Begin dit jaar publiceerde de Centrale Raad van het Bedrijfsleven (CRB) haar berekeningsrapport waarin gesteld werd dat de marge voor loonsverhoging dit jaar, alsmede dat van volgend jaar, beperkt zal blijven tot 0,8% (vorig jaar betrof het nog een bruto opslag van 1,1%). Het gaat hier om een loonsverhoging boven op de loonindexering, die begin januari voor een half miljoen bedienden op 2,16% geïndexeerd werd. Op basis van deze 0,8% gingen de vakbonden de onderhandelingen met de werkgevers in.
De socialistische bond ABVV liet op de dag van de onderhandelingen (op 17 januari jl.) al direct weten dat zij op 4 februari a.s. een grote betoging zouden organiseren voor o.a. meer koopkracht en minimumloon (in december vorig jaar bleek gedurende acties tegen het uitblijven van een akkoord omtrent zware beroepen, dat het thema koopkracht breed gedragen werd onder de achterban). De betoging zou gedekt worden door een stakingsaanzegging. Echter, enkele dagen voor de betoging werd bekend dat deze vervangen werd door een Nationale Staking* op 13 februari.
Deze dag kregen de gebruikelijke drie bonden (het christelijke ACV, de liberale ACLVB en de ABVV) veel bedrijven plat, of troffen zij deze goed hun productie. De actiebereidheid was vooral groot bij o.a. de NMBS, De Lijn, MIVB, de havens van Antwerpen en Gent, luchtverkeersleider Skeyes en gas- en elektriciteitsbedrijven. Veelal openbare diensten dus, maar waarvan heel wat overheidsbedrijven deels geprivatiseerd zijn of contractuelen in dienst hebben die niet onder het ambtenaarsbestuur vallen. Tot de stakingsdag werd er grootst bericht door de bonden dat het de “Moeder aller Stakingen” zou worden (menig militant zou minimaal denken dat bij zulke woorden de algemene staking tegen de Eenheidswet van '60-'61 geëvenaard zou worden), en toegegeven, er werd ook massaal aan de oproep van de bonden gehoor gegeven. Zo bleef Brussel Airport dicht en werden de luchthavens van Luik en Charleroi zwaar getroffen; werden grote bedrijfsterreinen geblokkeerd; konden in de haven van Antwerpen alleen al 30 schepen niet aanmeren; lag de productie bij ArchelorMittal, Volvo Cars en Trucks volledig plat en werden in bepaalde regio’s geen vuilnis opgehaald. Bij de Midden-Kleinbedrijven was de stakingsbereidheid lager dan bij de grote bedrijven waar dus amper personeel kwam opdagen. De bonden bleken toegespitst te zijn op de cruciale sectoren in bijv. de industrie en logistiek!
De Syndicaten hebben als looneis 1,3-1,5% op het oog, maar dat de vakbondsbureaucratie haar achterban een loer draait bleek de dag na de staking al meteen duidelijk. Immers, er kan geen sprake zijn van méér koopkracht als het leven zelf ook duurder wordt. Een havenarbeider legt de situatie luid en duidelijk uit: ,,Ik werk al 22 jaar in de haven en mijn loonbriefje is sinds 1997 met nog geen €200 gestegen. De laatste acht jaar heb ik geen enkele opslag gekregen”. Deze arbeider heeft geen werkzekerheid en bij een boot die niet inscheept of bij slecht weer valt hij terug op een werkloosheidsuitkering. Ondanks dat de haven groeit, leven deze dockers in onzekerheid. Maar Minister van Werk, Kris Peeters (CD&V), heeft al een goocheltruc bedacht om de vakbonden en werkgevers makkelijk tot een akkoord te kunnen laten komen. Het Planbureau zou met nieuwe cijfers komen waardoor de index lager zou uitvallen en de bonden dus één procent of meer kunnen eisen. Hierdoor kan er dus van een “succesvolle” staking gesproken worden. Maar een lagere index met een hogere loonnorm is nog altijd dezelfde procentuele loonstijging als een hogere index met een lagere loonnorm. Op je loonstrookje maakt het geen verschil. Kortom verraad dus!
En over degelijk verraad kunnen de Gilets Jaunes in België meer vertellen. Parallel met de Nationale Staking liepen de acties van de 'Gele Hesjes', die niets moesten weten van de vakbondstop. ,,De vakbonden zijn door hun macht gecorrumpeerd”, stelt de een. Bevestigd stelt de andere, nota bene zelf een vakbondsman, ,,Onze top is door de rijken ingenomen en zit in de zak van de politiek. Ik sta hier vandaag als vakbondsman, maar in mijn hart ben ik een Geel Hesje". In het centrum van Brussel zijn bij de hoofdzetel van de gewestregering zo'n 200 betogers, zowel stakers als 'Gele Hesjes’, samen gekomen. Vele ‘Hesjes' waren ooit gesyndiceerd, maar keerden hun vakbond teleurgesteld de rug toe**. Zoals een voormalig vakbondslid, nu in Geel Hesje, stelt, ,,De vakbonden bereiken niets. Af en toe staken zij een voormiddagje, en daarna gaan ze naar huis". Een ander, ,,De enige reden dat ik er nog lid van ben, is de premie die ik met Kerstmis krijg". Mocht er dus een akkoord komen, dan zal deze gelden voor de komende twee jaar. Een akkoord die een bruto loonsverhoging van 1,1% inhoudt i.p.v. de eis van 1,3-1,5%. En dat nog eens met samenwerking van het Ministerie van Werk dat hocus pocus toepast met de indexcijfers. Verraad!!! Verraad!!! Verraad!!!
________
*Het verschil tussen een algemene en nationale staking zit hem er in dat bij de eerste alle sectoren mee doen, en bij de tweede sectoren zelf beslissen of zij meedoen of niet. Kanttekening: Meer dan 3 miljoen Belgen zijn lid van een bond, dat is meer dan de helft van de werkende bevolking. In Nederland betreft het slechts 20%.
**Het betreft steeds agitatie v.d. 'gele hesjes' tegen de ,,corruptie vakbondstop", en niét tegen de vakbondsbasis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten