Ontwikkelingshulp; instrument van de imperialist

Ontwikkeling staat voor de meeste mensen gelijk aan vooruitgang, beschaving, evolutie en roept over het algemeen enkel positieve associaties op. Maar wat is nu eigenlijk ontwikkeling? Is onze maatschappij een goed voorbeeld van hoe ontwikkeling verloopt en behoort te zijn?

Het vooruitgangsdenken heeft de basis gevormd voor onze huidige egoïstische consumptiegedreven maatschappij. Dit denken draagt absoluut niet bij tot een menselijke vooruitgang maar puur tot een materialistische zelfzuchtige samenleving. Mensen worden gevormd tot uniforme producenten en consumenten in de geglobaliseerde wereldeconomie. Dociele “slaven” die zolang ze maar kunnen kopen, kopen, kopen niet in opstand komen tegen het huidige neoliberale kapitalistische regime.

Onze huidige Westerse maatschappij draait om drie geboden; Gij zult concurreren, gij zult presteren en bovenal gij zult consumeren. Is dit de vooruitgang die wij prediken? Een egoïstische maatschappij die enkel met haar eigen consumptiedrang bezig is?

Het hele stuk ontwikkelingshulp is gestrookt op dit vooruitgangsdenken; bezittingen en economische groei maken gelukkig. Economische groei heeft een globaal strijdtoneel gemaakt waarop iedere dag meerdere diersoorten en plantensoorten uitsterven of met uitsterven bedreigd worden, miljoenen mensen met de dag armer worden en de rijke elite steeds rijker. Ontwikkeling leidt juist tot een immense aftakeling van het menselijke bestaan en van alle andere levensvormen op deze aarde.

Ontwikkelingssamenwerking is een farce! Westerse landen proberen puur de westerse levensstijl op te dringen aan mensen in landen met totaal andere culturen dan wij hier kennen (nu ja door de massale immigratie zijn we ondertussen met veel van deze culturen welbekend). Ook wordt hierbij grif gebruik gemaakt van het Westerse koloniale verleden om bij mensen het “blanke” schuldgevoel aan te wakkeren. Wij zouden immers verantwoordelijk zijn voor de armoede in de derde wereldlanden en dit zou ons dan ook “verplichten” om steeds maar weer geld te blijven doneren.

Al die geweldige verhalen die ons voorgeschoteld worden door overheidsinstanties en niet gouvernementele organisaties verblinden ons en leiden ons weg van de echte harde waarheid. Ontwikkelingssamenwerking is een flagrante leugen, een illusie! Niets meer dan een mooie zeepbel om ons tevreden te houden en geen vragen te laten stellen waar ons geld naartoe verdwijnt. Het groot kapitaal vindt ons hele goede “slaven” we geven hen op alle mogelijke manieren nog meer vermogen zonder ook maar enige tegenstand. Ontwikkelingshulp is verworden tot niets meer dan een bloeiende zeer winstgevende bedrijfstak gespekt door ons belastinggeld.

Zodra de economie van een land een beetje begint aan te trekken met “behulp” van ontwikkelingsgeld en/of leningen van de Wereldbank of IMF wordt dit direct door dezelfde instanties weer gestagneerd. De landen zijn nu eenmaal verplicht om de rente op hun lening(en) af te lossen bij deze instanties. Ontwikkelingshulp is in principe niets meer dan nog een extra belasting voor ons de Westerse “slaven” die via een korte omweg in de zakken van het groot kapitaal belandt. Ontwikkelingshulp in de huidige vorm kun je zelfs als een soort van terrorisme en genocide zien.

Modern imperialisme

Nadat het kolonialisme in zijn oorspronkelijke vorm verdween, werd het tijd voor een nieuw soort imperialisme, maar ditmaal in een veel adequatere gedaante. Imperialisme door middel van schuldenlast.

De gedekoloniseerde landen moesten hun economie en land opbouwen om naar de gelijkenis van de Westerse wereld te kunnen bestaan en aan de wereldeconomie deel te kunnen nemen.

Daar zij dit niet “zelfstandig” konden bereiken werden zij opgezadeld met een enorme schuldenlast bij instanties als de Wereldbank of het IMF. Doordat de landen vaak niet direct aan hun financiële verplichtingen bij de banken konden voldoen kregen zij uitstel van betaling en/of de mogelijkheid om nog een nieuwe lening aan te gaan. Wat de nieuw geïnstalleerde vaak corrupte of dictatoriale gezaghebbers maar wat graag aannamen of aangesmeerd kregen.

De miljarden aan ontwikkelingshulp komen vaak terecht bij ontstellend bureaucratisch ingestelde overheden en al even bureaucratische particuliere organisaties. In 2004 schatte professor Jeffrey Winters dat er circa 100 miljard dollar aan ontwikkelingstegoeden van de Wereldbank terecht was gekomen bij plaatselijke corrupte zakkenvullers. De Afrikaanse Unie schatte zelf in 2002 dat corruptie het Afrikaanse continent jaarlijks zo’n 150 miljard Dollar kost. Waarom openen de internationale geldverstrekkers hun ogen niet? Hulpgeld dat met bakken vol gegeven wordt wakkert alleen maar corruptie aan. Er is nooit een enkele poging ondernomen om de (leiders van) derdewereldlanden af te helpen van hun verslavende drug genaamd ontwikkelingshulp.

De huidige schuldenlast van deze landen vermeerdert met de rentes is ondertussen zo hoog dat vele van deze landen nooit meer uit de schulden zullen komen. Zij zijn tot in de oneindigheid afhankelijk van de geldverstrekkers en daarmee hebben de geldverstrekkers de macht in deze landen. Zij hebben de macht om door middel van economische sancties of het dichtdraaien van de geldkraan zo’n land in te laten storten en/of in een hongersnood te wikkelen.

Het is gewoon exploitatie van een groeiend aantal “zwakke” landen en van de Westerse “slaven” door het groot kapitaal. Imperialisme is te definiëren als het parasitaire of rottende kapitalisme. Imperialisme met aan het hoofd hiervan het groot kapitaal is uitgegroeid tot het overheersende systeem. Kapitalistische monopolies beheren de nummer 1 positie in de wereldeconomie en in de huidige politieke systemen.

Wereldbank en IMF

Een van de hoofdrolspelers in deze stille oorlog die imperialisme heet is de Wereldbank

Het woord zegt het al Wereldbank, het is dus een bank niet anders dan een Goldmann Sachs of een ING. De medewerkers van de Wereldbank worden net zo goed gepusht om bij zoveel mogelijk landen zo veel mogelijk leningen door de strot te duwen. Het draait alleen om kwantiteit, zo veel mogelijk geld uitlenen, in plaats van om kwaliteit, geld uitlenen voor duurzame projecten. Vele van de huidige ontwikkelingsprojecten zijn een faliekante mislukking, onder andere door toedoen van de Wereldbank zelf.

Ook is de Wereldbank betrokken bij een aantal zeer dubieuze projecten. Zoals vele stuwdammen en het opzetten van transmigratie projecten die meer weg hebben van gedwongen deportaties. Lokale bevolking moet noodgedwongen verhuizen, natuurgebied komt in het geding, tropische oerwouden worden gekapt enz.

Om een van deze genoemde voorbeelden even kort uiteen te zetten:

Zuid-Amerikaanse landen worden aangezet om aan een bepaald export quota te voldoen van bijvoorbeeld soja of maïs. Om aan deze quota te voldoen worden immense stukken regenwoud gekapt om in landbouwgrond te voorzien. Door dat meerdere landen deze quota’s aangemeten krijgen raakt de markt overspoeld met het product waardoor de prijs gedrukt wordt. Grote bedrijven kunnen ineens nog goedkoper grondstoffen in bulk aankopen. Wij hier de burgers zullen er weinig van merken de prijzen blijven voor ons vaak gelijk. Tenzij er een oogst mislukt dan voelen wij het weer wel in onze portemonnee. Landen kunnen hun rekeningen en renteaflossingen bij de Wereldbank en of het IMF niet meer betalen dus zullen nog meer moeten produceren. Dit blijft een vicieuze cirkel waarbij het volk, eeuwenoude natuur en oerwouden de dupe zijn.

Bijna het hele beleid van de Wereldbank is een one size fits all policy voor alle lenende landen. Hierbij is het eeuwige devies liberaliseer! Liberaliseer! Liberaliseer! Deze maatregelen houden onder andere in; bezuinigingen op sociale uitgaven, waardoor landen gedwongen worden om bijvoorbeeld de gezondheidszorg significant duurder te maken. De privatisering van staatsondernemingen en elementaire voorzieningen zoals elektriciteit, water, gezondheidszorg en onderwijs. Privatisering van de sociale zekerheid, grootschalige ontslagen en het terugdraaien van de rechten van werknemers. Het openstellen van hun markt voor goedkope importgoederen, waardoor inheemse bedrijfstakken weggevaagd worden. Evenals hogere rentetarieven en minder kredietverstrekkingen die juist essentieel zijn voor het overleven van kleine ondernemers en boeren.

De voorwaarden waar de lenende landen aan moeten voldoen om toegang tot leningen te krijgen zijn een vorm van ongeoorloofde politieke activiteiten en een ondermijning van het eigen devies van de Wereldbank en IMF. De Wereldbank samen met het IMF hebben zich in het verleden consequent bemoeid met de binnenlandse politieke aangelegenheden van lenende landen. Terwijl de Wereldbank stelt dat deze vereisten verouderd zijn en momenteel niet meer zo streng zijn is onzin. De meeste landen hebben zich in de loop der tijd al dusdanig aangepast aan de wensen van de Wereldbank en het IMF dat veel van de vereiste aanpassingen al doorgevoerd zijn.

Conditionaliteit is geen verleden tijd voor de lenende landen. Het gebruik van voorwaarden voor leningen inzake economische politiek (zoals de privatisering en liberalisering) in ontwikkelingslanden blijft de standaard manier van zakendoen voor de Wereldbank en het IMF. Ontwikkelingslanden hebben weinig keuze, oftewel ze voeren slecht beleid in of ze raken economisch geïsoleerd. Het IMF beslist namelijk of landen geld kunnen lenen van de Wereldbank, regionale ontwikkelingsbanken en particuliere banken. De Wereldbank en het IMF zijn immers elkaars achterban.

Begrippen als cultuur, democratie en de rol van de staat krijgen dankzij de Wereldbank een nieuwe neoliberale invulling en dat betekent dus dat we zeker niet kunnen spreken over de opbouw van een verzorgingsstaat. De belangrijkste rol binnen de economie van zo’n land wordt overgenomen van de staat door de Wereldbank en/of het IMF. Wat de Wereldbank wil is nieuwe landen die ten dienste staan van de globale vrije marktwerking en de globale economische groei. Maar zoals ondertussen maar al te vaak is gebleken is de vrije markt alleen maar voordelig voor diegenen die al een machtige economische positie innemen.

De Wereldbank bestaat puur en alleen om buitenlandse privé investeringen te beschermen en de belangen van Amerika en Israel. Allerlei multinationals hebben immers hun productie naar derde wereldlanden verhuisd om de kosten te drukken. Dit is mogelijk gemaakt door de Wereldbank die ervoor zorgt dat de markten en goedkope arbeiders van deze landen opengesteld worden voor buitenlandse investeerders. De Wereldbank is nooit bedoeld geweest om de armste mensen te helpen, maar om de rijke mensen makkelijker de arme mensen te laten uitbuiten. Ondanks dat ze hun werk onder zo’n nobel vaandel doen, is hun altruïstische motief gewoon een pure leugen! Hoe kan het anders dat sinds 1982 er 60% meer landen met schulden zijn en er wereldwijd meer armoede heerst.

De schulddragende landen betalen per maand 12 miljard dollar aan rente en afbetalingen van hun schulden. De Filippijnen bijvoorbeeld betalen 44% van hun BNP per jaar aan rente aflossingen. Dan is het toch niet zo verwonderlijk meer dat er steeds minder in sociale voorzieningen wordt geïnvesteerd in dit soort landen en we dus steeds meer arme mensen op tv te zien krijgen. Zodat wij als slaven van de hebzucht van het groot kapitaal geïndoctrineerd worden om meer en meer geld te geven of zodat onze byzantijnse regering meer geld geeft verkregen uit ons belastinggeld. Hoe dan ook wij worden zelf als “vrije” Westerse burgers de dupe hiervan evenals de arme derde wereldbevolking.

Als de Wereldbank of het IMF een land op het oog heeft waar Buitenlandse investeerders graag gebruik van zouden willen maken (vanwege bijvoorbeeld olie of grondstoffen) gaan ze proberen de regeringsleiders van zo’n land over te halen om de meest stompzinnige onnozele projecten te willen ondernemen. Hier is dan natuurlijk wel eerst geld van de Wereldbank voor nodig en het project moet gedaan worden door buitenlandse ondernemingen want die hebben zogenaamd de benodigde expertise. Als uiteindelijk puntje bij paaltje komt blijkt het project onzinnig, niet rendabel en vaak ook nog juist gevaarlijk voor de bevolking en moet dikwijls al binnen de kortste keren opgedoekt worden. De buitenlandse investeerders hebben er van geprofiteerd en het land blijft met een enorme schuld achter die ze niet op kunnen hoesten. De Wereldbank of het IMF zegt voorwaarden zijn voorwaarden of we kunnen je wel een nieuwe lening aanbieden. Zo geraken deze landen steeds verder onder controle van de Wereldbank.

Besluit een land nu dat ze geen lening van de Wereldbank willen en zich niet bij de liberale wereld handelseconomie willen aansluiten, zijn zij per definitie corrupt en worden zij in diverse media gecriminaliseerd. Neem bijvoorbeeld de landen volgens de Axis of evil. Allen landen zonder schuldenlast en in principe geen directe dreiging voor Amerika.

Als we gaan bekijken wie de leidinggevenden van de Wereldbank en het IMF zijn wordt langzamerhand steeds meer duidelijk. Amerika als grootste investeerder van de Wereldbank levert automatisch de president van de bank, deze geniet absolute immuniteit.

De president van het IMF is dientengevolge altijd een Europeaan. Het mag immers niet op belangenverstrengeling lijken. Er zijn geen duidelijke criteria op welke basis deze presidenten verkozen worden. De benoemingen zijn een obscuur politiek proces dat volkomen wordt beheerst door de V.S. en de E.U. onder een deken van geheimzinnigheid. Belangrijke beslissingen binnen deze economische instellingen vergen een meerderheid van 85% van de stemmen. Daar Amerika 17% procent van de stemmen in handen heeft, blijven zij de belangrijkste figuren. Zij hebben immers de macht om hun veto uit te spreken.

Opvallend is dat over het algemeen de Presidenten van de Wereldbank en ook het IMF allen Joods zijn. Ze hebben allen een verleden in de politiek als bijvoorbeeld (onder)minister of adviseur en/of hebben gewerkt bij een van de grote banken zoals Goldmann Sachs. De vorige president van de Wereldbank Paul Wolfowitz was zelfs een van de bedenkers van de aanval op Irak. En dit soort mensen moeten dan de zogenaamd altruïstische Wereldbank leiden? Oorlogszuchtige politici die hun agenda afstemmen op de Amerikaanse imperialistische politiek.

Nederland

Op vele gebieden is het duidelijk zichtbaar dat Nederland tot de braafste jongetjes van de klas wil behoren. Zo ook op het gebied van ontwikkelingssamenwerking.

Nederland geeft per jaar 0,8% of meer van het Bruto Nationaal Product aan ontwikkelingshulp. Dit komt neer op bijna 5 miljard euro per jaar!

Van alle landen die lid zijn van de Organisatie voor economische samenwerking en ontwikkeling haalt Nederland als enige land de door de VN vastgestelde norm van 0,8% van het BNP, Nederland geeft vaak zelfs meer dan dat. Overigens is volgens de EU norm o,7% verplicht. Vele Europese landen halen bij lange na deze norm niet.

Nederlandse ontwikkelingsprojecten hebben een verleden vol met mislukkingen, denk bijvoorbeeld aan het anjerproject in Palestina. Er is binnen Nederland maar weinig openheid omtrent deze mislukkingen. Politici richten zich liever op de “succesverhalen”, maar ja tot in hoeverre deze projecten echt succesvol zijn is discutabel. Neem bijvoorbeeld de vele scholen die met Nederlands geld in Afghanistan zijn gebouwd. Het gros van deze scholen had zijn deuren alweer binnen 1 jaar gesloten en zijn tot op heden niet heropend. Wij hebben dus lege gebouwen gefinancierd waar niemand iets aan heeft en die geen meerwaarde voor de bevolking daar bieden. Door onze ontwikkelingshulp worden inderdaad Afrikaanse meisjes naar school gestuurd, maar zodra zij hun opleiding afgerond hebben, hebben zij geen vooruitzicht op een baan. Het is een enkele reis terug naar hun troosteloze bestaan. Dit soort ontwikkelingshulp is niets meer dan tijdverspillerij en een pleister op de wonde, maar is geen basis voor een langdurige stabiele verbetering en groei in de arme landen.

Succesverhalen worden afgeleid van de kwantiteit in plaats van de kwaliteit. Waarom is er niet meer openheid van zaken rondom deze verkwistende gang van zaken. Waarom willen wij de Nederlandse bevolking hier niet meer over weten, weten waar ons belastinggeld aan verkwanseld wordt? Via de linkse kerk die de media is krijgen we steeds arme negertjes voorgeschoteld er wordt zelfs in linkse programma’s beweerd dat als we geen geld geven er iets mis met onze hersenen is en/of dat we lui zijn. Waarom laten wij ons dit allemaal gebeuren? Overheden die ons belastinggeld in het buitenland rondstrooien alsof het niks is zonder ook maar enig aantoonbaar blijvend resultaat. Terwijl bijvoorbeeld onze ouderen in de verzorgingstehuizen niet eens meer adequate zorg krijgen omdat verpleegkundigen en verzorgenden hier geen tijd meer voor mogen hebben. Waar ligt onze prioriteit? Arme negertjes die we door exorbitante hoeveelheden geld in een bodemloze put van bureaucratie en corruptie te smijten eigenlijk alleen maar verder de armoede in drijven? Of onze voorouders, onze familie, ons bloed en onze toekomst?

Nederlandse politieke partijen hebben daarentegen toch ontwikkelingssamenwerking hoog in het vaandel staan. Linkse politieke figuren praten vol trots over de omvang van de ontwikkelingshulp die zij in hun programma hebben staan. Alhoewel de laatste tijd er ook langzaamaan steeds meer kritiek begint te komen op ontwikkelingshulp zoals deze vandaag de dag plaats vindt.

Er is en zal altijd een derde wereld blijven zolang wij maar geld blijven pompen in derde wereldlanden zonder de wortels van het kwaad, het groot kapitaal, effectief aan te pakken.

Mundus vult decipi, decipiatur ergo


Auteur: Lidewij