Verwacht waren er in eerste instantie rond de 70.000 man. De vakbondsbureaucratie ging er klaarblijkelijk vanuit dat het enthousiasme van november vorig jaar waarschijnlijk niet te evenaren zou zijn (ook vanwege de lakse mobilisatie van de kant van de syndicaten, m.n. in de bedrijven). Betoogd werd o.a. tegen de btw-verhoging (van 6 naar 21%!), tegen de bevriezing van de inflatiecorrectie voor de lonen, tegen de verhoging van de pensioensleeftijd, tegen de afbraak van het sociale zorgstelsel, tegen energie zonder indexering en, het meest belangrijke thema, tegen het uitblijven van een tax shift – het hoger belasten van de rijken. Noemenswaardig: Middels apart opgestelde pamfletten werden in de havens de dockers door de syndicaten er speciaal opgewezen dat deze betoging specifiek tegen de bezuinigingspolitiek van de regering zou zijn en niét tegen de dreigende afschaffing van de wet-Major (welke regelt dat havenarbeid uitsluitend door erkende havenarbeiders mag worden uitgevoerd), het dockers-thema bij uitstek. Kortom: Géén rellen zoals vorig jaar. Hierover later meer.
Deze dag was tevens cruciaal voor de syndicaten. Om meer druk op de regering en het patronaat tijdens het sociaal overleg uit te kunnen oefenen, diende deze eerste grootschalige betoging na vorig jaar dan ook meteen een succesvolle te zijn. Immers, als deze betoging op een flop zou uitlopen, dan zouden regering en patroons hieruit concluderen dat de actiebereidheid onder de massa’s sterk zou hebben nagelaten en dus niet tot enigerlei concessies bereid zijn in het zogeheten ‘sociaal overleg’ met de syndicaatsleiders.
Tevens leek de opgelopen deuk in het gemeenschappelijk vakbondsfront tussen de bonzen van het christelijke ACV en het socialistische FGTB/ABVV, deels om persoonlijke vetes, enkele maanden voor de betoging weinig goeds te voospellen. Maar ondanks de aanwezige obstakels, zoals hierboven omschreven, bleek de onvrede onder grote delen van de arbeidersklasse in België m.b.t. de huidige reactionaire regeringspolitiek dusdanig te zijn dat al het andere even naar het tweede plan werd verwezen.
Teneinde een impressie van dit strijdbare massaprotest te verkrijgen volgt hieronder een verslag van de hand van enkele activisten van het ACN/AKN, die aan de betoging deelnamen om persoonlijk een indruk op te doen m.b.t. het onvredepotentieel alsmede de recente ontwikkelingen binnen de meest strijdbare sectoren van de arbeidersklasse.
Er zou dan wel weer de bekende sfeer impressie beschreven kunnen worden over vakbondsleden die stoom afblazend, drinkend en met pyrotechniek knallend door de straten lopen en vakbondsbonzen die quasi-strijdbare taal verkondigen met dito muziek, maar dit alles moge menig activist die bekend is met de syndicale folklore bij onze zuiderburen onderhand wel duidelijk zijn. Wij zullen dit gedeelte dan ook overslaan en meteen overspringen naar het eindpunt van de betoging aan de Zuidlaan. Het lijkt er op dat op dit punt, de Zuidlaan, het een goede traditie gaat worden dat een kleurrijke mix van ongeorganiseerde arbeiders, vakbondsmilitanten, anarchisten en de jeugd uit de voorsteden hier de confrontatie met de flikken opzoekt.
De jongeren uit de voorsteden gingen voorop in de linies om de flikken te confronteren.
Toen enkele jongeren geleidelijk aan de flikken begonnen uit te dagen en te belagen leidde dit tot het bijspringen door talrijke arbeiders. De situatie escaleerde daarop dan ook zeer snel. Zeker toen een groep anarchisten zich er kort daarna bij aansloot. Op het moment dat de situatie escaleerde, viel al meteen de bedachtzaamheid van de flikken in een dergelijke situatie op. Geleerd van vorig jaar met het idee dat het niet meer tot een zo grootse veldslag zou mogen uitlopen, had het Brusselse politiekorps (politiezone Elsène-Centrum, ± 700 man) dan ook steun gekregen van de ‘federalen’ (vijftien pelotons) evenals extra zwaar materieel – naast de vijf waterkannonen die deze dag daadwerkelijk operationeel waren.
Ook zette de syndicaatsbureaucratie dit keer - in nauwe samenwerking met en ter directe ondersteuning van de flikken – een eigen ordedienst in. Taak: Het onder controle houden van de tot militante actie al te bereide syndicale basis. Dockers die zich actief mengden in het militante straatprotest (en dat waren er desondanks ettelijke!) werden door de syndicale vertrouwensmannen tot de orde geroepen (ook fysiek) en er werd gepoogd om hen terug te sturen. zijn, ,,Samenwerking loont. De stewards hebben uitstekend werk geleverd. De heethoofden waren deze keer vooral de anarchisten” (De Morgen, 8 okt.).
Patrick Delrue die “zijn” dockers tot de orde riep. Verlinkte strijdbare collega’s bij de flikken. Delrue was toonaangevend in de weer als lid van de ordedienst van de syndicaten en zelfbenoemde ‘hulpsheriff.’
Dat laatste was niet geheel het geval. De voerhoede in het gevecht waren nog altijd proletariërs en de jongeren uit deze klasse, welke in de rug gesteund werden door o.a. deze anarchisten en de overige massa van de betoging die deze streetfighting men veiligheid en bescherming bood wanneer deze zich even terug moesten trekken na charges of kort weer op adem moesten komen na de talrijke traangasbeschietingen.
Maar na een straatgevecht van ongeveer anderhalf uur werd de boulevard schoon geveegd door de flikken (dit keer goed voorbereid). Balans op het eind van deze dag: 25 gerechtelijke aanhoudingen (+ 3 administratieve) en acht gewonden, waarvan vier flikken.
Plots opduikende stillen en filmende flikken! Een sfeertekening die deze dag goed weergaf.
Het is dan ook belangrijk om te constateren dat de massa’s deze dag - een jaar sinds het aantreden van de regering-Michel - nog altijd strijdbaar zijn gebleven. Idem dito voor wat betreft degenen die het voortouw namen voor het militante optreden tegen de staat en zijn gewapende krachten.
Maar ondanks het imposante deelnemerstal waren de bourgeoisie en haar zaakwaarnemers (de regering-Michel) uiteraard totaal niet onder de indruk. Vakbondsbasher Egbert Lachaert (VLD-kamerlid): ,,Uiteraard is dit een signaal, maar we gaan ons beleid toch niet afstemmen op minder dan 1 procent van de werkende bevolking?”. Ook een andere beruchte vakbondsbasher, het N-VA-kamerlid Zuhal Demir meende, ook afgaand op de volgens haar “lage” opkomst van de betoging, dat ,,mensen inzien dat ons beleid wel rechtvaardig is”(!!) Commentaar verder overbodig.
Proletarische revolutionairen moeten een andere conclusie uit deze dag trekken. Dat de opkomst, ondanks de matige mobilisatie van de bonden (met opzet?), groter bleek te zijn dan verwacht, betekent toch wel dat er sprake is van een groeiend politiek bewustzijn onder de massa’s en de arbeidersklasse.
Ook wat betreft het gevoelsmatige klassenbewustzijn en de imposante acties van het ‘Lumpenproletariat’ en de ‘casseurs’, ook deze kunnen als overwegend positief worden beoordeeld. Al deze elementen hebben in de toekomst dan ook een groot potentieel om te groeien mits deze worden ingekaderd in een consequente bestrijding van de reformistische vakbondsbureaucratie en haar ‘vakbondspolitie’ (= de ordedienst) in de bedrijven en op straat. De syndicaatsbureaucratie is een sta-in-de-weg van de zelfstandige beweging van de arbeidersklasse in de – uiteindelijk politieke- massastrijd; enkel georganiseerde oppositie tegen de vakbondsbonzen en zelfstandige agitatie in de bedrijven zonder en tegen de reformistische syndicaatsbureaucratie kunnen een betoging als deze transformeren van een uitlaatklep voor onvrede en woede onder de arbeiders en de syndicale actiebasis tot een werkelijk politieke massastrijd – tegen de regering en het patronaat. Hierin liggen dan ook de taken voor ons als revolutionairen!
LAAT DE REGERING-MICHEL NIET ZIJN TWEEDE JAAR HALEN!
VOOR DE EENHEID VAN DE ARBEIDERSKLASSE OP REVOLUTIONAIRE GRONDSLAG - KLASSE TEGEN KLASSE!
VOOR DE EENHEID VAN DE ARBEIDERSKLASSE OP REVOLUTIONAIRE GRONDSLAG - KLASSE TEGEN KLASSE!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten