Over de 'Islamitische Staat' en het Amerikaanse Imperialisme

Momenteel bevindt de scene zich in een toestand van hopeloze verwarring: Welk standpunt in te nemen m.b.t. de succesvolle opmars van de Islamitische Staat (IS) in het Midden-Oosten en haar aantrekkingskracht – in het bijzonder op jongeren van islamitische afkomst in geheel West-Europa? 

Waar in Nederland enkel delen van de anarchistische beweging trachten dit fenomeen te analyseren vanuit hun eigen perspectief (zie Buiten de Orde #1 en #2/2015), stelt het overgrote deel van (reformistisch) links zich ermee tevreden om IS af te doen als 'fascisten' in Islamitische vorm (zgn. 'Islamo-Fascisten': een term die voor het eerst gebruikt werd door de zogeheten 'Anti-Duitsers' in het kielzog van Bush zijn 'War on Terror'). Hiermee scharen zij zich kritiekloos in het kamp van de Koerdische nationalisten (als zijnde een 'baken van de revolutie' in het Midden-Oosten). Enkel vanuit de anarchistische scene worden hier momenteel wel de nodige kritische kanttekeningen geplaatst bij het 'basisdemocratische' project in Rojava (West-Koerdistan).

Werkelijke revolutionairen echter nemen in deze kwestie een duidelijke andere positie in, namelijk die van militaire steun aan IS. Een stellingname die wel enige nadere toelichting vereist. Want is het niet mogelijk om een neutrale positie (een zogeheten 'derde weg') dan wel een meer zuiver proletarisch standpunt in te nemen?

 

De grootste gemeenschappelijke deler bij (reformistisch) links is haar weerzin ten opzichte van IS, die als dermate verschrikkelijk, kwaadaardig, ja zelfs fascistisch, wordt beschouwd. Zo dusdanig zelfs dat in deze visie aan het 'democratische' Amerikaanse imperialisme de voorkeur wordt gegeven. In werkelijkheid verbleken echter zelfs de meest gruwelijke daden van IS bij de misdaden van de Amerikaanse en andere imperialisten, zowel qua aantal, omvang als de impact. De bloedsporen die door het hedendaagse Midden-Oosten lopen zijn het gevolg van een eeuw van sektarische verdeel-en-heers politiek, van oorlog en van algehele economische en sociale achterlijkheid veroorzaakt door het imperialistische systeem. IS zelf is voortgekomen uit de verwoesting die volgde op de Amerikaanse invasie in Irak van 2003, evenals uit de steun die door de Amerikanen en hun bondgenoten werd gegeven aan de reactionaire krachten die het meedogenloze bourgeois-regime van Bashar al-Assad in Syrië bevochten. 

Zolang IS de imperialisten en de krachten die als hun proxies handelen rechtstreeks aanvallen (inclusief het Bagdad-marionettenregiem, de moorddadige Sji’itische milities, de Koerdische Peshmerga in Noord-Irak en de Syrisch-Koerdische bourgeois-nationalisten), dan dient IS in militair opzicht door ons volledig te worden ondersteund. Tegelijkertijd dient er in politiek opzicht een stevig oppositioneel standpunt in te worden genomen m.b.t. de door IS gehanteerde methodes en diens wereldbeschouwing. Het algehele uitgangspunt van werkelijke revolutionairen is dat een nederlaag voor het Amerikaanse imperialisme en haar huurlingen (proxies) het opleggen van imperialistische modellen in de regio zal verhinderen. Dit kan alleen maar in het voordeel zijn van het proletariaat en de onderdrukte massa’s in het Midden-Oosten, inclusief de Koerdische massa’s. Een dergelijke nederlaag zou ook het verzet in de Verenigde Staten zelf tegen het Amerikaanse imperialisme een nieuwe impuls kunnen geven. De bevolking van de Verenigde Staten is ondertussen oorlogsmoe en uitgeput door jaren van economische crisis en een zogenaamd 'herstel', waar de arbeiders niet van hebben geprofiteerd. Als revolutionairen is het ons doel om de desillusionering en woede onder de arbeiders in de imperialistische metropolen (de Verenigde Staten voorop) om te zetten in verhevigde klassenstrijd tegen de eigen kapitalistische heersers. Juist door een dergelijke strijd zal het proletariaat worden gewonnen voor het programma van de socialistische revolutie, teneinde het beest van het imperialisme van binnenuit te vernietigen. Een dergelijk perspectief begint met het inzicht dat het Amerikaanse imperialisme de hoofdvijand is van het wereldproletariaat en de onderdrukte volkeren van over de gehele wereld. Dit is echter exact datgene wat reformistisch links verwerpt. Teneinde haar argumentatie te onderbouwen komt links steeds met het voorbeeld van de Iraanse revolutie in 1978-1979 en WO2, waar destijds wel een vanuit het standpunt van het proletariaat gezien “neutrale” positie in werd genomen. Dit voorbeeld snijdt hier echter geen hout, aangezien het géén betrekking heeft op het hier behandelde onderwerp. We zullen e.e.a. hieronder nader toelichten.

 Amerikaanse Mariniers halen standbeeld van Saddam Hoessein neer in Irak (April, 2003)

Het geval Iran in de jaren 1978-1979 betrof elkaar beconcurrerende burgerlijke krachten – de sjah versus de Islamisten -, die elk vochten voor het verkrijgen van de controle over het land in een situatie waar de machtskwestie voor het proletariaat al direct op de agenda stond. Het was dus géén situatie waar het imperialisme oorlog voerde tegen de ene of de andere partij. De Eerste en Tweede Wereldoorlog waren oorlogen tussen de imperialisten onderling, gericht op de herverdeling van de wereld onder de 'grootmachten'. In dergelijke oorlogen nemen revolutionairen een andere positie in: namelijk die van het revolutionair defaitisme jegens alle oorlogspartijen (behalve die van arbeiders- en boerenstaten, zoals de toenmalige Sovjet-Unie tijdens de Tweede Wereldoorlog, welke door revolutionairen onvoorwaardelijk militair verdedigd diende te worden).

En dan nu de zeperd van de ‘Islamo-fascisten’. Reformistisch links omschrijft IS (evenals de Mullahs in Teheran en ook andere islamitische krachten zoals de Moslimbroeders) consequent als 'fascisten', want volgens hen "zijn zij de vijanden van alle socialistische bewegingen." Dat zijn de bourgeois-nationalisten echter even zo zeer als, en boven alles, de imperialisten! Toch krijgen deze door links niet dat etiket ('fascistisch') opgeplakt. In onze optiek echter zijn IS en andere politieke Islamisten niet meer of minder 'fascistisch' dan al die andere reactionaire en moorddadige krachten die over het grootste deel van deze planeet regeren. Sterker nog: De term 'Islamo-fascisme' werd uitgevonden als deel van de ideologische campagne ter rechtvaardiging van de 'War on Terror'. Het dient als voorwendsel voor de linkse liberalen om hun vrede te kunnen sluiten met het Amerikaanse imperialisme en geeft geloofwaardigheid aan het bourgeois-democratische vernislaagje van het imperialisme. Door het ondoordacht als een soort scheldwoord te gebruiken geeft links slechts aan hoezeer het is beïnvloed door de 'democratische' pretenties van het Amerikaanse imperialisme. Maar zelfs al zou IS een fascistische kracht representeren, dan nog zou dat niets af doen aan onze principiële stellingname m.b.t. de verdediging van IS ten opzichte van het imperialisme in militaire zin.

Amerikaanse Martelgevangenis Guantanamo Bay (Cuba)

En nu even opletten voor al onze linkse lezers: In 1938, toen de Tweede Wereldoorlog reeds haar schaduw vooruit wierp, besprak Trotski een hypothetische aanval door het 'democratische' Britse imperialisme op Brazilië, dat destijds werd geregeerd door het fascistische Vargas-regime. Hij schreef: 

"In dit geval zou ik aan de kant van het 'fascistische' Brazilië staan ten opzichte van het 'democratische' Groot-Brittannië. Waarom? Omdat het in dit conflict tussen beiden niet draait om de kwestie democratie of fascisme. Indien Engeland de overwinning behaalt, dan zal er een andere fascist in Rio de Janeiro worden geplaatst en zal Brazilië dubbel onderworpen worden. Als aan de andere kant Brazilië de zege zal behalen, dan zal dat een geweldige impuls betekenen voor het nationale en democratische bewustzijn van het land en zal het leiden tot de omverwerping van de Vargas-dictatuur. De nederlaag van Engeland zal op hetzelfde moment een slag toe brengen aan het Britse imperialisme en een impuls geven aan de revolutionaire beweging van het Britse proletariaat. Men moet werkelijk een totale onbenul zijn om de antagonismen en militaire conflicten over de gehele wereld te reduceren tot de strijd tussen fascisme en democratie." 

('Anti-imperialistische strijd is de sleutel tot de Bevrijding', 23 sept. 1938)

Teneinde nu de Koerdische positie nader te belichten: (Reformistisch) links impliceert dat op de een of andere wijze de Koerdische krachten an sich zéér progressief zijn. De gevechten in Irak en Syrië hebben echter aan alle kanten tot sektarische slachtpartijen geleid. Aanvankelijk hadden wij als revolutionairen géén partij te kiezen in dergelijke (sektarische) conflicten, tot het moment dat het Amerikaanse imperialisme direct intervenieerde. Ondanks het feit dat IS zich vaak als barbaars en meedogenloos ontpopt, heeft ze géén monopolie op zulke zaken onder de strijdende partijen in de regio. Eén van de redenen dat IS steun ontvangt van soennitische Arabieren is gelegen in het feit dat de laatsten genoeg moordlust ten opzichte van hun gemeenschap hebben ondervonden van de kant van de Sji’itische en Koerdische milities – zoals de Peshmerga, die deelnamen aan de door het Amerikaanse imperialisten geleide aanval op de Iraakse stad Falluja in 2004. Recentelijk zijn er ook berichten over Arabische inwoners die uit Noord-Syrië worden verdreven door de YPG (de Koerdische "volksbeschermings-comités"), een Amerikaanse bondgenoot. (Reformistisch) links stelt vervolgens, dat onze politiek m.b.t. de Koerden er de facto op neer zou komen dat wij zouden "toezien langs de zijlijn en applaudisseren" terwijl "de IS-fascisten" bezig zijn "hen" (de Koerden) te vermoorden. Dat is volstrekt onjuist! Wij hebben in het verleden nooit het recht op zelfverdediging van welke gemeenschap dan ook in twijfel getrokken. Wat door ons echter wél wordt bestreden is het gegeven dat Koerdische nationalisten fungeren als huurlingen (‘proxies’) van het imperialisme.

Peshmerga veroveren Tuz Khurmatu met door de Amerikanen geleverde wapens

Links betwist niet dat zij inderdaad deze functie vervullen; er wordt slechts gezegd dat 'zij' (de Koerden) "geen andere keus" zouden hebben gehad. In werkelijkheid hebben de Koerdische nationalisten de gerechtvaardigde strijd voor het (Koerdische) recht op nationale zelfbeschikking ondergeschikt gemaakt aan de rol als proxies van het imperialisme, een misdaad waarvoor het sedert lange tijd onderdrukte Koerdische volk een hoge prijs zal betalen. Door hun ziel te verkopen aan het imperialisme, evenals aan de diverse regionale bourgeois-regimes, zijn de Koerdische leiders uitermate behulpzaam bij het uitvoeren van de verdeel-en-heers strategieën. Dit zal onvermijdelijk de sektarische, nationale en religieuze spanningen aan doen wakkeren en zal ertoe dienen om de onderdrukking van de Koerdische massa’s te versterken. Zoals in het verleden al zo vaak gebeurd is, hebben de veronderstelde Koerdische weldoeners zich thans al tegen hen gekeerd. Vorige maand gaven de Amerikaanse imperialisten (in ruil voor het gebruik van de luchtmachtbasis Incirlik in Turkije voor het lanceren van militaire operaties tegen IS) het groene licht aan het bewind in Ankara om luchtaanvallen uit te voeren in Noord-Irak tegen een bondgenoot van de YPG, namelijk de 'Arbeiderspartij van Koerdistan' (de PKK, die door zowel de Amerikanen als de Turken als 'terroristische organisatie' wordt bestempeld). Deze luchtaanvallen worden vergemakkelijkt door inlichtingen betreffende PKK-basissen in Irak, die door de Verenigde Staten sinds 2007 aan Turkije worden verstrekt. De Turkse regering is ook bezig met een onderdrukkingscampagne tegen de binnenlandse oppositie, waarbij honderden Koerdische en andere activisten zijn gearresteerd. 

Turkse luchtmacht valt PKK stellingen aan in Syrië

De volkeren van het Midden-Oosten zullen niet eerder vrede, vrijheid en sociale vooruitgang kennen totdat de bourgeois-heerschappij in de regio omvergeworpen is door middel van een reeks van socialistische revoluties. Een dergelijk perspectief echter vereist in de eerste plaats, en boven alles, de meest onverzoenlijke oppositie jegens het imperialisme!

Enige proletarische revolutionairen