Twijfelachtige 'argumenten' van tegenstanders van de Catalaanse Natie

De tegenstanders van een Catalaanse natie konden tevreden zijn. De Catalaanse regering werd door Madrid afgezet en de gedeeltelijke autonomie van Catalonië afgeschaft. Veel Catalaanse politici moeten voor het Spaanse gerecht verschijnen. Dit zal alleen maar een pyrrusoverwinning blijken. Zeker nu de recente verkiezingen die Rajoy in Catalonië uitgeroepen had, uitmondde in een overwinning voor het kamp van de separatisten. Het blijft voor nu nog onduidelijk of er op langere termijn wederom een guerrillastrijd zal vormen, zoals dat in het verleden ook al in Baskenland gebeurde met de ETA. Ook Catalonië zelf kende een links-nationalistische guerrillagroep, deze gaf echter in 1991 de strijd op en werd ontbonden. Nu de provocaties echter alsmaar verder gaan en er meer ellende of wellicht zelfs een bloedbad onder de voorstanders van onafhankelijkheid wordt aangericht, zal deze optie ongetwijfeld weer op tafel komen te liggen. De geweldsorgie tijdens het referendum, waarbij meer dan 800 burgers gewond raakten, voorspelt in ieder geval niet veel goeds. De rechts-liberale centrumpartij van de Catalaanse premier Carles Puigdemont heeft zich lang terughoudend opgesteld mbt de onafhankelijkheid. De gebeurtenissen rond het referendum hebben dus zelfs onder de meest gematigde voorstanders van de Catalaanse onafhankelijkheid veel woede opgeroepen.

In Baskenland nam de strijd voor onafhankelijkheid vanaf 1959 to de ontwapening van 2011 gewelddadige vormen aan

Gedurende lange tijd, koesterden de Catalanen de illusie dat de Europese Unie de Catalaanse onafhankelijkheid zou accepteren en ondersteunen. Echter, met het referendum schaarde de Europese Unie (EU) zich steevast achter Madrid en deed geen enkele poging om het geweld tegen de Catalaanse bevolking te veroordelen. Binnen het EU-establishment was er de angst dat een Catalaanse onafhankelijkheid de Unie verder zou fragmenteren, omdat dit een voorbeeld zou vormen voor bijvoorbeeld Schotland, Noord-Ierland, Corsica of zelfs Zuid-Tirol. Ook was er de vrees dat dit olie op het vuur van de financiële crisis en de Euro crisis zou gooien. Daarnaast maakte de drijvende kracht achter de EU, namelijk de BRD-regering, zich zorgen dat haar economische belangen geschaad zouden worden. De BRD heeft de afgelopen jaren immers veel kapitaal in Catalonië geïnvesteerd. Spanje zelf ligt ook in een wurggreep van bezuinigingen. Bondskanselier Angela Merkel laat Spanje maar weinig ruimte om te kunnen ademen. Madrid staat sterk onder druk door de economische crisis en de opgelegde interventies vanuit Berlijn. De jeugdwerkloosheid in Spanje bedraagt inmiddels al meer dan 40%. Na Griekenland is Spanje waarschijnlijk het grootste crisisland binnen de EU, hier kan men het falen van het kapitalisme goed bestuderen. "Dan maar zonder de EU!" is de slogan in de straten van Catalonië. Ze zijn 'geradicaliseerd' in termen van hun EU-kritiek. De voorstanders van de Catalaanse onafhankelijkheid zweren nu massaal de EU-vlag af, waar pro-Spaanse demonstranten nog steeds met EU-vlaggen zwaaien.

EU vlaggen sieren de pro-Spaanse manifestatie van Rajoy in Barcelona 

Toch kunnen de Catalanen niet op de onvoorwaardelijke steun rekenen van nationalisten in de rest van Europa. Hiervoor worden vaak twijfelachtige argumenten aangevoerd. Voor sommigen gaat het allemaal om "Franco" en de "Spaanse burgeroorlog" uit het verleden (fascisme versus communisme) dat rechtstreeks op Catalonië anno 2017 geprojecteerd wordt. Dat is een absurde en bovendien incorrecte aanname. Hun aversie voor Catalaanse onafhankelijkheid komt voort uit een angst voor het socialisme of het linkse antikapitalisme, mocht de Catalaanse onafhankelijkheid daadwerkelijk een feit worden. Dat is natuurlijk erg kort door de bocht. De Spaanse 'socialisten' staan volledig achter Rajoy zijn standpunt. Bovendien heeft de grootste linkse beweging in Spanje, namelijk Podemos, zich ook tegen de Catalaanse onafhankelijkheid uitgesproken. In Catalonië zijn zowel de bourgeoisie, links-nationalisten als rechtse krachten voorstanders van onafhankelijkheid. Een ander deel van de Catalanen is echter tegenstander van de onafhankelijkheid. Van een links front tegen Spanje is dus geen enkele sprake. Deze absurde theorie van anti-communisten zou enkel kloppen als de Spaanse meerderheid "rechts" zou zijn en de Catalaanse meerderheid "links". Daar is echter helemaal geen sprake van. Naast de bourgeoisie kent het Catalaanse nationalisme inderdaad ook een sterke links-nationalistische tendens. Vanzelfsprekend heeft dit historisch gezien een sterke antifascistische vorm aangenomen. Dit antifascisme is echter in tegenstelling tot bijvoorbeeld Nederland of Duitsland niet anti-nationaal, maar juist nationaal! Echter, of links nu wel of niet nationaal is, maakt voor de Franco-nostalgisten uiteraard helemaal niets uit.

Logischerwijs gaan er ook weer de nodige samenzweringstheorieën rond binnen (nationale) kringen. Met een verwijzing naar een bericht in een Catalaanse krant, wordt Soros door sommigen aangewezen als diegene die achter het Catalaanse referendum voor onafhankelijkheid zat. Of dit de waarheid is, wordt echter verder niet onderzocht, want het past nu eenmaal goed binnen het eigen concept. Anderen wijzen dan weer op de Spaanse grondwet om aan te tonen dat een afscheiding door Catalonië illegaal is. Ook al een dergelijk onzin-argument. In het geval van veel moderne staten werd de afscheiding er van niet toegestaan binnen de grondwet. Als we dit argument concreet toepassen, dan zou vandaag de dag de Sovjet Unie nog steeds bestaan binnen de landsgrenzen van 1989; dit omdat alle afscheiding van de Sovjet Unie grondwettelijk verboden was. Kirgizië, Kazachstan en Estland zouden volgens die logica vandaag de dag nog steeds "Russisch" zijn. Zelfs Joegoslavië zou nog moeten bestaan als het aan de grondwet zou liggen. Natuurlijk worden nationale bevrijdingsbewegingen erdoor gekarakteriseerd dat ze de grondwet van de staat die hen onderdrukt juist niet erkennen!

Stadion in Barcelona: Catalonië is géén Spanje!

Anderen stellen dan weer dat er niet zoiets als een Catalaans nationalisme zou bestaan. Het is natuurlijk zo dat de Catalanen de natie anders definiëren dan dat wij dat doen. Dat is nu eenmaal het geval voor de meeste volkeren op aarde. Vanuit ons nationalistisch perspectief is het helemaal niet bedoeld om het mondiaal toe te passen, omdat ons nationalisme specifiek betrekking heeft op de natuur van ons volk. Verschillende naties hebben verschillende standpunten over hoe hun natie er uit moet zien. Ook Zuid-Amerikaans of Hindoe nationalisme heeft amper iets gemeen met Duits nationalisme, daar ligt echter niemand van wakker. Het Catalaanse nationalisme kent een zowel anti-völkische tendens, als een völkische: het is er op gericht alle Catalanen, inclusief die in Frankrijk, binnen een natie te verenigen. Die "Groot-Catalaanse" lijn wordt niet gedeeld dor burgerlijk rechts, maar is een linkse uitwas die men met name terug vind bij de CUP (Candidatura de Unidad Popular). Hun links-nationalisme is niet "autoritair" maar "emancipatoir", het vertoont veel gelijkenissen met het links-nationalisme van Baskenland en Noord-Ierland. Echter, het Catalaanse nationalisme kent ook andere stromingen, zowel klassiek Marxistisch, reformistisch of volksnationalistisch. Zelfs de Groenen pleiten aldaar voor een nationalistisch-linkse stroming, in de traditie van de "Joventut Socialista Unificada, l'Entesa de Joves Nacionalistas d'Esquerra". Een andere mythe is de claim dat Catalonië puur om economische redenen zich wenst af te scheiden. Het Catalaanse BNP is echter maar net iets boven dat van de rest van de Spaanse regio's. Een gemiddelde Catalaan verdient op jaarbasis 26.000 euro, een Spanjaard 24.000 euro, in Madrid is dit zelfs meer: 33.000 euro. Daarom kunnen economische motieven nauwelijks een rol gespeeld hebben. Men mag aannemen dat het hier gaat om een oprecht streven van de Catalanen naar een onafhankelijke natie en de wil om de eigen nationale en culturele identiteit te behouden. Ofwel het recht op nationale zelfbeschikking als volk.

Dan zijn er nog die zichzelf beklagen over de discriminatie van de Spanjaarden in Barcelona. Maar, was het niet deze oneerlijke behandeling ten opzichte van de Catalanen die aan de grondslag van deze zaak lag? De Catalanen willen juist onafhankelijkheid omdat zij systematisch gediscrimineerd worden door Madrid. De anti-Spaanse wrok is niet zo onlogisch als je een Catalaan bent. Dit is net zo logisch als een anti-Turkse wrok van Koerden of een anti-Italiaanse wrok door Zuid-Tiroler patriotten. Natuurlijk wordt hier vaak mee bedoeld dat de Catalanen meer solidair zijn met een Arabische vluchteling dan met een Spaanse immigrant. Men moet echter daarbij in het achterhoofd houden dat de Catalanen niet door Riyad of Bagdad bezet worden, maar door Madrid. Dus de aanname dat Catalaanse nationalisten om de een of andere reden solidair zouden moeten zijn met de rest van Spanje is absurd. Het zou net zoiets zijn om het Noord-Ierse Sinn Féin te vragen solidair te zijn met haar Londense onderdrukkers. Nationale solidariteit kan enkel bestaan onder de leden van één natie, niet onder tegengestelde nationalismes. Een Catalaanse nationalist heeft geen belang bij solidariteit met Madrid, dan zou deze eerst moeten geloven dat hij hier niet (langer) door onderdrukt wordt.

Ten slotte is er het 'argument' dat de Catalanen islamisering steunen en "Refugees Welcome"-idioten zijn. Er wonen in de meeste Spaanse regio's niet minder moslims of vluchtelingen dan in Catalonië. De Catalaanse regionale regering heeft een contingent van 5000 vluchtelingen, wat omgerekend naar het Duitsland van Merkel in zijn geheel om ongeveer 60.000 vluchtelingen zou gaan. Ongeveer 1/3 van de "bovengrens" zoals deze gesteld werd door CSU-leider Seehofer als voorwaarde voor een coalitie met de CDU. Vanzelfsprekend is de "Refugees Welcome"- idioot, de burgemeester van Barcelona. Het zal echter erg lastig zijn om dit aan de strijd voor onafhankelijkheid te koppelen, aangezien zij juist een tegenstander is van de Catalaanse onafhankelijkheid.

Burgermeester van Barcelona, Ada Colau, spreekt zich officieel uit tegen de onafhankelijkheidsverklaring van de Catalaanse regering

Met dank aan SdV