Venezuela is een land in verval. Het BNP is sinds 2016 met 15% per jaar gedaald en de inflatie heeft ongekende hoogten bereikt (sinds het begin van dit jaar 18.000%). Hoewel de regering tot op heden nog de allerarmsten van voedsel kan voorzien om een grote hongersnood te voorkomen, heeft men er in gefaald een oplossing voor deze problemen te vinden (zoals voor het tekort aan rijst, bonen, luiers en toiletpapier). De Westerse bourgeoispers probeert een beeld te creëren waarin deze armoede en ellende het resultaat zou zijn van het economische beleid van president Nicolas Maduro. In werkelijkheid is dit het resultaat van een langdurige campagne tegen het nationalistische linkspopulisme van zowel Maduro, als wel van haar grondlegger Hugo Chávez.
Al in 2002 trachtte het yankee-imperialisme een (mislukte) coup te plegen tegen de in 1998 aan de macht gekomen Chávez. In 2015 duidde de voormalige (door left liberals vertroetelde) Amerikaanse president Obama (Democraat) Venezuela aan als een bedreiging voor de Amerikaanse veiligheid en eiste sancties tegen de regering-Maduro (sinds 2013 aan de macht, na het overlijden van Chávez). Voormalig CIA-baas Mike Pompeo (nu minister van Buitenlandse Zaken onder de regering-Trump) “rechtvaardigde” een interventie in Venezuela (in nauwe samenwerking met Mexico en Colombia) omdat de ,,Cubanen daar zitten; de Russen daar zitten, de Iraniërs daar zitten en dat Hezbollah daar zit". Wij wijzen hem er wel nog even op dat China er toen ook al zat.
Venezolaanse burgers brengen hun stem uit
Voor alle duidelijkheid: Venezuela is niét socialistisch. Al vanaf het begin van Chávez zijn aantreden, heeft hij aangekondigd dat zijn ‘Boliviaanse revolutie' niet in tegenspraak is met het privé-eigendom. In Venezuela heerst de boliburguesía, de Boliviaanse bourgeoisie. Alhoewel grond en sleutelindustrieën (zoals oliemaatschappijen [95% van de staatsuitgaven] en bijv. aluminiumovens zoals Alcasa) genationaliseerd zijn, weigert de privé sector nog altijd producten te verkopen voor de geadviseerde regeringsprijzen. Dit in afwachting op hogere marktprijzen. De productie wordt nog steeds geleid door datgene wat de kapitalistische winst zal doen laten stijgen. (Wat een wezenlijk verschil is met een gedeformeerde arbeidersstaat zoals Cuba, waar de succesvolle plattelandsguerilla van Fidel Castro in 1959, in '60-'61 leidde tot de uitschakeling van de Cubaanse bourgeoisie als sociale klasse en waar de onteigening van het kapitalistische eigendom, en dat van de Verenigde Staten, plaatsvond. (Sancties tegen Venezuela zouden ook tevens Cuba treffen. Voormalig staatssecretaris John Kerry wilde met de blokkade van de dagelijkse export van 100.000 olievaten naar Cuba het land zwaar treffen. In ruil voor deze olievaten levert Cuba op haar beurt weer 30.000 medische [en ander] personeel aan Venezuela). Echter, revolutionairen dienen wél de sociale hervormingen (bijv. door nationaliseringen; zoals ook de genationaliseerde olie- en energie-industrie in Mexico), die in het voordeel van de onderdrukten zijn, te ondersteunen en te verdedigen tegen imperialisten in dergelijke afhankelijke landen. Daarom dan ook: >> Weg met de Amerikaanse sancties tegen Venezuela!<<
Ondanks de uitzichtloze situatie en het algemene verval in het land wist President Maduro in mei wederom de verkiezingen te winnen met 6 miljoen stemmen (67% van de stemmen). Hier stond tegenover dat slechts 46% van de bevolking in staat was om te stemmen. Dit mede doordat de Venezolaanse oppositie onder leiding van Mariá Corina Machado een staking binnen de transport sector wist te organiseren, om zo te voorkomen dat stemmers op het platteland en in de buitenwijken bij de stembureaus konden komen. Verkiezingsonderzoek wees uit dat het grootste deel van Maduro zijn stemmers uit de armere segmenten van de bevolking kwamen en veelal uit oudere mensen bestond die de tijd vóór de Boliviaanse revolutie nog hadden mee gemaakt.
Nicolas Maduro - President van Venezuela
De Venezolaanse oppositie is een door het Amerikaans imperialisme ondersteunde rechts-liberale oppositie. Al begin 2014 werd er een salida ('exit') campagne gevoerd tegen Maduro. Deze bestond (of bestaat nog steeds) uit studenten en de middenklasse (= kleinburgerij, die door de onophoudelijke kapitalistische rationalisering wordt vermorzeld en waarvan het overgrote deel het proletariaat in wordt geslingerd). In december 2015 won de neoliberale oppositie, welk een coalitie had gesmeed. Deze trachtte de huisvesting voor armen te privatiseren en de sociale programma’s voor hen te beëindigen. Maduro kondigde daarop de economische noodtoestand uit.
Wat betreft bovengenoemde Machado: deze probeerde in de tijd van Chávez al om laatst genoemde te ondermijnen d.m.v. financieringen uit de portemonnee van de CIA frontorganisatie NED (National Endowment for Democracy). Desniettemin ontving Maduro een groter percentage van de in aanmerking komende stemmen in Venezuela dan Barack Obama in 2012 of Donald Trump in 2016 bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen.
De meest kansarme mensen, die amper eten kunnen kopen van hun maandelijkse salaris, stemden voor het behoud van het chavismo. Dit betekent dat ten spijt van wat Washington had gehoopt, de meerderheid van de Venezolaanse bevolking niét het Maduro-regime voor de economische catastrofe verantwoordelijk houdt. Zij blijven de strijd die Hugo Chávez begonnen is, ondanks alles steunen (zijn strijd om het land, en tevens andere landen, van het Amerikaanse imperialisme te bevrijden - dit d.m.v. ondersteuning aan anti-imperialistische bewegingen wereldwijd. Maar ook zijn strijd tegen armoede, sociale ongelijkheid en discriminatie [de oppositie vergeleek Chávez, als eerste niet-blanke president zijnde, vaak met een aap] - dit door met de opbrengsten van de olie industrie voor voedselsubsidies te zorgen, hogere pensioenen, betere zorg en onderwijs, zwangerschapsverlof etc.). Dat is het resultaat van de nationale solidariteit die zich in de 18 jaar na de Boliviaanse revolutie heeft ontwikkeld en wat buitenlandse militaire interventie in de weg blijft staan.
2017: Gewelddadige protesten van de pro-Amerikaanse oppositie teisteren het land
Al voordat de resultaten van de verkiezingen gepubliceerd werden, kondigde de Verenigde Staten een nieuwe reeks sancties tegen Venezuela aan. Ook de G7 kwam met een verklaring waarin zij de verkiezingsuitslag niet erkende. Zonder enige geldige redenen gaven ook de 14 lidstaten van de Lima Groep - een multilateraal orgaan dat tegen het chavismo is opgericht - al te kennen de uitkomst van de Venezolaanse verkiezingen niet te erkennen. Tegen het Verdrag van Wenen in ging lidstaat Canada zelfs zover om Venezolaanse ambassades te verbieden om verkiezingen in haar consulaten te organiseren. De VS en haar bondgenoten binnen de Lima Groep beriepen zich op het Handvest van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) om een militaire interventie in Venezuela te startten gebaseerd op een "humanitaire crisis".
In zoverre er überhaupt al sprake van een humanitaire crisis in Venezuela is, is deze te wijten aan de sancties van de Verenigde Staten, Canada en de Europese Unie. In andere woorden: de imperialistische vijanden van Venezuela zijn hypocriet genoeg om het land te veroordelen omwille van de slechte condities die zij met hun eigen beleid gecreëerd hebben. Ondertussen wordt de pro-Amerikaanse oppositie - met de Mesa de la Unidad Democrática (MUD) voorop - ondersteund in haar strijd tegen de begunstigden van de Boliviaanse revolutie: de arme en werkende bevolking van Venezuela.
Vlak voor de verkiezingen brak oppositieleider Henri Falcón met de MUD om, ondanks sterke druk vanuit de VS om de verkiezingen te boycotten, toch campagne tegen Maduro te voeren. Zijn belangrijkste programma punt was om de Venezolaanse munt - de Bolivar - te vervangen voor de Amerikaanse dollar om zo de inflatie tegen te gaan. Maar dit zou er tevens toe leiden dat deze koppeling niet langer de fiscale middelen zou hebben om de nationale economie te beheren. Falcón pleitte ook voor het aangaan van massale leningen van het IMF en andere internationale financiële instituties. De chavismos stelden dat Falcón zijn programma de uitverkoop van Venezuela aan het buitenlands kapitaal zou betekenen.
Oppositieleider Henri Falcón
Terugkomend op bovenstaande beroeping van de VS en de Lima Groep op het Handvest van de Organisatie van Amerikaanse Staten: een dergelijke militaire interventie lijkt voorlopig nog van de baan. Het Amerikaans imperialisme rust echter niet voordat Venezuela overrompeld is door deze zelfbenoemde kampioen van de mensenrechten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten