In Frankrijk werd Kristian Varg Vikernes, Odinist en voorman van de NSBM band Burzum, gearresteerd nadat hij ervan werd verdacht "een grote aanslag te willen plegen". In de internationale media wordt hij door de politie neergezet als een volgeling van Breivik, ondanks dat Varg zich altijd juist fel heeft uitgesproken tegen de ideeën van Breivik en de aanslag op Utøya zelfs veroordeeld heeft. In 2011 schrijft Varg over Breivik; "Ware nationalisten doden de kinderen van haar eigen natie niet, ook niet wanneer iemand hen probeert te hersenspoelen zoals de AUF gedaan heeft." Ook wordt hij indirect verbonden aan het Front National, een van de grootste concurrenten voor de zittende regering van president Hollande. Hij zou zijn aanhang oproepen om op deze politieke partij te stemmen. Al een paar dagen na zijn arrestatie, en de internationale media hetze die daarop volgde, wordt Kristian Varg Vikernes weer op vrije voeten gesteld vanwege een compleet gebrek aan bewijs. Hoewel Varg ongetwijfeld een zeer omstreden verleden heeft en er door zijn vriendin inderdaad vier jachtgeweren op volledig legale wijze aangeschaft zijn, lijkt er vooralsnog geen enkele duidelijke reden voor zijn arrestatie en alle ophef erom heen te zijn. Voor de beschuldiging van de Franse minister van binnenlandse zaken dat hij een "mogelijke bedreiging voor de maatschappij zou vormen" is tot op heden nog geen enkel bewijs en/of harde feiten naar buiten gebracht.
Kort na deze arrestatie in Frankrijk volgt er al snel een nieuw incident dat de internationale media haalt. Alle grote kranten in ons land koppen over de invallen bij een rechts-extremistisch "internationaal terreurnetwerk" dat het idee van de overleden Reichsführer-SS Heinrich Himmler van het "Weerwolf commando" alsnog in praktijk zou willen brengen. Er vonden invallen plaats in Duitsland, Zwitserland en een in Nederland. Hiermee wordt dan ook al snel de indruk gewekt dat er sprake van een reële dreiging was, echter opvallend is dat niemand van de verdachten waarbij een inval is geweest daadwerkelijk gearresteerd werd. Immers als er daadwerkelijk sprake zou zijn van een ernstig delict en concrete terroristische dreiging, dan had men ongetwijfeld de verdachten gearresteerd. Ondanks de grote krantenkoppen blijft de achterliggende informatie vaag en lijken de invallen vooral gebaseerd op speculatie. Ook hier lijkt dus wederom sprake te zijn van stemmingmakerij vanuit de overheid, politie en justitie in plaats van dat er sprake is van bewijs en harde feiten.
De hoofdzaak bij beide incidenten lijkt toch vooral hard "terrorisme" roepen te zijn. Hiermee wordt een media hetze ontketend en een "rechts-extremistische" dreiging gefabriceerd op basis van on-onderbouwde speculaties en het verdraaien van feiten. In Frankrijk, waar de regering van Hollande steeds meer van zijn electoraat aan het extreemrechtse Front National verliest, lijkt een "rechts-extremistische terreurdreiging" de Parti Socialiste (Socialistische Partij) erg goed uit te komen om zo haar concurrentie van het Front National zwart te kunnen maken. Nadat in Duitsland in 2010 de door de geheime diensten gedirigeerde Nationalsozialistische Untergrund (NSU) aan het licht kwam, werd dit eveneens aanleiding voor een golf van harde repressie tegen Duitse nationalistische structuren en activisten. Veel nationalistische organisaties werden plotsklaps verboden en hun kopstukken vast gezet. Het lijkt erop dat de Duitse overheid niet enkel haar pijlen en repressie richt tegen nationalisten in eigen land, maar tegenwoordig ook op nationalisten in Nederland en andere landen.
Deze gebeurtenissen moeten we waarschijnlijk dan ook in een ander licht zien. Het totalitaire en volksvijandige systeem dat achter de façade van "vrijheid" en "democratie" heerst dankt haar macht immers aan "terrorisme". Enkel door haar critici te demoniseren en te criminaliseren kan het voorkomen dat ze omver geworpen wordt. Het angstbeeld dat termen zoals "extremisme" en "terrorisme" omhult, komt feitelijk voort uit een bepaalde ideologie. Deze termen zijn namelijk volledig subjectief; wat extreme of niet extreme denkbeelden zijn, wie een "terrorist" of een "vrijheidsstrijder" is, is volkomen afhankelijk van je eigen ideologische perspectief. De nationalistische denker Carl Schmitt merkte dit al op toen hij constateerde dat als het staatsapparaat tegen een politieke vijand strijdt, deze dit altijd uit naam van "de menselijkheid" doet. Tegelijkertijd vind er een proces plaats waarin de vijand systematisch gedemoniseerd wordt en als het ultieme kwaad wordt neergezet. Deze creatie van een mythische strijd tussen "goed en kwaad", van "beschaving" tegen "barbarisme", van "vrijheidsstrijders" tegen "terroristen", is feitelijk dus een volkomen subjectief en ideologisch gemotiveerde visie.
Wanneer de term "extremisme" door de overheid en haar instituties wordt gebruikt, dan wordt het gebruikt om een overtreding van een bepaalde norm of een bepaald denkbeeld te duiden, die in strijd is met de ideeën van de machthebbers die de publieke opinie beïnvloeden. Dit "extremisme", dat feitelijk niet meer is dan een non-conformistische mening, wordt door hen nu bovendien in verband gebracht met een vermeende "terroristische dreiging" die nooit bewezen is. Dat brengt tevens de conclusie met zich mee dat de "extremist" een gevaar voor de samenleving zou vormen en dat zijn vrijheid dus mag worden ontnomen om de maatschappij preventief te beschermen. Feitelijk biedt dit dus de jurisprudentie waarmee de overheid haar politieke tegenstanders, zoals nationalistische activisten, maar evengoed anarchistische activisten en/of islamitische fundamentalisten , kan criminaliseren als "terrorist", om hen vervolgens omwille van hun denkbeelden uit te sluiten uit het politieke proces of zelfs juridisch te vervolgen.
De termen "extremisme" en "terrorisme" zijn vandaag de dag, zeker na 9/11, een belangrijk element geworden van het publieke discours van onze regeringen. Een leger aan politici, intellectuelen en wetenschappers zijn tegenwoordig meer begaan met de zoektocht naar vermeende "extremistische" en "terroristische" tendensen in de samenleving, dan met de economische crisis en het feit dat ons land langzaam maar zeker de vorm van een totalitaire politiestaat aan begint te nemen. Onze regering vertrouwt haar eigen burgers niet en controleert hen op allerhande manieren. Hoewel terrorisme bestrijding ineffectief lijkt in het daadwerkelijk voorkomen van terrorisme, is het zeer effectief gebleken om politieke tegenstanders en dissidenten te monitoren en te onderdrukken. Bovendien scheppen ze door de publieke opinie te beïnvloeden een angstklimaat onder het volk zodat zij meer repressie accepteren.
Opvallend is het feit dat terroristische aanvallen - vaak met een twijfelachtige achtergrond - in de praktijk meestal worden aangewend door het staatsapparaat om de sociale controle en veiligheidsmaatregelen nog verder aan te schroeven zodat burgerlijke vrijheden nog verder ingeperkt kunnen worden. Een bekend voorbeeld hiervan is de terrorisme wetgeving die na 9/11 is doorgevoerd en in heel Europa heeft geleid tot een sterkere controle en grip op de bevolking door de overheid. Het lijkt er dan ook op dat terwijl vandaag de dag de aandacht van het publiek wordt afgeleid naar een te verwaarlozen extremistische of terroristische dreiging, het gevaarlijke extremisme van de economische en politieke elites zelf, onopgemerkt blijft en zelfs op steun van de bevolking kan rekenen. Het zijn dan ook de economische en politieke elites die hierbij winnen, angst werkt om de bevolking te onderdrukken en de publieke opinie aan je kant te krijgen. Een gunstige bijkomstigheid voor de overheid is dat zij tegelijkertijd zichzelf van haar politieke tegenstanders kan ontdoen.
De massa media en politici gebruiken de termen "extremisme" en "terrorisme" te pas en te onpas om zo een angstklimaat te creëren, waarmee deze begrippen hun daadwerkelijke betekenis hebben verloren. Dit angstklimaat zorgt ervoor dat de bevolking de totalitaire maatregelen van de overheid accepteert en biedt tevens een rechtvaardiging en publieke steun voor repressie, beperking van rechten en hun buitenlandse beleid. Door politieke gedachten (extremisme) aan gewelddadig gedrag (terrorisme) te verbinden, creëren ze bovendien een mandaat om politieke dissidenten en andersdenkenden aan te pakken. Dit is zeker in tijden van crisis erg gunstig voor de economische en politieke elites, die er alle baat bij hebben om de aandacht van hun eigen wanpraktijken af te leiden naar een vermeende bedreiging van een vermeende vijand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten