Het verraad van Syriza

Kort na de overtuigende verkiezingsoverwinning afgelopen januari van Syriza in Griekenland, leek deze nieuwe politieke partij voor sommigen daadwerkelijk de mogelijkheid te representeren om een sociale revolutie via de stembus door te voeren. Deze mensen waren ervan overtuigd dat Syriza het kapitalisme op democratische wijze van binnenuit zou kunnen socialiseren door hervormingen door te voeren.

Echter na enkele weken van onderhandelingen heeft Syriza het vertrouwen van haar achterban al verraden. Yanis Varoufakis heeft al zijn mooie verkiezingsbeloften alweer opzij gezet en hamert nu op een continuatie van de bezuinigingspolitiek, de voortzetting van de relatie van Griekenland met de Europese Unie en zet de onderhandelingen met haar schuldeisers vrolijk voort. De volledige capitulatie van Syriza ten opzichte van de Troika afgelopen week, herinnert ons er eens te meer aan dat dit soort reformistische thesen niets meer dan misleidende illusies zijn. Het kapitalisme kan niet van binnenuit hervormd worden.

Het is onmogelijk om via de politieke kanalen van de bourgeoisie aan de macht te komen, om vervolgens binnen deze bourgeois dictatuur een einde aan de bezuinigingen te maken. Syriza heeft geen enkele macht buiten de constitutionele rechtsgeldigheid van de bourgeoisie. Nu de Troika de duimschroeven verder aandraait kan Syriza dan ook niets anders meer doen dan het pad inslaan dat door haar voorganger PASOK al gebaand was. De onwil om definitief te breken met het reformisme van de bourgeois ideologie zorgt ervoor dat Syriza geenszins in staat is om het kapitalisme serieus uit te dagen.

Ondanks het verraad genieten reformistische politieke partijen zoals Syriza nog steeds veel steun onder grote segmenten van de linkse beweging. Het kosmopolitisch dogma dat het socialisme in één land verwerpt, biedt immers geen andere mogelijkheid dan reformisme: een revolutionaire breuk van Griekenland met het EU imperialisme zal immers onvermijdelijk leiden tot "het socialisme in één land". Het enige wat de kosmopolieten dan ook te bieden hebben is het reformistische pad bewandelen, in de ijdele hoop dat er in de toekomst wereldwijd wellicht vergelijkbare kleine stappen richting het socialisme genomen zullen worden in andere landen, die ooit op wonderbaarlijke wijze in een wereldwijde opstand zullen uitmonden. Het mag duidelijk zijn dat dit soort irrationele kosmopolitische dogma's het Griekse volk niet uit de crisis gaan helpen. Het Griekse volk is dan ook gebaat bij een revolutionair nationalisme, dat als enige in staat is om hen uit de ijzeren greep van het EU imperialisme te bevrijden.
 
Syriza is nu de uitvoerende macht van het beleid dat door de Troika aan het Griekse volk wordt opgelegd en vervult dan ook een contra-revolutionaire rol. Het lijkt er sterk op dat de reformistische ideologen achter de linkse façade toch vooral een neoliberaal beleid nastreven. Echter niet alles is verloren. De verkiezingsoverwinning van Syriza laat zien dat antikapitalistische thematiek een ongekend breed draagvlak onder het Griekse volk heeft. Hopelijk leidt de volledige capitulatie van Syriza aan de Troika dan ook tot een hernieuwd besef onder de werkende massa's dat een daadwerkelijke revolutionaire omwenteling onmogelijk via democratische hervormingen binnen een bourgeois dictatuur tot stand kan komen. Het kapitalisme kan niet van binnen uit hervormd worden, enkel de algehele vernietiging van het kapitalistisch systeem kan de revolutie brengen.