De Krim is Russisch (3)

HET RECHT OP NATIONALE ZELFBESCHIKKING EN DE RUSSISCHE INTERVENTIE:

ONS STANDPUNT NADER UITEEN GEZET

Onze principiële steun voor nationale zelfbeschikking van de Krim en voor de Russische interventie, die het houden van het referendum om van dit recht gebruik te maken mogelijk maakte, heeft bij enkele kameraden voor de nodige verwarring en onduidelijkheid gezorgd. Wij stelden: Aangezien de Krim overwegend Russisch is en de meerderheid een hereniging met Rusland wenst, zijn waarachtige revolutionairen en anti-imperialisten verplicht om deze democratische eis naar zelfbeschikking te ondersteunen, waarbij men het lot van de niet-Russische minderheden in zijn overwegingen dient te betrekken. Hieruit concludeerden enkele kameraden, dat het voor ons slechts dan principieel zou zijn om de Russische interventie te steunen, "in zoverre Rusland aan de onder de Oekraïense heerschappij (vanaf 1954) veelvoudig onderdrukte minderheid der Krim-Tartaren bijzondere rechten toestaat." En verder: Zouden de Russische krachten de machtsovername op de Krim echter daartoe gebruiken om de onderdrukking van der Tartaren te verscherpen, dan zou het tegen onze principes indruisen om de Russische interventie nog langer te steunen."

Dit citaat evenals de toegevoegde clausule m.b.t. de "bijzondere rechten voor de minderheid der Krim-Tartaren" wekken echter sterk de indruk, als zou de zelfbeschikking van de Russen op de Krim daarvan afhankelijk worden gemaakt, hoe goed de Krim-Tartaren door Rusland thans en in de toekomst worden behandeld. Indien een en ander inderdaad een criterium zou zijn, dan is het moeilijk om zich voor te stellen in hoeverre men dan nog überhaupt ergens nationale zelfbeschikking kan steunen!

Indien de aanwezigheid van de Russische strijdkrachten op de Krim het verschil zou maken, dan valt ook hier moeilijk in te zien in hoeverre en waarom dat de zaak zou veranderen. Zelfs in het geval dat de Krim het had klaargespeeld om zich vreedzaam van de Oekraïne af te scheiden (zonder daartoe een Russische interventie te behoeven), dan zouden Russische troepen toch voet op de Krim hebben gezet, zodra deze tot een integraal bestanddeel van de Russische Federatie zou zijn geworden.

De voorwaarde, waarvan enkele kameraden onze steun voor de Russische interventie en daarmee voor het gebruik maken van het recht op zelfbeschikking willen laten afhangen, betekent een capitulatie voor de druk van de imperialistische, tegen Rusland en diens leider Vladimir Poetin gerichte propagandamachine. Het Amerikaanse (en EU-) imperialisme en zijn inktkoelies in de burgerlijke media hadden eerst de fascistische putsch in Kiew, die het Janoekovitsj-regime ten val bracht, gesteund en hieven vervolgens een hysterisch geschreeuw aan inzake een vermeende Russische "invasie" van de Krim - in werkelijkheid waren Russische, in Sewastopol gestationeerde, troepen (eenheden van de marine-infanterie van de Zwarte Zee vloot) reeds lang ter plekke! (Van een "invasie" kan dus hoegenaamd géén sprake zijn) De imperialisten veroordeelden ook de zogenaamde "annexatie" van de Krim door Rusland en trokken zelfs parallellen met de Anschluss van het Sudetenland door het Duitse rijk in 1938.

Wij stelden eerder al vast: In tegenstelling tot de algemeen gangbare zichtwijze in de imperialistische media kan de Russische interventie op de Krim niet worden beschouwd als het binnenvallen in een "vreemd land", ongeacht de formele status van de Krim als deel van de Oekraïne. De Krim werd voor het eerst aan het einde van de 18de eeuw een deel van Rusland, veroverd op het Ottomaanse Rijk. En verder: Pas in 1954 stond de toenmalige partij- en regeringsleider van de USSR, Nikita Chroesjtsjov, de Krim af aan de Oekraïense SSR. Eerst later met de ineenstorting van de USSR verkreeg dit dan betekenis, toen het lot van het gebied tot thema van verhitte discussies tussen Rusland en de Oekraïne (beide ondertussen verworden tot burgerlijke staten) werd.

De Russische interventie was in de essentie defensief en onder andere bedoeld om de Zwarte Zee vloot te beschermen.

Andermaal onderstrepen wij dat de vrees en verontrusting van de Tartaarse minderheid niet het democratische recht van de Russische meerderheid op de Krim op nationale zelfbeschikking en op hereniging met het Russische vaderland buiten werking kan stellen. Het doel van revolutionaire communisten is en blijft het om de arbeidersklasse ter verdediging van de onderdrukte minderheden te mobiliseren. Dit vormt een wezenlijk onderdeel van de strijd tegen de burgerlijke klassenvijand. Daartoe behoort ook de verdediging van het recht van autochtone bevolkingsgroepen met een aaneengesloten territorium om hun eigen toekomst te bepalen, met inbegrip van een eventuele afscheiding.

In Rusland behoort tot één van de belangrijkste taken van ons, revolutionairen, om op te komen voor de rechten van de Islamitische Tartaren en andere etnische en nationale minderheden. Bij al onze steun voor de Russische interventie op de Krim hebben wij er nooit enig misverstand over laten bestaan dat dit op géén enkele wijze politieke steun (in wat voor vorm dan ook) betekent voor het huidige bourgeois-regime en haar politiek van groot Russisch chauvinisme. Het is de plicht van waarachtige revolutionairen en communisten om zich te keren tegen alle verschijningsvormen van grote mogendheden chauvinisme. Zoals Lenin reeds uiteen zette vormt het opkomen voor het recht op nationale zelfbeschikking een cruciaal middel om nationale vooroordelen te bestrijden en de hindernissen voor de aaneensluiting van arbeiders van verschillende naties in de strijd voor de proletarische revolutie omver te halen.

DE KRIM: GÉÉN VOORBEELD VAN EEN ZICH GEOGRAFISCH VERMENGEN VAN VOLKEREN

In januari 1995 verklaarden wij:

"Het uiteenvallen van de USSR (na de kapitalistische contra-revolutie) heeft een aanzienlijke wederzijdse vermenging van volkeren en van economische-productie eenheden aan de dag gebracht, die geërfd waren van een (bureaucratisch-)centralistische planeconomie en op deze georiënteerd." En verder:

"Zo valt in een aantal gebieden (met name de Oostelijke Oekraïne, de Krim en Noord-Kazakstan) de nationale kwestie op democratische wijze alleen op te lossen langs de weg van een de nationale grenzen overschrijdende socialistische federatie van arbeidersstaten of door meerdere van dergelijke federaties."

De verklaring vormde een onderdeel van onze analyse van een historisch gezien unieke gebeurtenis: De contra-revolutie, die de gedegenereerde Sowjet-arbeidersstaat vernietigde en op een groot deel van het voormalige grondgebied een ware orgie aan nationalistisch bloedvergieten ontketende.

In werkelijk het kwam het begrip van "het wederzijds vermengen van de volkeren" voor wat de Krim betreft niet met de realiteit overeen en werd daarna ook niet meer gebruikt. De verklaring was in feite al in april 1995 achterhaald, toen wij opriepen tot een referendum, opdat de bewoners van de Krim en van Tsetsjenië hun lot zelf zouden kunnen bepalen, een stilzwijgend accepteren van het feit, dat voor wat deze gebieden betreft zelfbeschikking binnen een democratisch kader zonder de eraan voorafgaande omverwerping van de kapitalistische heerschappij bereikt zou kunnen worden.

Doordat we van mening waren dat deze situatie (van geografisch zich wederzijds vermengende volkeren) op de Krim niet van toepassing was, hanteerden we dan ook de leuze "De Krim is Russisch."

Als wij van geografisch zich wederzijds vermengende volkeren spreken, bedoelen wij daarmee niet in het algemeen een mengelmoes van nationaliteiten en etniciteiten binnen een bepaald afzonderlijk staatsverband, dat komt gewoonweg overal ter wereld voor. Nee, veeleer bedoelen we dan een situatie, waar twee (of meer) volkeren aanspraak maken op hetzelfde gebied, bijvoorbeeld Israël/Palestina of Noord-Ierland, en de daarmee gepaard gaande programmatische conclusies voor communisten. Terwijl reformistisch links de wereld indeelt in zogeheten 'progressieve' dan wel 'reactionaire' volkeren, waarbij democratische rechten uitsluitend zijn voorbehouden aan de eerstgenoemde, maken wij ons samen met Lenin sterk voor het zelfbeschikkingsrecht van ALLE naties.

Voor wat betreft de gevallen van geografisch wederzijds met elkaar vermengende volkeren stellen wij, dat onder het kapitalisme - waar de staatsmacht noodzakelijkerwijze door een enkele natie wordt gedomineerd - het democratische recht op nationale zelfbeschikking niet voor een volk kan worden afgedwongen, zonder dat daarbij inbreuk wordt gemaakt op de nationale rechten van het andere. Derhalve kunnen deze conflicten binnen het kader van het kapitalistisch systeem niet op rechtvaardige wijze worden opgelost. De voorwaarde voor een democratische oplossing is daarin gelegen, dat alle bourgeoisiëen van de betreffende regio omver worden geworpen.

De Krim is voor welgeteld 97% Russischtalig en zelfs de Oekraïense minderheid is sterk gerussificeerd. Dit staat in sterk contrast met de Kaukasus, dat door vele volkeren wordt bewoond, die allen sterk van elkaar afwijkende talen spreken. En het is ook niet te vergelijken met Noord-Ierland met zijn grote kloof tussen ongeveer gelijk grote protestantse en katholieke bevolkingsgroepen. De recente volksraadpleging op de Krim en de daarop volgende gebeurtenissen onderstrepen, dat het gebied géén geval is van geografisch vermengde volkeren, maar wezenlijk wordt bepaald door haar Russische geschiedenis en etnische samenstelling. Bijna 97% van de kiezers wenste een hereniging met het moederland, ook al werd het referendum door veel Tartaren geboycot. Daarenboven werd de hereniging van de Krim met Rusland praktisch zonder bloedvergieten en zonder een of andere vorm van reëel verzet bereikt. Het overgrote deel van de Oekraïense manschappen en officieren op de Krim wisselde de fronten en ging gewoon over naar de Russische kant.

President Obama, voor voldongen feiten gesteld, kondigde met behulp van zijn imperialistische bondgenoten in Europa enkele vooralsnog slappe sancties af tegen diverse Russische invloedrijke personen, maar rolde echter evenzeer met zijn spierballen door middel van opgevoerde patrouilles in het luchtruim boven de Baltische staten alsmede een versterking van de militaire aanwezigheid in Polen. Een en ander ging vergezeld van een stroom aan oorlogszuchtige verklaringen, waar de huichelachtigheid en achterbaksheid van af droop. In een redevoering gericht tot zijn EU- en NAVO-bondgenoten op 26 maart jl. in Brussel veroordeelde hij de "invasie van de Krim" evenals de "annexatie (ervan) door Rusland." Tegelijkertijd gaf hij evenwel toe, dat Rusland niet met militair geweld van de Krim zou (kunnen) worden gedreven.

Obama's verklaringen zijn precies zo geloofwaardig als zijn ontkenning van het feit, dat "Amerika op de een of andere wijze met fascisten in de Oekraïne samengezworen zou hebben." Gedurende het gehele oproer, dat uiteindelijk uitmondde in de Putsch tegen Janoekovitsj en als resultaat waarvan verschillende fascisten op hoge regeringsposten terecht kwamen, waaronder die van plaatsvervangend minister-president, van procureur-generaal en van minister van defensie, heeft Washington de Svoboda partij - het zogeheten "meer gematigde" gezicht van het Oekraïense fascisme - hardnekkig gesteund. Samenwerking met fascisten is voor Washington uiteraard niet iets buitengewoons. Nadat het Rode leger in de Grote Vaderlandse Oorlog de Duitse invasoren en hun inheemse Guislings had verdreven, rekruteerde het Amerikaanse imperialisme de voorgangers van Svoboda - de fascistische bendes o.l.v. Stepan Bandera, berucht vanwege hun massamoorden op Polen en Joden - als huurlingen in de Koude Oorlog tegen het communisme.

"LINKS" KOUWT IMPERIALISTISCHE PROPAGANDA NA

Het overgrote deel van reformistisch links in West-Europa (en de Verenigde Staten) heeft zich maar al te graag als luidspreker ter beschikking gesteld ten behoeve van de verbale Blitzkrieg van het imperialisme gericht tegen de Russische interventie op de Krim. Met betrekking tot de 'International Socialist Organisation´ was al bekend, dat deze regelrechte bourgeois-propaganda praatjes rondbazuinde, doordat er werd gepoogd om de massabetogingen op de Maidan in Kiew (welke wemelde van fascisten) voor te stellen als een strijd voor "de democratie" en het massaprotest als een "actie van onderop."

Thans bekrachtigde de ISO andermaal m.b.t. de Oekraïense kwestie van de Krim zich in het zogeheten "Derde Kamp" te bevinden - tot uitdrukking komend in de leuze "Noch Moskou, noch Washington!" Dit is exact hetzelfde standpunt als destijds, toen de Sowjet-arbeidersstaat nog bestond. In werkelijkheid was dit vermeende "Derde Kamp" steeds slechts het kamp van het imperialisme, zoals de ISO door haar steun voor alle contra-revolutionaire krachten, die zich uit naam van de "democratie" tegen de USSR keerden, telkens weer opnieuw aantoonde.

Nadat de ISO de vernietiging van de Sowjet-arbeidersstaat in 1991/92 al had toegejuicht, richt men zijn propagandistisch trommelvuur evenals voorheen richting het Oosten, terwijl het Amerikaanse imperialisme de druk op het (kapitalistische) Rusland opvoert. De ISO beweert tegen het, in haar woorden, "imperialistische conflict te zijn, dat in Oekraïne wordt uitgevochten." Haar ware sympathieën blijken echter uit haar ongegeneerd nakauwen van de westerse propaganda praatjes:

"Met het overnemen van de Krim heeft het Russische imperialisme andermaal een stap gezet om de politieke macht en de economische controle over het land te continueren - dit dient door alle revolutionairen, die pretenderen anti-imperialisten te zijn, onvoorwaardelijk te worden veroordeeld." - Ukraine and the National Question - Socialistworker.org, 11 maart.

Het 'Committee for a Workers'International' (CWI) [in Nederland: de Vonk; in Duitsland; SAV] op haar beurt erkent de nationale rechten van de meerderheidsbevolking op de Krim wel in theorie, maar verklaart dat vervolgens echter voor niet van belang, aangezien thans geboden zou zijn om de eis te stellen; "Russisch imperialisme weg uit de Krim". (zo gedaan door de Russische sectie van de CWI op 2 maart jl.). De CWI is dezelfde groepering, waarvan de leidinggevende sectie in Groot-Brittannië al jaren geleden capituleerde voor het imperialisme, doordat men weigerde om het vertrek van Britse troepen uit Noord-Ierland te eisen, die aldaar tezamen met de plaatselijke politie en de protestantse milities verantwoordelijk waren voor de nietsontziende onderdrukking van de katholieke minderheid.

De houding van de CWI is nauwelijks meer dan een link klinkende rechtvaardiging van het standpunt van de USA en de EU, volgens elke een stem uitbrengen voor zelfbeschikking op de Krim ongeldig zou zijn, gewoonweg omdat het Amerikaans (en EU-)imperialisme zulks zegt. Op 4 maart jl. lichtte de CWI haar standpunt nader toe en verklaarde:

"Wat thans plaatsvindt, zal niet tot echte zelfbeschikking voeren; het zal slechts betekenen, dat de Krim tot een Russisch protectoraat wordt, zoals Zuid-Ossetië of, nog erger, tot een bezet gebied met een dictatoriale heerser, zoals Ramzan Kadyrow in Tsjetsjenië." - Russian troops take up positions troughout Crimea - socialist-world.net        

Hier haalt het CWI willens en wetens twee geheel verschillende dingen door elkaar. Anders als op de Krim zijn de volkeren van Zuid-Ossetië en Tsjetjenië, beide gelegen in het gebied van de Kaukasus, NIET Russisch. De Groot-Russische chauvinisten, die in Moskou aan de macht zijn, zijn zich van dit verschil natuurlijk maar al te bewust, getuige ook de beide meedogenloze oorlogen die tegen de Tsjetjenen werden gevoerd, toen deze gebruik probeerden te maken van hun recht op afscheiding. Met betrekking tot de oorlogen van Rusland tegen Tjetsjenië hadden werkelijke revolutionairen dan ook de plicht om de Tsjetjeense roep naar onafhankelijkheid te steunen en te eisen: Russische troepen eruit!

Wat zuid-Ossetië betreft: Dit gebied had zich kort na de ineenstorting van de USSR van de voormalige Sowjetrepubliek Georgië afgescheurd onder militaire dekking van de burgerlijke Russische staat. In 2008 veroorzaakte de invasie van zuid-Ossetië door het massaal door de USA gesteunde Georgië een oorlog met Rusland, in welk verloop Abchazië zich eveneens van Georgië losmaakte. In deze oorlog waren de nationale rechten van de Zuid-Ossetiërs en de Abchazen ondergeschikt aan een zuiver machtsspel tussen Rusland ener- en het door het Amerikaanse imperialisme gesteunde Georgië anderzijds. Het juiste klassenstandpunt was in dit geval het revolutionair defaitisme (- de klassenbelangen van de arbeiders van Rusland en Georgië vereisten in dit geval een strijd gericht op de revolutionaire omverwerping van de eigen bourgeois-regimes).

De verdediging van het recht op nationale zelfbeschikking van de bevolking van de Krim is een lakmoesproef voor alle organisaties, die pretenderen om strijd te leveren tegen het kapitalistische imperialisme, een systeem in verval, wat door de contra-revolutionaire vernietiging van de Sowjet Unie nieuw leven werd ingeblazen.

Pseudo-Links richt zoals te verwachten viel haar propagandistisch trommelvuur in hoofdzaak niet tegen het Amerikaanse imperialisme (toch altijd nog de hoofdvijand van de mensheid!) en haar Europese bondgenoten. Aan ons in de huidige situatie de taak om front te maken tegen de imperialistische backlash gericht tegen nationale zelfbeschikking van de Krim en tegen de Russische interventie. Dit is een wezenlijk bestanddeel van de strijd voor het revolutionaire perspectief.

De dringendste taak waarvoor revolutionairen zich thans geplaatst zien, is de vorming van een revolutionaire kaderorganisatie, die de strijd tegen het imperialisme in zijn vaandel voert en de arbeidersklasse de weg toont van onafhankelijke strijd onder eigen leiding.

VOOR EEN NIEUW OKTOBER!