EEN SLOTVERKLARING: LAATSTE POST OP DEZE BLOG!

Beste lezers, geïnteresseerde politieke activisten (van welk front dan ook) en meelezende inlichtingendiensten: Ons collectief heeft gezamenlijk besloten om te stoppen met dit blog!


We zijn deze blog begonnen in een periode dat er nog (enigszins) een nationaal-revolutionaire tendens binnen de scene bestond. Ondertussen is het ons duidelijk geworden dat de nationale scene meer en meer een koers is gaan varen die compleet onverenigbaar is met onze wereldbeschouwelijke grondslagen!


Hoewel het nationale vraagstuk ons nog steeds niet ongemoeid laat, is het duidelijk dat voor ons als revolutionaire socialisten, het kapitalisme de absolute hoofdvijand is en daarom dus de compromisloze focus van onze (klassen)strijd verdient. Daarbij staat niet langer het nationale vraagstuk, maar een consequente en grensoverschrijdende klassenpolitiek voorop. 


Via deze slotverklaring willen wij onze trouwe lezers en andere sympathisanten bedanken. Het stoppen van dit blog betekent geenszins een einde van onze politieke activiteiten. We zullen de strijd voortzetten en zien jullie op de barricades en aan het front! 

Van het Klassefront: Grootse overwinning voor Hongaarse collega's!

Collega’s bij de Audi-fabriek in Györ (West-Hongarije) hebben op 30 januari jl., d.m.v. een week lang durende staking, een monster zege van onder meer 18% (!) loonsverhoging behaald. Dit alles naar het voorbeeld van hun Slowaakse en Tsjechische collega’s in de auto-industrie. Die eerste verdiende doorsnee al 28%(!) meer t.o.v. de Hongaren, en de collega’s werkzaam zijn bij Škoda Tsjechië hadden in april vorig jaar een loonsverhoging van 12% en eenmalige uitkering van €2600 p.p. (van de in totaal 25.000 personeel) af weten te dwingen. Eind maart loopt hun cao af en zullen er weer nieuwe onderhandelingen plaats vinden...


Na de val v.h. Oostblok begonnen deze landen als ,,de verlengde werkbank v.h. Westen" te gelden. Zo dus ook voor de Audi-kapitalisten, die miljarden in de productie in Hongarije heeft gestoken en daar een van zijn grootste werkplaatsen heeft. Maar met steeds meer hoogwaardige werkzaamheden stijgt ook de kwaliteit en inspraak v.d. arbeiders, en dat drijft weer de kosten omhoog en beïnvloed de investeringen, wat weer de winsten op het spel zet. Hongarije is voor de Duitse auto-industrie (en voor productie in het algemeen) altijd al een gunstige “werkplek” voor het Westen geweest, dit omdat de lonen laag liggen en de doorsnee welvaart 70% ten opzichte van Tsjechië en Slowakije was.


Op vrijdag 18 jan. jl. vond er een twee uur durende waarschuwingsstaking plaats bij Audi in Györ. In dit Audi filiaal eiste de 13.000 arbeiders voor de bovengenoemde 18% loonsverhoging. Op 24 jan. jl. staakte zij een week lang in de grootste protestactie ooit in het land. Hierdoor konden geen motoren ingebouwd worden in zo'n 7000 voortuigen. Dit betrof het Audi filiaal in Ingolstadt sterk, want drie dagen achter elkaar moest de Audi-directie de stilstaande arbeiders 40% loon uitbetalen voor de verplichte vrije dagen. En in het filiaal in Bratislava (Slowakije) vielen door de acties in Györ meerdere ploegen uit. Dit alles komt door het JIT-systeem: Het Just-In-Time-systeem waardoor een geringste hindernis in het lange precieze internationale productieketen direct zorgt voor een uitval op het eindpunt. Audi in Ingolstadt faalt het tevens aan “flexibiliteit”, daar Audi in Neckarsulm (producent van de lijnen A6 tot A8) het tot de 30e van januari uit kon zingen d.m.v. een voorraad aan motoren en onderdelen.


Op deze 30 januari jl. werd tevens de staking bij Audi in Györ triomfantelijk beëindigd. Deze stakingsoverwinning van 18% loonsverhoging (= €238 maandelijks erbij) was een waardig resultaat in wat achteraf bleek een bredere campagne tegen de nieuwe “slavenwet" van de Hongaarse president Órban. Hier had de metaalvakbond Vasas (met meer dan 23.000 leden in voornamelijk Duitse bedrijven als Daimler en Schaeffler), in ondersteuning van de Beierse IG Metall, grotendeels aan meegedragen. Sinds afgelopen december is het immers mogelijk de Hongaarse arbeidersklasse jaarlijks 250 tot 400 overuren te laten maken, mét uitstel van overwerkgeld. Hoezeer Órban zich ook als een anti-EU politicus mag presenteren, het is overduidelijk dat hij een handlanger van het Duits grootkapitaal is (zo weigerde hij ook in een eurosceptische fractie in het Europese Parlement op initiatief van Salvini te stappen, en blijft hij dus bij de christendemocratische EVP-fractie, waar voorheen Merkel ook bij zat).


Maar niet alle Oost-Europese arbeiders halen overwinningen op het ,,slagveld v.d. arbeid”. En zeker niet het precariaat dat in het buitenland werkzaam is in bijv. de Duitse scheepsbouw. Op Europa’s grootste kruisvaartscheepsbouw, de Meyerwerf in Papenburg, werken dagelijks Roemenen via schimmige uitzendbureaus voor een uiterst laag loon en hebben geen arbeidsovereenkomst en ziektekostenverzekering. Meyer heeft concurrentie uit Italië en Frankrijk, welk goedkoper orders buiten de EU verwerken, en 80% van de orders van Meyer vallen binnenin het “duurdere” Europa. Op de Meyerwerf heerst er een drie-klassen-systeem. Een interne regeling met een Europees Sociaal Handvest, een laag eronder die bestaat uit afgesloten bedrijfscao’s tussen OR en IG Metall, en dan onderaan de ladder staan de veelal Oost-Europese arbeiders die met omwegen en indirect en uiterst precair op de werf werkzaam zijn.

Arbeiders op de Meyerwerf: Minder dan de helft van hen werkt daadwerkelijk bij het bedrijf



+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-


En tussendoor even wat ander nieuws uit Nederland:

Op 1 februari werd er een cao-akkoord gesloten voor de metaalsector tussen werkgeversorganisatie FME en o.a. de FNV en CNV. Als dit nieuwe akkoord wordt goedgekeurd, zal deze gelden tot 1 december 2020 en o.a. een veilig pensioen, vaste contracten voor 3000 uitzendkrachten en deeltijd voor 60 plussers bevatten. Daarnaast is er ook overeenkomst voor een loonsverhoging van 3,5% in de eerste maand, €58 bruto bovenop het loon in augustus en tevens €116 bruto in januari 2020. De lagere inkomens in deze sector zouden er het meest van profiteren (zo'n 150.000 werknemers in 1000 bedrijven). Dit was het resultaat van een lange strijd die in juni vorig jaar begon. Op de dag voor het cao-akkoord (31 januari), werd er bij DAF en ASML in Eindhoven nog een 48-uurs staking aangekondigd. DAF had al zijn 20e stakingsdag sinds mei 2019 beleefd.

1 Mei Internationale Strijddag van de Arbeidersbeweging- Militante Rood-Zwart-Gele demonstratie in Parijs

Afgelopen woensdag was het weer zo ver: de internationale strijddag van de arbeidersklasse stond weer op de politieke agenda. Internationaal, omdat van Peru tot Bangladesh, van Moskou tot Johannesburg (om maar wat willekeurige protesten te noemen) arbeiders massaal de straten op gaan om te strijden om nieuwe sociale verworvenheden te verkrijgen en oude te verdedigen d.m.v. stakingen en betogingen. De oorsprong van de eerste mei wordt gekenmerkt door strijd. Van de stakingen voor de achturige werkdag op de Haymarket in Chicago 1886 tot aan de Blutmai van 1929 in Berlijn, waar de stakende arbeiders meedogenloos aangevallen werden door de smeris met ondersteuning van de sociaaldemocratie. Bij beide gebeurtenissen waren verscheidene doden te betreuren. Ook vandaag de dag is het in landen als Turkije of Nepal nog maar de vraag of je ‘s avonds nog terug komt als je in de ochtend de straat op bent gegaan om voor je rechten te strijden. Extreem hoge gevangenisstraffen en de dood zijn helaas nare gewoontes die samenvallen met deze datum. De 1 mei traditie is er dus één van keiharde strijd, om het geringste kruimeltje sociale recht te vergaren! 


Echter in Europa lijkt de strijdtraditie van de Dag van de Arbeid te zijn gereformeerd tot een betekenisloze feestdag. In Duitsland zijn de carnavaleske optochten van de DGB al sinds jaar en dag een bekend straatbeeld (met dit jaar het motto >>Europa. Jetzt aber Richtig!<< - het illusionaire en misleidende idee dat de imperialistische Europese Unie op de een of andere manier sociaal hervormd zou kunnen worden). Ook hier in Nederland kan men tevergeefs zoeken naar een dergelijke strijddag. Ook hier wordt de Arbeid (in de breedste zin van het woord) gevierd en dan is dit ook nog als enig West-Europese land een normale werkdag ook. Nee, voor enige militante klassenstrijd moet men sinds enkele jaren meer Zuidelijker kijken: o.a. naar de metropool Parijs. Dit jaar was dat overduidelijk het strijdtoneel van de arbeidersstrijd in West-Europa.

Smeris grijpt hard in bij de 1 Mei demonstratie in Parijs

1 Mei in Parijs


De Parijse politie was dit jaar extra goed voorbereid op confrontaties tussen betogers en ordekrachten. Sinds de opkomst van de 'Gele Hesjes' eind vorig jaar heeft de 1 mei traditie er een derde militante speler bij gekregen: hoewel de radicaalste reformistische vakbond, de CGT (Rood), al een strijdlustige basis kent, zijn de autonomen van het Black Bloc (Zwart) op deze datum de grootste last voor de smeris. Echter, sinds de 'geradicaliseerde' delen van de zogeheten 'Gele Hesjes' beweging (Geel) zichzelf - tot grote angst van de Franse ordekrachten - met het Zwarte Blok geconvergeerd hebben, heeft de Parijse politie dit jaar zwaar ingezet qua manschappen en materieel.


In de ochtend van de betoging meldde de Franse pers al dat er o.a. in Parijs een eenhoofdig politiecommando zou zijn opgericht, tezamen met 2 compagnies van de CRS en diverse snelle interventieteams, in totaal waren dit ongeveer 7400 smerissen. Dit om de naar hun schatting 30.000 verwachte demonstranten, met daarin mogelijk 1500 tot 2000 casseurs (relschoppers), onder controle te houden. Dat de smeris het daadwerkelijk serieus nam is wel gebleken: via het Parijse metrostelsel waren de omringende stations van Gare de Montparnasse (het beginpunt van de demonstratie) al compleet bezet door Gendarmerie en stillen. Vanaf 12:00 waren enkele stations onmogelijk te gebruiken, nadat de eerste conflicten tussen het Black Bloc en de smeris zich begonnen voor te doen. Rondom het station Port Royal werd er zo dusdanig veel traangas afgeschoten dat passagiers de halte erna, Montparnasse, er last van kregen omdat het zakkende goedje in de ventilatieschachten van de metro terecht kwam en zich daar verspreidde.

Bij de bestemming aangekomen, werden personen die aan bepaalde profieleisen voldeden onderworpen aan een kleding- en tassencontrole door 6 stillen. Deze stillen waren vakkundig civiel gekleed en stonden bedekt opgesteld. Opgefokt en ijverig als ze waren om iets verdachts te kunnen vinden (zo moesten deze stillen eerst gevraagd worden zich te identificeren als zodanig, ten spijt van hun “enthousiasme”), lukte het hun niet om iets te vinden. Nog geen 100 meter op straat trachtte de Gendarmerie wederom tevergeefs om een strafbaar object te vinden in de tassen (ondanks dat er al aangegeven was door zijn collega’s in burger dat zij groen licht gaven voor doorgang).

Gehele straten kleurden wit door het overmatig gebruik van Traangas

Met ruim 40.000 deelnemers , waarvan ongeveer 300 daadwerkelijke harde kern autonomen, waren er significant meer betogers dan er eerder voorspeld was door de autoriteiten. Ondanks dit numeriek kleine aantal autonomen, wist het Black Bloc wel aan kop (dus vóór de officiële CGT-kop) van de demonstratie al voor 14:30 (toen de demo officieel zou gaan lopen) een flinke veldslag te leveren met de smeris. Tijdens deze confrontatie maakte de smeris géén onderscheid tussen autonomen en/of vakbondsleden. Iedereen die toevallig aanwezig was werd aangevallen met buitensporig geweld. De secretaris-generaal van de CGT, Philippe Martinez, moest door al het traangas dat ingezet werd zelfs tijdelijk de demo verlaten, maar zou zich later wel weer aansluiten bij zijn ledenbasis. (Ondertussen is hij bezig onderzoek te doen naar het politiegeweld en pleit hij fanatiek voor vrijlating van de nog vast zittende vakbondsleden).


De demonstratie werd gesierd door de propaganda van de gebruikelijke vakbonden zoals de CGT, SUD, Force ourvrière, Solidaires, CFDT etc.; diverse communistische partijen zoals de CPF (die lachwekkend de hamer en sikkel als symbool heeft vervangen door een ster met een blaadje [= verwijzend naar een groene de-industrialiseringspolitiek!]), de stalinistische Bolshevik Partisan, allerlei Leninistische resp. Trotskistische partijen, maar ook vele (pseudo-)trotskistische groepen; anarcho-syndicalisten, anarchistische groepen (ja, er waren zelfs stickers geplakt van startup autonomen [anarcho-kapitalisten = de stap van libertair naar liberale vrije markt economie is schijnbaar maar klein]); en vele maatschappelijke linkse organisatie die in het belang van zo wat elke onderdrukte en/of uitgebuite minderheid optraden (Amazigh, Palestijnen, vluchtelingen, werklozen etc.).

Secretaris-Generaal van de CGT, Philippe Martinez

De straten van Parijs en haar boulevards waren tot elk gaatje toe compleet gevuld met betogers. Een indrukwekkend schouwspel van massa’s mensen die zich voorwaarts bewogen onder de luide knallen van vuurwerk, antikapitalistische leuzen, toeters, het gezang van de Internationale en Franse partizanen liederen en 'boe'-geroep als de smeris weer eens tot een actie overging zoals ingrijpen of arrestatie. Ondanks dat het eerder leek alsof het Black Bloc uiteen gedreven was wisten de autonomen op de Boulevard Saint-Michel zich weer vanuit de vooroplopende massa’s van de CGT en 'Gele Hesjes' te hergroeperen (dit tot de grote vrees van de smeris) en raakten zij al snel weer slaags met de Gendarmerie en Nationale Politie. Hier zou ook blijken wat de primeur van de aangekondigde nieuwe eenhoofdige politieleiding waard bleek te zijn: na dat het Black Bloc weer tijdelijk uiteen was gedreven, kreeg de CGT-leiding toestemming van de Gendarmerie om door te lopen. Om vervolgens nog geen 10 meter verder “getrakteerd” te worden op traangas-bonbons en de inzet van een waterkanon door de CRS, waarvan de laatstgenoemde niet de demonstranten raakte, maar vooral hun eigen collega’s van de Gendarmerie en Nationale Politie! Centrale leiding op zijn Frans!


De demonstratie was vanaf dit punt, tot het eindpunt op de Place d'Italie, constant een gebeurtenis van lopen, relletjes, afgevuurd traangas, orde herstelling en weer doorlopen. Elke keer als de stoet weer kon doorlopen, moest ze wel het laaghangende traangas trotseren dat voorop werd afgeschoten. Zonder veiligheidsbril en luchtfilters was dit een haast onmogelijk taak. De sfeer onder de demonstrerende massa’s werd dan ook geïrriteerder en grimmiger nadat de politie steeds maar bleef interveniëren. Elke handeling van hen werd dan ook steeds luider met 'boe!' beantwoord, zelfs door het meest passieve en pacifistische spectrum van de demo.

De straten van Parijs vol met demonstranten

Fake news


Op het eindpunt van de demonstratie zou de rechtse conservatieve 'law and order' systeempers op slinkse wijze een gebeurtenis bij een ziekenhuis aangrijpen om zo de autonomen en ‘Gele Hesjes' in een kwaad daglicht te zetten. Gedurende de demonstratie verschenen er al online berichten dat deze twee groepen een ziekenhuis zouden hebben aangevallen. Een volstrekt abnormaal doelwit voor een Black Bloc. De kwaliteitspers van Liberatión en Le Monde zouden een paar dagen later gelukkig wel de juiste feiten optekenen, namelijk: door (wederom) het overtollige gebruik van traangas door de smeris, is ook dit spul in het ziekenhuis terecht gekomen, waardoor patiënten naar buiten moesten vluchten. Nee, ook hier zijn de Franse smeris de echte 'agents of chaos'; hoe die onderling communiceren en plannen is maar een raadsel voor iedereen inclusief henzelf.


Er kan gerust gesteld worden dat de demonstratie in Parijs voor de arbeidersklasse en haar organisaties waarschijnlijk de meest strijdbare was hier in gans West-Europa, met uiteindelijk 14 gewonde dienders, 5000 controles en meer dan 300 arrestaties. De demonstraties in andere delen van Frankrijk verliepen rustiger. Ook was de demonstratie in Parijs een eerste daadwerkelijke convergentie tussen vakbonden en de ongeorganiseerde massa’s. Een vrouw in een Geel Hesje deze dag: "Wij staan al 6 maanden op de straat, waar was de vakbond toen?" Hopelijk kan er in de toekomst een breder sociaal protest opgezet worden, waarbij het onderscheid tussen georganiseerde en ongeorganiseerde massa’s vervaagt. Revolutionaire taferelen zijn zeker nog niet aan de orde hier, maar er was zeker wel sprake van zeer militante acties.

1 MEI BETEKENT STRIJD!

HOOG DE INTERNATIONALE SOLIDARITEIT!

VOOR HET SOCIALISME: DE EMANCIPATIE VAN HET WERELDPROLETARIAAT!

Strijdbare 1 Mei demonstratie in Parijs

Een Nederlandse delegatie van het ACN/AKN reisde naar Frankrijk om daar verslag te doen van de 1 Mei demonstratie in Parijs. Een uitgebreid actieverslag van de 'Dag van de Arbeid' zal binnenkort op deze website verschijnen.

90 jaar geleden: Strijddag van de Arbeidersklasse bloederig neergeslagen door de sociaal-democraten!

Begin 1929 kwam de Duitse bourgeoisie tot de conclusie dat het parlement niet meer hun belang optimaal diende omtrent vraagstukken als het reparatieverdrag en loon. Dus werd er gekeken of de opkomende financiële crisis niet benut kon worden door personen of partijen zoals de Hitleristen, de Deutschnationalen en Stahlhelm. Door een van dezen aan de macht te laten komen kon er een gunstigere politiek ten behoeve van het grootkapitaal worden verwezenlijkt. Minder parlementaire democratie en meer directe autoritaire besturing ten gunste van de Duitse kapitalistenklasse dus.

Echter, met de sociaaldemocratische SPD in de Reichstag had de bourgeoisie geen anti-arbeiderspartijen nodig om “radicale" arbeiders in de kiem te smoren. In december van het voorgaande jaar had de sociaaldemocratische Berlijnse politiepresident Karl Zörgiebel al bijeenkomsten van communisten verboden. In maart 1929 gaf de sociaaldemocratische Pruisische minister van Binnenlandse Zaken, Grzesinski, een bevel om streng tegen alle “radicale organisaties” op te treden, dus wederom tegen de communisten.

De KPD trachtte voor de 1e mei met een antifascistisch eenheidsfront van onderop tegen de 'fascisering' van de Staat op straat te gaan, om zo de daarin deelnemende SPD-arbeiders in dit front klassebewuster te maken en te winnen voor het revolutionaire communisme. Een dergelijk eenheidsfront kwam ook in 1926 tot stand bij een referendum over de onteigening van het vorstendom. 1929 was echter geen 1926, en de sociaaldemocraten zaten nu in de regering (zo stemde de SPD toen, tegen hun verkiezingsbelofte in, wel vóór de bouw van slagschepen). Voor de 1e mei 1929 hielden de SPD en de ADGB gesloten bijeenkomsten. De KPD, haar 1 mei comités en andere militante arbeiders (ongeveer 200.000 arbeiders) gingen ondanks alle verboden en waarschuwingen als enigen wél de straat op om deze dag te strijden voor betere sociale leefomstandigheden voor het Duitse proletariaat. Onder het bevel van de bloedhond Zörgiebel werden meer dan 30 arbeiders doodgeschoten, raakten honderden gewond en werden er meer dan 1200 arrestaties verricht. Hoewel de arbeiders op dat moment nog heroïsch van zich af konden bijten met stangen, revolvers,  glaswerk en blokkades tegen politiewagens, werd de dag erna wel de partijkrant van de KPD, de Rote Fahne, verboden. 3 mei zou de communistische vereniging Rote Frontkämpferbond verboden worden. Uiteraard werd er geen enkele smeris veroordeeld voor de moorden en geweldplegingen.

Bovenstaande bewijst nogmaals dat de sociaaldemocratie op zijn best een hervormingsmachine ten gunste van het kapitalisme is, één die bloederige tactieken niet schuwt. (Net zoals de SPD verantwoordelijk was voor het neerslaan van de Novemberrevolutie 1918; de moord op Liebknecht en Luxemburg; aandeel heeft in het optreden van de Reichswehr tegen de Hamburger Aufstand 1923 etc.). De werkende massa’s zullen onder leiding van de sociaaldemocraten dan ook nooit of te nimmer de verandering van kapitalistische productieverhoudingen naar socialistische productieverhoudingen kunnen verwezenlijken. De sociaaldemocraten zijn dus onze klassevijand. Onze leus dit jaar luidt dan ook:

BLUTMAI 1929 BLEIBT UNVERGESSEN!

België: Algemene Staking bedoeld om stoom af te blazen - Verraad van de Belgische Vakbonden staat voor de deur!

Begin dit jaar publiceerde de Centrale Raad van het Bedrijfsleven (CRB) haar berekeningsrapport waarin gesteld werd dat de marge voor loonsverhoging dit jaar, alsmede dat van volgend jaar, beperkt zal blijven tot 0,8% (vorig jaar betrof het nog een bruto opslag van 1,1%). Het gaat hier om een loonsverhoging boven op de loonindexering, die begin januari voor een half miljoen bedienden op 2,16% geïndexeerd werd. Op basis van deze 0,8% gingen de vakbonden de onderhandelingen met de werkgevers in.


De socialistische bond ABVV liet op de dag van de onderhandelingen (op 17 januari jl.) al direct weten dat zij op 4 februari a.s. een grote betoging zouden organiseren voor o.a. meer koopkracht en minimumloon (in december vorig jaar bleek gedurende acties tegen het uitblijven van een akkoord omtrent zware beroepen, dat het thema koopkracht breed gedragen werd onder de achterban). De betoging zou gedekt worden door een stakingsaanzegging. Echter, enkele dagen voor de betoging werd bekend dat deze vervangen werd door een Nationale Staking* op 13 februari.


Deze dag kregen de gebruikelijke drie bonden (het christelijke ACV, de liberale ACLVB en de ABVV) veel bedrijven plat, of troffen zij deze goed hun productie. De actiebereidheid was vooral groot bij o.a. de NMBS, De Lijn, MIVB, de havens van Antwerpen en Gent, luchtverkeersleider Skeyes en gas- en elektriciteitsbedrijven. Veelal openbare diensten dus, maar waarvan heel wat overheidsbedrijven deels geprivatiseerd zijn of contractuelen in dienst hebben die niet onder het ambtenaarsbestuur vallen. Tot de stakingsdag werd er grootst bericht door de bonden dat het de “Moeder aller Stakingen” zou worden (menig militant zou minimaal denken dat bij zulke woorden de algemene staking tegen de Eenheidswet van '60-'61 geëvenaard zou worden), en toegegeven, er werd ook massaal aan de oproep van de bonden gehoor gegeven. Zo bleef Brussel Airport dicht en werden de luchthavens van Luik en Charleroi zwaar getroffen; werden grote bedrijfsterreinen geblokkeerd; konden in de haven van Antwerpen alleen al 30 schepen niet aanmeren; lag de productie bij ArchelorMittal, Volvo Cars en Trucks volledig plat en werden in bepaalde regio’s geen vuilnis opgehaald. Bij de Midden-Kleinbedrijven was de stakingsbereidheid lager dan bij de grote bedrijven waar dus amper personeel kwam opdagen. De bonden bleken toegespitst te zijn op de cruciale sectoren in bijv. de industrie en logistiek!


De Syndicaten hebben als looneis 1,3-1,5% op het oog, maar dat de vakbondsbureaucratie haar achterban een loer draait bleek de dag na de staking al meteen duidelijk. Immers, er kan geen sprake zijn van méér koopkracht als het leven zelf ook duurder wordt. Een havenarbeider legt de situatie luid en duidelijk uit: ,,Ik werk al 22 jaar in de haven en mijn loonbriefje is sinds 1997 met nog geen €200 gestegen. De laatste acht jaar heb ik geen enkele opslag gekregen”. Deze arbeider heeft geen werkzekerheid en bij een boot die niet inscheept of bij slecht weer valt hij terug op een werkloosheidsuitkering. Ondanks dat de haven groeit, leven deze dockers in onzekerheid. Maar Minister van Werk, Kris Peeters (CD&V), heeft al een goocheltruc bedacht om de vakbonden en werkgevers makkelijk tot een akkoord te kunnen laten komen. Het Planbureau zou met nieuwe cijfers komen waardoor de index lager zou uitvallen en de bonden dus één procent of meer kunnen eisen. Hierdoor kan er dus van een “succesvolle” staking gesproken worden. Maar een lagere index met een hogere loonnorm is nog altijd dezelfde procentuele loonstijging als een hogere index met een lagere loonnorm. Op je loonstrookje maakt het geen verschil. Kortom verraad dus!


En over degelijk verraad kunnen de Gilets Jaunes in België meer vertellen. Parallel met de Nationale Staking liepen de acties van de 'Gele Hesjes', die niets moesten weten van de vakbondstop. ,,De vakbonden zijn door hun macht gecorrumpeerd”, stelt de een. Bevestigd stelt de andere, nota bene zelf een vakbondsman, ,,Onze top is door de rijken ingenomen en zit in de zak van de politiek. Ik sta hier vandaag als vakbondsman, maar in mijn hart ben ik een Geel Hesje". In het centrum van Brussel zijn bij de hoofdzetel van de gewestregering zo'n 200 betogers, zowel stakers als 'Gele Hesjes’, samen gekomen. Vele ‘Hesjes' waren ooit gesyndiceerd, maar keerden hun vakbond teleurgesteld de rug toe**. Zoals een voormalig vakbondslid, nu in Geel Hesje, stelt, ,,De vakbonden bereiken niets. Af en toe staken zij een voormiddagje, en daarna gaan ze naar huis". Een ander, ,,De enige reden dat ik er nog lid van ben, is de premie die ik met Kerstmis krijg". Mocht er dus een akkoord komen, dan zal deze gelden voor de komende twee jaar. Een akkoord die een bruto loonsverhoging van 1,1% inhoudt i.p.v. de eis van 1,3-1,5%. En dat nog eens met samenwerking van het Ministerie van Werk dat hocus pocus toepast met de indexcijfers. Verraad!!! Verraad!!! Verraad!!!

________

*Het verschil tussen een algemene en nationale staking zit hem er in dat bij de eerste alle sectoren mee doen, en bij de tweede sectoren zelf beslissen of zij meedoen of niet. Kanttekening: Meer dan 3 miljoen Belgen zijn lid van een bond, dat is meer dan de helft van de werkende bevolking. In Nederland betreft het slechts 20%.

**Het betreft steeds agitatie v.d. 'gele hesjes' tegen de ,,corruptie vakbondstop", en niét tegen de vakbondsbasis.

Inzake het LBD-40 onderzoek in Frankrijk

Voor de eerste keer zijn er nu officiële cijfers bekendgemaakt door het ministerie van binnenlandse zaken m.b.t. het aantal afgeschoten rubberkogels m.b.v. de LBD-40 sinds het begin van de protestbeweging van de 'Gilets Jaunes' op 17 november vorig jaar. In een mededeling aan de Raad van State dd. 30 januari jl. wordt gewag gemaakt van in totaal 9228 afgevuurde stuks munitie m.b.v. de LBD-40 in het tijdvak 17 nov. 2018 – 26 jan. 2019. De gendarmerie nam hiervan slechts 1065 voor haar rekening, terwijl de eskaders van de Gendarmerie Mobile, gespecialiseerd in oproerbestrijding, méér dan alle andere eenheden geïnvolveerd waren in de confrontaties met de manifestanten. Tijdens de confrontaties op 2 februari jl. vuurde de gendarmerie slechts vier schoten af. Dit betekent dat de gendarmerie slechts één keer schoot, daar waar de politie dat acht keer deed.


De cijfers inzake de inmiddels lopende onderzoeken m.b.t. het LBD-gebruik onderstrepen nogmaals het grote verschil. Terwijl de algemene inspectie van de nationale politie, de IGPN, inmiddels al honderden aangiftes heeft opgenomen en 116 onderzoeken is gestart inzake problematisch LBD-gebruik, hebben de collega’s bij de gendarmerie, de IGGN, tot nu toe slechts twee onderzoeken geopend.


De gendarmerie is niet de enige die wordt geacht niet direct geïnvolveerd te zijn. Ook de CSR pleit niet schuldig. De in totaal zestig compagnieën, gespecialiseerd in oproerbestrijding, hebben alles bij elkaar slechts zo'n 2500 stuks munitie afgevuurd op het totaal van 8163 wat aan de politie wordt toegeschreven. Bovendien houdt geen enkel onderzoek van de IGPN direct verband met een van de door hen afgeschoten patronen.

Flics die een LBD-40 richten op demonstranten gedurende acte V v.d. 'Gele Hesjes’, 15 december vorig jaar

Precies zoals de mobiele gendarmerie heeft ook de CRS strikte orders inzake het gebruik van de LBD. Het schot dient te gebeuren op bevel van een directe superieur na een duidelijke identificatie van het doelwit. Zogeheten ,,op initiatief” afgegeven schoten, baserend op een simpele beslissing van de gendarme dan wel de politieman die het wapen hanteert, zijn in theorie beperkt tot enkel situaties van legitieme verdediging. In het kort: De LBD dient niet te worden gebruikt om een menigte op afstand te houden of om een samenscholing te verspreiden, maar om een strafbaar feit, wat bezig is om plaats te vinden, te onderbreken, zoals het inslaan van een ruit of het gooien van een gevaarlijk projectiel.


De resterende afgegeven schoten, zo'n 5600 stuks munitie, zijn hoofdzakelijk het werk van de interventiecompagnieën (CI, Compagnie d'Intervention) en de beveiligings- en interventiecompagnieën (CSI, Compagnie de Securisation et d'Intervention), van de BAC (Brigades anticriminalité, in het jargon 'anti-gang' genoemd) en van de BRI (Brigades de Recherche et d'Intervention) – gespecialiseerde eenheden voor oproerbestrijding, grootschalige stedelijke gewelddadigheden (banlieue) dan wel het verrichten van arrestaties.


Het directoraat-generaal van de nationale politie weigert elke mededeling inzake de exacte opdeling van deze 5600 afgegeven schoten over de specifieke eenheden. Een ding staat in elk geval vast, het overgrote deel van de lopende onderzoeken concentreert zich op hen. Binnen het flikkenapparaat wijzen er meer en meer naar de onlangs gevormde nieuwe eenheden (na de plunderingen en het extreme straatgeweld op 1 december jl.): De snelle interventieploegen (DAR, Détachements d'Action Rapide), die buitensporig gebruik maken van de LBD.



Het establishment zocht toen naar een krachtig antwoord om er zorg voor te dragen dat gebeurtenissen zoals op de Place de l' Etoile (extreem straatgeweld op 1 december jl.) zich niet zouden herhalen. De beslissing werd toen genomen om een nieuwe, meer mobiele, eenheid in het leven te roepen, waarvan de beruchte DAR een van de belangrijkste onderdelen zou vormen. Deze snelle interventieploegen zijn gespecialiseerd in het verrichten van aanhoudingen en snelle verplaatsingen over het terrein en samengesteld uit 20-25 manschappen afkomstig van de BAC, de BRI of de territoriale brigades van de gendarmerie. Ze kunnen worden geïntegreerd in de compagnieën van de CRS, van de eskaders van de mobiele gendarmerie of opereren autonoom.

Smeris lanceert rubberkogels naar 'Gele Hesjes'-betogers op de Champs-Elysées op 12 januari jl

Het geregeld gebruik van motoren om zich met hoge snelheid te verplaatsen door deze snelle interventieploegen (DAR) heeft ertoe geleid dat er in de publieke opinie vergelijkingen worden getrokken met de 'voltigeurs' (acrobaten), het flikkenpeloton dat werd ontbonden na de dood van Malik Oussekine in 1986, vermoord onder de matrakslagen van de flics, tijdens de massamobilisering tegen het wetsontwerp-Devaquet. Iets wat door de Préfecture de police de Paris (PPP) heftig wordt betwist (uiteraard!).


De DAR realiseerden 80% van alle aanhoudingen sinds 8 december, waarvan er 83% resulteerden in voorarrest. Een balans, waarvoor ze de felicitaties van de gevestigde orde in ontvangst mochten nemen. De menselijke prijs ervan was hoog: Het gebruik van de LBD in hun gelederen is aan geen enkele regel onderhevig noch gebonden aan directe orders van de eigen hiërarchie.


,,Dit zijn flics, die afkomstig zijn uit gelegenheidseenheden, die gewend zijn aan het neerslaan van oproer in de banlieue, niet aan situaties van 'normale' ordehandhaving. Hun probleem is gelegen in het feit, dat, indien zij in de banlieue erop los schieten, dit niet vanuit alle perspectieven wordt gefilmd, en dat door hen beschoten personen nièt voor alle camera’s komen te janken".


De bevelsketen is ook van belang. Het essentiële deel van de betrokken troepen valt onder het directoraat belast met de veiligheid in de Parijse agglomeratie (DSPAP) en niet onder die van openbare orde en verkeer (DOPC), welke belast is met ordehandhaving in de Franse hoofdstad. De eerste staat erom bekend een 'minder strikte' controle op de acties van 'hun' troepen uit te oefenen. Van de kant van de politieprefectuur heet het dat alle troepen gehoorzamen aan de orders van de prefect, die het hem ter beschikking staande dispositief coördineert en dat het vallen onder de ene dan wel andere leiding (directoraat-generaal) daaraan niets verandert.


Ter afsluiting nog dit:


Volgens een op 6 februari jl. bekend geworden mededeling, en bevestigd door Le Monde, overweegt het Ministerie van Binnenlandse Zaken om het gehele dispositief ter handhaving van de openbare orde in Parijs onder het gecentraliseerd gezag van de DOPC te plaatsen teneinde de verschillen in de praktijk gelijk te trekken.

Een afgevuurde rubberkogel, d.m.v. LBD-40 met een kort dubbelloopsgeweer, op een betoging v.d. 'Gilets Jaunes'

Frankrijk: Gilets Jaunes Acte XIII

De flics in actie tegen manifestanten tijdens Acte IX, 12 januari jl.

Acte XIII (9 februari jl.): Mobilisering daalt licht – Militanz neemt toe

De manifestaties van de 'Gele Hesjes' kenmerkten zich door heftige botsingen voor de Assemblée Nationale

De zaterdag (9 februari) zorgde opnieuw voor de nodige gewelddadige beelden. Acte 13 van de beweging van de 'Gele Hesjes' kenmerkte zich door militante confrontaties tussen de flics en manifestanten, maar ook tussen linkse en rechtse groeperingen. Terwijl de mobilisatie van week tot week teruggaat – 51.400* deelnemers tegenover 58.600 tijdens acte XII en 69.000 tijdens acte XI – verdubbelt zich het niveau van de op het terrein waar te nemen Militanz qua intensiteit.


In Parijs, waar zich zo'n 4.000 manifestanten hadden verzameld, was de sfeer gedurende de gehele tijd en vooral voor het gebouw van de Assemblée Nationale (het Franse parlement) extreem gespannen, waar manifestanten een poging ondernamen om door de barrières te breken. Een amateurfotograaf (31) werd de hand afgerukt door een granaat, gegooid door een lid van de gendarmerie. ,,Er vond een aanval plaats tegen de voorgevel van het parlementsgebouw, manifestanten probeerden naar binnen te dringen, de gendarmerie zag zich omsingeld door een erg vijandige menigte en probeerde vervolgens deze te verspreiden”, heette het dan van de kant van de flics.

Een 'Geel Hesje' brengt de 'Quenelle'

Een verkennend onderzoek naar de gebeurtenissen is inmiddels gestart en toevertrouwd aan de algehele inspectie van de nationale gendarmerie, welke de precieze omstandigheden van de verwonding en met name het type van de gebruikte munitie zal vaststellen. Na de polemiek m.b.t. het gebruik van de LBD-40 concentreert de kritiek zich nu op de granaten gericht ter verspreiding van menigtes ('stungrenades' of shockgranaten) en de traangasgranaten van het type GLI-F4, die een TNT-lading bevatten.

De erg heftige beelden gingen snel rond op de sociale media en droegen er het nodige toe bij dat de spanning naar een hoogtepunt steeg. Talrijke bankfilialen en het straatmeubilair werden geplunderd en vernield. Een tiental auto’s langs het parcours ging in vlammen op. Hieronder ook een voertuig met militairen van de 'antiterreur'operatie Sentinelle. In het gewoel werd één persoon aangehouden. Een ander officieel voertuig, een busje van het gevangeniswezen, werd getroffen door een steen, waarna een andere manifestant een mollie door de verbrijzelde ruit naar binnen gooide. Niemand raakte gewond, aldus het parket van Nanterre. 

Geel Hesje verliest zijn hand door een 'Stungrenade' van de flics

De flics hebben het er maar druk mee: Alleen al in de hoofdstad werden die zaterdag 45 personen gearresteerd. In Lyon waren het andere beelden die voor een polemiek zorgden, namelijk die van een wild gevecht tussen twee groepen van enkele tientallen personen in het stadscentrum, allen gekleed in gele hesjes, maar de enen waren van 'links’ en de anderen van 'rechts’. Dergelijke confrontaties hadden reeds eerder plaatsgevonden, met name in de straten van Parijs, maar niet in zo’n omvang. Met een sterke verankering van extreemrechtse groeperingen lijkt Lyon een nieuw fixeringspunt van verzet te worden.

In Toulouse zijn het niet de beelden, maar de fotografen zelf die voor actualiteit zorgen. Drie van hen stellen door de flics met opzet te zijn beschoten (met granaten), ondanks het feit dat allen een helm droegen met daarop duidelijk ,,pers", terwijl er zich geen enkele manifestant in de onmiddellijke nabijheid bevond. Er is door de drie fotografen aangifte gedaan.

_________

*Let wel: Deze cijfers zijn gebaseerd op de officiële mededelingen van het ministerie van binnenlandse zaken, die in de regel aan de (te) lage kant zijn.

Verslag: Internationale manifestatie van de Gilets Jaunes in Brussel

Zondag 30 maart kleurde de Europese hoofdstad Brussel Geel

GEEN DUIDELIJKE POLITIEKE STOOTRICHTING 

RUIMTE VOOR VEEL MOGELIJKHEDEN IN BRUSSEL

Afgelopen zondag (31 maart jl.) werden er verschillende manifestaties georganiseerd in de 'Europese' hoofdstad Brussel. Naast de internationale manifestatie van de 'Gele Hesjes', stond er een derde Belgische klimaatmars en nog wat kleinere betogingen op de agenda. Eén ding hadden ze allemaal gemeen: het verzamelpunt, namelijk station Brussel-Noord. Hoewel het aanvankelijk om verschillende manifestaties ging met ieders hun eigen thema, besloot de politie de betogingen samen te voegen tot één gezamenlijke manifestatie van 'Gele Hesjes' en klimaatactivisten (bij eerdere klimaatmarsen in Brussel waren er overigens ook al 'Gele Hesjes' bij de deelnemers). Iets na 13:00 uur gingen de ongeveer 8000 deelnemers lopen.

De leus >>Tous ensemble<< werd veelvuldig gebruikt door de 'Gele Hesjes', om uiting te geven aan de convergentie van verschillende vormen van strijd [sociale rechtvaardigheid en ecologisch bewustzijn]. Desondanks bleef er een duidelijke scheiding bestaan tussen klimaatactivisten enerzijds en 'Gele Hesjes' anderzijds. Deze laatsten manifesteerden zich als een Geel blok, met daarbinnen en daar rondom verscheidene autonome activisten (die later een ´Zwart Blok´ zouden gaan vormen). Onderweg werden de nodige Pyro's afgestoken, terwijl er langs de route de nodige politieke graffiti werd achtergelaten. Hoewel beide betogingen door de autoriteiten samengevoegd werden, waren er duidelijk verschillende belangen en inzichten onder de verschillende blokken demonstranten. De klimaatactivisten wilden vreedzaam demonstreren om hun groene eisen kracht bij te zetten, terwijl de Gele Hesjes vooral een sociale strijd voeren en juist het kind van de rekening lijken te worden van de aangekondigde klimaatwetten en -maatregelen vanuit de overheid. 

De manifestatie in Brussel: een erg divers gezelschap

Bij de Wetstraat sloeg de sfeer om en werd het grimmig toen het Zwart Blok [enkele tientallen autonomen sterk] zich naar de voorzijde van de manifestatie bewoog om toe te slaan. Hier werd een symbolisch object van het kapitalisme - in dit geval een EU instelling voor externe samenwerking tussen internationale bedrijven - professioneel onder handen genomen met klauwhamers en XL-stoeptegels. Een groep van zes stillen sloeg dit gade vanaf de zijlijn en registreerden ondertussen wat er gebeurde. Na enige tijd passief wachten werd er op bevel van hun overste een poging gedaan om arrestaties te verrichten. Weinig succesvol, want bij de schermutseling die daarop volgde moest één van de stillen het zwaar ontgelden. Hij werd op hardhandige wijze van zijn wapen ontdaan, alvorens hij ontzet kon worden door zijn collega´s, die daarna met zijn allen moesten vluchten.

Symbool van het EU imperialisme moest het ontgelden in de Wetstraat

Met behulp van een overkill aan toegesnelde ordetroepen en een politiehelikopter werden alle manifestanten van de mars vervolgens bij elkaar gedreven en ingesloten. Een deel van de autonomen wist echter nog op tijd via een zijstraat weg te komen. Er waren verderop nog wel wat arrestaties bij een achtervolging door de oproerpolitie. De politie probeerde ondertussen de klimaatactivisten en ´Gele Hesjes´ van elkaar te scheiden. Dit leidde tot een bizarre situatie waar lukraak 78 (!) ´Gele Hesjes´ bestuurlijk werden aangehouden en naar cellen werden getransporteerd - het is onduidelijk hoeveel er momenteel nog gedetineerd zijn, maar het lijkt er op dat het overgrote deel ondertussen alweer vrijgelaten is. Een overbodige actie aangezien het merendeel van de ´Gele Hesjes´ wel degelijk vreedzaam demonstreerden en geen enkel aandeel hadden in de ongeregeldheden die er plaatsvonden. Het wapen zou later ergens terug gevonden worden.

Gele Hesjes worden geïsoleerd en afgevoerd door de Ordetroepen

Des te wranger was de reactie van een groot deel van de klimaatactivisten (sommigen waren overigens wel behulpzaam). Deze namen direct afstand van de militante acties en schoven deze met alle gemak (maar volkomen onterecht) in de schoenen van de 'Gele Hesjes'. Toen de oproerpolitie 'Gele Hesjes' begon te isoleren, konden ze daarbij zelfs rekenen op gejuich van sommige klimaatactivisten. Voor zover de onderlinge solidariteit. In de media lieten ze hun ware aard zien: "De politie heeft zijn werk gedaan en heeft hen kunnen wegdrijven. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen bij onze betogers. Dat is positief”, aldus Rise for Climate woordvoerster Anuna De Wever (de Belgische Greta Thunberg). Met "hen" word er steeds de 'Gele Hesjes' bedoeld, hoewel er weinig in een Geel Hesje aanwezig waren bij de eerder genoemde schermutselingen. Uit latere berichten in de media werd echter duidelijk dat er eerder al wrijvingen waren tussen de politieke opvattingen van de 'Gele Hesjes' en de klimaatactivisten: Namelijk die voor een fatsoenlijk inkomen om het eind van de maand te kunnen halen versus een 'duurzaam milieu' ten koste van de overgrote meerderheid van het volk dat onderaan de maatschappelijke ladder staat!

Anuna De Wever (Links) - Postergirl van de Groenen

Wat in de media neergezet werd als een klimaatmars, was in werkelijkheid dus een zeer gemengde en diverse manifestatie met zeer uiteenlopende thema's - thema's die overlappingen hadden, maar zeker ook botsten. Het leek niet tot een duidelijke convergentie (samenkomst) van politieke krachten te komen. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de recente ontwikkeling in Frankrijk, waar de autonome scene en het militante spectrum van de 'Gele Hesjes' actief toenadering tot elkaar zoeken, om gezamenlijk op te kunnen treden. Echter ondanks (of wellicht juist dankzij) dit onuitgesproken politieke karakter, bood deze manifestatie voor verschillende politieke krachten een uitstekende kans om mee te lopen en het nodige te ondernemen! 

Gele Hesjes en Autonomen breken uit: Schermutselingen in de Wetstraat

Stillen houden de manifestanten in de gaten

Gilets Jaunes vallen Brussel binnen!

In Brussel brachten verschillende manifestaties met uiteenlopende thema's gisteren circa 8000 deelnemers op de been. Een delegatie van het ACN/AKN sloot zich aan bij de internationale manifestatie van de Gele Hesjes. Een uitgebreid verslag van deze dag volgt binnenkort.

De betekenis van de Natie voor het Communitair-Anarchisme

Vandaag de dag wordt de term ‘natie’ meestal gelijk gesteld aan de ‘natiestaat’ van de (Franse) bourgeois revolutie van 1789. Deze misleidende definiëring gaat echter compleet voorbij aan de oorspronkelijke betekenis van de term. De term ‘Natie’ is aan het Latijns ontleend en betekent in de meest letterlijke zin ‘volk’. Het is dan ook in deze context dat de natie binnen het communitaire anarchistische denken gezien moet worden.

Michael Bakoenin


Het nationale vraagstuk liet ook Michael Bakoenin (1814-1876), vader van het hedendaagse anarchisme, niet ongemoeid. Hoewel Bakoenin een sterke afkeer had van het bourgeois-nationalisme, verwierp hij niet alle vormen van nationalisme. Bakoenin maakte een duidelijk onderscheid tussen de staat en het vaderland (de natie). Hij definieerde het vaderland als “het onbetwistbare en heilige recht van elk mens, elke menselijke groep, associatie, commune, regio en natie om te leven, voelen, denken, willen en handelen op de manier die zij wenst.”


Tegenover het bourgeois-nationalisme van de autoritaire staat, plaatste hij het bevrijdende nationalisme van het volk. Het volk kende volgens hem “een natuurlijke, echte liefde” voor hun vaderland. Dit nationalisme was volgens hem geen valse abstractie opgelegd door de bourgeois-staat, maar een sociale realiteit. In zijn laatste werk, ‘Statisme en anarchie’ (1873), schreef Bakoenin: “Iedere natie, hoe klein deze ook is, bezit zijn eigen karakter, zijn eigen manier van leven, spreken, voelen, denken en handelen op de manier dat men dat wenst. Het is dit karakter, hun specifieke manier van bestaan, dat de basis van hun identiteit vormt. Het is het resultaat van het geheel van het historische leven en alle condities van dat volk en hun leefomgeving, een puur natuurlijk en spontaan fenomeen. ”



Het vaderland was datgene dat een gemeenschap van individuen gezamenlijk besloten had dat het was. Voor Bakoenin stond het principe van zelfbeschikking hierbij centraal: “Net als ieder individu, is iedere natie noodgedwongen wat deze is en geniet deze het onbetwistbare recht om zichzelf te zijn.” Het communitaire anarchisme van Bakoenin riep op tot een broederschap van vrije naties; anti-autoritaire organische gemeenschappen die groeiden vanuit het volk en samenwerkten op basis van autonomie en wederzijds respect.

Gustav Landauer

Een andere belangrijke denker voor het communitaire anarchisme was de Duitse anarchist Gustav Landauer (1870-1919). Landauer was een van de voortrekkers binnen de Münchener Radenrepubliek, daardoor werd hij in 1919 door de Freikorps vermoord.

Het anarchisme van Landauer was sterk tegen het Marxisme gekant en bouwde veelal op het mutualisme van Proudhon. Net als Bakoenin zag hij het volk als een natuurlijk fenomeen. Voor Landauer representeerden “de familie, de gemeenschap en het volk de enige echte natuurlijke sociale eenheden, van waaruit een waarlijk solidaire, harmonieuze en organische samenleving zonder dwang kan groeien.” Hij geloofde dat de natie de bijzondere manier is waarop de menselijke natuur en de unieke eigenschappen van het individu, zichzelf uitdrukken binnen de gemeenschap.

Landauer maakte eveneens een duidelijk onderscheid tussen de natie en de staat. In zijn visie was de natie in haar essentie anarchistisch. Tijdens de Middeleeuwen, toen de staat langzaam maar zeker de samenleving begon te domineren, werd de natuurlijke sociale solidariteit van de natie vervangen door dwang en onderdrukking. Het verving vrijwilligheid door autoritaire systemen en wetten.

Voor Landauer representeerde het anarchisme allereerst een terugkeer naar de natuur, een hereniging met de volksgeest en het herwinnen van de sociale relaties van weleer. In tegenstelling tot Bakoenin, zag Landauer de revolutionaire vernietiging van de staat daarbij niet als een absolute noodzaak. Voor hem was het belangrijker dat individuen van zichzelf bewust werden en de geest in zichzelf hervonden. Dan konden deze individuen alternatieve 'volksgemeenschappen' oprichten, die in de gelegenheid waren om de staatsmacht te weerstaan.

Conclusie:

Anarchisme verzet zich tegen iedere vorm van totalitarisme; het representeert een beweging die begint bij de basis en geen vertegenwoordigers, bureaucraten of leiders nodig heeft. Anarchisme verzet zich tegen iedere vorm van dominantie en dwang, het baseert zich op een organisatie van onderop. Eigen verantwoordelijkheid en zelfdiscipline vervangen afhankelijkheid en autoriteit. Zelfbestuur op alle delen van het leven neemt de plaats in van de hiërarchische indeling. 

Voor anarchisten is de natie iets natuurlijks en organisch. Het representeert een vrije gemeenschap op basis van een gedeelde linguïstische, culturele en historische achtergrond. Het zijn de collectieve gevoelens en gedachten van de gemeenschap die de natie vorm geven. Nationalisme in de anarchistische zin is dus niet een illusie gecreëerd door de staat, maar komt voort uit de vrije keus van de individuen die er een deel van uit maken.

Directe actie: Wat is het en hoe werkt het?

VOORBEREIDING


Brainstormen: Kies een project en werk een plan uit.

Bespreek plannen voor clandestiene acties met betrouwbare kameraden op een veilige locatie. Hou deze ideeën voor jullie zelf, zodat deze niet in een vroegtijdig stadium uit kunnen lekken. Bespreek niets via internet of over de telefoon.

Brainstormen begint vaak met een probleem dat je op wilt lossen of een bijdrage die je wilt leveren aan de sociale strijd. Het kan ondersteund worden door de middelen die je tot je beschikking hebt en kan de vorm aannemen van een enkele actie of een langdurige campagne.

Zelfs als je deelneemt aan een massa evenement van anderen, zorg dan dat je als groep altijd een plan hebt zodat je op je eigen manier er aan kunt bijdragen.


Doelen: Stel doelen en prioriteiten voor je actie.

Op wie is je actie gericht? Is het bedoeld voor publiek ter plaatse, de kijkers van de mainstream media, hun aandeelhouders, de smeris en autoriteiten, andere leden van de radicale gemeenschap of de deelnemers zelf.

Wat wil je bereiken? Is het de bedoeling dat je ideeën over brengt, om de aandacht te vestigen op een bepaald onrecht, mensen te inspireren, om de toon te zetten, om sabotage te plegen, om iets af te weren, om een model te demonstreren dat anderen kunnen toepassen of om een leervolle ervaring voor de betrokkenen te zijn?

Door deze doelen uit te werken voorkom je later veel problemen (indien de plannen veranderen en/of er potentiële conflicten de kop op steken).



STRUCTUUR


Affiniteitsgroepen: Werk nauw samen met bekenden.

Het meest veilige model voor directe acties is de affiniteitsgroep. Dat is feitelijk een groep goede kameraden die elkaar sterk vertrouwen en die dezelfde doelen nastreven; door lange tijd samen te werken worden zij efficiënter en effectiever.

Bij kleine acties kunnen de leden van een affiniteitsgroep verschillende rollen hebben. Bij grotere acties kunnen verschillende affiniteitsgroepen in 'clusters' samen werken. Dit maakt het besluitvormingsproces gemakkelijker dan binnen een grote massa mensen.


Rekruteren: Breng voorzichtig nieuwe individuen en groepen onder.

Als je een uitgewerkt plan hebt, zoek dan uit hoeveel mensen je nodig hebt om het te realiseren. Nodig enkel mensen uit die je kunt vertrouwen en die een geheim kunnen bewaren. Zorg er voor dat iedereen mee doet aan de actie - iedereen die je uitnodigt maar niet mee doet is een potentieel veiligheidsrisico.

Beperk het uitnodigen van persoon tot persoon, van groep tot groep, zodat diegenen die niet willen meedoen de andere deelnemers niet kennen. Hou het algemeen en laat in deze fase nog geen cruciale details weten. Als meer mensen bij het project betrokken zijn, zorg er dan voor dat iedereen weet wat en hoeveel er van hen verwacht wordt.



DE BASIS


Veiligheidscultuur: Denk er over na hoe je informatie verspreid.

Een veiligheidscultuur is een manier om ongezonde paranoia weg te nemen door gevaren te minimaliseren. De essentie ervan is dat alle informatie op een need-to-know basis wordt gedeeld. In sommige gevallen moet de hele stad van je actie weten, bij andere acties is het cruciaal dat deze nooit de interne cirkel mogen verlaten. Iedere deelnemer moet dus weten welke mate van veiligheid wenselijk is en zich daar aan houden!

Houd er altijd rekening mee dat je acties kunnen worden gevolgd of gemonitord; van veiligheidscamera's, de inkoop van benodigdheden, vingerafdrukken en DNA, de mensen die je zien tot de sociale media activiteiten en telefoongesprekken die je voert. Hier moeten dus duidelijke afspraken over gemaakt worden.


Ondersteuning: Zorg voor een infrastructuur ter ondersteuning voor tijdens en na de actie.

Iedereen die aan de actie deelneemt, moet zich bewust zijn van de risico's en de evt. aanklachten die eruit kunnen volgen. Als acties in een arrestatie kunnen eindigen, zorg dan voor juridische ondersteuning (advocaat, boetefonds enz.).


Media: Kijk welke media berichtgeving je wilt en zorg ervoor dat je die krijgt.

Zorg er voor dat je voor de acties bepaalt hoeveel media aandacht wenselijk is. Dit kan betekenen dat je een persbericht of communiqué verstuurd, een woordvoerder aan stelt, interviews geeft of een persconferentie organiseert.

Als je met de pers spreekt zorg dan dat je sound bites klaar hebt die de woordvoerder kan herhalen, om zo de boodschap duidelijk over te brengen. Geef de media zo min mogelijk materiaal om mee te werken, zodat jij de controle houdt over wat ze kunnen gebruiken. Zet een website op of gebruik een bestaande website als eigen media ter ondersteuning van de actie. Blijf je er van bewust dat gedeelde informatie en beelden een potentieel veiligheidsrisico kunnen zijn.



ONDERZOEK


Planning: Bestudeer de context, maak een strategie en houd rekening met verschillende scenario's.

Goede planning is de basis van veilige en effectieve directe acties. Houdt je doelen en prioriteiten en de middelen die je hebt om ze te bereiken voor ogen. Zet risico's en voordelen tegenover elkaar uiteen.

Er zijn ontelbare factoren om rekening mee te houden. Kies de meest effectieve tactieken in de context van de politieke en sociale situatie. Kies de beste locatie voor een actie en neem alle eigenschappen ervan hierin mee; kies ook de beste dag en datum. Houd rekening met anderen in het gebied; zijn omstanders sympathiek ten opzichte van je actie of zijn het politieke tegenstanders? Verwachten ze je actie of moet het een verassing zijn? Als je het voordeel van verassing hebt, hoe lang duurt deze dan? Je moet de timing van verschillende onderdelen van de actie goed plannen. Onderschat de logistieke uitdagingen zoals transport niet bij een actie. Vergeet vooral geen strategie om weg te komen. Houd rekening met het beste en het slechtste scenario.


Voorbereiding: Zorg voor het juiste materiaal en de juiste kleding.

Als je jouw plannen hebt gemaakt, kijk dan wat voor financiën, materiaal en andere middelen je nodig hebt om dit te bereiken. Als veiligheid belangrijk is zorg dan dat je dit aanschaft zonder dat dit traceerbaar is naar jou (bv door het ver van de actielocatie aan te schaffen).

Zorg dat iedereen de juiste kleding voor de actie draagt. Denk aan meerdere lagen kleding tegen kou of om van kleding te wisselen. Als iedereen zich in het zwart kleed voor anonimiteit, zorg er dan voor dat die kleren geen unieke details hebben waaraan je geïdentificeerd kan worden. Als je jezelf voor wilt doen als toevallige voorbijganger is het beter om je casual te kleden.


Verkenning: Onderzoek de locatie waar de actie plaats vindt en houd veranderingen bij.

Bestudeer het terrein waar de actie plaats vindt grondig. Kijk naar vluchtroutes, obstakels, mogelijke doelen en surveillance camera's. Hoe dichtbij zijn de autoriteiten en hoe lang duurt het ongeveer voor ze er kunnen zijn? Kunnen ze vertraagd worden? Wie is er verder aanwezig in het gebied?

Zorg dat je tijdens het verkennen niet teveel de aandacht trekt. Zorg dat er indien mogelijk op de dag van de actie zelf nog een keer verkend wordt om eventuele veranderingen in kaart te brengen.


Rollen: Verdeel de verantwoordelijkheden en zorg voor een structuur van besluitvorming.

Verdeel alle benodigde rollen om je actie tot een succes te maken. Hierbij kun je denken aan verkenners, pers- en politiewoordvoerders, eigen media, eerste hulp, afleiders, vluchtwagens, spierbundels, informanten en mensen die tactische besluiten nemen en de actie tot uitvoer brengen.



TIJDENS EN NA DE ACTIE


Alertheid: Hou je hoofd erbij gedurende de gehele actie.

Alertheid is vaak de sleutel tot succes bij een actie. Vaak kunnen de atmosfeer en condities snel veranderen. Het is dan ook van belang constant de situatie in de gaten te houden en te anticiperen op veranderingen. Bijvoorbeeld is de komst van een politieauto een probleem? Of als het er tien zijn?

Hoewel je nooit alles kunt voorzien, probeer toch om op voorhand zoveel mogelijk scenario's uit te werken. Dit geeft iedereen een idee van wat er kan gebeuren en hoe daarop te reageren.


Communicatie: Hou elkaar op de hoogte.

Tijdens de actie kunnen verkenners rekening houden met veranderingen op het terrein zoals de komst van autoriteiten, politieke tegenstanders, andere activiteiten of massa-bewegingen. Daarbij kunnen ze allerhande communicatie gebruiken zoals telefoons, walkie talkies of handsignalen. Met een eventuele politiescanner kan men tot op zekere hoogte de communicatie van de smeris in de gaten houden.

Houd er wel rekening mee dat hoewel communicatiemiddelen efficiënt en effectief zijn, ze ook een risico van monitoren met zich mee brengen. Je kunt losse simkaarten, codes of codenamen gebruiken. Maar wees voorzichtig: codes zijn gemakkelijk te vergeten en te verdraaien door de autoriteiten waardoor ze iets drastischer lijken te zijn dan ze in werkelijkheid waren. Zelfs als er geen andere communicatie systemen worden gebruikt, is het goed een signaal af te spreken om de actie af te blazen in geval van nood.


Verspreiding: Stop zolang je nog in het voordeel bent.

Een veilig heenkomen is de meest over het hoofd geziene factor bij acties. Zorg dat er op voorhand een vluchtroute wordt uitgewerkt, zodat iedereen weg kan komen. Weet wanneer je moet stoppen, wanneer je moet rennen en wanneer je nonchalant moet lopen. Vernietig en gooi alles wat belastend kan zijn weg. Wacht met omkleden tot je er absoluut zeker van bent dat je niet meer in de gaten gehouden wordt.

Indien nodig zorg er dan voor dat je naderhand op een veilige plek samen komt en controleer of iedereen er is. Verzamel terwijl iedereen er nog is informatie over gearresteerde of verdwenen kameraden om hen zo goed mogelijk te kunnen helpen.


Nabespreking: Hergroepeer om de actie te bediscussiëren en trek hier lessen uit.

Zorg dat na de actie al mogelijk bewijsmateriaal wordt vernietigd. Kom samen in een veilige omgeving en bespreek alles dat er gebeurd is. Kijk naar de gevolgen, zoals media berichtgeving en rechtszaken, en in hoeverre de gestelde doelen bereikt zijn. Vier je overwinningen, maar blijf op een constructieve manier kritisch over je fouten en leer er van. Gebruik deze ervaringen bij het plannen van de volgende actie.

TOT OP DE BARRICADES!

De Opstand van de Gilets Jaunes – De Balans Opgemaakt

Hoewel er nog steeds ieder weekend hevig gedemonstreerd en geblokkeerd wordt in Parijs en andere plaatsen in Frankrijk, lijkt de opstand van de ‘Gilets Jaunes’ (Gele Hesjes) op haar retour te zijn. De deelnemers aantallen bij de protesten lijken langzaam maar zeker af te nemen. In een eerder artikel hebben wij getracht de sociale en politieke oorsprong van deze spontane volksbeweging te analyseren; “Gele Revolutie of Beweging van de Kleinburgerij?”. We classificeerden deze daarbij als een militante maar kleinburgerlijke beweging. In dit stuk kijken we, om de balans op te maken, naar de verdere evolutie van dit fenomeen.

De Eiffeltoren in Parijs gehuld in rook tijdens protesten van de Gilets Jaunes

Gele Hesjes: Een brede volksbeweging


De Gele Hesjes-beweging kenmerkt zich door haar heterogene karakter. Er wordt een breed politiek eisenpakket nagestreefd, variërend van oproepen tot sociaal-economische hervormingen tot meer reactionaire eisen – in feite kan iedereen een ‘geel hesje’ zijn. De beweging functioneert zelfstandig,  los en onafhankelijk van de traditionele vakbonden en (arbeiders-)partijen. Wat er binnen deze beweging aan arbeiders deelneemt, komt veelal voort uit de kleinbedrijven (waarin geen vakbond actief is). Het andere overgrote deel is gepensioneerd of zelfstandigen (ZZP'ers, zelfstandige ondernemers etc.). Dit alles weerspiegelt het kleinburgerlijke karakter van de beweging, aangezien er geen onafhankelijke (proletarische) klassenpositie wordt ingenomen; er wordt immers niet gekozen tussen een houvast aan de oude kleinburgerlijke situatie en een verval in het proletariaat.


Opmerkelijk aan deze beweging is wel, dat de arbeidersklasse voor het eerst binnen militante anti-regeringsprotesten een gemarginaliseerde rol speelt. Dat is grotendeels te wijten aan de vakbondsbureaucratie, die aanvankelijk géén steun wilde geven aan de Gele Hesjes. Op 1 december vorig jaar hield de CGT een landelijke betoging tegen werkloosheid in Parijs, maar in plaats van de demoroute te laten eindigen cq. aan te laten sluiten bij die van de Gele Hesjes op dezelfde dag, om zo een brede solidariteitsdemo te smeden, liet de CGT-bureaucratie haar achterban de andere kant op lopen; van de Gele Hesjes vandaan dus! Deze onnavolgbare stellingname leidde tot grote onvrede bij de vakbondsbasis en uitte zich in zelfstandige deelnames aan de acties van de Gele Hesjes (1). Het brede heterogene karakter van de Gele Hesjes werd ook benadrukt door het feit dat ook studenten en middelbare scholieren zich in de anti-systeem eisen van de Hesjes konden vinden. Scholieren zagen hier een kans om eindelijk eens tegen de autoriteiten van de Franse schoolbanken te rebelleren (zeker bij de ghettokids uit de banlieues, die weinig op hebben met de racistische Franse staat). Dit leidde o.a. tot de heftige beelden van 153 gearresteerde jongeren in Mantes-la-Joli.

Schermafbeelding van een beruchte video, waarin de Franse flics rebellerende scholieren als zware misdadigers behandelt, en ze vernedert om een voorbeeld te stellen

Gezamenlijk tegen het systeem


Dat het Franse volk een militante protestcultuur met een flinke dosis argwaan jegens de autoriteiten kent, werd in de recente geschiedenis meermaals duidelijk: van Mei '68, de beweging tegen de pensioenhervormingen van 2010, de antibelasting-beweging van de Rode Mutsen(2) (2013) tot de hevige strijd tegen de arbeidshervormingen van de Loi Travail (2016). Uit deze lange traditie van militant verzet tegen het systeem komt nu weer de Gele Hesjes beweging voort. En wederom bleef dit niet zonder resultaat. De totale ‘economische schade’ van blokkades en demonstraties wordt nu al officieel geschat op 10 miljard euro.


De totale rekening kan echter nog flink oplopen. Eén van ’s lands grootste supermarktketens, Auchan, zegt tot nu toe 150 miljoen euro omzetverlies te hebben geleden. Winkeliers boekten gemiddeld ‘ongeveer 25 procent omzetverlies’, aldus staatssecretaris Agnès Pannier-Runacher van Economische Zaken. Winkelcentra hebben het over een totale verliespost van ‘ongeveer twee miljard euro’, aldus branchevereniging CNCC. Economische schade op kleinere schaal is er ook. De winkel van luxemerk Dior op de Champs-Elysées in Parijs werd tijdens een demonstratie geplunderd. Kosten: 1 miljoen euro. In Bordeaux, waar het enkele keren tot zware gevechten kwam tijdens demonstraties van gele hesjes, liepen de hotels leeg. Patrick Seguin van de lokale Kamer van Koophandel: ‘In tien dagen tijd is de helft van alle hotelreserveringen in de stad geannuleerd.’ De Franse Centrale Bank rekende uit dat de economische groei door al die gebeurtenissen in het vierde kwartaal 0,2 procent lager uitkomt dan verwacht. De economische impact van de Gele Hesjes beweging moet dus niet onderschat worden. Nu linkse en rechtse krachten zich verenigden tegen het systeem, stond de Franse samenleving op haar grondvesten te schudden.

Gele Hesjes beweging demonstreert op de Champs-Elysées

De Gele Beeldenstorm


De protesten van de Gele Hesjes staan ondertussen bekend om hun garantie tot geweldsuitbarstingen tegen de politie, resp. de Franse staat. “Het geweld van de straat", “Vernielers van de Republiek” (doelend op de “Beeldenstorm" van Marianne bij de Arc de Triomphe of hun plunderingen van luxe winkels?). Allemaal harde taal van de kant van de Franse staat ten opzichte van de Gele Hesjes. Nog harder waren haar daden: honderden gewonden, betogers in coma, deelnemers die ledematen verloren door toedoen van FLI-F4-granaten van de CSR(3), gefabriceerd ‘bewijsmateriaal’ tegen militanten en een hoogbejaarde vrouw die in Marseille stikte in haar woning (op 4 hoog!) toen er een traangasgranaat naar binnen vloog. Niet te vergeten, ook nog ongeveer 179 deelnemers die het ziekenhuis in gemept werden door oom agent.


Als er rechtse initiatieven bij de Gele Hesjes aanwezig waren, werden deze vaak op lokaal niveau bestuurd(4). Wanneer later massalere protesten in de grote steden plaats vonden, namen linkse elementen mee het initiatief over en dook er weer de nodige sociale agitprop op binnen de beweging; zoals eisen voor hoger minimumloon en voor het aftreden van Macron. De smeris was het gezamenlijke optreden van nationale en sociale revolutionairen duidelijk ook niet ontgaan. Bij de vele confrontaties met de smeris werden er regelmatig bekende militante activisten van beide (linkse en rechtse) fronten herkend, die nu voor de verandering eens samen optrokken tegen de Franse staat.

Stillen, perfect vermomt als casseurs (relschoppers), arresteren een Gele Hesje op een betoging in Parijs, 1 december 

De Franse staat reageerde met harde repressie. Zo werd op 8 december rond 11:00 één van de vermeende auteurs (het ‘Onzichtbare Comité) van het pamflet 'De Komende Opstand' uit 2007, Julien Coupat, gearresteerd nadat hij zijn woning verliet om naar de protesten van de Gele Hesjes te gaan. De binnenlandse veiligheidsdienst DGSI onderschepte hem daar, met het totaal absurde idee dat deze ene man een dergelijke beweging beïnvloed en gemanipuleerd had met zijn manifest. Toch is het idee dat er een link is tussen de Gele Hesjes en het befaamde pamflet ook weer niet zo ridicuul. Immers, het pamflet put veel inspiratie uit de stadsguerrilla (in het bijzonder de spontane rellen van de jongeren in de banlieues), pleit voor de vorming van lokale communes (basisdemocratie), pleit voor afkeer tegen elke bestaande organisatie en politieke milieu (advies: laat je er niet door opslokken) en pleit voor de sabotage en blokkade van de infrastructuur. Anarchisme pur sang. Tevens ook iets wat de Gele Hesjes instinctief al deden op de snelwegen en rotondes op lokaal niveau sinds haar opkomst. Gezien het wantrouwen van bestaande organisaties en politieke milieus en daarmee de vrees om door deze opgeslokt te worden, is deze angst van zowel het pamflet als van de Gele Hesjes niet meer dan terecht(5).

De bekende anarchist Julien Coupat wordt een paar straten van zijn huis gearresteerd door Franse Anti-Terrorisme Eenheden

Over het hoogtepunt heen


Hoewel rond 17 december de ontruimingen van de snelwegblokkades en de bezette tolhuisjes (die veelal vernield waren) begonnen en vanaf 24 december de meeste vrachtwagens voor het eerst sinds een maand weer vrij konden doorrijden, heeft de Gele Hesjes beweging met haar militante protesten zeker enkele sociale verworvenheden terug gewonnen, of op zijn minst enkele annuleringen van geplande hervormingen gerealiseerd. Vermakelijk is ook dat van de maatregelen die door de Gele Hesjes van Macron zijn afgedwongen, de kosten grotendeels bij de Europese Unie komen te liggen. Het Franse begrotingstekort in 2019 zou eigenlijk 2,8% moeten bedragen, maar zal nu door de toezeggingen aan de Gele Hesjes oplopen tot 3,8% (aldus de voorspelling halverwege december). Ter vergelijking: de populistische Italiaanse coalitie van de Vijf Sterren beweging en Lega lag toen al een half jaar in de clinch met Brussel over een oplopend begrotingstekort van 2,4%. De staatsschuld van Italië betreft dan weliswaar 130%, maar de Franse staatsschuld tikt ook de 100% aan.

Gele hesjes blokkeren een tolhuisje in Frankrijk met spandoek: "Frankrijk is woedend!"  

Dat alles neemt echter niet weg dat de Gele Hesjes in essentie een kleinburgerlijk klassenkarakter heeft. Het is een radicale uitdrukking van een wanhopig kleinburgerdom dat het proletariaat in geworpen wordt. Door dit klassenkarakter ontbeert deze een duidelijke antikapitalistische kritiek, en blijft men veelal hangen in halfslachtige, reformistische sociale eisen, zonder de onderliggende aard van het kapitalisme te bekritiseren. Dat is de reden dat de acties van de Gele Hesjes zich in de (kapitalistische) reproductie sferen bevinden, omdat zij het productieproces van het Franse kapitalisme niet in zijn geheel aantasten. Zoals alle kleinburgerlijke bewegingen staan de Gele Hesjes voor de keus om in opstand te komen tegen de heersende klasse of om het compromis met hen aan te gaan om hun geprivilegieerde positie tot op zekere hoogte te handhaven. Hier zal het tegenstrijdige karakter onvermijdelijk leiden tot een breuk tussen een radicale vleugel enerzijds en een reformistische vleugel anderzijds.


Het aantal Gele Hesjes dat sinds eind vorig jaar elk weekend in geheel Frankrijk de straat op gaat, daalt langzaam maar zeker. Afgelopen zaterdag (12 jan.), waren er nog maar ongeveer 84.000 betogers (in tegenstelling tot de ruim 300.000 man eerder) die deel namen aan de protesten. Intussen schijnen Franse instituties ondertussen langzaam maar zeker grip op deze kwade burgers te krijgen, echter niet via de centrale Franse staat. Slechts 31% van de Fransen vertrouwt zijn parlementslid nog. Ook de premier lukt het niet om grip te krijgen met slechts 25% vertrouwen. Laat staan Macron die nog slechts 23% vertrouwen geniet. Veel Fransen in de kleinen steden en dorpjes (de “thuisbasis” van de Gele Hesjes) lijken nog wel vertrouwen te hebben in de lokale politiek en burgemeesters. Burgemeester Bussière van een Normandische dorpje is dan ook opgelucht. ,,Mensen zijn blij als ze gehoord worden. Wij wilden de discussie weer terugbrengen bij officiële instituties”. Weg van de straat, terug naar de poppenkast van de burgerlijke democratie dus. Het initiatief komt van de Association des Maites Ruraux de France, een club van burgemeesters van kleine plaatsjes. De “boze" inwoners van dergelijke plaatsen kunnen hun klachten opschrijven in zogenaamde 'klaagbrieven' (Cahiers de Doléances - verwijzend naar de maanden voor de Franse Revolutie, toen burgers hun beklag over Lodewijk XVI konden deponeren bij de Staten-Generaal in Versailles). De klachten kunnen een oproep tot btw afschaffing op eerste levensbehoeften zijn; maar ook een eis tot vermogensbelasting voor alle rijken. Zeer diverse grieven dus, net als de Gele Hesjes-beweging zelf. Het komt er dus op neer dat de terecht kwade Fransen nu per gemeente hun stoom eventjes mogen afblazen om de beweging zo te pacificeren en terug in de pas te laten lopen met de burgerlijke democratie.

Gele Hesjes worden op het stadhuis van het plaatsje Morbecque uitgenodigd tot gesprekken met lokale bestuurders

Het lijkt er dus op dat de opstand van Gele Hesjes hier langzaam maar zeker lijkt te stranden. Wat de Gele Hesjes echter zeker toegeschreven moet worden is dat zij na al die jaren het dominante identitaire politieke discours hebben doorbroken en het sociaal-economische discours weer op de kaart hebben gezet onder bredere lagen van de bevolking. Dit biedt weer perspectieven voor revolutionairen. Echter, met het verdwijnen van de Gele Hesjes, zijn de onderliggende onvrede en problemen nog niet verdwenen. Ongetwijfeld zal het verzet van de Gele Hesjes beweging zich in een nieuwe vorm reïncarneren en de autoriteiten wederom het vuur aan de schenen leggen.



Gele Hesjes buiten het Franse taalgebied


Ook buiten Frankrijk ontstonden er spontaan Gele Hesjes beweging. De Gele Hesjes in de lage landen zijn echter vanaf het begin af aan een erg slechte kopie van de protesten in Frankrijk en Wallonië (en later Brussel) geweest. Culturele verschillen en het ontbreken van de specifieke sociologische achtergrond, hebben ertoe geleid dat er in Nederland en Vlaanderen nooit een noemenswaardige Gele Hesjes beweging van de grond kwam. Het bleef beperkt tot een marginaal project van de bekende rechtse en identitaire groepjes (met idem identitaire thema’s als tegen het Marrakesh-akkoord, pleidooien voor een boerkaverbod en op PVV-achtige wijze op Rutte III afgeven in combinatie met af een toe een verdwaald sociaal thema zoals de afbraak van de zorg).

Gele Hesjes in de polder: braaf protesteren en zingen samen met burgerlijk-rechtse publicisten zoals Jan Dijkgraaf en Ebru Umar

Hoewel de linkse beweging in het begin de nodige afstand leek te bewaren van het Nederlandse Gele Hesjes fenomeen, lijkt daar ondertussen wat verandering in te zijn gekomen. Afgelopen zaterdag organiseerden de bekende linkse activisten een demonstratie in Utrecht. Zij stonden daar voor 'een beweging voor een socialer Nederland'. Maar niet in Gele Hesjes, nee, in Rode. Het klinkt allemaal wat SP/FNV-achtig en dat lijkt ook wel te kloppen. . Immers, het acht punten programma van deze Rode Hesjes is zo algemeen dat deze dag prominente FNV-medewerkers, SP’ers en hun leden (veelal studenten) en de IMT (International Marxist Tendency (8))* hand-in-hand liepen. Nee, van de - Gele dan wel Rode - Hesjes beweging in Nederland hoeven wij geen hoge verwachtingen te hebben.

De bekende middenklasse jongens en meisjes van de Internationale Socialisten & co. organiseren hun eigen sektarische Rode Hesjes protest als alternatief voor de 'xenofobe' Gele Hesjes

En wat betreft de Gele Hesjes in de rest van Europa? Tijdens protesten (een brede alliantie van vakbonden tot het extreemrechtse Jobbik aan toe) tegen Orbáns “slavenwet" in Hongarije (een wet die meer overuren en langere uitstel van uitbetaling ervan toe laat) doken er betogers in gele hesjes op, net als bij de laatste protesten in Catalonië voor de Catalaanse onafhankelijkheid. Ja, zelfs op de jaarlijkse LLL-demo in Berlijn (100 jaar nu) hadden enkele betogers Gele Hesjes aan. Daarvoor had Sahra Wagenknecht (Die Linke en de beweging Aufstehn) afzonderlijk in een videoboodschap, gehuld in een geel hesje uiteraard, opgeroepen om ook in Duitsland een Gele Hesjes-beweging te beginnen. Er waren geen exacte details bekend, maar er zou snel wat in 2019 beginnen. Laten we hopen dat dit niet een zodanig ‘succes’ als hier in Nederland wordt. Ook in London was er een marginaal reactionair “gele hesjes” protest om te pleiten voor een direct Brexit.

Gele Hesjes duiken op bij de militante straatprotesten tegen het neoliberale sociale afbraakbeleid van de rechtspopulistische Hongaarse president Viktor Orban 

_______________
Noten:

(1) In België zette de basis van de socialistische en christelijke vakbonden hun “eigen" bonzen dusdanig onder druk om ook eindelijk weer eens acties te voeren tegen het reactionaire liberale beleid van de regering-Michel. De stakingsbereidheid, aangezwengeld door de protesten van de Gele Hesjes in Frankrijk en Wallonië, was dusdanig groot dat de Belgische vakbonden nauwelijks moeite tot mobilisatie hoefde te doen om de acties tot een succes te maken. Op 15 dec. waren er 24-uurs stakingen in Charleroi en Luik. 260 metaal- en textielbedrijven waren dicht en industriezones waren geblokkeerd. In Brussel werd het pand van de werkgeversorganisatie VBO beklad met rode verf; in Namen werd het gebouw van de MR beklad met >>VBO beslist, MR voert uit<<. De grootste onvrede vond plaats in die sectoren met een laag gemiddeld loon en grote flexibiliteit omtrent het werk. Alleen in Vlaanderen was wederom de actiebereidheid klein en waren de bonden het oneens over de actiemethodes.


(2) Militante, maar vaak reactionaire en corporatistische beweging tegen speciale belastingen (waaronder ook weer ecotaksen) voor bijv. de binnenvaart, boeren, de varkensteelt etc.


(3) CRS (>>CRS = SS<<, aldus een leus van mei '68): een speciale politie eenheid, onderdeel van het leger en tevens reserve eenheid van het oorlogsministerie. Zij vallen wel onder het ministerie van Binnenlandse zaken.


(4) Vanaf de opkomst van de beweging flirtte mevrouw Le Pen al direct met de Gele Hesjes. Jammer voor haar had zij zich korte tijd vóór de beweging nog uitgesproken tégen de verhoging van het minimumloon, een latere eis van de beweging. Hierdoor verloor haar RN totale geloofwaardigheid, en werd de invloed van parlementair rechts bijna nihil. Des te meer ruimte kwam er voor radicalere krachten, zoals o.a. de pro-monarchistische Action Française (neofascisten) en andere radicalere nationalisten.


(5) Het perfect voorbeeld hiervan is Daniel Cohn-Bendit. Dit voormalige boegbeeld van mei '68 is dusdanig door de pro-Europese beweging opgeslokt, omdat hij dacht dat hij “het Systeem" vanuit haar eigen instituties zou kunnen veranderen. Hij is nu geëindigd met het op één lijn zitten met Macron. Dat hij vandaag de dag zelfs nog de hele geest van mei '68 verdraaid voor zijn eigen politieke gewin bewijst nog maar eens zijn conformisme aan “het Systeem”: ,,Wij vochten tegen een generaal, de Gele Hesjes willen een generaal aan de macht helpen”. Hierbij afkeurend doelend op het geweld tegen de pro-Europese liberale Franse staat onder Macron. Zo leert het verleden ook dat organisaties zoals de PCF en de CGT eind mei '68 de doodsteek gaven aan die beweging, en dus de Vijfde Republiek redde; dit door een akkoord te sluiten met President De Gaulle omtrent de verhoging van het minimumloon met 35% en de invoering van ondernemingsraden.


(6) De verhoging van het minimumloon zou bijv. uit het “sociale potje” v.h. staatsbudget moeten komen. ,,Deze ‘verhoging' van het minimumloon betaalt de werkloze", aldus een Geel Hesje. Een sigaar uit eigen doos dus. Ook de oproep van Macron aan bedrijven om een vrijwillige eindejaarspremie te geven aan hun werknemers werd gretig beantwoord door enkele grote bedrijven. Echter, niet omdat ze het zelf wat ging kosten, zij werden hier uiteindelijk door de Franse staat voor tegemoet gekomen.


(7) In Brussel werd bijv. de betoging van 1 december bezocht door vele oprecht bezorgde burgers die maandelijks de eindjes nauwelijks aan elkaar kunnen knopen, en demonstreerden veelal voor het eerst in hun leven. De betoging ontaardde in rellen bij de kleine Brusselse ring (uiteindelijk gingen er o.a. twee politiecombi’s in vlammen op), en kregen recentelijk vier voor het gerecht staande betogers absurd hoge straffen te horen: van één tot twee jaar cel.


(8) IMT: pseudo-trotskisten die o.a. steun geven aan links-bourgeoisregeringen zoals Venezuela, en deze zelfs verwarren met een gedeformeerde arbeidersstaat a la Cuba. Zij zijn niet voor de volledige onafhankelijkheid voor naties als Catalonië, Quebec en vormen vaak allianties met de vakbondsbureaucratie en vredesbewegingen evenals groene-alternatieven. Dit getuigt niet van een onafhankelijke proletarische klassenpolitiek.