Venezuela: Volksopstand of ordinaire Coup d'État?

In januari 2014 barstten er in de Venezolaanse hoofdstad Caracas protesten uit tegen de democratisch verkozen regering van Nicolás Maduro – de opvolger van de op 5 maart 2013 overleden Hugo Chávez - onder leiding van de oppositieleiders Leopoldo López Mendoza en Maria Corina Machado. De beelden van rellen en straatgevechten roepen beelden op van een "Venezolaanse lente". Maar is dit wel zo? Het antwoord op deze vraag is zowel simpel als kort; nee! Net als de coup d’étât tegen Chavez en diens regime in 2002, wordt de opstand achter de schermen geleid door de oligarchische elites en gefinancierd met behulp van Amerikaans geld.

De economie in Venezuela ondergaat een sterke recessie door een massieve speculatie op de buitenlandse valuta markt en het massaal hamsteren van consumentenproducten. Hierdoor zijn inflatie, voedsel tekorten en oplopende prijzen in het land ontstaan die weer tot sociale onrust onder de bevolking leiden. Deze soort economische oorlogsvoering is precies hetzelfde als in 1973, wat toen tot de omverwerping van het regime van Salvador Allende in Chili leidde.

De oppositie in Venezuela, de Mesa de la Unidad Democrática (MUD), ontvangt miljoenen aan financiële hulp uit de Verenigde Staten en onderhoudt contacten met de CIA. Dit is natuurlijk niet verwonderlijk aangezien Venezuela een van de grootste oliereserves ter wereld bezit en geografisch gezien ook nog eens vlakbij de Verenigde Staten ligt. Sinds de protesten op 12 februari tijdens de nationale jeugddag begonnen, zijn deze sinds kort effectief overgenomen door de MUD. Met opzet voedt de oppositie het geweld en de sociale onvrede in een poging om de democratisch verkozen President Nicolás Maduro te dwingen om af te treden.

De parallellen met de coup d'état van 2002 zijn legio. Er wordt met opzet sociale onrust gecreëerd in de hoop dat de regering gedwongen wordt om op repressie en politiegeweld terug te vallen. Door op deze manier de regering te de-legitimeren, krijgt de oppositie en de oligarchische elite de kans om de macht over te nemen. Hiermee proberen zij via gewelddadige omwegen te realiseren wat zij niet op een vreedzame manier konden bewerkstelligen; Namelijk de val van de Bolivaristische regering met haar radicale experiment van sociale solidariteit, arbeiderszelfbestuur en directe democratie.

Venezuela is het land met de laagste sociale ongelijkheid in Latijns-Amerika en er is sterke vooruitgang geboekt op het vlak van gezondheidszorg, educatie en huisvesting. Sinds 2002 wist het land met veel succes de extreme armoede met maar liefst 70% te reduceren. Toch wordt het land ironisch genoeg aangemerkt als "een schurkenstaat" door de Westerse landen. Venezuela tart immers de Amerikaanse neoliberale hegemonie in de regio.

Het is duidelijk dat het Venezolaanse experiment, natuurlijk verre van perfect, een serieuze bedreiging vormt voor de Amerikaanse overheersing in het gebied. Het is onmiskenbaar dat er sprake is van een imperialistische campagne om Venezuela te verdelen en te destabiliseren om het land zo weer onder de Westerse invloedssfeer te krijgen. Het is een bewuste campagne om de Bolivarische revolutie, waar Hugo Chávez een erfgenaam van was, te demoniseren en te isoleren.

Echter zelfs als de oppositie er in slaagt om Nicolás Maduro omver te werpen en de macht over te nemen, zal de Bolivarische revolutie nog niet ten einde zijn. Het zal altijd als een belangrijke macht aanwezig blijven op de werkvloer en in de favela's waar mensen zich vanuit de basis zullen blijven organiseren. Het Bolivarisme zal de revolutionaire geest in Venezuela en daarbuiten blijven aanwakkeren met haar principes van autonomie, sociale rechtvaardigheid, arbeiderszelfbestuur en directe democratie!