijn onder het kapitalisme met zijn armoede, werkloosheid en uitbuiting, en vanwege met elkaar concurrerende elites die de “verdeel en heers” kaart spelen." Enkel een arbeidersregering, die het verrotte kapitalisme vervangt door een maatschappij, welke wordt bestuurd in het belang van de werkende massa’s, kan ervoor zorgen dat de rechten van alle nationaliteiten en minderheden worden gewaarborgd.”

De logica van de verklaring van de CWI wordt expliciet duidelijk gemaakt door een verklaring (2 maart jl.) , uitgegeven door haar zusterorganisatie in Rusland, waarin wordt geëist: “Russisch imperialisme weg uit de Krim!” en “Geen referendum op de Krim met het geweer in de rug!”. Een soortgelijke verklaring was afkomstig van de Russische Socialistische Beweging, gelieerd aan het Verenigd Secretariaat (VS, pseudo-Trotskisten) met de aanhef: “Geen interventie door de strijdkrachten van Rusland of enig ander land in de aangelegenheden van de Krim!”

Dat alles is weinig meer dan een links klinkende dekmantel voor het standpunt van de USA en de EU dat een stem voor zelfbeschikking van de Krim ongeldig zou zijn, simpelweg omdat de Amerikaanse en EU-imperialisten zeggen dat het ongeldig is. Waartegen de CWI hier amok maakt, is exact datgene wat door de westerse imperialistische machten is verboden: Namelijk, het recht van de bevolking van de Krim om te kiezen voor het samengaan met Rusland. Voor deze sociaaldemocraten is zelfbeschikking alleen dan geldig, indien deze de goedkeuring heeft van hun imperialistische meesters.

Deze pseudo-linksen maakten zich zeer zeker niet druk over “dreiging met wapengeweld” ten tijde van de door de USA/NAVO gevoerde terreuroorlog tegen Servië (1999), onder leiding van de toenmalige Democratische regering Clinton, onder het voorwendsel van het beëindigen van “etnische zuiveringen’ in Kosovo. Het overgrote deel van reformistisch links roerde destijds de trom voor het imperialisme van de “mensenrechten” uit naam van het “kleine, arme” Kosovo, waarbij er een gedeelte was die zelfs zijn steun uitsprak voor rechtstreekse imperialistische interventie. De CWI hief destijds de leuze aan “Zelfbeschikking voor Kosovo!”, zelfs toen het al bommen regende op Belgrado. Het Verenigd Secretariaat ging nog verder en riep om militaire interventie in Kosovo door de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa – een militair blok gedomineerd door het EU-imperialisme) en de VN.

Als Leninisten hebben we in het verleden het recht op nationale zelfbeschikking van de Albanese meerderheid in Kosovo verdedigd, met inbegrip van het recht op vorming van een eigen staat dan wel op integratie in een Groot-Albanië. Maar in de aanloop naar en tijdens de USA/NAVO oorlog diende de strijd voor zelfbeschikking van Kosovo ondergeschikt te worden gemaakt aan de noodzaak om op te komen voor de militaire verdediging van Servië tegen de imperialistische aanval zonder hier echter ook maar enigerlei vorm van politieke steun te geven aan het revanchistische regime in Belgrado. De strijdkrachten van de NAVO vervingen het Servische leger als feitelijke staatsmacht in Kosovo na de oorlog van 1999 en in 2008 werd er een schijn “onafhankelijkheid” uitgeroepen, feitelijk een diplomatieke provocatie, niet in de laatste plaats richting Rusland. Tot op de dag van vandaag beschikken de Verenigde Staten in Kosovo over de grootste militaire basis in Europa sinds de Vietnam oorlog (Camp Bondsteel). Het propageren van de strijd voor onafhankelijkheid van Kosovo ten midden van het militaire offensief door USA/NAVO tegen Servië zou wezenlijk hebben bijgedragen aan steun voor de roofzuchtige doelstellingen van het imperialisme jegens dat land.

In het geval van de Krim vandaag de dag echter, is er géén sprake van een oorlog, waaraan het nationale vraagstuk ondergeschikt zou zijn. In tegenstelling tot de beweringen van het westerse imperialisme, haar media en haar ‘linkse’ aanhangsels is de Russische interventie op de Krim géén daad van militaire agressie jegens een ”ander land”. Echter, voor deze reformisten is de werkelijkheid niet van belang. Om het maar eens in gewone taal te zeggen zijn ze gekant tegen het referendum op de Krim om dezelfde reden als ze destijds de Kosovaarse “onafhankelijkheid” onder auspiciën van het westers imperialisme steunden: Ze wauwelen hun imperialistische meesters na!


VOOR EEN NIEUWE OKTOBER!

Reformistisch links heeft al decennia geleden haar vrede gesloten met het imperialisme. Dit kwam het meest duidelijk tot uitdrukking toen pseudo-links zich opstelde achter de krachten van de contra-revolutie in de Sowjet Unie. De leden van de CWI, bemanden ook letterlijk de barricades van de contra-revolutie, waar men zich aansloot bij de krachten van de kapitalistische restauratie o.l.v. Boris Jeltsin, toen hij de macht naar zich toe trok in augustus 1991. Op haar beurt steunden de pseudo-Trotskisten van het Verenigd Secretariaat nagenoeg elke contra-revolutionaire en separatistische beweging in de USSR, inclusief het omhelzen van de fascistische marge van de Baltische nationale bewegingen welke streefden naar de restauratie van het kapitalisme onder het mom van “zelfbeschikking”.

In scherp contrast daarop vochten wij de onvoorwaardelijke militaire verdediging van de Sowjet-arbeidersstaat tegen imperialisme en contra-revolutie. Wij vochten daarvoor ondanks en tegen het wanbeheer van de zijde van de bureaucratische partijkaste, dat de grondslagen van de arbeidersstaat ondermijnde en de deur opende voor de contra-revolutie, niet in het laatst door de strijd voor de wereldwijde revolutie op te geven en in plaats daarvan de leugen van de zogeheten “vreedzame co-existentie” (met het imperialisme) te verbreiden. Wij vochten voor een politieke revolutie onder leiding van de arbeidersklasse om de partijbureaucratie omver te werpen en te vervangen door een bewind gebaseerd op radendemocratie en revolutionair internationalisme.

De bevrijdende visie van de bolsjewieken o.l.v. Lenin welke leidde tot de Oktoberrevolutie van 1917 – die het recht op zelfbeschikking voor alle volkeren van het toenmalige tsaristische rijk insloot – werd op groteske wijze geperverteerd door de bureaucratische kaste in de CPSU, die haar politieke macht begon te consolideren in de loop van de jaren ’20 en ’30. Dit omvatte ook het gruwelijke lijden wat de Krim-Tartaren moesten verduren bij hun gedwongen deportatie op last van Stalin aan het eind van de laatste wereldoorlog. Tegelijkertijd leverde het bestaan van een gesocialiseerde economie met een centrale planning de materiële basis voor de verwezenlijking van volledige werkgelegenheid, van medische zorg voor iedereen en andere verworvenheden, die de meest kwaadaardige vormen van bourgeois-nationalisme, welke werden gevoed door de onvrede der kapitalistische maatschappij, neutraliseerden.

De vernietiging van de Sowjet-arbeidersstaat bracht ongedachte misère en verschrikkingen over de volkeren van deze eerste arbeidersrepubliek ter wereld. Het heeft geleid tot een verscherping van de etnische en nationale tegenstellingen en een verspreiding van de nationale haat, waarbij de arbeider van het ene volk tegen de arbeider van het andere volk wordt opgezet. Niettegenstaande de mogelijkheden van Rusland om aan de ambities van het Amerikaans imperialisme van tijd tot tijd afbreuk te doen, zijn de tijden van de USSR als tegenwicht tegenover het Amerikaanse imperialisme definitief voorbij. Het proletarische klassenbewustzijn heeft een drastische terugslag opgelopen, zodanig dat bijvoorbeeld de arbeidersklasse van het land van de Oktoberrevolutie het socialisme niet langer ziet als zijn vrijheidsideaal.

De cruciale taak waarvoor revolutionairen zich thans geplaatst zien, is het formeren van een voorhoede die zich verbonden heeft aan de compromisloze strijd tegen het imperialisme en alle uitingen van chauvinisme, daarbij koers zettend naar de strijd van een onafhankelijk proletariaat gericht op een NIEUW OKTOBER!

        
                 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten