De USA en de imperialistische Europese machten droegen wezenlijk bij aan het initiëren en ontvlammen van de onrust in de Oekraïne, die begon met het uitbreken van de protesten op de Maidan afgelopen november na het verwerpen van een “associatieverdrag” met de EU door de toenmalige president Viktor Janoekovitsj. Door middel van het steunen van de protesten met geld en publiciteit speelde in het bijzonder Washington een essentiële rol bij de vorming van de nieuwe regering, die na de putsch van 22 februari jl. werd geïnstalleerd. Het doel van de Amerikaanse (en EU-) imperialisten hierbij is de vestiging van een marionettenstaat aan de grens met het kapitalistische Rusland, dat onder het bewind van de sterke man Poetin in toenemende mate zowel een politieke rivaal als een “pain in the ass” voor hen is geworden.
Vanaf het allereerste begin hebben wij gewaarschuwd voor de aanwezigheid van een substantieel fascistisch segment te midden van het Maidan-protest, gegroepeerd rond de Swoboda-partij, welke voortkomt uit de Oekraïense nationale beweging geleid door Stepan Bandera, wiens strijdkrachten diverse massamoorden begingen op Joden en Polen in samenwerking met de Duitse Wehrmacht tijdens de laatste Wereldoorlog. Na de oorlog liepen de Bandaristen over naar het Amerikaanse imperialisme en zetten hun oorlog tegen de Sovjet- Unie voort, thans onder het directe bevel van de CIA. De coup tegen Janoekovitsj werd gedragen door de fascisten en actief gesteund door de Verenigde Staten en de EU. Een van de eerste besluiten van het nieuw parlement was de afschaffing van de officiële status van het Russisch en andere minderheidstalen, een besluit, waartegen de waarnemend president later zijn veto uitsprak – onder druk van buitenaf om de coup een “democratisch” gezicht te verlenen.
De installatie van een uiterst rechts georiënteerd regime van Oekraïense nationalisten in Kiev deed bij de Russisch sprekende bevolking van de Oostelijke en Zuidelijke Oekraïne alle alarmbellen rinkelen. Geconfronteerd met het vooruitzicht van verdere expansie van de kant van de NAVO (het agressieve militaire bondgenootschap van het Westers imperialisme) direct voor de voordeur, reageerde (kapitalistisch) Rusland snel door haar troepen op de Krim te versterken teneinde haar nationale belangen aldaar veilig te stellen, in het bijzonder haar strategische Zwarte Zee-vloot gelegen in Sewastopol. Wij spraken onze steun uit voor deze interventie gebaseerd op het democratische recht op nationale zelfbeschikking van de etnisch Russische bevolking van de Krim. Tegenover de leugen van het imperialisme als zou Rusland interveniëren in een ´buitenlandse´ regio wezen wij op het feit dat “de Krim is Russisch”, met inbegrip van zijn historische band met Rusland, en verduidelijkten:
“Het volk van de Krim heeft alle recht op nationale zelfbeschikking, daaronder inbegrepen onafhankelijkheid of hereniging met Rusland. In de huidige situatie is het zeer wel mogelijk dat het gebruik maken van dat recht afhankelijk is van de ondersteuning van de kant van de Russische strijdkrachten. En inderdaad was het de nieuw gevormde regering van de Krim, die verzocht om Russische interventie.”
De juistheid van onze stellingname werd onderstreept door het overweldigende stemresultaat ten gunste van hereniging met Rusland, in het daarop volgende referendum op de Krim.
Onze verdediging van de Russische interventie impliceerde (en impliceert nog steeds) op géén enkele wijze ook maar de geringste vorm van politieke ondersteuning voor het regime-Poetin, een bourgeois-regering gebaseerd op Groot-Russisch chauvinisme. Wij hebben de moorddadige Russische interventies in Tsjetsjenië (in 1994 en 1999), een gebied in de Kaukasus, waar de bevolking bijna volledig moslim is, steeds afgewezen en de strijd voor nationale bevrijding (onafhankelijkheid) ondersteund. Tijdens de oorlog tussen Rusland en het door het Amerikaanse imperialisme gesteunde Georgië (in 2008) waren wij revolutionaire defaitisten naar beide kanten toe: De klassenbelangen van zowel de arbeiders van Rusland als die van Georgië waren gelegen in de strijd gericht op de omverwerping van de eigen bourgeoisie door middel van een proletarische revolutie. Ook maken wij ons sterk voor de rechten van de Tartaren en andere onderdrukte etnische minderheden op de Krim en elders in Rusland.
Nadat de Krim zich met Rusland had herenigd, lanceerde het regime in Kiev een militaire campagne tegen de opstandige krachten in de Oostelijke Oekraïne, die nog steeds aan de gang is. Honderden slachtoffers zijn er inmiddels al gevallen ten gevolge van de bloedige onderdrukking van de kant van het Oekraïense leger. Op 2 mei jl. zette een door fascisten geleide meute door middel van molotovcocktails het gebouw van de vakbonden in brand in de Zuidelijke stad Odessa, waarbij meer dan veertig anti-regeringsactivisten levend werden verbrand. Achter de onderdrukking kan men de hand van de beschermheren van het Kiev-regime ontwaren – het Amerikaanse en het EU-imperialisme. Terwijl Washington en (in mindere mate) de EU bezig zijn met het opzetten van sancties tegen medewerkers van president Poetin vanwege de “interventie”, zijn CIA en FBI druk in de weer met het adviseren van Kiev inzake de beste wijze hoe de rebellie neer te slaan. Wij wijzen alle sancties van het Westerse imperialisme tegen Rusland ten scherpste af evenals alle militaire provocaties van de kant van de NAVO in de regio.
Aangespoord door de door Kiev ontketende onderdrukking belegden opstandelingen in de Oostelijke provincies Donetsk en Loegansk op 11 mei jl. referenda, waar in overweldigende meerderheid ten gunste van “zelfbestuur” werd gestemd. Wij verdedigen het recht van de bevolking aldaar om het referendum te beleggen en om te handelen overeenkomstig het resultaat van de stemming, welke een stap voorwaarts in de richting van een federatieve Oekraïne, van onafhankelijkheid dan wel van een verenging met Rusland zou kunnen inhouden. Het verdedigen van de democratische rechten van alle nationaliteiten is cruciaal voor ons doel om de revolutionaire eenheid van het proletariaat te smeden los van welke nationale, etnische en communautaire scheidslijnen dan ook. Een dringend benodigde uitdrukkingsvorm van een dergelijke arbeiderseenheid zou het formeren van niet-sektarische zelfverdedigingseenheden ter afweer van de fascisten (in Kiev), die een bedreiging vormen voor alle arbeiders en nationale/etnische minderheden in de Oekraïne, dienen te zijn. Dit perspectief vereist de standvaste oppositie tegenover alle schema’s van de imperialistische mogendheden.
De huidige situatie is het resultaat van de vernietiging van de Sovjet-Unie, de eerste arbeidersstaat ter wereld, in 1991-92 door toedoen van de contra-revolutie. De door het imperialisme geleide contra-revolutie leidde tot de economische ineenstorting en de bloedige heropleving van nationale tegenstellingen, welke onbeschrijflijk leed en ellende over de volkeren van Rusland, Oekraïne en de andere voormalige Sovjetrepublieken bracht. De positie van werkelijke revolutionairen over de gehele wereld was daarbij steeds de verdediging van de USSR tegen de kapitalistische restauratie en het bevorderen van een politieke revolutie van de arbeidersklasse ter omverwerping van de partijbureaucratie, wiens politiek op fatale wijze de verworvenheden van de Oktoberrevolutie van 1917 ondermijnde.
De spreekbuizen van het imperialisme in de bourgeois-media waarschuwen voor een “nieuwe Koude Oorlog” tussen Rusland en het Westen. Deze karakterisering verwist echter de klassenscheidslijn, welke destijds bestond tussen het Amerikaanse imperialisme en haar West-Europese geallieerden enerzijds en de (gedegenereerde) Sovjet-arbeidersstaat alsmede de (bureaucratisch misvormde) volksdemocratieën in Oost-Europa anderzijds. Het huidige regime in Rusland vertegenwoordigt dezelfde kapitalistische klasse, die het imperialisme gedurende de gehele Koude Oorlog met alle denkbare middelen in Rusland weer terug aan de macht poogde te brengen. Na de kapitalistische restauratie verrijkten de oligarchen zich door het uitplunderen van de voormalige staatsindustrieën.
Apologeten (goedpraters) van het Amerikaanse en EU-imperialisme
In scherp contrast met het proletarisch-revolutionaire perspectief van alle waarachtig revolutionaire krachten over de gehele wereld heeft het overgrote deel van reformistisch links in de Verenigde Staten en West-Europa zich in de praktijk aan de zijde geschaard van haar kapitalistische meesters, onder meer door het napraten van de imperialistische leugens inzake een vermeende “Russische agressie”. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld juichte de International Socialist Organisation (ISO) de massamobiliseringen op de Maidan toe als “actie van onderop”, daarbij zelfs nog wijzend op de rol van de fascisten in deze. En terwijl het Witte Huis amok liep tegen de hereniging van de Krim met Rusland, vielen de ISO en de ‘Socialist Alternative/Committee for a Workers International’ het wolvengehuil van het imperialisme bij met hysterische kreten aangaande een “Russisch imperialisme”. In Groot-Brittannië reserveert de Socialist Workers Party (SWP), de toonaangevende sectie van de door wijlen Tony Cliff in het leven geroepen stroming (tendens), het overgrote deel van zijn verontwaardiging voor Rusland, niettegenstaande enkele kleine kritische kanttekeningen aan het adres van de Verenigde Staten en de EU. In een artikel in de Socialist Worker (d.d. 3 maart jl.) van de hand van SWP-bons Alex Callinicos wordt er gesteld:
“Het overnemen door Rusland van de militaire controle over de Krim heeft de Oekraïne tot op de rand van een oorlog gebracht.” Callinicos waste verder de rol van de fascisten in de coup in Kiev volledig schoon door te beweren, dat “diegenen die stellen dat de omverwerping van Janoekovitsj een ‘fascistische coup’ betekende, de propaganda van Moskou napraten.” In werkelijkheid echter vormden de fascisten van Swoboda en Prawy Sector de stoottroepen voor de coup en werden zodoende al snel tot prominente bestanddelen van het nieuwe regime in Kiev.
Dergelijke details zijn symptomatisch voor de SWP, welke erom bekend staat achter nagenoeg elke “volks”-beweging aan te lopen, ongeacht hoe reactionair ook. Dit gaat terug tot haar oorsprong, toen de SWP capituleerde voor haar eigen “democratische” imperialistische heersers door haar weigering om op te roepen tot de verdediging van de Chinese en Noord-Koreaanse arbeidersstaten tijdens de Koreaanse oorlog in het begin van de jaren ’50. Daarenboven verschafte de Britse Socialist Worker (uitgave 6 mei jl.) op groteske wijze een alibi aan de fascistische massamoord in Odessa van 2 mei jl. door slechts te berichten dat “de Russische en de Oekraïense regeringen elk op hun beurt de schuld gaven aan krachten die sympathiseerden met de respectievelijk andere kant”, hoewel zelfs video-documentatie duidelijk toonde dat het de fascisten waren die het vuur openden op het brandende vakbondsgebouw, terwijl mensen in paniek vanuit de hoger gelegen verdiepingen naar beneden sprongen om aan de vlammen te ontsnappen.
Het was een poging van de kant van de (door de BRD gedomineerde) EU om haar tentakels uit te strekken naar de Oekraïne, die de huidige crisis deed ontvlammen. Belangrijke segmenten van Europees links steunen de EU-expansie door het colporteren van de leugen als zou deze imperialistische alliantie getransformeerd kunnen worden in een “sociaal Europa”, waar democratie en welvaart de overhand zouden verkrijgen.
Het Duitstalige Imprekorr (uitgave van maart-april jl.), spreekbuis van het Verenigd Secretariaat (VS, aanhangers van Michel Pablo, pseudo-Trotskisten), publiceerde een verklaring van de hand van Catherine Samary (activiste van de Franse Nouveau Parti Anticapitaliste en woordvoerster van het Verenigd Secretariaat), waarin werd gesteld dat de oplossing voor de huidige Oekraïne-crisis een “Groter Europa” zou zijn. In haar mei-juni-editie drukte de Imprekorr een verklaring af van Zbigniew Marcin Kowalewski, waarin het recht van de Oekraïne om tot de EU toe te treden werd verdedigd, aangezien al het overige slechts “het chauvinisme van de bevoorrechten” zou betekenen.
De pseudo-Trotskistische groeperingen, die heden ten dage de fascistisch besmette Maidan-beweging verheerlijken, steunden in eerdere tijden ook al tal van fascistische en andere anti-Sovjet-krachten tijdens de tweede fase van de Koude Oorlog aan het eind van de jaren ’70 en in de jaren ’80. Opmerkelijk genoeg zijn een aantal Stalinistisch beïnvloede organisaties niet zo ver gegaan. In Duitsland, dat uitgebreide handelsrelaties onderhoudt met Rusland, heeft de regering een soort van koorddans opgevoerd om het evenwicht te bewaren tussen steun aan het nieuwe regime in Kiev enerzijds en het proberen om niet alle banden met Rusland te verbreken anderzijds. De bezorgdheid van een deel van de Duitse bourgeoisie werd treffend verwoord in een verklaring van de ‘linkse’ sociaaldemocratische partij Die Linke (vroeger PDS/Linkspartei en voor een groot deel bestaand uit Oost-Duitse ex-Stalinisten), waarin werd gesteld: “Het antwoord op de afscheiding van de Krim door toedoen van de Russische Federatie, welke in strijd is met het internationaal recht en welke door ons wordt veroordeeld, dient gelegen te zijn in de diplomatie.”
En dan zijn er tenslotte nog degenen, die altijd al iets meer kritisch ingesteld zijn geweest ten opzichte van het wereldimperialisme en haar fascistische hulptroepen in de Oekraïne. In Italië veroordeelde Rifondazione Comunista (Heropgerichte Communisten) de Verenigde Staten en de EU vanwege de steun aan de fascisten in Kiev en kantte zich tevens tegen de door het Westerse imperialisme aan Rusland opgelegde sancties. Echter, Rifondiazione stelde in haar verklaring eveneens, dat haar strijd erop is gericht om te verzekeren, dat “Europa onafhankelijk (wordt) van de USA”, waarmee het haar steun betuigde aan het EU-imperialisme, dat verondersteld wordt meer “verlicht” te zijn dan het botte Amerikaanse imperialisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten