>>CONVERGENCE DES LUTTES!<<
Een ooggetuigenverslag van de grote CGT-betoging in Parijs
Het is namelijk precies vijftig jaar geleden dat midden in het toch al turbulente jaar 1968 - met de Amerikaanse oorlog in Vietnam, de Culturele Revolutie in China, de opstanden in de zwarte ghetto’s in de VS, het neerslaan van het reformistische experiment in Tsjechoslowakije door de strijdkrachten van het Warschau-Pakt en de moordaanslag op de Duitse studentenleider Rudi Dutschke - de protestbeweging van studenten- en arbeiders in Frankrijk hun hoogtepunt bereikten. De grote opstand van Mei '68 zou een ongekende stempel op de maatschappij drukken, zoals wij die vandaag de dag kennen.
Wat in maart 1968 begon met de eis van mannelijke studenten om vrije toegang tot de vrouwelijke studentenverblijven te krijgen, mondde nog géén anderhalve maand later uit in het in twijfel trekken van de gehele Franse maatschappij. Acties als universiteitsbezettingen, hevige straatgevechten met de Franse oproerpolitie, de CRS waren schering en inslag, terwijl tegelijkertijd een jonge strijdbare arbeidersbeweging tot bedrijfsbezettingen overging en het oude starre gezag van de vakbondsbureaucratie ondermijnde. Ja, óók de jongere arbeiders braken met de oude normen en waarden, gezag en structuren van hun omgeving en autoriteiten.
De studenten bevochten het (achterhaalde) paternalisme in de instituties en de autoritaire opvoeding in zowel het onderwijs als het gezin. Daar tegenover streden zij voor de sociale revolutie, de democratisering van het onderwijs evenals een vrije seksuele opvoeding. Niets was meer taboe dezer dagen. Alle heilige huisjes konden omver worden geworpen.
>>Wees realistisch, eis het onmogelijke<< was een van de leuzen in deze doldwaze maand. Mei ’68 zou het begin betekenen van een transformatie van het toen nog conservatieve West- (en Zuid-)Europa.
Nu willen wij in dit verslag geen hele pagina’s uiteen gaan zetten over de fijnste details en discussies over de Mei-gebeurtenissen en de invloed ervan op ons hedendaagse leven. Maar in de context van Mei '68 is de afgelopen CGT-demo (ja, eigenlijk de industriële en publiekelijke acties in Frankrijk dit jaar in het algemeen) wel beter te plaatsen.
Zo werd in de bourgeois-media de laatste tijd CGT-leider Martinez vaak geciteerd om zijn "convergence des luttes" (= convergentie/samenvoeging van de strijd) uitspraak. De radicaal-reformistische CGT heeft wel vaker stakingen in vele sectoren tegelijkertijd ontketend, en zo o.a. de brandstoftoevoer in het gehele land platgelegd (zie 2016).
Wat op deze historische datum wel opmerkelijk is, is dat er ook weer universiteitsbezettingen zijn uitgebroken. Deze protesten richten zich vooral tegen het eranderend selectiesysteem zijn (de tenietdoening van de verworvenheid van ’68 dat kids uit het arbeidersmilieu ook toegang konden krijgen tot het hoger onderwijs i.p.v. alleen de kinderen uit de (klein)burgerij), die geconvergeerd dienen te worden met de acties in de industriële en publieke sectoren.
Daarom delen wij dit stuk ook op in drie secties (in acties in Frankrijk voorafgaand aan de 1e mei, de 1 Mei-demo zelf en uiteindelijk een ooggetuigenverslag van de demonstratie van het Zwarte Blok die dag zelf).
I.
"Macron faces Maggie moment in Rail Union showdown", aldus The Times op 3 maart jl. Sinds de pro-EU liberaal Macron vorig jaar de Franse verkiezingen won, poogt hij de daad bij het woord te voegen door de 'vastgeroeste' Franse economie te hervormen naar neoliberale maatstaven. D.i. precaire arbeidsomstandigheden, armoede, massa werkloosheid, sociale afbraak en verpaupering.
Daarbij hoorde ook een eerste grootschalige overwinning à la Thatcher bij (die de machtige mijnwerkersbonden begin jaren ’80 wist te breken, dat leidde tot een verdere liberalisering wereldwijd). Het grootste vakbondsbastion van Frankrijk, de 150.000 cheminots (spoorwegwerkers) van het staatsbedrijf SNCF, is daarmee het allesbepalende gevechtsterrein geworden, voor de verdere verdediging of afbraak, van de sociale verworvenheden van de Franse arbeidersklasse. Valt de georganiseerde arbeidersbeweging, dan zullen ook de overige verworvenheden in minder weerbare sectoren onvermijdelijk ten prooi vallen aan Macrons reactionaire (pro-EU) politiek.
Naast het conflict op het spoor en een eerdere dreiging van elektriciens om de stroom af te sluiten bij bedrijven die ontslagen doorvoeren, is er ook een CAO-strijd bezig bij Air-France. Al weken zijn er stakingen op het spoor en op de luchthavens die geregeld voor problemen zorgen in de Franse economie (het geldverlies van Air France tot nu toe: €300 miljoen! Plus een management-crisis door een weggestemde resp. zelfopgestapte directeur die het niet gelukt was een afspraak met de werkers af te sluiten buiten de bonden om).
In vergelijking met de algemene stakingen en straatgevechten tussen studenten en arbeiders tegen de Franse staat in Mei ’68, of de militante (spoorweg-)stakingsbeweging van 1986 en 1995, of zelfs de strijd tegen de Loi Travail in 2016, zijn de hedendaagse acties niet bijster indrukwekkend. Maar het ideologische bewustzijn, en de constante referentie aan vijftig jaar geleden, is wél een nieuw fenomeen!
De studentenbeweging is zich echter zeer bewust van haar geschiedenis en het nalatenschap van Mei '68. Dat kan ook van de (oudere) arbeidersbeweging gezegd worden. Een voormalige arbeider bij het bedrijf Whirlpool in Amiens verwoorde dat glashelder: "de productie van wasdrogers werd naar Polen verplaatst en enkele strijdbare vakbondsmannen werden niet overgenomen omdat zij te lastig waren geweest." Op de vraag waarom er tegen de flexibilisering van de arbeidswetgeving niet massaler in opstand gekomen wordt, antwoordde een vakbondsman, "vakbondsleiders zijn ook een deel van de elite. Die krijgen goed te eten van Macron en onderhandelen in gouden paleizen in Parijs. Wij leven hier in een andere wereld."
II.
1 Mei, de manifestatie zelf: het lijkt inderdaad dat de bonden niet (te) ver in hun verzet willen gaan. De correspondent van dit stuk moest bijv. op deze Dag van de Arbeid nog overal voor het openbaar vervoer betalen. Hij werd zelfs in één geval gecontroleerd op een geldig kaartje! Van een plat gelegd (of gratis) spoor was dus géén sprake! Alleen winkelketens waren deze dag traditioneel gesloten…
Met een opkomst van zo'n 55.000 betogers was de opkomst van de 1ste Mei manifestatie in Parijs nagenoeg gelijk met dat van het eerste protest tegen Macron’s Loi Travail in september vorig jaar. Ook de demo-route was hetzelfde.
De bekende vakverenigingen, communistische/socialistische organisaties en anarcho- en linkse bewegingen waren aanwezig. De CGT uiteraard, Force Ouvrière (de door de CIA ondersteunde afsplitsing van de CGT in 1947), de Franse Communistische partij (l‘Humanité), verschillende Turkse/Koerdische communistische organisaties zoals Partizan en de TKP/ML, de anarcho-syndicalistische CNT, diverse pseudo-Trotskistische organisaties, en zo kunnen we het lijstje nog wel langer afgaan.
Als enig noemenswaardige bleef nog over de aanwezigheid van stickers met de afbeelding van Gramsci en de oproep tot steun aan de studenten, evenals vele pamfletten met verwijzingen naar Mei ’68 (fabrieksbezettingen, algemene stakingen).
Echter de grote klapper van deze dag begon toch echt aan de kop van de betoging. Daar ontstond een Zwarte Blok van 1200 man/vrouw sterk, met veel ervaren en uiterst professionele autonomen!
III.
Terwijl in de BRD de traditionele revolutionaire 1 Mei manifestatie in Berlijn-Kreuzberg (de "18.00u demo") met 6.000 man vrijwel zonder incidenten verliep – op wat kleine opstootjes met de Bullen en enkele beschadigde auto’s na -, was het aantal deelnemers aan ‘het Blok’ in Parijs duidelijk hoger dan voorgaande jaren en een stuk internationaler van karakter.
Het Blok groepeerde zich geleidelijk bij de Pont d’Austerlitz. Daar kleedden de verschillende affiniteitsgroepen zich om in de gebruikelijk zwarte kleding, werden alle bekende persoonlijke beschermingsmiddelen (helmen, filtermaskers, veiligheidsbrillen) en gereedschap (hamers, beitels) tevoorschijn getoverd, werden al de eerste straatstenen losgewrikt en sneuvelde het eerste glaswerk om als munitie gebruikt te worden.
Enkele luttele meters van deze sponti, sneuvelden al snel de ramen van een gesloten McDonalds-filiaal. Eenmaal binnengedrongen in de McDonalds, werd er vakkundig met vuurwerk en bengalo's vuur gesticht in dit symbool van de Amerikaanse culturele dominantie. (We gaan ons in dit stuk niet bezig houden met de discussie in hoeverre het in brand steken van een McDonalds op zichzelf al een revolutionaire daad tegen het kapitalisme is).
Na deze actie gingen de 'zwarte sprinkhanen’ van het Blok verder met het 'kaalvreten' van hun omgeving. Volgende stop: een Peugeot-dealer. Ramen en deuren werden wederom door een professioneel sloopteam aangepakt en de dure auto’s daar in vuur en vlam gezet. (Wederom zo’n symbolische antikap daad). Daarna werd nog het hekwerk van het station Gare d' Austerlitz van het (met privatisering bedreigende) staatsbedrijf SNCF, en een in de nabijheid staande Caterpiller kraanmachine, bestormd.
Ondertussen werd er aan de voorste flanken slag geleverd met de flics, waarbij deze werden getrakteerd op een regen aan straatstenen en zwaar vuurwerk. Na enige tijd moest het Blok zich toch stap voor stap terug trekken door een overkill aan smeris, voorzien van uiterst zwaar materieel. De lucht zat vol met traangas. De omstandigheden om daar tussen te lopen waren nu enige tijd (zonder filtermasker en veiligheidsbril) ondraaglijk. Een waterkanon werd ingezet om de laatste 'casseurs' (relschoppers) terug naar Pont d’Austerlitz te drijven. Daar werd het Blok voor en achter ingesloten door de CRS.
Bewijs van deelname aan het Blok werd al gauw (letterlijk) overboord gegooid. In de Seine dus. Spandoeken werden verbrand. Echter, er bleek een kleine ontsnappingsroute te zijn aan de zijkant van de brug. Daardoor wist het overgrote deel van het Blok snel op het vasteland komen en zich vervolgens te mengen onder de massabetoging van de bonden. Daar kon men zich omkleden om zo uit de grip van de staat te ontsnappen. Desondanks werden er bij deze acties nog zo'n 200 mensen gearresteerd.
Zonder de aanwezigheid van het militante Blok was deze 1e Mei maar een tandloos protestdagje gebleven. De syndicaatsleiding beklaagde zich achteraf over het geweld op 'haar' betoging (Martinez [CGT]: "Onze betoging is gekaapt door de anarchisten". Maar zelf kwamen de vakbondsbureaucraten ook niet met een strijdbaar alternatief tegen de sociale afbraak van Macron.
Nee, het Zwarte Blok gaf een helder statement af: Macron, EU-politiek, kapitalisme – oprotten!
Het blijft nu van belang om daadwerkelijk de acties in de bedrijven consequent door te zetten, en deze te convergeren (= samen te bundelen) met de talloze andere acties in het land. Dit teneinde te komen tot een algemene staking om de verdere sociale afbraak van Frankrijk te stoppen!
>>CONVERGENTIE VAN ALLE ACTIES!<<
>>MET Z’N ALLEN – ALGEMENE STAKING!<<
Geen opmerkingen:
Een reactie posten