In tegenstelling tot het socialisme (ongeacht welke stroming: het nationale socialisme of internationale socialisme) is het fascisme zonder een politieke praktijk feitelijk geen ideologie, maar representeert het enkel een extreme vorm van onbeschaafd gedrag. De essentiële kenmerken van het fascisme zijn de dictatuur van de heersende kliek, de vervolging van andersdenkenden, de meedogenloze uitbuiting van het eigen volk en andere volkeren, zelfverrijking van een kleine groep gewetenlozen, het verspreiden van leugens en propaganda, imperialisme, omverwerping van andere volkeren en landen, massamoord en meer.
In dat opzicht kan men het fascisme dan ook niet indelen binnen een bepaalde politieke richting (links-rechts-midden) en evenmin binnen een sociale groep, een bepaald volk of land zonder de feiten en achtergronden grondig te onderzoeken. Een goed voorbeeld hiervan is het historische Italiaanse fascisme:
Opportunistische omzwervingen zijn niet zeldzaam onder fascisten. De Italiaanse "duce del fascismo" (leider van het fascisme) Benito Mussolini was een sociaaldemocraat (Partito Socialista Italiano) en een uitgever van kranten (o.a. "La lotta di Classe" ofwel "De klassenstrijd"). Hij zag in Karl Marx "de grootste theoreticus van het socialisme" en in het Marxisme "de wetenschappelijke doctrine van de revolutie der klassen". In zijn tijdschrift bestreed hij niet enkel de republikeinse meerderheid in Italië, maar eveneens de gematigden binnen zijn eigen gelederen.
De onrust na de eerste wereldoorlog wakkerden de ambities en het verlangen van Mussolini aan. Hij gebruikte zijn politieke invloed en stichtte in 1919 zijn eigen fascistische partij. Samen met de anarchisten slaagde hij er in 1922 in om aan de macht te komen. De verdere ontwikkeling van het Italiaanse Fascisme, tot haar einde in 1944, kennen we allen uit de geschiedenisboeken.
Daar het Fascisme geen aparte ideologie is, was het eveneens geen wonder dat na 1945 de fascistische partij in Italië (MSI) gewoon heropgericht werd.
Is er een verschil tussen het rechts fascisme en het links (sociaal-)fascisme?
Puur theoretisch gezien is er natuurlijk een duidelijk onderscheid te maken tussen beide fascistische groepen; echter in de politieke realiteit zijn de verschillen te verwaarlozen. Beiden zijn van elkaar afhankelijk en beiden kennen dezelfde reactionaire oorsprong. De enige politicus die dit gevaar erkende en hier iets aan probeerde te doen was de Chinese staatsman Mao Tse Tung, die met zijn permanente culturele revolutie het sociaal-fascisme wist te verhinderen. Helaas hebben zijn opvolgers deze volksbeweging compleet vernietigd.
In de Weimar republiek (1919-1932) werd het begrip "sociaal-fascisme" door de KPD (Communistische Partij Duitsland) geïntroduceerd. Met sociaal-fascisten doelden zij op socialisten en communisten - in het bijzonder de vakbond bonzen en de gevestigde politici van de SPD - die tegen de belangen van het volk handelden en hun positie misbruikten om de arbeidersklasse te onderdrukken evenals uit te buiten en die zichzelf zonder schaamte verrijkten over de rug van het proletariaat. Wie zich enigszins verdiept heeft in de situatie ten tijde van de Weimar republiek zal moeten toegeven dat deze classificatie perfect opging voor de bonzen van de SPD. Het is echter verkeerd en onjuist om eenieder die de SPD aanhing op deze wijze te classificeren. Fascisme is immers geen eigenaardigheid van een bepaalde politieke geografie (links-rechts-midden). Iedereen met een gezonde en objectieve kijk op de geschiedenis zal moeten inzien dat er te allen tijde allerhande fascistische uitspattingen zijn geweest van verscheidene aard.
Daarom representeert het sociaal-fascisme (de "bonzocratie") geen politieke ideologie of richting, maar slechts een politieke praktijk van gewetenloze uitoefening van macht, onderdrukking van de volkswil, uitzichtloze uitbuiting van de arbeidende klasse en schaamteloze zelfverrijking. Sociaal-fascisten zijn enkel gewillige marionetten die door de werkelijke machtshebbers (de lobbyisten) van achter de schermen gestuurd worden. De sociaal-fascisten kunnen allerlei soorten leiders zijn: feudalisten, kapitalisten, dictators of burgerlijke "democraten". Sociaalfascisme kan in ieder land opstaan. Het zal in de eerste instantie opstaan als een kleine zweer (corruptie, nepotisme, hebzucht, lust naar macht) die zich snel kan verspreiden als het niet op tijd wordt uitgeroeid. Door een ongebreidelde ontwikkeling kan deze de hele Staat besmetten en het gehele volk tot slaaf maken. Dergelijke sociaal-fascistische tendensen vinden we terug in praktisch alle feudalistische landen in de 20ste eeuw (keizers, koningen, vorsten), in de landen onder de Napoleontische bezetting (collaborateurs) en in toenemende mate in Noord-Amerika en Europa (kastengeest en kapitaal).
Het sociaal-fascisme manifesteert zich meestal in tijden van crisis, destabilisatie en na (burger)oorlogen, in veel gevallen onder de schaduw van buitenlandse overheersing. De sociaal-fascisten zullen altijd proberen hun voortbestaan in alle richtingen te verzekeren. In Nederland manifesteert dit zich als volgt:
-De overdracht van nationale soevereiniteit naar de Europese Unie
- Minder volksparticipatie bij politieke besluitvormingen
- Privatiseringen waarmee politici hun zelfverrijking en politieke onverantwoordelijkheid verhullen door publiek bezit te verkopen aan roekeloze speculanten en uitbuiters.
- Demoralisatie van het volk door middel van de systematische negatieve omkering van historische, culturele en etnische waarden.
- De organisatie van een brute klassenstaat waarin tegenstellingen (op bv sociaal vlak) absoluut in stand worden gehouden om de machtsposities veilig te stellen.
Ook de netwerken van de links-fascisten (zoals de zgn. antifa en "antifascistische actie") met hun bureaus, instituties, instellingen, stichtingen en uitgeverijen, die gulzig gefinancierd worden met subsidie en fondsen van de sociaal-fascisten vallen hieronder. Deze links-fascisten hebben met de "klassieke linksen" niets meer te maken. Zij mengen hun systeemconformisme met enkele citaten van links en maken enkel nog oppervlakkig gebruik van linkse symbolen, maar hun primitieve activiteiten zijn veelzeggend en onthullend.
Door de ineenstorting van het IJzeren gordijn heeft modern links haar politieke vaderland en ideologisch voorbeeld verloren. Omdat zij enkel werden opgeleid om na te praten, dogmatisch te volgen en niet zelf na te denken vielen de aanhangers van modern links al snel in een "ideologisch vacuüm". Omdat ze geen keuze kunnen maken tussen echte anarchie en fascistisch-links vallen zij al snel ten prooi aan de sociaal-fascisten. Beleidsdoelstellingen voor het wegwerken van acute sociale problemen zul je dan ook niet vinden binnen het links-fascisme.
Deze links-fascisten vervullen verschillende functies voor de sociaal-fascisten: ze bespioneren politieke dissidenten terwijl ze oproepen tot geweld in een hypocriet spel voor "democratische morele voogden". Ze vervullen het internet met stemmingmakerij en onzin, produceren nietszeggende publicaties en geven aan de lopende band tijdschriften uit die enkel door hun tegenstanders gelezen worden. Om de opgebouwde volkswoede in voor het systeem controleerbare banen te leiden, organiseren de nuttige idioten van fascistisch-links rellen en protesten tegen groepen die zich niet hebben geconformeerd aan de dictatuur van de mainstream en haar politiek-correcte dogma’s.
Hieruit kunnen we dan ook concluderen dat de fascisten van de toekomst inderdaad opereren onder de sluier van het antifascisme!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten