Het is
vandaag 66 jaar geleden dat meer dan 750.000 Palestijnen door de zionisten van
hun geboortegrond werden verdreven om er de staat Israël te kunnen stichten.
Deze humanitaire catastrofe kwam bekend te staan als de "Al-Nakba",
een gebeurtenis die tot op de dag van vandaag grote gevolgen heeft.
"Palestina,
bloem van het Midden-Oosten, wij, diegenen die verbannen zijn dromen van uw
velden, de zoete bloemen van de lente, uw olijfgaarden, de regen in de winter.
Oh om de schone lucht van uw bergen in te ademen.
Onze vijanden
mogen proberen om ons te onderdrukken en te beheersen, maar zij zullen nooit
hun kwaadaardige doelen bereiken! De ziel van Palestina vliegt zo vrij als de
Arend. Door de eeuwen heen zijn velen onze kust binnen gevallen. Diezelfden
zijn een bloedig einde tegen gekomen, op hun eigen zwaarden gevallen, alleen
kronkelend van de pijn.
Laat me u
weer zien, laat mij als een kind met wilde ongedwongenheid door de klaprozen op
de helling rennen. Dan zal ik eindelijk weer vrede kennen, oh Palestina. Moge
uw zonen en dochters wederkeren om u te claimen!" - Sahar
De
zionistische beweging ontstond in de 19de eeuw als een politieke beweging die
de oprichting van een Joodse staat voor stond. Tijdens het eerste zionistische
congres in 1897 werd besloten dat deze nieuwe Joodse staat in Palestina
gevestigd moest worden, toen nog onderdeel van het Ottomaanse rijk. De Sultan
Abdülhamid II van het Ottomaanse rijk ging hiermee niet akkoord. Dit veranderde
echter na de eerste wereldoorlog toen het Britse rijk Palestina op de Ottomanen
veroverde. In dezelfde periode zei de Britse Minister van Buitenlandse zaken
Arthur Balfour steun toe aan het zionistische streven om van Palestina een
Joodse staat te maken.
Nu Palestina
onder Britse controle was, werd er onder de invloed van de zionistische
beweging de emigratie van Europese Joden naar het land gestimuleerd. In een
kwart eeuw nam de Joodse populatie toe van 11% naar 31% dankzij deze
immigratie. Om tal van redenen namen de etnische spanningen tussen de Arabische
bevolking en de Joodse immigranten steeds meer toe. In 1940 besloten de Britten
om een einde te maken aan hun bezetting van Palestina en het land te verlaten.
Dit vooruitzicht leidde tot diverse conflicten tussen de Arabieren en Joden,
met als gevolg dat in 1947 de nieuw gevormde Verenigde Naties een plan voor
Palestina uitwerkte: de zogenaamde twee-staten oplossing waarin Palestina
verdeeld zou worden tussen een Joodse en een Arabische staat.
De Arabieren
verwierpen het plan; dat plan hield namelijk in dat zij het Arabische land dat
zij al sinds de kruistochten generaties lang bewoonden en bewerkten af zouden
moeten staan aan de Joodse immigranten. Toen de Britten zich in mei, 1948 uit
het land terug trokken, riep de zionistische beweging de staat Israël uit. De
zionistische beweging negeerde hiermee de aanwezigheid van een Palestijnse
meerderheid die haar eigen nationale aspiraties er op na hield. De omliggende
Arabische naties verklaarden de volgende dag de oorlog aan de nieuwe staat Israël
en vielen het land binnen. Als consequentie van de daaropvolgende strijd wist
Israël gigantisch veel territorium te annexeren en wist ongeveer de helft van
de door de VN voorgestelde Arabische staat te veroveren.
Genocide door zionistische moordcommando's in Deir Yassin (1948)
Wellicht de
grootste humanitaire catastrofe van de oorlog van 1948 was de etnische
zuivering van de Palestijnse bevolking door de zionisten: de Nakba (Arabisch
voor "ramp"). Voor de oorlog woonden ongeveer een miljoen Palestijnse
Arabieren binnen de grenzen van de toen nieuw uitgeroepen Israëlisch staat.
Tijdens het einde van de oorlog in 1949 was ongeveer drie kwart daarvan met
geweld van hun land verdreven en waren duizenden onschuldige mannen, vrouwen en
kinderen tijdens deze zionistische genocide vermoord.
De gevolgen
van de Nakba zijn tot op de dag van vandaag voelbaar. Het betekende de
vernietiging van de Palestijnse socio-economische structuren; honderden dorpen
en steden werden ontruimd en 750.000 Palestijnse Arabieren raakten ontheemd als
vluchteling. Nadat Israël hun terugkeer weigerde werden zij gedwongen om in
ballingschap te leven met de weinige bezittingen die ze nog hadden.
De strijd
tegen het onrecht, tegen de bezetting en tegen de zionistische staat Israël
gaat tot op de dag van vandaag door. Om de Palestijnse vrijheidsstrijd te
begrijpen, moeten we allereerst de gigantische impact van de Nakba op het
Palestijnse volk begrijpen. Pas als de Nakba, deze misdaden tegen de
menselijkheid, deze etnische zuivering en deze genocide erkend wordt is er hoop
op vrede en rechtvaardigheid.
Palestijnen worden letterlijk door de zionisten die Jaffa aanvallen de zee in gedreven (1948)
Onze solidariteit gaat dan ook uit naar het heldhaftige Palestijnse volk!
Opdat wij nooit zullen vergeten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten