Dit gezegd hebbende, we willen jullie inlichten dat het bestempelen van ons en onze daden als terrorisme evengoed een beschrijving van u en uw daden is. Reactie komt op hetzelfde niveau als de originele actie. Onze daden zijn een reactie op jullie eigen daden, die gerepresenteerd worden door de vernietiging en moord op onze verwante volkeren in Afghanistan, Irak en Palestina.
Welke religie beschouwt jullie doden onschuldig en onze doden waardeloos? En welk principe beschouwt jullie bloed als echt bloed en ons bloed als water? Wederkerigheid is eerlijk en diegene die het onrecht begint draagt een grotere schuld.” – Osama Bin Laden
“Als een vijand niet bestaat, dan is het nodig om er een uit te vinden”, stelde de filosoof Friedrich Nietzsche. Het gezonde verstand vertelt ons dat deze vijand veel van ons moet verschillen en veel slechte daden moet plegen - meestal tegen onze eigen mensen. Men vertelt ons dat de vijand slecht is en dat we voor hem op moeten passen.
Alle onderdrukkende regimes hebben een vijand nodig om de volksmassa's achter hun heerschappij te krijgen. Met de ineenstorting van de USSR, die het einde van de Koude Oorlog inluidde, viel het communisme als de grote vijand van de westerse waardenmaatschappij weg. Het westen had een nieuwe vijand nodig en dit keer werd het de Islam. Na de Koude Oorlog werd het Islamisme de nieuwe vijand, die de Verenigde Staten en haar NAVO bondgenoten moest confronteren in de botsing der beschavingen die zou volgen. Islamfobie werd daarmee een belangrijk onderdeel van het beleid van de westerse imperialistische machten.
De gebeurtenissen van 9/11 luidden een nieuw tijdperk van Islamfobie in. Amper waren de stofwolken van de Twin Towers gaan liggen, of er werd al van de daken geschreeuwd dat het Islamitisch terrorisme een existentiële bedreiging voor het westen zou vormen. Vanaf dit moment was het gehele westerse beleid er op gericht om "de westerse waardenmaatschappij te beschermen tegen het Islamitisch terrorisme". De retoriek van de botsing der beschavingen werd daarmee de ideologische basis voor de imperialistische agressie-oorlogen tegen Afghanistan, Irak, Libië en Mali.
Vandaag de dag intensiveert deze retoriek nu de voorheen aan Al-Qaeda gelieerde splintergroep Islamitische Staat in Irak en al-Sham (ISIS) (of IS Islamitische Staat zoals ze nu zelf liever genoemd worden) met een grote opmars bezig is in het Midden Oosten. ISIS weet met groot succes het machtsvacuüm op te vullen dat na de Amerikaanse bezetting van Irak, de burgeroorlog in Syrië en de sektarische onlusten die daarop volgden, is ontstaan.
De snelheid en het succes waarmee ISIS grondgebied verovert impliceert echter dat er meer aan de hand is dan enkel de strijd van een Jihadistische groepering. Veel Soennitische officieren en militairen in het regeringsleger weigerden te vechten tegen ISIS en velen van hen wisselden van front. We kunnen ISIS dan ook gerust zien als de belangrijkste fractie binnen een coalitie van Soennitische stammen en voormalige Ba'athistische milities, die zich het afgelopen jaar heeft gevormd. Deze coalitie onder de leiding van ISIS heeft zeker de potentie om de negen miljoen Soennieten in Irak en Syrië te verenigen tegen het Iraakse regime van Nouri al-Maliki en het Syrische regime van Bashar al-Assad. Hun opmars lijkt niet te stoppen.
Onder de Amerikaanse marionet Nouri al-Maliki heeft het corrupte Iraakse regime de Soennitische bevolking onderdrukt door middel van ongekende repressie. Honderdduizenden Soennieten werden zonder enige aanklacht opgesloten op basis van bekentenissen die tijdens martelingen werden afgenomen. Soennitische politieke gevangen werden zonder pardon door het regime geëxecuteerd. Eenzelfde situatie zagen we tijdens de Syrische burgeroorlog, waar de Soennieten zich tegen de Alawietische minderheid keerden, die al decennia lang aan de macht was en met harde hand regeerde. Hierdoor heeft ISIS zich al snel als beschermheer van de Soennitische bevolking op weten te werpen. ISIS bracht enige orde in de chaos en onder hun strikte sharia-wetgeving kon het gewone leven weer enigszins op gang komen. Inmiddels heeft Islamitische Staat het gedeelte Irak en al-Sham van haar naam verwijdert en kondigt haar kalief Abu Bakr al-Baghdadi een nieuw tijdperk van internationale Jihad aan.
Sinds de uitroeping van het nieuwe kalifaat weet ISIS haar macht in de regio steeds verder te consolideren. Op onze televisieschermen zijn we getuigen van de vele uitgehongerde vluchtelingen die aan het sektarische geweld proberen te ontkomen. Sjiitische moslims, Christenen, maar ook andere religieuze- en etnische groepen zoals de Jezidi's en de Koerden, moeten het ontgelden. Onder ISIS wordt er een uiterst strenge interpretatie van de Sharia-wetgeving ingevoerd en tegelijkertijd proberen zij de Soennitische coalitie, waar ze hun snelle opmars aan dankten, te ontmantelen door Soennitische religieuze en politieke dissidenten aan te pakken. Hoewel deze acties in de eerste plaats ideologisch geïnspireerd zijn, zijn deze eveneens het resultaat van de politieke en militaire positie van ISIS; namelijk die van een groep van enkele duizenden Jihadisten, die een bevolking van 9 miljoen mensen in een staat proberen te verenigen. Een moeilijke taak.
ISIS heeft de verhoudingen in het Midden Oosten volledig op haar kop weten te zetten. De voormalige aartsvijanden Iran en de VS werken praktisch samen om de opmars van ISIS in Noord-Irak te stoppen. De voormalige bondgenoot van ISIS, Turkije, bewapent momenteel de Koerdische milities die zij decennia lang bestreden heeft, om tegen het kalifaat te strijden. Dit terwijl in Syrië de door het westen gefinancierde strijders van het FSA in de rij staan om zich vrijwillig bij de Jihadisten aan te sluiten. Ook voor de Saoudische monarchie die geholpen heeft dit bolwerk tegen "Sjiitische afgoderij" te creëren als een tegenwicht voor de Iraanse invloed in de regio, begint ISIS steeds meer een bedreiging voor haar eigen heerschappij te worden. Momenteel heeft het land dan ook zo’n 30.000 troepen gestationeerd aan de grens van Irak. Het lijkt erop dat het Amerikaans imperialisme steeds minder opties over heeft om haar belangen in de regio veilig te stellen. Er heeft sinds het Sykes-Picotverdrag van 1916 niet meer een dusdanig grote verschuiving van machten plaats gevonden in het Midden Oosten.
Het lijkt erop dat in ISIS het westen haar nieuwe vijand gevonden heeft. In de imperialistische massamedia worden dagelijks de gruweldaden van ISIS onder een vergrootglas gelegd, terwijl die van andere fracties verzwegen worden. Hierbij worden de nodige leugens en onwaarheden niet achterwege gelaten. Nadat de publieke opinie zich na de debacles in Afghanistan en Irak tegen verdere westerse interventies uitgesproken had, lijkt het vijandsbeeld van ISIS en haar gruweldaden de ideeën van “humanitaire interventies” en het “Responsibility to Protect” (R2P) principe weer te rehabiliteren. Echter bombardementen op ISIS grondgebied zullen de verhongerende Jezidi’s of de verdreven Christenen niet concreet helpen. Het waren juist dit soort militaire interventies waar ISIS haar geboorte en bestaan in de eerste plaats aan te danken had. Het steunen van een regionaal imperialisme, zoals Iran, is eveneens geen optie omdat dit enkel de sektarische natuur van het conflict verder aan zal wakkeren. Dat sektarisme werkt enkel Amerika en Israël in de hand, want zolang de vijanden van het westen elkaar bestrijden, zullen zij buiten schot blijven.
De hysterie rond ISIS beperkt zich niet tot het Midden Oosten. De irrationele angst voor “het Islamitische terrorisme” dat al sinds 2001 in het westen aangewakkerd wordt, zorgt ervoor dat het westen de publieke opinie achter haar bloederige imperialistische beleid weet te krijgen. ISIS draagt gewillig bij aan de opmars van deze vorm van islamfobie. In de imperialistische massamedia wordt het Islamisme inmiddels gelijk gesteld aan ISIS en de gruweldaden die zij begaan. De massamoord op duizenden moslimbroeders in Egypte en duizenden onschuldige burgers in Gaza wordt daarmee gerechtvaardigd: het zijn toch allemaal maar “terroristen”. De hysterie heeft inmiddels ook ons land bereikt, waar sommigen mensen al serieus ISIS menen te moeten bestrijden in de zgn. “Sharia-wijken”. Immers als bevolkingsgroepen met elkaar vechten blijft de staat buiten schot. Inderdaad de vijand zit in Den Haag; echter niet in de Schilderswijk, maar op het Binnenhof. Sinds 9/11 is de “War on Terrror” de ideologische basis geworden van het politieke westen, om zo haar heerschappij over de onderdrukte volkeren in Afrika, Azië, Zuid-Amerika, Europa en Amerika te consolideren. Het demoniseren van de Islam werd daarmee dus een noodzaak om de militaire interventies van het Amerikaanse imperialisme en haar NAVO bondgenoten te rechtvaardigen. Doe hier niet aan mee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten