Ook stelt “links”, dat ,,Wahabieten niet de enige zijn, die zich schuldig maken aan sektarisme”, maar dat het ‘overduidelijk’ zou zijn ,,wie het meest bedreven daarin is”. Een stelling die in ‘rechtse’ kringen evenzeer opgeld doet. Tevens wordt er in beide kampen dan nog het argument aangevoerd, dat alleen de Sunni’s zouden samenwerken met de Westerse imperialistische machten, iets wat de ‘As van Verzet’ (Iran, Syrië, Hezbollah) niet verweten zou kunnen worden. Zo zou (vóór ,,’9/11’ en de invasie in Irak) de Saoedische prins Bandar bin Sultan aan het hoofd van de Britse inlichtingendienst MI6 (Sir Richard Dearlove) hebben meegedeeld dat de ,,tijd bijna dáár is, wanneer er letterlijk de leus “God helpe de Shi’a” zal worden geroepen. Meer dan een miljard Sunni’s hebben schoon genoeg van hen”. Dit citaat zou een onmiskenbare implicatie tot ‘genocide’ bevatten.
“Links” vervolgt dan met te stellen dat, toen ,,de sektarische strijd losbarstte, de Saoedi’s en de hen na staande oliestaten geld en wapens naar de Sunni’s lieten stromen, wat de voormalige Afghaanse mujahideen transformeerde in een machtige internationale strijdmacht. Tegen augustus 2012 had de Amerikaanse Defense Intelligence Ageny gerapporteerd dat al-Qaeda, de Moslimbroederschap en aanverwante groeperingen de drijvende krachten zijn achter de anti-Assad opstanden, waar allen een manier in zien om een ‘salafistisch kalifaat” te installeren in Oost-Syrië als onderdeel van een grotere anti-Shi’a-jihad, waarbij hun Westerse sponsoren, de Golfstaten en Turkije zich met een dergelijke uitkomst tevreden zouden stellen”.
“Links” gaat nog verder: Zo zou afgelopen oktober US-vicepresident Joe Biden aan belangstellenden op de Harvard Kennedy School hebben verteld dat ,,de Saoedi’s, de Emiraten etc. (…) zó vastbesloten zijn om Assad ten val te brengen, en uiteindelijk een Sunni-Shi’a proxy oorlog willen ontketenen (…) [dat] men voor honderden, ja zelfs duizenden tonnen, aan oorlogswapens liet doorstromen naar (…) al-Nusra en al-Qaeda en andere extremistische elementen van de jihad, ongeacht uit welk deel van de wereld ze ook komen.Groepjes, die uiteindelijk samensmolten tot IS”.
Volgens The New York Times zouden de Amerikanen nièt de IS bombarderen, indien deze laatste in gevecht is met Syrische regeringstroepen, wat een aanwijzing zou zijn dat, ondanks Obama’s gevloek en getier, hij de IS nog steeds als een bruikbare proxy tegen Assad blijft zien. Ook een “stelling”, die zowel door grote delen van “links” als door “rechts” wordt gehanteerd, namelijk dat dit een indicatie zou zijn dat de IS een onderdeel zou zijn van de Amerikaanse veiligheidsdiensten.
Beide kampen geven tevens toe (bij ‘rechts’ al een heel stuk minder) dat het ,,Assad-regime vele zondes heeft om voor te boeten, maar dat “wij” nu getuige zouden zijn van een “gezamenlijke” aanval van Amerika, Turkije, de Saoedi’s en andere leden van de GCC (Samenwerkingsraad van de Arabische Golfstaten) in het Midden-Oosten, gericht tegen een nationalistische Derde Wereld-staat, dat gedurende lange tijd een sta-in-weg zou zijn geweest van het Amerikaans imperialisme (oh ja?).
Balans: Verwarring bij het reactionaire kamp in zowel ‘links’ als ‘rechts’, waarbij beide denken dat militaire steun aan de IS gelijk zou staan aan haar het predicaat “anti-imperialistisch” te verlenen. Voor diegenen die in deze politieke fout blijven volharden, nogmaals een cursus anti-imperialisme:
De militaire verdediging van de IS door revolutionairen doen reactionairen spottend af als zijnde “anti-imperialistisch”, wat in feite nooit als zodanig door eerstgenoemden is bestempeld. Om de betreffende stelling nog maar eens te citeren: ,, Tegelijkertijd dient er in politiek opzicht een stevig oppositioneel standpunt te worden ingenomen m.b.t. de door de IS gehanteerde methodes en haar wereldbeschouwing”. Revolutionairen staan dus aan de zijde van de IS, wanneer het de strijdkrachten van het Amerikaans imperialisme en haar proxies in de regio aanvalt. (Het militaire conflict van de IS met het Amerikaanse imperialisme wordt vaak niet genoemd door deze reactionairen). Zoals al eerder benadrukt (sinds de Amerikanen hun luchtaanvallen tegen de IS op 7 augustus 2014 begonnen) zal ,,een nederlaag voor het Amerikaanse imperialisme en haar huurlingen (proxies) het opleggen van imperialistische modellen voor de regio verhinderen”, wat alleen maar in het belang van de uitgebuite en onderdrukte massa’s zal zijn.
Deze stelling houdt niet in dat de IS meer “anti-imperialistisch” zou zijn dan Obama’s – nu te niet gedane – belofte om, als vermeend kampioen van de mensenrechten, de Amerikaanse strijdkrachten uit de regio terug te trekken. Ook dient vermeld te worden dat de vermeende critici van het pro-militaire standpunt inzake de IS, zich schuldig maken aan inconsistentie: Enerzijds pretenderen ze overtuigde critici van het gehele Amerikaanse buitenlandse politiek beleid te zijn; anderzijds hekelen ze de ‘inconsequente’ acties van de politiek in Washington aangaande haar optreden bij de ‘grote brandhaarden’ in het Midden-Oosten.
“Links” dan wel ”rechts” zien alleen maar de financiering van de IS vanuit het Arabische Schiereiland en het feit dat de Amerikanen géén IS-strijders bombarderen wanneer deze op ‘zeldzame’ gelegenheden direct Syrische regeringstroepen aanvallen. En dan zou de IS volgens hen ineens (verbazingwekkend) weer onderdeel zijn van de door de imperialisten geleide kruistocht tegen de Syrische sterke man Bashar al-Assad.
Ter weerlegging van dit alles: Ongenoemd blijven in dit verband de meer dan 6.000 bombardementsvluchten uitgevoerd tegen de IS door de USA, inclusief de maandenlange bombardementen op Kobani en Sinjar. Gedurende deze strijd werd de IS geconfronteerd met Koerdische nationalistische strijdkrachten, die dienden als grondtroepen en verkenners van het Amerikaans imperialisme. De bestaande coalitie tegen Assad, waarvan “links” en ‘rechts’ stellen dat het in feite een door Saoedi-Arabië gesponsorde Sunni-alliantie is, bestaat uit meervoudige contradicties. IS-strijders hebben “terroristische” acties uitgevoerd in Saoedi-Arabische steden, nadat de kalief Abu Bakr al-Baghdadi de heersers van het huis Al-Saoed als ,,verraders van de Islam” had bestempeld. In reactie hierop heeft het Saoedische regime een klopjacht geopend op een groot aantal van IS-sympathieën verdachte oppositionelen. En dan zijn er nog– niet onbelangrijk! – de toenemende Turkse bombardementen gericht tegen de Koerdische strijdkrachten (welke zonder twijfel de meest efficiënte anti-IS-grondtroepen zijn), nadat Ankara de Amerikanen gebruik liet maken van hun luchtmachtbasis afgelopen juli om zo luchtaanvallen uit te voeren tegen de IS.
“Links” klaagt dat de regering-Obama in gijzeling zou zijn genomen door de haviken in Washington. Zo schrijft een Amerikaanse linksactivistische blogger dat ,,Obama nog van koers zou kunnen veranderen en toe zou kunnen geven dat de Russen in hun recht stonden, en dat de keuze om Assad te steunen wenselijker is dan de nachtmerrie van een zwarte IS-vlag wapperend boven de glorieuze Umayyad-moskee in Damascus”. ,,Helaas”, zo vervolgt hij, ,,zal dat een brug te ver zijn voor de president, die te zeer verbonden is aan de zorgen van Washingtons belangrijkste bondgenoten in de regio, namelijk Israël en Saoedi-Arabië”. Hier wordt er dus op gehoopt dat de politiek van de Russische president Poetin het vuile werk gaat opknappen.
Als revolutionairen is onze hoofdzakelijke oppositie gericht tegen het Westerse imperialisme. Echter, wij voeren thans evenzeer oppositie tegen alle andere kapitalistische krachten die betrokken zijn bij de smerige burgeroorlog in Syrië (inclusief Iran, Rusland, Saoedi-Arabië en Turkije) en roepen hen dan ook op om direct te vertrekken. Een dergelijke stellingname verschilt dan ook fundamenteel met dat van de reactionairen. Deze laatsten zijn op zoek naar een rationeel Amerikaans imperialistisch beleid in het Midden-Oosten. Volgens revolutionairen is dat in tegenspraak met de aard van het imperialisme, dat de werkende massa’s van de wereld onderwerpt, onderdrukt en uitbuit. (Het imperialisme is namelijk onderhevig aan innerlijke tegenstrijdigheden; daarom is haar politiek objectief bezien niet altijd rationeel en consistent.)
Welke politieke verschillen er onderling ook mogen zijn onder de imperialistische heersers en hun lakeien, allen zijn in dienst van deze fundamentele aard. De realiteit is dat sinds de ontwikkeling van het kapitalistische imperialisme, meer dan een eeuw geleden, deze vele varianten van vermoedelijk nobele doelstellingen heeft voortgebracht, welke het afslachten van tientallen miljoenen mensen dienden te rechtvaardigen.
Vandaag de dag is het Amerikaans imperialisme, de koploper onder de imperialistische grootmachten, de grootste vijand van het wereldproletariaat en de onderdrukte massa’s. Dit perspectief is diametraal tegenovergesteld aan dat van reactionairen. Door de IS te verdedigen tegen de slagen van het imperialisme, erkennen wij dat elke tegenslag voor Washington een binnenlandse oppositie tegen het Amerikaans imperialisme op gang kan brengen bij een door en door oorlogsmoede bevolking die ten gronde is gericht door jaren van economische crisis. Zoals voorheen al geconcludeerd, is het doel van revolutionairen ,,om de desillusionering en woede onder de arbeiders in de imperialistische metropolen (de Verenigde Staten voorop) om te zetten in verhevigde klassenstrijd tegen de eigen kapitalistische heersers. Juist door een dergelijke strijd zal het proletariaat worden gewonnen voor het programma van de socialistische revolutie teneinde het beest van het imperialisme van binnenuit te vernietigen”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten