God is Dood

De term “post moderniteit” is een benaming die aan onze tijd is gegeven door de kritische theoreticus Jean Francois Lyotard. Het centrale definiërende element van dit culturele fenomeen is een wijd verspreid ongeloof tegenover “Meta-narratieven”*, wat feitelijk de verspreiding is van sceptische houdingen tegenover systemen die claimen universele waarheden te representeren. Dit is uiteraard geen nieuwe observatie en Nietzsche heeft deze stelling “God is dood” (Die Fröhliche Wissenschaft, 1882) dan ook al eerder gemaakt. Echter Nietzsche kunnen we beschouwen als “de gek” die “te vroeg kwam”. Sinds de jaren ’60 zijn de consequenties van de dood van God stevig geactualiseerd. Deze gevolgen zijn steeds duidelijker te zien binnen de hedendaagse degeneratie van cultuur naar een nihilistisch vacuüm. Het Westen kijkt niet langer naar het verleden voor inspiratie noch droomt zij over een toekomst die veel beter zal zijn dan de huidige tijd. Hier kunnen we zien dat het “einde” van de soorten inderdaad is bereikt. Postmodernisten claimen dan ook het “einde van de geschiedenis” of het einde van historisch bewustzijn, die duidelijk zichtbaar is in de hedendaagse Westerse culturele situatie. De dood van God verschijnt nu als een cultuur van pessimisme, een cultuur die niet langer een fundament heeft in iets tastbaars buiten de onvermijdelijkheid en onweerstaanbaarheid van consumentisme en de afwezigheid van diepgang.

De verlichting was het tijdperk waarin de dood van God voor het eerst triomfantelijk werd aangekondigd. Dit was echter een lege aankondiging omdat God simpelweg veranderde in de “mens”; een universele constructie waarop de pseudo-religie van het Humanisme haar “geloof” baseerde. Humanisme en Communisme veranderden enkel een buitenzintuiglijke constructie voor een ander. Op een manier waar het Christendom zelfs in gefaald heeft, probeerden deze twee ideologieën een visie van een “universele mensheid” te creëren. Zowel Humanisme als Communisme hebben nu effectief het wereldtoneel verlaten, maar hun nakomelingen blijven bestaan in de vorm van Kapitalisme en Linkse “Culturele Studies”.

De triomf van het Liberale Kapitalisme, een bijproduct van het Humanisme, heeft ertoe geleid dat individuen worden gereduceerd tot kleine tandwielen in een gigantische financiële machine. Op grote schaal is het afhankelijk van de onderdrukking van concepten zoals volkeren, culturen, vaderlanden en andere fenomenen die als “verdeeldheid” worden beschouwd. Daarom gaat dit gelijk op met de wens voor een systeem dat de wereld geheel homogeen wil maken. Communisme was een ideologie die erg vijandig stond tegenover etnische en culturele variatie en die wanhopig op zoek was naar de vernietiging van al het “verschil” dat als de bron van de “onderdrukking” werd gezien. Hoewel het Communisme nu gevallen is, leeft haar nalatenschap voort als een kanker die progressiever dan ooit binnen de Westerse universiteiten verspreid is. Hier is het Marxisme veranderd in het postmodernisme. Een ideologie die het eind aankondigt van Meta-narratieven* als een bevrijding van de ketenen van “betekenis” en “waarheid” (die worden gezien als “onderdrukkend” en “verdelend”). Er wordt een staat gepromoot van een universeel gebrek aan identiteit, dat wordt toegepast door de verspreiding van een oneindige veelvuldigheid van “niet essentiële” identiteiten en het triviale “spelen” met de versplinterde resten van filosofische en culturele producties uit het verleden.

Zowel Kapitalisme als Links hebben ons naar het eind van de notie van God en zijn aardse representatie “de mens” geleid, al is het via verschillende wegen. Ze wensten ook beiden een nieuwe hegemonie aan de wereld op te leggen; een nieuw universalisme. Deze nieuwe minimalistische buitenzintuiglijke visie verschijnt binnen het Kapitalisme als de markt. De markt wordt gezien als een verenigende en overbruggende macht die diversiteit en variatie moet vernietigen om haar doel te bereiken; een totaal monopolie op de wereld als enige entiteit. Binnen het postmodernistische Links is deze buitenzintuiglijke visie er een van universeel niets, een radicale afwezigheid van betekenis. Waarheid waarvan men hoopt dat het de mogelijkheid tot vijandigheid en verdeeldheid afbreekt. Dit willen zij bereiken door “culturele constructies” te reduceren of samen te mengen tot een multiculturele soep in een smeltpot van “tolerantie”. Het einddoel van allebei deze ideologieën is uiteindelijk hetzelfde; de complete vernietiging van cultuur, traditie en etniciteit.

Uiteraard horen we vanuit Links veel over de waarde van de “onderdrukten” of de postkoloniale culturen en verder niets dan zelfhatende aanvallen op de blanke Europese cultuur. Het aanhalen van niet-blanke etnische culturen is slechts een manifestatie van de “politieke correctheid” wat het uiteindelijk dus een nietszeggende manifestatie maakt. Linksen geven niet zoveel om de niet Europese culturen, ondanks dat ze graag de visie promoten van zelfhaat en haat tegen het eigen volk en het eigen erfgoed. Het ultieme doel of het onontkoombare resultaat van de promotie van niet Europese culturen en niet Europese immigranten is het einde van etno-cultureel verschil als een serieus concept. Men hoopt dat de multiculturele samenleving uiteindelijk leidt tot de desintegratie van alle noties over etniciteit en cultuur omdat al deze verschillende culturen en etnische groepen uiteindelijk samensmelten en mengen om een grijze zee van onbetekenendheid te produceren.

Dit zal de realiteit zijn binnen de postmoderniteit; universele waarheid is verdwenen en vervangen door een zielloos internationaal Kapitalisme en een nihilistische Linkse sociale visie. De opkomst van de “postmoderne conditie” is echter geen reden tot wanhoop, want er is een andere richting die men kan nemen. Een richting die mogelijk wordt gemaakt door het impasse dat de postmoderniteit veroorzaakt. Zoals we hebben kunnen zien is postmoderniteit het ultieme culturele nalatenschap van de dood van God. Toch opent dit einde van het universalisme potentieel meer deuren dan het sluit. De “dood” van de Christelijke God en de dood van zijn tijdelijke vervanging de “mens” eindigt eeuwen van slavernij door een ideologie die de gehele wereld in een dwangbuis wil stoppen van geloof. En maakt een einde aan de pretentie dat er zoiets universeels bestaat als de “mens” in plaats van een pluraliteit aan soorten die we menselijke wezens noemen, maar die allen verdeeld zijn in verschillende etno-culturele subgroepen. De Kapitalisten en Linksen proberen deze diversiteit te bagatelliseren. Als onze Westerse cultuur niet langer de overbruggende realiteit over de mensheid accepteert, een verhaal dat “ons” allemaal omvat, dan kunnen we legitiem voor een terugkeer naar lokale visies, traditie en oprechte diversiteit pleiten. Uiteindelijk zal dit leiden tot een etno-culturele vernieuwing.

Als we het hebben opgegeven om een enkel antwoord op alles te creëren, als we de notie verwerpen dat we “een wereld” moeten creëren in overeenkomst met een enkele visie over de realiteit - Christendom, Humanisme, Communisme, enz. - dan hebben we in het Westen een volksvreemde ideologie verworpen. Dat geeft ons een kans die eeuwen lang onbekend was. Namelijk de kans om onze Europese etniciteit en traditie te bevrijden van de zware last om de gehele wereld naar onze cultuur te bekeren. Ook zullen we bevrijd worden van de nalatenschap van andere volkeren (bijvoorbeeld dat van de Joden) voor onze spirituele en ethische visies. In die zin is postmoderniteit een potentiële weg tot het herstellen van een wereld die is vernietigd door de komst van het Christendom en haar nazaten. Een wereld van vele culturen en etniciteiten, een wereld waarin deze culturen en etniciteiten amicaal maar apart kunnen leven. Hierdoor kunnen zij hun rijke etnische en culturele nalatenschap van antieke naties preserveren. We staan op een keerpunt. Een van de paden is de weg die we momenteel bewandelen, die van een decadente anti-cultuur zonder besef van historie, die bijeen wordt gehouden door een compleet gebrek aan een identiteit. Deze nachtmerrie waar we op af stevenen, kunnen we al vorm zien krijgen in de Amerikaanse stedelijke gebieden. Er is echter ook een andere visie mogelijk. Een visie van een herboren Europa dat verenigd is door een gedeelde etno-culturele afkomst. Een Europa dat haar eigen diversiteit van lokale etno-culturen – Anglo-Saxisch, Germaans, Slavisch, enz. – omarmt binnen een hogere eenheid van gedeeld bloed, gedeelde geschiedenis en een gedeeld lot!

* Meta-narratieven: Meta-narratieven zijn dé grote verhalen uit de geschiedenis, bijvoorbeeld de christelijke heilsgeschiedenis, het liberale idee van de vooruitgang, de Hegeliaanse conceptie van de geschiedenis en het Marxistische idee.