Afgelopen woensdag was het weer zo ver: de internationale strijddag van de arbeidersklasse stond weer op de politieke agenda. Internationaal, omdat van Peru tot Bangladesh, van Moskou tot Johannesburg (om maar wat willekeurige protesten te noemen) arbeiders massaal de straten op gaan om te strijden om nieuwe sociale verworvenheden te verkrijgen en oude te verdedigen d.m.v. stakingen en betogingen. De oorsprong van de eerste mei wordt gekenmerkt door strijd. Van de stakingen voor de achturige werkdag op de
Haymarket in Chicago 1886 tot aan de
Blutmai van 1929 in Berlijn, waar de stakende arbeiders meedogenloos aangevallen werden door de smeris met ondersteuning van de sociaaldemocratie. Bij beide gebeurtenissen waren verscheidene doden te betreuren. Ook vandaag de dag is het in landen als Turkije of Nepal nog maar de vraag of je ‘s avonds nog terug komt als je in de ochtend de straat op bent gegaan om voor je rechten te strijden. Extreem hoge gevangenisstraffen en de dood zijn helaas nare gewoontes die samenvallen met deze datum.
De 1 mei traditie is er dus één van keiharde strijd, om het geringste kruimeltje sociale recht te vergaren!
Echter in Europa lijkt de strijdtraditie van de Dag van de Arbeid te zijn gereformeerd tot een betekenisloze feestdag. In Duitsland zijn de carnavaleske optochten van de
DGB al sinds jaar en dag een bekend straatbeeld (
met dit jaar het motto >>Europa. Jetzt aber Richtig!<< - het illusionaire en misleidende idee dat de imperialistische Europese Unie op de een of andere manier sociaal hervormd zou kunnen worden). Ook hier in Nederland kan men tevergeefs zoeken naar een dergelijke strijddag. Ook hier wordt de Arbeid (in de breedste zin van het woord) gevierd en dan is dit ook nog als enig West-Europese land een normale werkdag ook. Nee, voor enige militante klassenstrijd moet men sinds enkele jaren meer Zuidelijker kijken: o.a. naar de metropool Parijs. Dit jaar was dat overduidelijk het strijdtoneel van de arbeidersstrijd in West-Europa.
Smeris grijpt hard in bij de 1 Mei demonstratie in Parijs
1 Mei in Parijs
De Parijse politie was dit jaar extra goed voorbereid op confrontaties tussen betogers en ordekrachten. Sinds de opkomst van de 'Gele Hesjes' eind vorig jaar heeft de 1 mei traditie er een derde militante speler bij gekregen: hoewel de radicaalste reformistische vakbond, de
CGT (Rood), al een strijdlustige basis kent, zijn de autonomen van het
Black Bloc (Zwart) op deze datum de grootste last voor de smeris. Echter, sinds de 'geradicaliseerde' delen van de zogeheten
'Gele Hesjes' beweging (Geel) zichzelf - tot grote angst van de Franse ordekrachten - met het Zwarte Blok geconvergeerd hebben, heeft de Parijse politie dit jaar zwaar ingezet qua manschappen en materieel.
In de ochtend van de betoging meldde de Franse pers al dat er o.a. in Parijs een eenhoofdig politiecommando zou zijn opgericht, tezamen met 2 compagnies van de
CRS en diverse snelle interventieteams, in totaal waren dit ongeveer 7400 smerissen. Dit om de naar hun schatting 30.000 verwachte demonstranten, met daarin mogelijk 1500 tot 2000 casseurs (relschoppers), onder controle te houden. Dat de smeris het daadwerkelijk serieus nam is wel gebleken: via het Parijse metrostelsel waren de omringende stations van Gare de Montparnasse (het beginpunt van de demonstratie) al compleet bezet door Gendarmerie en stillen. Vanaf 12:00 waren enkele stations onmogelijk te gebruiken, nadat de eerste conflicten tussen het Black Bloc en de smeris zich begonnen voor te doen. Rondom het station
Port Royal werd er zo dusdanig veel traangas afgeschoten dat passagiers de halte erna,
Montparnasse, er last van kregen omdat het zakkende goedje in de ventilatieschachten van de metro terecht kwam en zich daar verspreidde.
Bij de bestemming aangekomen, werden personen die aan bepaalde profieleisen voldeden onderworpen aan een kleding- en tassencontrole door 6 stillen. Deze stillen waren vakkundig civiel gekleed en stonden bedekt opgesteld. Opgefokt en ijverig als ze waren om iets verdachts te kunnen vinden (
zo moesten deze stillen eerst gevraagd worden zich te identificeren als zodanig, ten spijt van hun “enthousiasme”), lukte het hun niet om iets te vinden. Nog geen 100 meter op straat trachtte de Gendarmerie wederom tevergeefs om een strafbaar object te vinden in de tassen (
ondanks dat er al aangegeven was door zijn collega’s in burger dat zij groen licht gaven voor doorgang).
Gehele straten kleurden wit door het overmatig gebruik van Traangas
Met ruim 40.000 deelnemers , waarvan ongeveer 300 daadwerkelijke harde kern autonomen, waren er significant meer betogers dan er eerder voorspeld was door de autoriteiten. Ondanks dit numeriek kleine aantal autonomen, wist het Black Bloc wel aan kop (dus vóór de officiële CGT-kop) van de demonstratie al voor 14:30 (toen de demo officieel zou gaan lopen) een flinke veldslag te leveren met de smeris. Tijdens deze confrontatie maakte de smeris géén onderscheid tussen autonomen en/of vakbondsleden. Iedereen die toevallig aanwezig was werd aangevallen met buitensporig geweld. De secretaris-generaal van de CGT,
Philippe Martinez, moest door al het traangas dat ingezet werd zelfs tijdelijk de demo verlaten, maar zou zich later wel weer aansluiten bij zijn ledenbasis. (Ondertussen is hij bezig onderzoek te doen naar het politiegeweld en pleit hij fanatiek voor vrijlating van de nog vast zittende vakbondsleden).
De demonstratie werd gesierd door de propaganda van de gebruikelijke vakbonden zoals de
CGT, SUD, Force ourvrière, Solidaires, CFDT etc.; diverse communistische partijen zoals de
CPF (die lachwekkend de hamer en sikkel als symbool heeft vervangen door een ster met een blaadje
[= verwijzend naar een groene de-industrialiseringspolitiek!]), de stalinistische
Bolshevik Partisan, allerlei Leninistische resp. Trotskistische partijen, maar ook vele (pseudo-)trotskistische groepen; anarcho-syndicalisten, anarchistische groepen (ja, er waren zelfs stickers geplakt van startup autonomen
[anarcho-kapitalisten = de stap van libertair naar liberale vrije markt economie is schijnbaar maar klein]); en vele maatschappelijke linkse organisatie die in het belang van zo wat elke onderdrukte en/of uitgebuite minderheid optraden (Amazigh, Palestijnen, vluchtelingen, werklozen etc.).
Secretaris-Generaal van de CGT, Philippe Martinez
De straten van Parijs en haar boulevards waren tot elk gaatje toe compleet gevuld met betogers. Een indrukwekkend schouwspel van massa’s mensen die zich voorwaarts bewogen onder de luide knallen van vuurwerk, antikapitalistische leuzen, toeters, het gezang van de Internationale en Franse partizanen liederen en 'boe'-geroep als de smeris weer eens tot een actie overging zoals ingrijpen of arrestatie. Ondanks dat het eerder leek alsof het Black Bloc uiteen gedreven was wisten de autonomen op de Boulevard Saint-Michel zich weer vanuit de vooroplopende massa’s van de CGT en 'Gele Hesjes' te hergroeperen (dit tot de grote vrees van de smeris) en raakten zij al snel weer slaags met de
Gendarmerie en
Nationale Politie. Hier zou ook blijken wat de primeur van de aangekondigde nieuwe eenhoofdige politieleiding waard bleek te zijn: na dat het Black Bloc weer tijdelijk uiteen was gedreven, kreeg de CGT-leiding toestemming van de Gendarmerie om door te lopen. Om vervolgens nog geen 10 meter verder “getrakteerd” te worden op traangas-bonbons en de inzet van een waterkanon door de
CRS, waarvan de laatstgenoemde niet de demonstranten raakte, maar vooral hun eigen collega’s van de Gendarmerie en Nationale Politie! Centrale leiding op zijn Frans!
De demonstratie was vanaf dit punt, tot het eindpunt op de
Place d'Italie, constant een gebeurtenis van lopen, relletjes, afgevuurd traangas, orde herstelling en weer doorlopen. Elke keer als de stoet weer kon doorlopen, moest ze wel het laaghangende traangas trotseren dat voorop werd afgeschoten. Zonder veiligheidsbril en luchtfilters was dit een haast onmogelijk taak. De sfeer onder de demonstrerende massa’s werd dan ook geïrriteerder en grimmiger nadat de politie steeds maar bleef interveniëren. Elke handeling van hen werd dan ook steeds luider met 'boe!' beantwoord, zelfs door het meest passieve en pacifistische spectrum van de demo.
De straten van Parijs vol met demonstranten
Fake news
Op het eindpunt van de demonstratie zou de rechtse conservatieve
'law and order' systeempers op slinkse wijze een gebeurtenis bij een ziekenhuis aangrijpen om zo de autonomen en ‘Gele Hesjes' in een kwaad daglicht te zetten. Gedurende de demonstratie verschenen er al online berichten dat deze twee groepen een ziekenhuis zouden hebben aangevallen. Een volstrekt abnormaal doelwit voor een Black Bloc. De kwaliteitspers van
Liberatión en
Le Monde zouden een paar dagen later gelukkig wel de juiste feiten optekenen, namelijk: door (wederom) het overtollige gebruik van traangas door de smeris, is ook dit spul in het ziekenhuis terecht gekomen, waardoor patiënten naar buiten moesten vluchten. Nee, ook hier zijn de Franse smeris de echte
'agents of chaos'; hoe die onderling communiceren en plannen is maar een raadsel voor iedereen inclusief henzelf.
Er kan gerust gesteld worden dat de demonstratie in Parijs voor de arbeidersklasse en haar organisaties waarschijnlijk de meest strijdbare was hier in gans West-Europa, met uiteindelijk 14 gewonde dienders, 5000 controles en meer dan 300 arrestaties. De demonstraties in andere delen van Frankrijk verliepen rustiger. Ook was de demonstratie in Parijs een eerste daadwerkelijke convergentie tussen vakbonden en de ongeorganiseerde massa’s. Een vrouw in een Geel Hesje deze dag:
"Wij staan al 6 maanden op de straat, waar was de vakbond toen?" Hopelijk kan er in de toekomst een breder sociaal protest opgezet worden, waarbij het onderscheid tussen georganiseerde en ongeorganiseerde massa’s vervaagt. Revolutionaire taferelen zijn zeker nog niet aan de orde hier, maar er was zeker wel sprake van zeer militante acties.
1 MEI BETEKENT STRIJD!
HOOG DE INTERNATIONALE SOLIDARITEIT!
VOOR HET SOCIALISME: DE EMANCIPATIE VAN HET WERELDPROLETARIAAT!
