Door de gehele geschiedenis heeft de
gevestigde orde, die uit een kleine minderheid bestaat, altijd vertrouwd op het
staatsapparaat en sociale instituties (zoals de kerk) om hun macht, winsten en
privileges te behouden. In de recente geschiedenis zien we echter de opkomst
van een nieuw soort sociale institutie in de vorm van "niet-gouvernementele
organisaties", beter bekend als NGO's. Deze NGO's dienen eenzelfde functie
als de sociale instituties van weleer, namelijk het uitoefenen van controle en
ideologische mystificatie.
Voorbeelden van dit soort “nieuwe” organisaties
zijn mensenrechtenorganisaties zoals "Amnesty International", of liberaal-democratische
organisaties zoals de "National Endowment for Democracy". Momenteel
zijn er wereldwijd ongeveer 50.000 van deze NGO's die ongeveer 10 miljard aan
subsidies ontvangen van de internationale financiële instituties. In veel
gevallen zijn deze organisaties in samenwerking met corporate en financiële
topmannen, direct of indirect verantwoordelijk voor beleidsbeslissingen die
miljoenen mensen beïnvloeden.
NGO's zijn invloedrijke belangrijke politieke
en sociale spelers, die zich met name in de derde wereld manifesteren - in
Oost-Europa, Zuid-Amerika, Afrika en Azië - maar eveneens een sterke binding hebben met hun
belangrijkste financiers in Europa en de Verenigde Staten. Door de
overtuigingskracht van deze organisaties met hun economische en politieke
macht, blijft enige vorm van kritiek richting de NGO's, hun negatieve
uitwerking en hun verbondenheid met het kapitaal, vanuit linkse organisaties uit de
zogenaamde "progressieve wereld" met haar democratische mensenrechten
retoriek, grotendeels uit. Men kan zelfs met recht stellen dat de NGO's erin
geslaagd zijn om de linkse beweging en haar organisaties voor een groot deel te
infiltreren, met name haar ambitieuze intellectuele strategisten en
organisatorische leiders die hun slecht betaalde idealen verruilden voor een
goedbetaalde baan binnen een NGO.
Een aanzienlijk deel van de kritiek vanuit de
linkse beweging beperkt zich dan ook tot die instituties (IMF, Wereldbank,
Multinationals, enz), die de economische agenda bepalen voor de uitbuiting van
de wereld. Hierbij wordt echter vergeten dat deze uitbuiting ook op
socio-politiek niveau plaats vindt en dit is nu juist waar NGO's een centrale
rol spelen. Enerzijds bekritiseren NGO's vermeende dictaturen en
mensenrechtenschendingen en anderzijds werken ze met radicale socio-politieke
bewegingen samen om volksbewegingen te laten collaboreren met de
kapitalistische belangen die hun instituties en projecten financieren.
Met de opkomst van nationale en revolutionaire
bewegingen die de imperialistische hegemonie bedreigen, schieten de NGO's al
snel als paddestoelen uit de grond. Volksopstanden worden gefinancierd en
gemanipuleerd met miljoenen aan fondsen vanuit buitenlandse agentschappen.
Onder de sluier van "constructieve projecten" rekruteren NGO's lokale leiders en groepen om "de realiteit van het neoliberalisme" te
omarmen. Terwijl het IMF en de Wereldbank privatiseringen van bovenaf opleggen,
werken NGO's met hen samen door voor een privatisering vanaf de basis te pleiten.
In werkelijkheid zijn NGO's geenszins niet-gouvernementele organisaties. Zij worden direct of indirect gesubsidieerd
door overheden of worden gefinancierd door corporate privé fondsen. Hun
programma's worden niet bepaald door lokale initiatieven of nationale groepen,
maar door buitenlandse donoren die de prestaties van de NGO's meten volgens hun
eigen criteria en belangen. NGO's bevorderen een cultureel en economisch
imperialisme; het globalisme. De agenda van NGO's loopt dan ook grotendeels
synchroon met dat van het Westers globalistisch-imperialisme. Wil ditzelfde
Westers globalistisch-imperialisme een regime omverwerpen, dan zullen NGO's
eenzijdig de nadruk leggen op de vermeende mensenrechtenschendingen of het
ondemocratisch karakter van dat regime, om zo de weg voor militaire interventie
vrij te maken. Projecten worden vormgegeven volgens de richtlijnen en
prioriteiten van imperialistische instituties en conform neoliberale maatstaven.
Het is geen toeval dat waar NGO's dominant
werden binnen bepaalde naties of tijdens volksopstanden, onafhankelijke
revolutionaire actie afnam en het neoliberalisme onbetwist bleef. De groei van
NGO's valt samen met de globalisering, de verspreiding van het neoliberalisme
en de toename van de armoede wereldwijd. Revolutionaire bewegingen en regimes
zijn geneutraliseerd, en sociale bewegingen geïnfiltreerd door NGO's. De
algemene filosofie van de NGO’s is om zogenaamde “solidariteit” te
transformeren in collaboratie met- en onderwerping aan het neoliberale
globalistische systeem.
De concentratie van kapitaal en de groei van
economische ongelijkheid neemt enkel toe dankzij de “zelfhulp” die de NGO’s
bieden met hun micro ondernemingen. Terwijl instituties zoals de Wereldbank en
het IMF de agrarische wereldhandel, die miljoenen boeren uitbuit en hectares
aan land vergiftigt, exporteren, financieren ze tegelijkertijd de NGO’s en hun
microprojecten. Deze ideologie van zogenaamde “solidariteit” verbindt de armen
aan de basis via NGO’s met de neoliberalen aan de top. Zij fungeren als
intellectuele politiemannen die definiëren wat acceptabel onderzoek is en die
perspectieven over nationale bevrijding of klassenstrijd eruit filteren.
Nationalisten en andere revolutionairen worden gestigmatiseerd als
“extremisten”, terwijl de NGO’s zichzelf als “sociale wetenschappers” presenteren.
Dus hoewel de NGO’s op het eerste gezicht
nobele en oprechte initiatieven lijken te zijn, dienen zij een meer duister
doel. Met hun globalistische retoriek en fondsen vanuit de corporate wereld
vormen zij de “radicale vleugel” van de gevestigde neoliberale wereldorde. De
NGO is slechts een nieuwe strategie van het imperialisme; terwijl het IMF en de
Wereldbank de nationale elites vanaf de top bewerken om zo de economie te
plunderen, zorgen de NGO’s voor aanvullende activiteiten aan de basis waar zij
de onvrede die door het plunderen van de economie ontstaat, neutraliseren of
fragmenteren. Laat eenieder die zich met de mensenrechten retoriek van NGO’s
zoals “Amnesty International”, “National Endowment for Democracy” en
aanverwante organisaties bedient zich hiervan bewust zijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten