Op 23 mei 1919 richtte de toenmalige revolutionaire marxist Benito Mussolini in Italië te samen met een kleine groep geestverwanten de Fascio di combattimento>> (=strijdbond) op. In het dagelijkse taalgebruik gold zij al spoedig als fascisten>>. Tot in het jaar 1920 bleven ze een marginale groepering aan de uiterste linkerzijde. Pas de opportunistische zwenk naar rechts, gepaard aan de plotselinge scherpe frontale stellingname tegen communisme en socialisme, zorgden ervoor dat de fascistische beweging in de periode 1920-1921 onverwachts een sterkte impuls kreeg. Na de ,,rode vloedgolf” (september 1920), waarbij stakende arbeiders in Noord-Italië overgingen tot fabrieksbezettingen en de vestiging van arbeiderssowjets, konden de fascisten rekenen op de sympathie en welwillende ondersteuning van de kant van de Italiaanse grote bourgeoisie.
Binnen de korte keren kreeg het fascisme dankzij de steun van de kant van de liberale bourgeoisie, de staatsbureaucraten, delen van het leger alsmede van de katholieke kerk verdere toeloop en werd in Italië tot massabeweging.
Niets buiten de staat, niets tegen de staat, alles vóór de staat>>, aldus luidde de roemruchte, honderdvoudig herhaalde fascistische formule van de totalitaire staat. Het staatsbegrip an sich is derhalve het door het fascisme nagestreefde ideaal. Het is diens allerhoogste waarde, waarbij andere belangrijke waarde, zoals zelfbeschikking, volk of cultuur door het fascisme als ten enen male secundair worden beschouwd, indien het deze al überhaupt erkent. Vanuit het gezichtspunt van de Italiaanse massa's bezien bleven de fascisten altijd voor alles arbeidersmoordenaars en handlangers van de gehate grootgrondbezitters en fabrieksheren, waarvan het fascisme inderdaad ook gedurende zijn gehele bestaan afhankelijk was.
Het fascisme kan dus niet zonder een sterke staat, die het volk onderdrukt en de arbeiders als slaven van de staat beschouwt. Het fascisme stelt de belangen van de staat boven het welzijn van het volk. Voorbeelden hiervan zijn het Franco-fascisme in Spanje (1939-1975). Ook de Hitleristische variant van het nationaalsocialisme was op soortgelijke staatskapitalistische wijze geconstrueerd als de fascistische ideologie, onderdrukte het eigen volk, propageerde een burgerlijk staatsnationalisme en streefde imperialistische utopieën na.
Antifascisme daarentegen is de verdediging van de rechten van het volk, ja van elk menselijk individu, op eigen leven, op zelfbeschikking, op een niet-vervuild milieu, van het recht dus op een menswaardige toekomst überhaupt!
Terecht definieerde de secretaris-generaal van de Kommunistische Internationale (Komintern), G. Dimitrow, het fascisme dan ook als ,,de terroristische dictatuur van de meest reactionaire, meest chauvinistische en meest imperialistische elementen van het financierskapitaal met als doel het behoud van de kapitalistische productieverhouding”*.
DE ONTWIKKELING VAN HET ANTIFASCISME
Het oorspronkelijke antifascisme bestaat vanaf de jaren '20. Deze ontstond uit de noodzaak voor elke politieke organisatie om de eigen doelstellingen tegenover de tegenstander te verwezenlijken en zichzelf staande te houden.
De authentieke Antifa kwam dus voort uit de politieke wil, in dit geval van de kant van de KPD, maar ook van de kant van de SPD. Men beschouwde ook niet alle doelstellingen van de tegenstander als tegengesteld aan de eigen wereldbeschouwing en er zijn dan ook vele voorbeelden te vinden van het feit, dat er destijds tussen nationalistische c.q. nationaalsocialistische groeperingen ener- en socialistische c.q. communistische anderzijds gemeenschappelijke openbare bijeenkomsten evenals onderlinge discussievergaderingen hebben plaatsgevonden. Hierbij ging het merendeel van de activisten in de verdeelde kampen in de eerste plaats om het wel en wee van de gewone man en om het verwezenlijken van een rechtvaardiger samenleving. Zelfs werden er gemeenschappelijke strijdmeetings belegd tegen het gehate Weimarsysteem, omdat allen ook hier in zagen dat de belangen van de staat boven die van het volk werden gesteld.
Maar natuurlijk wist ook elke communist waarom hij tegen de nazi's was, evenals elke nazi dat ook omgekeerd wist. Antifa-werk was dus destijds slechts middel tot doel, teneinde de eigen doelstelling te verwezenlijken. Ook het antifascisme tot in de jaren '70 werd gedreven door deze politieke motivatie en vormde tot dan toe een onderdeel van de respectievelijke socialistische, communistische en anarcho-groeperingen, waarbij het een soortgelijke functie vervulde als in de twintiger jaren. De Antifa had destijds noch een soort van ,,controlefunctie” in de richting van de eigen mensen c.q. eigen scene, noch was deze als knokploeg m.b.t. de tegenstanders gewenst. Publicaties, die zich uitsluitend met het Antifa-werk bezighielden, bestonden er toen überhaupt niet. Het zwaartepunt in de socialistische en communistische publicaties werd daarentegen gevormd door met name ideologische en filosofische artikelen, waarbij men zich intensief en kritisch bezighield met de eigen denkbeelden en doelstellingen.
In de loop van de jaren tachtiger en vooral in de negentiger jaren wijzigde de situatie zich bijna radicaal: De zoektocht naar nieuwe (schijn-)identiteiten zorgde ervoor, dat het Antifa-werk, dat eigenlijk middel tot doel diende te zijn, iets zelfstandigs werd. Het antifascisme werd bij vele groepen tot eigenlijke bestaansreden.
Maar een groepering, die zich uitsluitend met de tegenstander bezig houdt, bevindt zich in het defensief. Men reageert dan alleen nog maar in plaats van te ageren!
De strijd tegen het fascisme ontaarde vanaf dat ogenblik in een strijd uitsluitend tegen de ,,nazi's” (en tegen allen, die als zodanig werden gezien!). Dit leidde er op een gegeven ogenblik toe, dat het enkel en alleen propageren van de strijd voor nationale bevrijding (in het Duitsland van de jaren '70) als ,,neonazisme” werd bestempeld. Activisten van de KPD/ML, één van de meest nationale ML-organisaties in de BRD uit die tijd, die nadrukkelijk op kwam voor het recht van het Duitse volk op nationale zelfbeschikking (leuze: Deutschland den Deutschen! Amis raus!>>), bijvoorbeeld golden bijvoorbeeld plotseling als ,,nazi's”-met de bekende fysieke gevolgen. Tot op de dag van vandaag zijn de zogenaamde ,,antifascisten” (in werkelijkheid zijn ze dat al sedert lange tijd niet meer!) vast blijven zitten in een wel haast hysterische afkeer van alles, wat met het begrip ,,nationaal” ook maar enigszins van doen heeft. Voor hun geldt, dat alles wat patriottischer is als bondskanselier Merkel, dient te worden bestreden. Enkele groepen onder hun zijn zelfs zover gegaan om zich als ,,Antiduitser” te betitelen en hebben daarmee uit hun haat jegens het eigen volk en de volkseigene identiteit de uiterste consequentie getrokken.
Geconcludeerd kan worden, dat het begrip ,,antifascisme” in de loop der jaren volledig werd vervalst en misbruikt en dat men thans openlijk in het kamp van de vijand, het imperialisme, is beland.
Onder het voorwendsel op te komen voor 'democratie' en 'mensenrechten' ageren de ,,antifascisten” vandaag de dag als de meest agressieve oorlogsstokers (meest recente voorbeeld: Libië) en zien in elk land, dat het wereld-imperialisme serieus verzet biedt, een ,,nieuwe Hitler”, die met behulp van de Amerikaanse bommen onschadelijk dient te worden gemaakt, omdat er anders onvermijdelijk een nieuwe ,, Holocaust” zou gaan plaatsvinden. Een deel van deze zelfbenoemde ,,antifascisten” (m.n. de ,,Antiduitsers”) presteert het zelfs om de racistische staat ,,Israel” als het waarachtige bolwerk tegen het ,,fascisme” aan te prijzen en diens staatsterroristische politiek als in essentie ,,antifascistisch´ te propageren.
HET NIEUWE FASCISME
In de westerse imperialistische metropolen is in de laatste decennia een nieuw type fascisme ontstaan.
De politieke structuren , in met name de Verenigde staten, kunnen al sedert de zestiger jaren nog het beste als ,,fascisten” worden gekenschetst, omdat de grote kapitalistische concerns, de diverse geheime diensten, de strijdkrachten, de beide grote politieke partijen en de georganiseerde misdaad op persoonlijk vlak dermate nauw met elkaar vervlochten en ten dele ook identiek zijn. Versterkt formeerde dit nieuwe fascisme in de Verenigde Staten zich nog sinds 11 september 2001, toen George W. Bush dreigde: “Ofwel ben je met ons ófwel ben je met de terroristen!”. Sindsdien verdwenen in de Verenigde staten vele burgers (het merendeel Moslim) in de gevangenis – in het overgrote deel van de gevallen zonder een spoor van bewijs voor eventuele deelname aan ,,terroristische activiteiten”. De toenmalige presidentieel adviseur John Dean merkte hieromtrent op: ,,Ik ben verontrust, omdat er hier sprake is van een fascistisch ,,gedragspatroon”, een gedragspatroon met een fascistisch wezenskenmerk”.
In Frankrijk staat (president) Nicolas Sarkozy aan het hoofd van dit nieuwe fascisme. In de BRD wordt dit belichaamd door de CDU politicus (en langdurig minister van binnenlandse zaken) Wolfgang Schäuble. Hij wordt hierbij geflankeerd door de kapitalistische ondernemersorganisatie ('Bund der Deutsche Industrie'), het centrale vakbondsapparaat van de DGB ('Deutscher Gewerkschaftsbund'), nauw vervlochten met staatsapparaat en bourgeoisie, evenals door kringen van reactionaire conservatieven (o.a. 'Junge Freiheit' en 'Pro NRW'), die het bondgenootschap met het zionisme zoeken (aanbod tot alliantie aan de zionist Ralph Giordano).
Onder de regie van Schäuble ontstaat, naar het voorbeeld van de Geheime Staatspolizei (Gestapo), een nieuwe geheime staatspolitie. Om hier slechts enige voorbeelden te noemen: Computer doorzoeking, Rasterfahndung, Großer hausangriff (systematisch aflusiteren in privé woningen), vorratsdetenspeicherung (systematisch preventief opslaan van alle telecommunicatiegegevens). Bovendien intensiveert Schäuble uit alle macht de strijd tegen Islamieten en tegen Duitse extremisten, die zich niet willen schikken naar de zogenaamde ,,westerse waardengemeenschap”.
Wie Engels spreekt, zich de ,,Political Correctness” eigen heeft gemaakt, zich onderwerpt aan de imperialistische wereldorde en zodoende de Amerikaanse cultuur consumeert, hoort erbij – alle andere lopen de kans als vijand en extremisten bestempeld te worden. Zij belanden dan op de zwarte lijsten van de Verfassungsschutz (staatsveiligheidsdienst) of in het uiterste geval op Guantanamo.
In het hele Westen wordt tegenwoordig een politiek bedreven, welke de belangen van de Staat heel duidelijke boven het welzijn van het volk stelt. Dat heet fascisme! Echter, dit nieuwe fascisme heeft géén nationalistisch, maar integendeel een globalistisch profiel.
Jammer genoeg is de tegenwoordige Antifa niet in staat en niet bereid om haar antifascisme tegen dit nieuwe fascisme en tegen de extremisten van de mainstream te richten. In plaats daarvan strijdt men liever vastbesloten tegen het ,,neonazistische gevaar”. Maar wie staat vandaag de dag nog in de traditie van het Derde Rijk? Toegegeven, er bestaat inderdaad nog een bont mengelmoes van micro-groepen en individuen, die als Hitleristen en Derde Rijk-nostalgici ageren en serieus menen dat ook vandaag de dag nog een Rijkskanselarij te moeten verdedigen. Maar vormen deze een serieus gevaar? Nauwelijks. Waarom dan toch dit fixeren op een onbeduidende en à-politieke randgroepering? Het antwoord ligt voor de hand: Het huidige ,,antifascisme” is zelf gedegenereerd, tot een van elke betekenis ontdane pseudo-ideologie, die zich met huid en haar heeft overgeleverd aan de imperialistische New Worldorder en intussen zelf reeds tot een essentieel element van het nieuwe fascisme is geworden.
Met dank aan de kameraden van NSA/ANS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten