Sedert 67 jaar voltrekt zich een ongekende tragedie in Palestina, waar een heldhaftig volk onderdrukt wordt door een vreemde bezettingsmacht; de zionistische entiteit. In dit laatste deel gaan we in op de Palestijnse antizionistische verzetsbewegingen van na 1948.
In 1963 werd Ahmad Shukairy de officiele vertegenwoordiger van de Palestijnen binnen de Arabische liga. In 1964 stichtte hij de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO). Deze organisatie was echter nog geenszins te vergelijken met de PLO die later door de fedayin-organisaties verder uitgebouwd zou worden.
In het midden PLO oprichter Ahmad Shukairy (1964)
De Fedayin
De fedayin waren gegoede intellectuelen uit de Golfstaten, die sinds de Suezoorlog van 1956 hun geld en energie in de Palestijnse zaak gingen investeren. Zij groepeerden zich binnen al-Fatah (Beweging voor de Bevrijding van Palestina), die gesticht werd door Yasser Arafat, Faruk Kadummi en Abu Iyad. In 1965 verspreidden ze na een eerste militaire operatie tegen de zionistische bezetters hun communique. Een andere antizionistische verzetsorganisatie werd in 1951 al opgericht in Beiroet, door Georges Habash; de Arabische Nationale Beweging. Daaruit ontstond in 1966 het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP), dat een bolwerk voor Marxisten en Nasseristen werd. Het Democratisch front voor de Bevrijding van Palestina (DFLP) splitste zich in 1969 daarvan af en in Juni 1967 stichtte ook het Syrische Ba'ath regime zijn eigen fedayin-groep op: Saiqa (Bliksem).
Toen in maart 1968 de zionisten het stadje Karame binnen vielen, slaagden de fedayin erin hen te verslaan. Tijdens de gevechten werden 21 Israelische soldaten gedood, verschillende tanks en een vliegtuig vernietigd. Dit was de eerste echte overwinning van de Arabieren op de zionistische entiteit na 1948. Dit leidde ertoe dat deze guerilla-organisaties de PLO konden overnemen, met Yasser Arafat als de nieuwe voorzitter. Hiermee werd een 'aanhangsel' van de Arabische liga, een Palestijnse regering in ballingschap. Tussen 1968 en 1970 bouwden de Palestijnen een grote politieke militaire macht op in de Gazastrook en Jordanië. De Jordaanse koning Hoessein begon zijn troon te vrezen. Che Guevera, Ho Chi Minh en Mao Zedong behoorden tot de verplichte literatuur binnen de Palestijnse guerilla-bewegingen.
Yasser Arafat - Voorzitter van de PLO (1968)
Rond 1970 onstonden er in de Gazastrook gebieden waar de zionisten niet langer de controle over hadden. In Jordanië bevrijdden de fedayin bijna alle belangrijke steden. Een tegenreactie kon niet lang op zich laten wachten. De Amerikanen die al genoeg problemen hadden in Vietnam, vreesden voor de opkomst van een nieuwe revolutionaire kracht in het Midden-Oosten. In 1970 lanceerden zij dan ook het Plan-Rogers, die de lont uit het revolutionaire kruitvat moest halen. Het plan stelde een nieuwe staakt-het-vuren voor tussen de zionisten, Egypte en Jordanië. Koning Hoessein en president Nasser aanvaarden dit en de Palestijnen werden opnieuw naar de achtergrond verdrongen. Hierdoor kregen de zionisten de Gazastrook weer volledig onder controle. Het Palestijnse antizionistische verzet stond weer alleen.
De fedayin telden nog zo'n 12.000 manschappen, aangevuld met circa 20.000 militieleden uit de vluchtelingenkampen. In Noordelijk Jordanië hadden ze inmiddels een machtsbasis uitgebouwd ten koste van koning Hoessein. In 1970 culmineerde deze machtsstrijd in een gewapende confrontatie. Aanleiding waren een aantal vliegtuigkapingen door het Volksfront. Verschillende vliegtuigen werden gedwongen om in de Noord-Jordaanse stad Zarka te landen. Van de 400 passagiers aan boord werden vrouwen en kinderen vrij gelaten. Hierna werden alle mannen vrijgelaten, behalve diegenen met een Israëlische nationaliteit - deze probeerden de kapers voor gevangen fedayin om te ruilen. Koning Hoessein zette zijn leger in september 1970 in om de Israëlische passagiers te bevrijden en viel de fedayin aan. Tien dagen lang woedde er een ware burgeroorlog. De Arabische regimes, inclusief het Syrische regime dat zichzelf tot leider van alle 'radicalen' uitgeroepen had, lieten koning Hoessein zijn gang gaan. De fedayin trokken zich terug in het ruige landschap en het bergland tussen Ajlun en Jerash. Een jaar later werden ze in september verdreven uit Jordanië en vestigden ze een basis in Beiroet, Libanon. Dit kwam bekend te staan als de zwarte september (vernoemd naar de clandestiene organisatie die in 1972 Israëlische atleten gijzelden tijdens de Olympische Spelen in Duitsland).
Fedayin in actie tegen de zionistische bezetter in Palestina
De PLO greep deze nederlaag aan om de organisatie niet langer enkel militair uit te bouwen, maar ook als staat. Alle Palestijnse socio-culturele verenigingen kregen vertegenwoordigers in de structuren van de PLO. De organisatie begon met eigen onderwijs en gezondheidszorg en ging investeren in landbouw en industrie. Al deze organisaties zetelden vanaf nu in de Palestijnse Nationale Raad, het PLO parlement, die afgevaardigden voor de Palestijnse regering koos. Op deze manier werd de PLO de ersatzstaat voor alle Palestijnse vluchtelingen. In 1974 werden zij door zowel de Arabische liga als de Verenigde Naties erkend.
De Libanese Burgeroorlog
In 1975 brak er een sectarisch conflict uit in Libanon tussen christenen (falangisten) en verschillende sji'itische en soennietische tegenstanders. De Palestijnen die hun hoodfkwartier in de Libanese hoofdstad Beiroet hadden probeerden zich afzijdig te houden. Echter het bloedblad dat door falangisten in Tal al Za'atar - een Palestijnse vluchtelingenkamp - werd aangericht veranderde de situatie. De zionisten steunden de falangisten en deden in 1978 een eerste inval in Libanon. Deze mislukte echter en het zionistische leger zag zich genoodzaakt om terug te trekken. In 1981 bereikte de burgeroorlog een absoluut hoogtepunt. De zionisten grepen dit aan om Libanon en in het bijzonder de Palestijnen te bombarderen, om zo korte metten met de PLO te maken. Een jaar later vielen zij Libanon binnen, waarna de PLO zich genoodzaakt zag om naar Tunesië te vluchtten.
Bloedbad in Sabra - Niemand wordt gespaard
De PLO was nog maar net weg en de kersverse Libanese president, de falangist Bashir Gemayel, werd vermoord. Woedende falangisten wraakten zich op de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila. Op vraag en onder toeziend oog van de zionisten en generaal Ariel Sharon, richtten deze falangisten zich op de Palestijnse bevolking, waarbij honderden onschuldige mannen, vrouwen en kinderen zonder genade werden afgeslacht. Zuid-Libanon bleef onder zionistsiche bezetting staan. Pas in het jaar 2000 werd het laatste stukje Zuid-Libanon door de zionisten ontruimd, als gevolg van de alsmaar aanhoudende militaire druk door de sji'itische bevrijdingsbeweging Hezbollah. In 2006 vielen de zionisten nogmaals het land binnen, dit keer om een einde aan Hezbollah te maken. Dat is tot op heden nog niet gelukt.
Pro-Zionistische Falangisten vermoorden vrouwen en kinderen in Shatila
Intifada
In 1987 brak er in de bezette gebieden een volksopstand uit tegen de zionistische bezetter. Deze strijd nam een vorm aan waarbij stenen gooien het enige wapen tegen zionistische tanks werd. Deze opstand kwam spontaan vanuit de bevolking zelf na jaren van onderdrukking en vernederingen en was dan ook voor zowel de zionisten als de PLO een complete verassing. De opstandelingen benoemden dit zelf tot de intifada (= de zionistische bezetting afwerpen).
Palestijnse jongeren vechten met stenen tegen Israëlische tanks
Binnen deze opstand ontstonden twee hoofdstromingen. De progressieven, vertegenwoordigt door de PLO, en de islamisten, vertegenwoordigt door Hamas. Onder druk van de intifada begon in 1991 het zgn. 'vredesproces' in Madrid, gevolgd door de Oslo akkoorden twee jaar later. Hierdoor stopte de intifada. Echter in 2000 begon de intifada opnieuw nadat het onrechtvaardige en oneerlijke 'vredesproces' stokte en Ariël Sharon als provocatie een bezoek aan de Tempelberg bracht, waar de al-Aqsa moskee gesitueerd is. Na de dood van PLO leider Yasser Arafat in 2004 (hoogstwaarschijnlijk vermoord door de zionisten), begon Hamas een groot deel van de Palestijnse publieke opinie voor zich te winnen. Niet zo zeer door hun islamistische denkbeelden, maar omdat zij zich altijd tegen het zgn. 'vredesproces' verzet hebben.
Hamas oprichter Sjeik Yassin
Hamas werd in 1973 opgericht als de Mujamma al-Islami door sjeik Ahmad Yassin, als de Palestijnse afdeling van de Moslimbroederschap. In het begin was het Palestijnse nationale vraagstuk voor deze organisatie van secundair belang en werd de organisatie nog door de zionisten getolereerd. Hier kwam verandering in na het uitbreken van de eerste intifada. Yassin zijn organisatie veranderde haar naam in Harakat al-Muqawama al-Islamiya (Hamas) - Beweging van Islamitische Verzetskrachten. Hamas stelde zich ten doel de zionistische bezetter van het land te verdrijven, zodat de Islam er zou kunnen triomferen. Zij verzetten zich vanaf het begin tegen de 'vredesbesprekingen' tussen de Palestijnse autoriteit en de zionisten. Toen het voor het Palestijnse volk na de Oslo-akkoorden van 1993 steeds meer duidelijk werd dat dit zgn. 'vredesproces' slechts een ordinaire klucht was ten gunste van de zionisten, gingen zij dan ook al snel Hamas steunen.
Hamas manifesteert in Gaza
Tijdens de Palestijnse parlementsverkiezingen van 2006 behaalde Hamas vanwege haar militante houding dan ook de meerderheid van alle stemmen in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Ook veel Christelijke Palestijnen stemden op hen, waarna Hamasleider Ayman Taha verklaarde géén Islamitische emiraat van Gaza te willen maken. Dit vertegenwoordigde een keerpunt in de politieke strategie van Hamas; hun islamitische streven kwam op de lange baan te staan en alle prioriteit werd gegeven aan de strijd tegen de zionistische bezetter.
President Abbas van Fatah
Na de verkiezingsoverwinning vormde Hamas de nieuwe regering. Fatah belandde in de oppositie, maar behield het presidentschap. Dit tot grote onvrede van de Westerse machten. Daarom ontwikkelde de Verenigde Staten in 2007 een plan om 1,27 miljard dollar in Fatah en de milities van de Palestijnse autoriteit te pompen, om zo Hamas militair uit te schakelen. Deze verdeel-en-heers strategie werd echter al snel door Hamas doorzien en er gebeurde dan ook het omgekeerde: Hamas schakelde Fatah uit in de Gazastrook. Fatah reageerde door Hamasleden op de Westelijke Jordaanoever uit te schakelen en hun regering te ontbinden. Het resultaat: een Fatah-regering op de Westelijke Jordaanoever en een Hamas-regering in de Gazastrook. Het 'vredesproces' had ertoe geleid dat Fatah (PLO) niet langer een bevrijdingsbeweging was, die kon opkomen voor de politieke en nationale verzuchtingen van het Palestijnse volk.
Ondertussen duren de zionistische bezetting, de etnische zuiveringen en de onderdrukking voort...
Palestina, bloem van het Midden-Oosten, wij, diegenen die verbannen zijn dromen van uw velden, de zoete bloemen van de lente, uw olijfgaarden, de regen in de winter. Oh om de schone lucht van uw bergen in te ademen.
Onze vijanden mogen proberen om ons te onderdrukken en te beheersen, maar zij zullen nooit hun kwaadaardige doelen bereiken! De ziel van Palestina vliegt zo vrij als de Arend. Door de eeuwen heen zijn velen onze kust binnen gevallen. Diezelfden zijn een bloedig einde tegen gekomen, op hun eigen zwaarden gevallen, alleen kronkelend van de pijn.
Laat me u weer zien, laat mij als een kind met wilde ongedwongenheid door de klaprozen op de helling rennen. Dan zal ik eindelijk weer vrede kennen, oh Palestina. Moge uw zonen en dochters wederkeren om u te claimen!" - Sahar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten