Afgelopen donderdag (6 november jl.) hadden de drie belangrijkste vakbonden van België (de “socialistische” ABVV/FGTB, de christelijke ACV en de liberale ACLVB) tot de grootste nationale betoging van de afgelopen 25 jaar opgeroepen. Deze massale betoging (volgens de Belgische pers rond de 120.000 deelnemers) bewoog zich in een indrukwekkende sliert van het Noord- naar het Zuidstation. Aan het eind van het parcours sloeg op de Zuidlaan (vlakbij het Zuidstation) de vlam in de pan.
De Wever, N-VA en één van de steunpilaren van de huidige nieuwe reactionaire regering – Michel, kondigde onlangs aan dat het land dient te ‘vernederlandsen’. Dit zou inhouden: langer werken, miljoenen besparen en minder overheidsbemoeienissen. Concreet betekent dit een index sprong van 2% (wat o.a. 2,5 miljard aan lastenverlaging voor bedrijven inhoudt en de arbeiders géén kans op loonsverhogingen voor ruim twee jaar geeft), hogere prijzen voor bijna alle publieke diensten, een strengere aanpak van de werklozen etc. “Dit gaat pijn doen, maar er is géén alternatief”, aldus wederom de Wever. De kersverse reactionaire regering-MR/N-VA heeft met deze politiek een gevoelige snaar geraakt van de sinds 1988 heersende sociaaldemocraten van de PS en hun “linkse” aanhangsels in de syndicaten. De mobilisatie van de vakbonden, de PVDA/PTB en alle andere linkse oppositie partijen hiertegen kon dan ook niet uitblijven. (Ter verduidelijking: De regering-Michel vertegenwoordigt – er zij nog maar eens op gewezen – niét de meerderheid van de Franstalige kiezers! [De MR verenigt slechts een kwart v.h. Franstalig electoraat]) De regering-MR/N-VA werd dan ook een ‘hete herfst’ beloofd. De eisen van de bonden zijn: Herstel van de index (automatische prijscompensatie), vrije CAO-onderhandelingen, een minimumloon van €15 bruto/uur, géén precaire contracten, handen af van het pensioen en van de pensioengerechtigde leeftijd, het stoppen van de jacht op werklozen, nationalisatie van de sleutelbedrijven.
Op de dag van de aftrap van deze eerste grote betoging, deze was de eerste in een reeks van drie nog komende regionale (maandag-)stakingen met een het geheel afsluitende nationale 24-uurs staking op 15 dec., verliep de demonstratie van start- tot eindpunt geheel zoals gepland. De vakbonds- en partijbonzen hielden hun leden netjes in het gelid en er werd gelachen, gedronken, gek gedaan en zulks meer. Het leek dus weer de gebruikelijke poppenkast te gaan worden en andermaal de kans voor de syndicale bureaucratie om hun militanten danig stoom af te doen laten blazen.
Slechts een flinke groep van dockers (havenwerkers) en metallo’s waagde zich in de zijstraten van de demonstratie om zich daar los van de officiële demonstratie te organiseren. Hier kan dus gesproken worden van aanzetten tot zelfstandige organisatie onder de arbeidersmassa.
Het plaatje van zelfstandige strijd onder de dockers en metallo’s was dan weer een ander dan die onze militanten in eerste instantie bij het verzamelpunt nabij het Noordstation aantroffen. Daar werd op een (grote) bouwput naast de wachtende betogers gewoon doorgewerkt! Deze arbeiders legde de boel daar niet plat om zich bij de manifestanten aan te sluiten! De massa’s deden ook géén beroep op deze arbeiders om zich bij de betoging aan te sluiten. Onbegrijpelijk! Ook de syndicaatsfunctionarissen deden hoegenaamd géén enkele poging om de aldaar aanwezige arbeiders te bewegen zich bij de actie aan te sluiten.
Nadat de demonstratie het Zuidstation had bereikt, alle bonzen hun obligate praatje deden en het hele gebeuren weer zijn einde naderde, was de situatie enkele tientallen meters verderop van een geheel andere aard. Daar had zojuist een flinke groep dockers stevig slag geleverd met de smeris – en de eerste ronde gewonnen! Het spoor van blank staande straten, allerlei verplaatste objecten en vernielingen deed ons belanden in het “oorlogsgebied”. Er bleek even een adempauze te zijn, maar een snel opkomende charge van de flikken leidde de tweede ronde in. Hevig terugvechtend trakteerde de menigte, die uit Dockers, Metallo’s en anderen bestond, de flikken op een ware regen van stenen, flessen, pyrotechniek e.d. ,,Tous ensemble! Grève generale!” scandeerden de arbeiders. Van de kant van de flikken werden er in totaal vijf waterkannonen ingezet, samen met zwaar uitgeruste smerissen die over een overvloed aan slagwapens en CS-gas bleken te bezitten. De pepperspray vloeide rijkelijk en brandde in de gezichten van de strijdende arbeiders. Eveneens daalde een regen van slagen op de lichamen en de hoofden van deze heldhaftige mannen en vrouwen.
Het kat-en-muis-spel met de flikken duurde in zijn totaliteit enkele uren, maar het patroon werd na enige tijd voorspelbaar en eentonig. De flikken werden enigszins teruggedrongen op het moment dat het waterkanon “droog” stond, de arbeiders dan weer op hun beurt teruggedrongen, zodra een nieuw waterkanon de plaats van de vorige had ingenomen. Het ging van beide kanten vanaf dat moment elke keer nog slechts om enkele tientallen meters terrein gewin.
Ware het niet dat er nieuwe frisse stoottroepen opdokken om de straten van Brussel in vuur en vlam te zetten. Deze nieuwe rebellen bestonden niet alleen uit de eerdergenoemde arbeiders, maar tevens uit allerlei groepen autonomen en de lokale jeugd die zich vol enthousiasme in de strijd wierp.
Wat betreft de in delen van de burgerlijke pers (en de zogeheten ,,Antifa”) geuite verdachtmaking jegens ,,anarchisten” en andere ,,groupuscules”, dat deze verantwoordelijk zouden zijn geweest voor het doen laten ,,ontsporen” van de betoging, dat is nu pertinent onjuist. De Dockers die voorop liepen bij de confrontatie hadden zeer zeker géén aanmoediging van buitenaf (van de kant van zogeheten ,,infiltranten” of ,,beroepsherrieschoppers”) nodig om het gevecht met de flikken aan te gaan. De arbeiders zijn namelijk uitstekend in staat zelf te denken en behoeven daartoe niet de hulp van welke buitenstaanders dan ook! De Dockers en de Waalse Metallo’s hebben géén ,,infiltranten”, ,,gauchistes” of ,,casseurs” nodig om hen te doen inzien dat de flikken, de bureaucraten (zowel die van de partijen als van de syndicaten) en de patroons hun vijand zijn! Daar waren géén personen, groepen, partijen of propaganda van buitenaf voor nodig. Ook de Brusselse jeugdige rebellen bleken al lang een gevoelsmatig “socialisme” ontdekt te hebben.
Black and white youth against the system!
De burgerlijke pers berichtte de volgende dag dat er zes auto’s in brand waren gestoken en er 25 omver waren gegooid en tevens dat de flikken waren bekogeld met vrijwel alles wat los en vast zat! Gedurende de strijd ontstond er zelfs zo iets als een verbroedering tussen dockers/metallo’s ener- en de anars (anarcho’s) anderzijds. Een jonge docker zwaaide op een gegeven moment met de vlag van het anarchosyndicalisme (rood-zwart), terwijl hij een kennelijk even oude ,,casseur” omarmde. ,,Vive l’Anarchie!” klonk het onder de betogers. Onder deze slogan gingen een paar ogenblikken later alle ruiten van het NMBS-gebouw aan diggelen (Het gebouw van v.d. Belgische spoorwegen). En het was anarchie! Het systeem had gedurende enige tijd de controle compleet verloren. De staat heerste voor even niet meer! Nadat de flikken uiteindelijk de strijdende menigte uiteen wisten te slaan, reageerden ze hun frustraties af op geïsoleerde groepjes militanten (zoals gebruikelijk). Met ploertendoder en matrak, aangevuld met een schier onuitputtelijke voorraad aan pepperspray, leefden stillen en geüniformeerden zich nu uit op door hen ingesloten individuele arbeiders. Alles was in dit laatste kwartiertje geoorloofd . Een ieder die al gewond op straat lag, kreeg er van de flikken nog een extra lading peperspray als toegift erbij. Man of vrouw, jong of oud, niemand bleef gespaard. Plm. veertig gewonden aan onze kant op deze dag. Eenendertig betogers werden (administratief of gerechtelijk) aangehouden. En het vermelden zeker waard: twintig flikken raakten ernstig verwond!
Het systeem is verwondbaar! Verzet is mogelijk! In deze zin: Op naar de volgende confrontatie!
Hierna trokken de meeste groepen zich terug richting het Zuidstation. Deze dag heeft zeer zeker aangetoond welk een ongekend militant potentieel er zich onder de arbeiders aan de basis bevindt. De dynamiek van vormen van zelfstandige organisatie onder de dockers en metallo’s, de tegen de syndicale bureaucratie rebellerende vakbondsbasis en de directe actie van de Brusselse autonome scene aangevuld, maakten deze dag als zeer geslaagd.
De komende maand zal moeten blijken in welke mate de reactionaire regering-Michel aan haar rigide arbeidersvijandige bezuinigingsmaatregelen blijft vasthouden. De syndicaatsbureaucratie mag dan al in het geheim onderhandelingen met de regering-Michel voeren en hebben gevoerd, maar de arbeiders aan de basis zullen géén enkel compromis dulden! De parolen blijven onveranderd:
Weg met de regering-Michel!
Zelfstandige strijd zonder en tegen de syndicaatsbureaucratie! Voor het eenheidsfront van onderop!
Reformisme – Neen! Revolutionaire arbeiderseenheid – Ja!
Consequente strijd voor de onderstaande eisen:
Géén aantasting van de wet-Major! Voor behoud van het havenarbeidersstatuut! Géén aantasting van de index! Géén aantasting van de pensioengerechtigde leeftijd!
Op naar 15 dec.!
Enige ,,casseurs”, die er in Brussel bij waren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten