De politieke elite van de EU lidstaten zijn hard op weg om hun macht over te dragen aan de ongekozen fascistische EU instituties in Brussel. Deze centralisatie van macht zal ervoor zorgen dat de politici van morgen geen enkele verantwoordelijkheid meer hoeven af te leggen aan het volk, die zij zeggen te representeren. Uiteindelijk zal dit ervoor zorgen dat de absolute macht komt te liggen bij het groot bedrijfsleven en de andere gevestigde belangen. Naast deze ontmanteling van de nationale politieke instituties worden er nog diverse aanvullende repressieve en ondemocratische maatregelen genomen. Langzaam maar zeker verandert het EU gedrocht in een ware politiestaat waarbinnen Brussel de macht heeft om politieke dissidenten met alle middelen te onderdrukken.
Na de aanslagen op het WTC voerden praktisch alle Westerse landen repressieve wetgevingen door onder het mom van terrorisme bestrijding. Deze aanvallen op onze vrijheden leidden tot een Europese politiedienst onder leiding van Europol en een uitbreiding van het Schengen informatie systeem dat bedoeld is om Europese burgers te monitoren. Onder deze plannen valt eveneens de creatie van een EU database om van “verdachte” activisten een doelwit te maken en hen de toegang te ontzeggen tot landen waar een oppositioneel protest plaats vind. In het kader van “anti-terrorisme” is de EU eveneens bezig met de formulering van een juridische code die bekend staat als Corpus Juris, door de Brusselse doctrine van het gemeenschapsrecht. De Europese regering doet er alles aan om de WTC aanval, als ook de aanslagen in Londen en Madrid, te misbruiken en uit te buiten voor meer centralisatie binnen het EU project. In 1996 voorspelde de Europese commissie al “dat het moeilijk zou zijn een politieke unie te bereiken zonder een perceptie van een externe politieke dreiging. Een terroristische gewelddaad zou kunnen bijdragen aan die perceptie van een externe dreiging.” Terroristische aanslagen waren dan ook datgene wat nodig was om op korte termijn een politieke en militaire unie te creëren.
De belangrijkste besturende organen – de Commissie, de Raad van de Europese Unie en de Europese Centrale Bank – hebben feitelijk geen electoraal mandaat en bedrijven een clandestiene politiek. Hierbij heeft de Commissie het monopolie om nieuwe EU wetten voor te stellen. Vervolgens is het de raad die deze maatregelen goedkeurt. In werkelijkheid wordt het overgrote deel van de beslissingen echter ondemocratisch doorgevoerd door het Comité van Permanente Vertegenwoordigers. De verkiezingen van het zogenaamde “Europese parlement” hebben dan ook weinig effect op de belangrijkste besturende organen binnen de EU. De Europese commissie blijft immers onveranderd na iedere Europese verkiezing, ongeacht wie er wint of verliest. Ook het meest belangrijke en machtige economische orgaan binnen de Eurozone is eveneens ongekozen en dus een ondemocratische institutie. Alle fundamentele beslissingen over publieke uitgaven, rente, wisselkoersen en controle over prijzen worden op ondemocratische wijze door deze bank genomen.
Deze ondemocratische instituties introduceren momenteel een nieuw repressief juridisch systeem dat onder de leiding staat van een Europese openbare aanklager. Andere maatregelen in deze context zijn de introductie van een automatisch EU arrestatiebevel en het bevriezen van tegoeden waarvan vermoed wordt dat zij het product van criminele activiteiten zijn. Uiteraard zijn deze wetgevingen breed interpreteerbaar en vaag geformuleerd. Zij staan daarmee recht tegenover het principe dat men onschuldig is alvorens schuld bewezen wordt. Een van de meest drastische repressieve maatregelen van de EU is wellicht Artikel 5 van het handboek van fundamentele rechten. Deze maatregel geeft de regering in Brussel het recht om de vrijheden van burgers op te schorten in het “algemeen belang” van de unie. Hiermee toont de EU haar totalitaire en fascistische karakter. Vrije meningen worden eveneens onderdrukt en kritiek op de EU wordt gelijk gesteld aan godslastering. De EU heeft een Orwelliaans comité opgericht om vermeende “xenofobie” te monitoren dat zelfs zover gaat dat het iedere oppositie tegen de Euro uitroept tot “monetaire xenofobie”. Europol heeft een EU mandaat om Eurosceptici die van “xenofobie” verdacht worden te monitoren en zelfs te vervolgen. Deze institutie legt enkel verantwoording af aan haar eigen management dat gevestigd is in Den Haag. Europol agenten genieten een diplomatieke immuniteit die vervolging voorkomt om redenen die nooit zijn gerechtvaardigd. Europol krijgt steeds meer rechten om zich te verwikkelen in criminele onderzoeken van Europese lidstaten.
Ook is de EU bezig om het begrip “terrorisme” te herdefiniëren. Hierbij hanteert men de vage definitie dat iedere intentie om “serieus de politieke, economische of sociale structuren aan te passen” kan worden geclassificeerd als terrorisme. Hiermee worden iedere serieuze politieke oppositie evenals vele politiek activisten in een klap terroristen. Deze definitie is immers zo breed dat iedere daad van burgerlijke ongehoorzaamheid kan leiden tot lange gevangenisstraffen voor diegenen die schuldig bevonden worden. Als reactie op anti-globalisering protesten heeft de EU raad van ministers, Europol de opdracht gegeven om eenieder te “volgen en identificeren” die bekend staat als antikapitalistische agitator. Het concept voor terrorisme wordt met opzet verruimd om de anti-globalisering beweging aan te pakken. Artikel 191 in het Nice verdrag geeft de raad van ministers eveneens het recht om financiële fondsen en spreekrecht af te nemen van bepaalde politieke partijen in het Europese parlement. Het EU statuut over politieke partijen stelt immers dat op Europees niveau deze de plicht hebben om “Europese bewustwording” te promoten. Ook hier komt het fascistische karakter van de EU weer naar voren, politieke oppositie wordt onderdrukt als zij zich niet naar een bepaalde ideologische positie schikken. Het nieuwe artikel 7 gaat zelfs nog verder en geeft de EU de macht om de stemrechten van gehele regeringen in te trekken binnen de raad van ministers. Hoewel deze maatregel wordt voorgesteld als een middel tegen extremistische en antidemocratische elementen, gaat het hier feitelijk om een maatregel die de EU in staat stelt dissidente Staten aan te pakken die in de weg staan van de grotere “Europese eenheid”.
Als we dus kijken naar de ontwikkelingen rond de Europese Unie zien we de vorming van een totalitaire fascistische superstaat. Dit is het gezicht van het nieuwe fascisme en zij heeft een globalistisch karakter!
Met dank aan N.A.N.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten