Proclamatie voor de 1ste Mei 2018

DAG VAN DE ARBEID – INTERNATIONALE STRIJDDAG VAN DE ARBEIDERSKLASSE!

STOP DE AANVALLEN OP DE ARBEIDERSKLASSE!

SOLIDARITEIT MET DE CHEMINOTS!


De strijdbare proletarische traditie van de 1ste mei ontstond in 1886, toen in Chicago de Haymarket-stakingen begonnen. Ongeveer 400.000 arbeiders uit verschillende sectoren demonstreerden daar voor het recht op een achturige werkdag. Op 4 mei explodeerde een bom in de menigte – tot op heden is nog altijd niet bekend uit wiens hand deze bom afkomstig was. Naast veel stakers vonden ook zeven smerissen de dood. Als reactie begonnen de overige smerissen uit paniek lukraak om zich heen te schieten, wat nog meer dodelijke slachtoffers onder de stakers tot gevolg had. Twee vooraanstaande anarchistische stakingsleiders, Augustus Spies en Albert Parsons, kwamen deze dag om het leven. Sindsdien geldt de 1ste mei dus als de internationale strijddag van de arbeidersklasse!

Oude krantenprent van de Haymarket stakingen in Chicago, 1886

Tien jaar na de meest recente grote crisis van het kapitalisme, hadden ook vorig jaar wederom het groot kapitaal en diens aandeelhouders weer de moed om zichzelf schaamteloos te verrijken. Zoals onder andere te zien was bij Volkswagen in Duitsland. Zelfs bondskanselier Merkel, die toch zeer verheugd was over de hoge winsten bij het bedrijf, kon niet begrijpen dat de VW-CEO Matthias Müller vergoedingen kreeg van meer dan €10 miljoen(!). Ook de voormalige baas van de Deutschen Bahn, Rüdiger Grube, kreeg na zijn eigen aftreden rond de €2,3 miljoen aan compensaties. Om over de beursmannen van de Duitse Dax maar te zwijgen: BASF-topman Kurt Bock kreeg dit jaar €11 miljoen op zijn rekening; Siemens-bestuurder Joe Kaeser idem; Daimler-manager Dieter Zetsche €13 miljoen en SAP-directeur Bill McDermott maarliefst €21 miljoen!

Alle sociale verworvenheden van de arbeidersklasse – die het overleven onder het kapitalisme een beetje dragelijk moeten maken - zijn afgedwongen door de meedogenloze en dodelijke strijd van de arbeiders tegen 'hun' kapitalistische meesters. Denk daarbij aan verworvenheden zoals de vijfdaagse werkweek, de zondagsrust, de achturige werkdag, medezeggenschap in de bedrijven, vakbondsorganisatie, pensioenen etc. De arbeidersklasse heeft onder het kapitalisme niets vrijwillig toegereikt gekregen. Voor elke verworvenheid waren verschillende golven van harde klassenstrijd nodig; de strijd tussen de belangen van arbeid (eten, rust en huisvesting) enerzijds en van kapitaal (winst, winst, winst) anderzijds.

Zo trachten de kapitalisten in Nederland al sinds 2014 openlijk het CAO af te schaffen om de vakbonden te ondermijnen. Sinds vorig jaar lijken zij de gouden truc gevonden te hebben om hun streven te realiseren, namelijk de arbeidsvoorwaardenreglementen per individueel bedrijf af te spreken met de ondernemingsraad (dus niet langer regelingen met de vakbond die voor een gehele sector gelden)! Daarnaast is Nederland vandaag de dag, Europees kampioen flexwerk. Spanje heeft wellicht nog de meeste flexwerkers (24%), maar Nederland haalt deze met een snel stijgende 21,7% hard in. Bijna twee op de tien 25- tot 45-jarigen waren in 2017 werkzaam als tijdelijke werknemer, oproep/uitzendkracht of stagiair. Een mooi assortiment voor de bazen dus: payroll-constructies, nul uren-contracten en uitzendwerk en leuk voor de overheid ivm de werkeloosheidscijfers. Het negatieve gevolg voor de arbeiders: precaire werkomstandigheden, veel wisselen van werk, periodes van werkloosheid, lagere lonen, geen aanspraak op een sociaal vangnet, minder toegang tot omscholing, enz. Daarom is het verder uitkristalliseren van de strijd van het ene belang (om te overleven) tegen het andere belang (van winst en kapitaalgroei) hard nodig!

Dit jaar zal de (internationale) solidariteit van het ACN/AKN zich richten op de strijd van de cheminots (spoorwegwerkers) van het Franse staatsspoor: SNCF. De neoliberale pro-EU regering van Macron probeert het SNCF te privatiseren. Daarnaast wil de nieuwe Franse regering ook dat het statuut van de spoorwegwerkers open gebroken wordt (= de aantasting van de pensioenleeftijd, werktijden, vakantiedagen etc.). Het Franse spoor is met ongeveer 150.000 georganiseerde arbeiders het laatste en grootste vakbondsbastion van Frankrijk. Als Macron deze sector weet te breken, dan zal hij voor een verdere strijd met de kleiner georganiseerde sectoren zeker niet terug deinzen! Een overwinning van de spoorwegsector zou dan ook een overwinning voor de Franse arbeidersklasse in andere sectoren betekenen!

Cheminots blokkeren de spoorweg bij station Montparnasse 

In die strijd kunnen we niet kritiekloos vertrouwen op de vakbondsbureaucratie (in dit geval op de radicaalste vakbond van Frankrijk: de CGT). Dat zou een pure illusie zijn. Hoezeer de CGT-leiding ook oproept tot een "convergence des luttes" - een samenkomst van alle acties om zo het gehele land lam te leggen - zal deze niet overgaan tot de noodzakelijke revolutionaire machtsovername die daarop zou moeten volgen. Hoe ver de vakbondsleiding ook mag gaan met haar acties, zoals het volledig stilleggen van de aanvoer van brandstof; stakingen op het spoor, in de vliegvelden en de havens; stakingen in privé bedrijven met bedrijfsbezettingen, 'bossnapping' (het opsluiten/"gijzelen" van de directie); of zelfs het parallel aanwakkeren van de studentenstrijd - de staking en strijd dient op een zeker moment volgens het CGT altijd beëindigd te worden om in een overleg met de regering te treden. (Zo stemde de CGT in het verleden samen met andere vakbonden juist in met een slap akkoord, na een intense strijd op het spoor voor een nieuwe en betere CAO– de CGT stemde niet direct akkoord, maar onthield haar stem terwijl ze toch een veto kon inbrengen). Volgens het ACN/AKN is de enige manier voor werkgelegenheid, veilig werk, zekere huisvesting, goede zorg, enz. de onteigening van alle productiemiddelen, om deze onder het politiek beheer van de arbeidersklasse zelf te plaatsen!

Cheminots hangen een spandoek op: "Wij laten de SNCF niet kapot maken!"

Daarom moeten de stakende massa's altijd op de onvoorwaardelijke steun kunnen rekenen van proletarische-revolutionairen, in hun strijd voor het behoud van verworvenheden of het gevecht voor nieuwe verworvenheden. Dit omdat het succes of het verlies van een bepaalde proletarische strijd internationale gevolgen kan hebben. Kijk naar de successen van de neoliberale Thatcher-regering in Groot-Brittannië tijdens de 80'er jaren van de vorige eeuw: Het afslachten van de machtige mijnwerkersbond door Thatcher betekende het begin van een nieuw tijdperk van een ongeremde heropleving van de vrije markt politiek. Het succes van Thatcher diende als inspiratiebron voor de Amerikaanse president Reagan en zijn ‘Chicago boys' (wat via de CIA leidde tot het economische beleid van veel Zuid-Amerikaanse militaire junta's) en had zijn weerslag op de economische politiek in geheel Europa.

Daarom:

VOOR DE PERMANENTE MOBILISATIE VAN DE ARBEIDERSKLASSE!

VAN DE >>> CONVERGENTIE VAN DE STRIJD << NAAR DE GRÈVE GÉNÉRALE (ALGEMENE STAKING)!

VAN DE ALGEMENE STAKING NAAR EEN REVOLUTIONAIRE ARBEIDERSREPUBLIEK!