Begin 1929 kwam de Duitse bourgeoisie tot de conclusie dat het parlement niet meer hun belang optimaal diende omtrent vraagstukken als het reparatieverdrag en loon. Dus werd er gekeken of de opkomende financiële crisis niet benut kon worden door personen of partijen zoals de Hitleristen, de Deutschnationalen en Stahlhelm. Door een van dezen aan de macht te laten komen kon er een gunstigere politiek ten behoeve van het grootkapitaal worden verwezenlijkt. Minder parlementaire democratie en meer directe autoritaire besturing ten gunste van de Duitse kapitalistenklasse dus.
Echter, met de sociaaldemocratische SPD in de Reichstag had de bourgeoisie geen anti-arbeiderspartijen nodig om “radicale" arbeiders in de kiem te smoren. In december van het voorgaande jaar had de sociaaldemocratische Berlijnse politiepresident Karl Zörgiebel al bijeenkomsten van communisten verboden. In maart 1929 gaf de sociaaldemocratische Pruisische minister van Binnenlandse Zaken, Grzesinski, een bevel om streng tegen alle “radicale organisaties” op te treden, dus wederom tegen de communisten.
De KPD trachtte voor de 1e mei met een antifascistisch eenheidsfront van onderop tegen de 'fascisering' van de Staat op straat te gaan, om zo de daarin deelnemende SPD-arbeiders in dit front klassebewuster te maken en te winnen voor het revolutionaire communisme. Een dergelijk eenheidsfront kwam ook in 1926 tot stand bij een referendum over de onteigening van het vorstendom. 1929 was echter geen 1926, en de sociaaldemocraten zaten nu in de regering (zo stemde de SPD toen, tegen hun verkiezingsbelofte in, wel vóór de bouw van slagschepen). Voor de 1e mei 1929 hielden de SPD en de ADGB gesloten bijeenkomsten. De KPD, haar 1 mei comités en andere militante arbeiders (ongeveer 200.000 arbeiders) gingen ondanks alle verboden en waarschuwingen als enigen wél de straat op om deze dag te strijden voor betere sociale leefomstandigheden voor het Duitse proletariaat. Onder het bevel van de bloedhond Zörgiebel werden meer dan 30 arbeiders doodgeschoten, raakten honderden gewond en werden er meer dan 1200 arrestaties verricht. Hoewel de arbeiders op dat moment nog heroïsch van zich af konden bijten met stangen, revolvers, glaswerk en blokkades tegen politiewagens, werd de dag erna wel de partijkrant van de KPD, de Rote Fahne, verboden. 3 mei zou de communistische vereniging Rote Frontkämpferbond verboden worden. Uiteraard werd er geen enkele smeris veroordeeld voor de moorden en geweldplegingen.
Bovenstaande bewijst nogmaals dat de sociaaldemocratie op zijn best een hervormingsmachine ten gunste van het kapitalisme is, één die bloederige tactieken niet schuwt. (Net zoals de SPD verantwoordelijk was voor het neerslaan van de Novemberrevolutie 1918; de moord op Liebknecht en Luxemburg; aandeel heeft in het optreden van de Reichswehr tegen de Hamburger Aufstand 1923 etc.). De werkende massa’s zullen onder leiding van de sociaaldemocraten dan ook nooit of te nimmer de verandering van kapitalistische productieverhoudingen naar socialistische productieverhoudingen kunnen verwezenlijken. De sociaaldemocraten zijn dus onze klassevijand. Onze leus dit jaar luidt dan ook:
BLUTMAI 1929 BLEIBT UNVERGESSEN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten