Duisburg – Großkampftag van de IG Metall

WEDEROM EEN MASSAAL PROTEST – ECHTER VOL CORPORATISME EN PROTECTIONISME – DUITSE VAKBONDEN MOBILISEREN VOOR HET BEHOUD VAN DE STAALINDUSTRIE

De onrust in de staalindustrie over de dumping van (goedkoop) staal uit China op de Europese markt heeft nu ook de Bondsrepubliek bereikt - dit in de vorm van een Großkampftag van de IG Metall. En wat bleek: Als de Duitse vakbondsbureacratie echt de arbeidersbasis wil mobiliseren voor een bepaald thema, dan KAN ze dat ook op massale schaal! Van de hedendaags 85.000 in de Duitse staalindustrie werkzame arbeiders, voerden op 11-04-jl. 40.000 (!) (d.w.z. bijna de helft!) van hen actie in Berlijn, Saarland en Duisburg. Bij de fabriekspoort van Thyssen-Krupp in Duisburg demonstreerden alleen al 16.000 (!) arbeiders onder het motto >>Staal is de toekomst<<. De thema’s: Tegen oneerlijke concurrentie van ‘Chinees’ staal, dreigende massaontslagen en een beter milieubeleid voor de staalindustrie[1]. 

De sfeer zag er uitstekend uit. Gehuld in werkkledij en temidden van een zee van rode vlaggen en spandoeken, demonstreerden arbeiders voor het behoud van hun belangrijke economische tak. Knut Giesler, IG Metall-bons van het district Ruhr, sprak duidelijke taal tegenover de staalarbeiders: ,,Willen jullie ‘vervuild’ staal uit China, of willen jullie ‘schoon’ staal uit NRW?” SPD-leider Sigmar Gabriel was tevens in zijn element als beschermheer van de Duitse staalindustrie, toen hij met gebalde vuist en rood hoofd de menigte toebrulde dat ,,de toekomst van de industrie” en “de toekomst van het land” op het spel staan. Echter, evenals de demonstratie afgelopen februari in Brussel, die georganiseerd werd door de ondernemersorganisaties Aegis en Eurofer, stonden óók de statements van bovengenoemde vakbondsbonzen en sociaaldemocratische politici op deze dag vol van corporatisme en protectionisme (=  een trend die nu vaker verkondigt wordt bij reactionaire en reformistische partijen, zoals het Front National in Frankrijk, de Labour Party in Engeland en Bernie Sanders en Donald Trump in Amerika). Ook op deze Großkampftag demonstreerden arbeiders en management gezamenlijk voor het “algemeen belang”. Zo kregen arbeiders zelfs een doorbetaalde vrije dag om aan de betoging deel te nemen. 

Wat het eerder genoemde protectionisme betreft: Zo ver als de eis van (tijdelijke) nationalisatie van de staalindustrie, zoals de Britse Labour-partij voorstelt, willen alle politici en vakbondsbonzen deze dag niet gaan, maar de Europese Commissie moet in ieder geval zwaar ingrijpen bij deze staalcrisis. Dit met zware importheffing (de hedendaagse Europese importheffing haalt nu niets uit), goedkopere stroom en mindere strenge CO2-certificaten voor de productie van staal binnenin de EU. Dit teneinde de concurrentie met China aan te kunnen blijven gaan. (Evenals de eis dat de Chinezen [en Indiërs] hun klimaatbeheer ook zullen moeten aanpassen ten gunste van het milieu. Zo zou een ton “Duits” staal 1,5 CO2 uitstoten, en “Chinees” staal 1,8 CO2 per ton – een verschil van 20%). 

Al deze eisen werden door de staalbazen met applaus ontvangen. De vakbondsbasis moest klaarblijkelijk minder van Gabriel’s speech hebben. Dit kenmerkt wel degelijk een breuk tussen massabasis ener- en politici en vakbondsleiding anderzijds. Luid ‘boe’-geroep was dan ook hun duidelijk antwoord op zijn aanwezigheid. (Immers, in 2017 zijn er weer Landtag verkiezingen in NRW, die de SPD niet mag verliezen. De SPD poogt thans verloren gegaan terrein terug te winnen, door zich op dit arbeidersthema bij uitstek te profileren. Een MLPD-vertegenwoordiger kreeg dan nog wel een kort moment om te spreken over de foutieve stelling van het protectionisme, en stelde daartegenover de internationale arbeiderssolidariteit. Tevens pleitte hij voor klimaatbescherming [zonder e.e.a. echter door middel van een duidelijke analyse met elkaar te verbinden]). 

De staalindustrie kent enkele eigenaardigheden: Zo is de staalproductie in de BRD met 2% gestegen, bedroeg de koersstijging van Thyssen-Krupp 2% en stegen de aandelen van Salzgitter AG met 3% (In Nederland steeg de productie zelfs met 8% bij Tata Steel-IJmuiden. Maar daarentegen kampt ArcelorMittal met een jaarverlies van 7 miljard, werken de arbeiders daar al jarenlang met loonsvermindering en zakken ook de cijfers van Salzgitter AG in het rood en werken de arbeiders daar ook al langere tijd minder uren met 4% inlevering van loon. Massaontslagen dreigen in de staalindustrie. De afgelopen 40 jaar zijn er al 200.000 banen in deze sector verloren gegaan, daarbij komt dat nog eens honderd duizenden banen afhankelijk zijn van het wel en wee van de staalindustrie in Duitsland. De eerder genoemde factoren voor de staalcrisis in Groot-Brittannië zijn 1) nalatende vraag, 2) Chinees dumping staal, 3) hoge energie- en milieukosten en 4) hoge productiekosten. Maar de groei van de Europese productie suggereert evenwel dat de nalatende vraag en Chinees dumping staal géén negatief impact hebben. Het suggereert dat de twee andere variabele factoren, namelijk energie- en milieukosten, die typisch zijn voor het Britse industriële beleid, de voornaamste oorzaak vormen.

Nogmaals dient daarom het ACN/AKN er op te wijzen dat de woede omtrent de staalcrisis NIET op Chinese klassenbroeders gericht dient te worden, en dat de Europese arbeiders evenmin de Europese kapitalisten dienen te ondersteunen in hun gezamenlijke aanval op de (weliswaar bureaucratisch vervormde) Chinese arbeidersstaat! De sociaaldemocratie en de vakbondsbureaucratie leidden op deze wijze de arbeiders weer eens af van hun ware taak: De revolutionaire omwenteling van de burgerlijke klassenmaatschappij. De vakbondsleidingen zijn met duizend-en-een-onzichtbare draden met de belangen van de bourgeoisie en haar politieke partijen verbonden. De strijd van de arbeidersklasse dient dan ook NIET onder leiding van deze bonzen (of het even van welke bonden of partijen) gevoerd te worden, maar zelfstandig en vanuit de massabasis (het uitfluiten van de sociaaldemocraat Gabriel is dan ook toe te juichen, een begin). Niet het corporatisme tussen de onderdrukte arbeider en haar kapitalistische uitbuiters, het “gemeenschappelijk belang” van deze twee klassen voor het ‘land’, is de oplossing; de enige oplossing voor deze crisis is gelegen in de onteigening van de eigen staalindustrie, evenals de verandering van alle eigendomsverhoudingen, dit leidend naar een socialistische revolutie.

Als er één ding is wat deze dag heeft bewezen, dan is het wel het feit dat de reformistische syndicaatsbureaucratie in staat is MASSA’s te mobiliseren – indien ze dat echt WIL! Want ORGANISEREN, dat kunnen ze, die Duitse vakbondsreformisten. Maar meestal wordt dat niet zichtbaar, omdat de bureaucratie dan slechts halfhartig mobiliseert, zo te zeggen met aangetrokken handrem. Laten we ons dan ook niet vergissen in de mobilisatie- en slagkracht van de Duitse syndicaatsbureaucratie. Wie gelooft dat de vakbondsreformisten (bijna) verslagen zijn, zal nog menige (onaangename) verassing beleven. We zullen nog versteld staan van de lange adem van de reformistische vakbondsbureaucratie. ORGANISEREN kunnen ze (als de wil er echt is), MOBILISEREN ook – al is het in dit geval voor het ‘Stahlstandort Deutschland’ en voor het ‘algeheel belang’.

SPD-Bons Sigmar Gabriel probeert onder luid boe-geroep de menigte toe te spreken 

________ [1] Er zijn qua deze actie parallellen te vinden met ‘87/’88, toen tienduizenden arbeiders tevergeefs vochten tegen de sluiting van de staalfabriek van Krupp in Duisburg-Rheinhausen. Het hoogtepunt van deze solidariteitsbeweging was de grote betoging van 50.000 arbeiders en de aansluitende bezetting van de Rheinbrücke op 20-01-1988. Tevens riep de nationale socialist Kühnen in naam van de Freie Gewerkschaftsbewegung (FGB) op tot een massaal protest voor de 1e mei van dat jaar in Duisburg-Rheinhausen tegen de dreigende sluiting van de Krupp-fabriek en de daarmee gepaard gaande massaontslagen. Iets, wat de verzamelde vakbonds- en SPD-bureacratie uit alle macht poogde te verhinderen. Uiteindelijk tevergeefs! De FGB marcheerde in het industriële hart van het Ruhrgebied (wat Duisburg-Rheinhausen destijds nog was [Tegenwoordig heet de Rheinbrücke bij de arbeiders overigens ‘Brücke der Solidarität’, zo genoemd naar de massale solidariteitsbeweging destijds]).