Het failliet van Links en de groei van het Front National

Onlangs vergeleek de Franse president Hollande (Parti Socialiste) het Front National (onder leiding van mevr. Le Pen) met de vroegere Communistische Partij Frankrijk* (PCF). Dit vooral om zijn concurrent op “links”, het Front du Gauche (coalitie/samenwerkingsverband van linkse partijen, waaronder de PCF), in verlegenheid te brengen. Deze probeert immers eveneens de echt linkse en oud-communistische kiezers voor zich te winnen en ze ervan te weerhouden om op de PS te stemmen.

Voor één keer sloeg Hollande de spijker op de kop! En hoe zeer heeft mevr. Le Pen deze vergelijking wel niet verwelkomd!

 

Ja, de nieuwe politieke koers van het FN is bijna een exacte kopie van die van de PCF uit de jaren ’70 en ‘80. Vandaar dat een groot deel van het electoraat in Noord-Frankrijk, de oud-communistische kiezers in de vervallen industriesteden - de grote verliezers van de globalisering - op het FN stemmen. Haar economische programma is er een van het economisch protectionisme**, iets wat de PCF toentertijd ook al nastreefde. (De oppositie tegen homoseksualiteit overigens ook, dat door de CPF destijds nog als een negatief aspect van het kapitalisme werd beschouwd).

Het FN en de PCF delen ook hun stellingname omtrent het immigratievraagstuk. De PCF moest in de jaren ’80 tot de conclusie komen dat de vele immigranten in Frankrijk geen plaats hadden, omdat het land zelf al met meer dan 2 miljoen inheemse werklozen kampte. Verder was het de PCF-burgemeester van het Parijse Vitry-sur-Seine, die persoonlijk achter het stuur van een bulldozer stapte, om een asielzoekerscentrum voor Malinezen te slopen. Onder leiding van de burgemeester in de “Rode Banlieues” demonstreerde het PCF voor het huis van een Marokkaans gezin dat in de drugswereld zat en eiste hun vertrek. Tevens stuurden zij een open brief naar de Grote Moskee in Parijs om hiermee de problemen van de multiculturele samenleving aan te duiden.

Ook zijn er parallellen met de nieuwe anti-globalistische en anti-Amerikaanse koers van het FN, tot grote ergernis van de oude Le Pen (op economisch gebied een groot voorstander van het liberalisme, dit in tegenstelling tot zijn dochter Marine, die een overtuigd tegenstandster van het neo-liberalisme en de reactionaire bezuinigingspolitiek is). Hij en zijn kleindochter (Marion, nichtje van mevr. Le Pen) heersen dan ook in het meer conservatieve Zuid-Frankrijk met een rechtse en economisch liberale politiek.

President Hollande vreest terecht dat het politieke "linkse" vacuüm dat hij in Frankrijk achtergelaten heeft, opgevuld wordt door een concurrent. Een concurrent die de linkse taal beter beheerst dan hij of wie dan ook. Echter deze concurrent komt niet van 'links', maar van 'rechts'.
 

Marine is dus niet alleen de dochter van Le Pen, maar evenzeer van Georges Marchais.

* De PCF heeft na 1982 gaandeweg de lijn-Marchais verlaten ten gunste van een samenwerkingsverbond met de PS en een deelname aan de regering-Mitterand (vier en later twee ministersposten). Na Mitterands reactionaire ommezwaai in 1983 (een draai van 180 graden ten opzichte van het oorspronkelijke gemeenschappelijke verkiezingsprogramma) bleven de communisten desalniettemin in de regering zitten en daarmee mede-verantwoordelijk voor de, voor de arbeiders, desastreuze kaalslagpolitiek van Mitterand. Vanaf dat moment liep de aanhang van de PCF gestaag terug en werd de partij door Mitterand buiten spel gezet. Voor de vele gedesillusioneerde PCF-stemmers van destijds voert de weg (vaak via de PS als tussenstation) uiteindelijk naar het FN van Marine le Pen.

** Protectionisme = een systeem waardoor de handel en de industrie van een bepaald land beschermd worden tegen concurrentie uit andere landen: Het verbod op invoer van bepaalde producten (de grenzen sluiten); beperkingen op de invoer door maximumhoeveelheden op te leggen of door vergunningen af te geven; de heffing van invoerrechten.