Brussel 15-02-2016 –
EEN KLASSIEK VOORBEELD VAN KLASSENCOLLABORATIE
EEN KLASSIEK VOORBEELD VAN KLASSENCOLLABORATIE
Terwijl de grote crisis van het kapitalisme van 2008 zich blijft doorvreten, ervaart de Europese staalindustrie nu tevens in treinvaart een eigenaardige crisis – het overspoelen van de Europese markt door de overproductie van (goedkope) staal afkomstig uit China met als gevolg een grote verdwijning van de Britse staalindustrie, dit bovenop de eerdere verdwijning van de Britse scheepsbouw en de mijnsluitingen van tevens vorig jaar. Zo is dan ook tegen de Kerst van 2015 1 op de 6 Britse staalarbeiders op straat beland (6.000 arbeiders) en lijden nu ook verder in Europa vele ontslagen bij bedrijven. Staalbedrijven als ArcelorMittal en Tata Steel (ook die in IJmuiden) zien hun cijfers tot miljarden in het rood schieten wat hun positie op de markt sterk doet wankelen. Ook bedrijven in Duitsland als ThyssenKrupp en Salzgitter AG ervaren dezelfde effecten van deze Chinese dumpingen. Alle redenen voor staalarbeiders en staalbazen dus om zich grote zorgen te maken over hun baan. Echter leverde deze bezorgdheid wel een zeer vreemde betoging op in Brussel.
,,Als China niet wordt gestopt, ben ik mijn job kwijt, net als duizenden anderen in de sector”. Dit hadden woorden kunnen zijn van een bezorgde staalarbeider, ware het niet dat hier voormalig CEO-man Geert van Poelvoorde van ArcelorMittal Gent aan woord was, o.a. hedendaags president van de staalvereniging Eurofer. Een menigte van 5.000 betogers bestaande uit arbeiders en patroons die gebroederlijk demonstreerde tegen “oneerlijke“ concurrentie uit China te samen met bezorgde arbeiders en managers uit andere sectoren zoals de chemie. Een zéér ongebruikelijke verschijning welk dan ook absoluut afgekeurd en bestreden dient te worden!
De Belgische syndicaten hadden niet deze betoging georganiseerd of zelfs opgeroepen een dergelijke actie te ondernemen, alles kwam uit de koker van werkgeversorganisaties (!). Syndicaten die de arbeiders mobiliseren voor de belangen van de patroons – voor het nationale belang van het kapitalisme dus. Corporatisme/solidarisme ten top waarbij klassenbewuste arbeiders niets te zoeken hebben. Laat het “nationaal belang” niet boven het klassenbelang stijgen! (Op het gebied van klassenbewustzijn staan de Antwerpse dockers al klaarblijkelijk op een hogere trede, getuige het zelfstandige protest dat georganiseerd wordt tegen de verraderlijke syndicaatleiding omtrent het thema havenwerk en de wet Major).
Klassenbewuste arbeiders keuren deze betoging af omdat 1), deze niet door de syndicaten, of welke arbeidersorganisatie dan ook, georganiseerd is maar door de onverzoenlijke tegenstanders van de arbeiders, de kapitalistische klasse. En 2), omdat al sinds 2008 20% van de banen – 85.200 – in de staalsector verloren zijn gegaan, de syndicaten te samen met de werkgevers van de Europese Commissie nu pas verlangen actie te ondernemen in de vorm van importheffing etc. tegen de gedeformeerde arbeidersstaat China (in waar de staalindustrie staatseigendom is en gesubsidieerd wordt en dus goedkoper is).
Alhoewel China nog geen status heeft gekregen van een vrijemarkteconomie (zij voldoet “maar” aan 1 van de 5 criteria) door het neo-liberale beleid van de Europese Unie, komt zij wellicht toch in aanmerking voor deze titel wat het dumpen van de overcapaciteit aan Chinees staal op de Europese markt dan wel als zijnde ‘vrije markt beleid’ goedkeurt. Maar hoe dan ook, de nu 16 lopende aangiftes tegen de dumpingen duren té lang om behandelen terwijl de importen uit China gewoon doorgaan, en de eventuele boetes zijn toch te laag om de winsten voor China teniet te doen. En tevens hebben teveel Europese bedrijven belangen in China om deze echt dwars te willen zitten. Factoren waar de EU ook zeker rekening mee houdt.
Maar het is niet aan ons om de belangen van de EU of de Europese kapitalisten veilig te stellen, en ook hebben wij er geen boodschap aan om de arbeiders uit China en Europa tegen elkaar uit te spelen omdat een bepaald land de markteconomie in haar voordeel heeft. Wij kiezen alleen de kant van het proletariaat en eisen daarbij de (RE-)NATIONALISERING VAN DE EUROPESE STAALINDUSTRIE onder zéér kritische voorwaarde. Wij zijn ons bewust van de reformistische inhoud ervan en weten dat het op langere termijn niets brengt, immers, in een kapitalistische staat blijven ook genationaliseerde bedrijven onder de kapitalistische wetten gelden. De enige juiste oplossing ligt in creatie van revolutionaire situaties… Deze eis biedt dan ook alleen maar een tijdelijke opvang van de klappen voor de staalbedrijven met behulp van staatssteun. Zoals China dat dus ook doet.
Het ACN/AKN blijft er op hameren dat er óók in deze tijden van crisis géén gemeenschappelijke belangen zijn tussen de onderdrukte arbeiders en haar kapitalistische uitbuiters. Ook al zou er een “internationaal gevaar” zijn, welk het “algemeen/nationaal belang” (de “welvaart” van de “nationale” arbeiders en hun nationale bourgeoisie) bedreigd, dan nog blijft de vijand de eigen bourgeoisie!
,,Als China niet wordt gestopt, ben ik mijn job kwijt, net als duizenden anderen in de sector”. Dit hadden woorden kunnen zijn van een bezorgde staalarbeider, ware het niet dat hier voormalig CEO-man Geert van Poelvoorde van ArcelorMittal Gent aan woord was, o.a. hedendaags president van de staalvereniging Eurofer. Een menigte van 5.000 betogers bestaande uit arbeiders en patroons die gebroederlijk demonstreerde tegen “oneerlijke“ concurrentie uit China te samen met bezorgde arbeiders en managers uit andere sectoren zoals de chemie. Een zéér ongebruikelijke verschijning welk dan ook absoluut afgekeurd en bestreden dient te worden!
De Belgische syndicaten hadden niet deze betoging georganiseerd of zelfs opgeroepen een dergelijke actie te ondernemen, alles kwam uit de koker van werkgeversorganisaties (!). Syndicaten die de arbeiders mobiliseren voor de belangen van de patroons – voor het nationale belang van het kapitalisme dus. Corporatisme/solidarisme ten top waarbij klassenbewuste arbeiders niets te zoeken hebben. Laat het “nationaal belang” niet boven het klassenbelang stijgen! (Op het gebied van klassenbewustzijn staan de Antwerpse dockers al klaarblijkelijk op een hogere trede, getuige het zelfstandige protest dat georganiseerd wordt tegen de verraderlijke syndicaatleiding omtrent het thema havenwerk en de wet Major).
Klassenbewuste arbeiders keuren deze betoging af omdat 1), deze niet door de syndicaten, of welke arbeidersorganisatie dan ook, georganiseerd is maar door de onverzoenlijke tegenstanders van de arbeiders, de kapitalistische klasse. En 2), omdat al sinds 2008 20% van de banen – 85.200 – in de staalsector verloren zijn gegaan, de syndicaten te samen met de werkgevers van de Europese Commissie nu pas verlangen actie te ondernemen in de vorm van importheffing etc. tegen de gedeformeerde arbeidersstaat China (in waar de staalindustrie staatseigendom is en gesubsidieerd wordt en dus goedkoper is).
Alhoewel China nog geen status heeft gekregen van een vrijemarkteconomie (zij voldoet “maar” aan 1 van de 5 criteria) door het neo-liberale beleid van de Europese Unie, komt zij wellicht toch in aanmerking voor deze titel wat het dumpen van de overcapaciteit aan Chinees staal op de Europese markt dan wel als zijnde ‘vrije markt beleid’ goedkeurt. Maar hoe dan ook, de nu 16 lopende aangiftes tegen de dumpingen duren té lang om behandelen terwijl de importen uit China gewoon doorgaan, en de eventuele boetes zijn toch te laag om de winsten voor China teniet te doen. En tevens hebben teveel Europese bedrijven belangen in China om deze echt dwars te willen zitten. Factoren waar de EU ook zeker rekening mee houdt.
Maar het is niet aan ons om de belangen van de EU of de Europese kapitalisten veilig te stellen, en ook hebben wij er geen boodschap aan om de arbeiders uit China en Europa tegen elkaar uit te spelen omdat een bepaald land de markteconomie in haar voordeel heeft. Wij kiezen alleen de kant van het proletariaat en eisen daarbij de (RE-)NATIONALISERING VAN DE EUROPESE STAALINDUSTRIE onder zéér kritische voorwaarde. Wij zijn ons bewust van de reformistische inhoud ervan en weten dat het op langere termijn niets brengt, immers, in een kapitalistische staat blijven ook genationaliseerde bedrijven onder de kapitalistische wetten gelden. De enige juiste oplossing ligt in creatie van revolutionaire situaties… Deze eis biedt dan ook alleen maar een tijdelijke opvang van de klappen voor de staalbedrijven met behulp van staatssteun. Zoals China dat dus ook doet.
Het ACN/AKN blijft er op hameren dat er óók in deze tijden van crisis géén gemeenschappelijke belangen zijn tussen de onderdrukte arbeiders en haar kapitalistische uitbuiters. Ook al zou er een “internationaal gevaar” zijn, welk het “algemeen/nationaal belang” (de “welvaart” van de “nationale” arbeiders en hun nationale bourgeoisie) bedreigd, dan nog blijft de vijand de eigen bourgeoisie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten