Het Europese Stabiliteits Mechanisme (ESM), dat ondertekend is door de ministers-presidenten van alle EU lidstaten, is een nieuw fundamenteel ondemocratisch verdrag dat feitelijk geheel los staat van alle andere EU verdragen. Het Verdrag van Lissabon (of beter gezegd de Europese Constitutie) stelt duidelijk dat er geen bail-out mogelijk zal zijn voor de 17 lidstaten van de Eurozone. Het ESM is dan ook de oplossing die hiertegenover wordt gesteld en feitelijk specifiek is ontwikkeld om smeergeld te financieren. Het ESM zal in Luxemburg gestationeerd worden met een bestuur van gouverneurs die door de 17 lidstaten benoemd zijn.
Het ESM is in grote haast samengesteld door de leiders van Duitsland en Frankrijk onder een sluier van misleidende publiciteit. Deze leiders dicteren de andere lidstaten binnen de eurozone om regels te maken voor een "evenwichtige nationale begroting" voor de komende zomer. In praktijk betekent dit vooral een zware aanval op de publieke sector, een genadeloos bezuinigingsbeleid en vergaande privatiseringen. Met dit beleid worden nationale soevereiniteit, democratische besluitvorming en de scheiding der machten binnen het EU wangedrocht afgeschaft op basis van een onderlinge overeenkomst tussen Duitsland en Frankrijk. De voorgestelde maatregelen in het ESM zijn een wanhoopspoging om de wrakstukken van de Europese monetaire unie te redden en de groeiende oppositie ertegen te ondermijnen. Het ESM zal echter geen echte stabiliteit brengen voor deze zeer onstabiele monetaire unie.
Op 9 september stelde de Duitse bondskanselier Angela Merkel voor het Duitse parlement dat de huidige Europese Constitutie op langere termijn "geen effectief fundament biedt" voor de eurozone. "De huidige valuta kan enkel bewaard worden als er een verdere integratie plaats vindt", hieraan voegde zij toe; "We kunnen niet langer om verdere verdragswijzigingen heen." Sommige Duitse ambtenaren benadrukten dat de verdragswijzigingen lang zouden duren door onderhandelingen en ratificaties, en dat de eurozone haar hedendaagse schuldencrisis moet oplossen op de basis van het bestaande EU verdrag.
Kort na de G7 bijeenkomst van de Ministers van Financiën verklaarde men dat een verdragswijziging op handen was. De eurozone moest verder geïntegreerd worden, met name om de fiscale stabiliteit te versterken. In het nieuwe verdrag is dan ook onder andere een derde paragraaf opgenomen in Artikel 136 van de EU Constitutie, waarin onderling wordt ingestemd dat alle lidstaten die de euro als munteenheid hebben, een "stabiliteitsmechanisme" kunnen krijgen dat onontbeerlijk geactiveerd wordt, zodra de stabiliteit van de eurozone als geheel in het geding komt. De verlening van de vereiste financiële steun uit hoofde van het mechanisme zal aan stringente voorwaarden moeten voldoen. Deze fundamentele en zeer onpopulaire wijziging is dan ook de belangrijkste reden waarom de Europese politieke elite zo haastig bezig is het Verdrag van Lissabon te wijzigen en het ESM in Europa te installeren.
Het voorgestelde fonds voor het ESM zou ongeveer 500 miljard euro moeten bedragen, wat in feite niet genoeg is om buiten Griekenland, Ierland en Portugal nog andere landen te "redden". Daarom staat artikel 10 van het ESM een uitbreiding van het fonds toe op decreet van de gouverneurs, deze hoeven hierbij niet de nationale parlementen om toestemming te vragen. Nationale staten verworden hiermee tot open pinautomaten en hoewel in theorie de nationale parlementen de transacties goed moeten keuren, leert de geschiedenis ons dat de Eurofiele collaborateurs in ons parlement dit direct aan de ESM gouverneurs toekent samen met onze PIN code.
Volgens artikel 27 en 30 van het ESM verdrag hebben de gouverneurs en de institutie immuniteit voor iedere vorm van juridisch proces. Er staat eveneens in dat het bezit, de fondsen en de activa van het ESM, waar deze ook gelokaliseerd of gehouden worden, immuun is voor vordering, verbeurdverklaring, onteigening of elke andere vorm van beslaglegging door uitvoerende, juridische, administratieve of wetgevende actie. Hiermee staat het ESM en haar staf geheel los van de normale regels die gelden voor financiële instituties. Met andere woorden het ESM mag haar eigen wetten bepalen en een parallelle regering binnen de EU vormen die over de eurozone en nationale budgetten gaat, wat eerst nog een voorrecht was van nationale parlementen.
Het ESM zal niet de oplossing bieden voor de financiële problemen binnen de EU. Extreme druk wordt gelegd op landen zoals Griekenland waar momenteel 15% rente betaald wordt op lonen en de economie enkel verder krimpt ondanks dat het gehele land is uitverkocht aan buitenlandse investeerders en in zijn totaliteit geprivatiseerd is. De zogenaamde "financiële hulp" aan Griekenland gaat rechtstreeks terug naar de Duitse en Franse banken die het overgrote deel van de Griekse schuld beheren en hun geld terug willen. Frankrijk en Duitsland hebben er dan ook groot belang bij om een dominante en economische positie binnen de EU te vergaren en te behouden en de Eurozone in stand te houden. De doelstelling van de Euro-federalisten onder leiding van Duitsland is de formatie van een totalitaire Europese fiscale en politieke unie.
Het ESM wil een economische en monetaire unie verwezenlijken die op zeer strikte criteria gebaseerd is. Met dit middel wordt nog meer macht overgedragen aan de Europese commissie en het Europese gerechtshof. Sancties op lidstaten worden direct opgelegd zonder onderworpen te worden aan een democratische meerderheid van stemmen. Alle EU lidstaten hebben ermee ingestemd dat hun budgetten onderworpen worden aan Brussel.
Wat moet gebeuren niet enkel voor het Griekse volk, maar voor iedere EU lidstaat is de directe ontbinding van de Euro en een terugkeer naar de nationale munteenheid. Enkel door het monetaire systeem te nationaliseren kunnen wij het soevereine recht terug krijgen om ons eigen budget, onze rente en wisselkoersen zelf te controleren. Dit houdt eveneens een eind in van de neoliberale vrije marktwerking en haar globalistische agenda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten