De aanslag op Charlie Hebdo: Wie zijn nu eigenlijk de terroristen?

"Wederkerigheid is eerlijk en diegene die het onrecht begint draagt een grotere schuld."
– Osama Bin Laden

Gisteren vielen een drietal gewapende Moedjahedien de redactie van het Franse satirische blad Charlie Hebdo in Parijs aan, waarbij twaalf mensen gericht werden geëxecuteerd en een tiental gewonden te betreuren waren. Onder de dodelijke slachtoffers bevond zich in ieder geval de hoofdredacteur Stéphane ‘Charb’ Charbonnier en de controversiële cartoonist Cabu. Volgens eigen zeggen waren de daders verbonden aan 'Al-Qaeda in Jemen'. Het satirische blad zelf is echter niet geheel onomstreden. Zo bracht het verschillende keren provocerende cartoons uit waarin onder andere de Profeet Mohammed en de Islam belachelijk werden gemaakt, wat tot grote protesten in de Islamitische wereld leidde.

Westerse leiders reageerden geschokt op de aanslag in Parijs. De Franse President Francois Hollande veroordeelde de aanval als "een terroristische aanslag van uitzonderlijke barbarij". De Amerikaanse President Barack Obama sprak op zijn beurt van “een laffe en kwaadaardige daad”. Angela Merkel, de Bundskanzelerin van het land waar menigeen met een dissidente mening onder het mom van ‘volksverhetzung’ (artikel 130) in de gevangenis beland, sprak zelfs van "een aanslag op de vrijheid van meningsuiting". Ook onze eigen premier Mark Rutte deed een duit in het zakje door zijn condoleances te uiten en liet President Hollande weten dat ook Nederland zou bijdragen aan "het verdedigen van de democratische waarden”. 

De vraag rijst echter of achter de krokodillentranen voor de bühnes, de Westerse leiders daadwerkelijk geloofden dat de gevolgen van hun oorlog tegen de Islam zich tot het Midden-Oosten en Afrika zouden beperken? 

Hoewel de geschiedenis van aanvallen tegen de Islamitische wereld door Westerse imperialisten zich niet tot na 9/11 beperkt, zouden de aanvallen vanaf die tijd een nieuwe dimensie krijgen onder de noemer ‘war on terror’ (een eufemisme voor de oorlog tegen de Islam). Het geweld dat begon met twee nutteloze maar allesvernietigende oorlogen in Irak en Afghanistan, verspreidde zich al snel naar andere Islamitische landen zoals Libië, Syrië, Libanon, de Maghreb, Jemen, Bahrein en Egypte. Momenteel voeren Amerika, Frankrijk en andere Westerse landen op meerdere fronten een strijd tegen de Islamitische wereld. Voor diegenen die wrok koesteren over de kolonisering van hun land en de plundering van hun rijkdommen, werd hun religie dan ook al snel een expressie van hun vastberadenheid om terug te vechten tegen een vreemde bezetter.

Sinds recentelijk de Westerse militaire campagne tegen de Islamitische Staat en aanverwante Jihadistische groeperingen zoals al-Nusra vorig jaar augustus van start is gegaan, zijn er al meer dan 1,676 luchtaanvallen uitgevoerd tegen de Moedjahedien boven Irakees en Syrisch grondgebied. Het is onduidelijk hoeveel burgerdoden hierbij precies zijn gevallen, schattingen lopen uiteen. Daarnaast heeft de Westerse coalitie wapens geleverd aan de Koerdische peshmerga, de regering in Baghdad en andere etnische en religieuze groeperingen die met de Islamitische Staat concurreren om de macht over de regio en die eveneens de mensenrechten met voeten treden. Ook in Mali is Frankrijk al sinds 2013 militair aanwezig. Onder leiding van President Hollande startte het land dat jaar een militaire campagne tegen de Islamitische Toearegs in het Noorden, wat het West Afrikaanse land in een vuurzee van imperialistische agressie heeft gestort. Frankrijk heeft militaire basissen in Islamitische landen zoals Djibouti in de Hoorn van Afrika, Gabon, Senegal tot aan Abu Dhabi aan de Perzische Golf. Ongeveer tienduizend Franse soldaten trainen en ondersteunen daar regionale regimes en stellen de economische en strategische belangen van Frankrijk in de regio veilig. We kunnen dus gerust stellen dat vijftig jaar nadat het koloniale tijdperk formeel ten einde is gekomen, er eigenlijk niet zoveel veranderd is. Van het Midden-Oosten tot Islamitisch Afrika voeren de Westerse imperialisten met militaire, economische en culturele middelen een frontale oorlog tegen de Islamitische volkeren.

We moeten ons dan ook de vraag stellen; Wie is nu eigenlijk de agressor en wie verdedigt zich tegen deze agressie? 

Natuurlijk is elk geweld tegen onschuldige burgers omwille van hun mening - hoe smakeloos of provocerend deze wellicht ook mag zijn - volkomen verwerpelijk en afkeurenswaardig. Maar in contrast: Hoeveel onschuldige burgers kwamen er om bij de imperialistische bloedbaden die onze eigen regeringen sinds 9/11 op de Islamitische wereld los hebben gelaten? Het is naïef om te denken dat hun oorlog tegen de Islam (de 'war on terror') zich tot het Midden-Oosten, Noord- en Centraal-Afrika zal blijven beperken. De politieke leiders van het Westen - President Hollande, Obama, Merkel, Rutte en anderen - hebben bloed aan hun handen. Ook zij dragen uiteindelijk verantwoording voor het drama dat zich gisteren in Parijs voltrok. 

De Westerse leiders, wiens imperialistische beleid de voedingsbodem voor het Islamitisch terrorisme vormt, roepen momenteel op om nog meer repressieve maatregelen in te voeren ter bestrijding ervan. Ironisch genoeg lijkt het er dan ook op dat uiteindelijk zij het zullen zijn, die de 'democratische waarden' waar de cartoonisten van Charlie Hebdo hun leven voor hebben gegeven, definitief om zeep gaan helpen.