Communisme, Antifascisme en Neonazisme

Het mag inmiddels duidelijk zijn dat onze Communistische en militante Antifascistische tegenstanders niet in staat zijn om op een intellectueel niveau met ons te debatteren. Vaak beperken deze politieke tegenstanders zich tot dreigementen en geweld en gaan zij iedere vorm van discussie uit de weg. Alle Nationaal gezinde politieke stromingen worden door hen op een grote hoop gegooid en simpelweg bestempeld als “Neonazisme”. Met Neonazisme doelt men op pogingen om het klassieke Nationaal-Socialisme in deze tijd in ere te herstellen. Zoals we weten is het klassieke Nationaal-Socialisme in Duitsland in feite een vorm van Fascisme. Er zijn meerdere definities die we op de term Fascisme kunnen toepassen. Zo kan het Fascisme bijvoorbeeld gedefinieerd worden als een radicale vorm van Socialisme voor de “petit bourgeoisie” (de definitie die veel vrije markt conservatieven hanteren die Nationaal-Socialisme links in het politieke spectrum plaatsen). Ook kan men het zien als een poging om een Traditionele Orde in de moderne wereld te introduceren (zoals Julius Evola het voor ogen had). Het klassieke Nationaal-Socialisme in Duitsland onderscheidt zichzelf van andere vormen van Fascisme vanwege haar vasthoudendheid aan het “Führer principe”. Simpel gezegd had de Nationaal-Socialistische beweging de Führer nodig om alles samen te houden, zonder hem was er niks. De Duitse historicus Martin Broszat omschrijft het als volgt;

Nationaal-Socialisme was niet primair een ideologische en programmatische beweging, maar een charismatische beweging. Haar ideologie werd vertegenwoordigd door de Führer en zou al haar macht verliezen zonder hem. Hitler was nooit enkel een woordvoerder voor een idee dat zonder hem net zo belangrijk zou zijn. In tegendeel, de abstracte, utopische en vage Nationaal-Socialistische ideologie werd enkel verspreid door de waarheid en zekerheid die het kreeg door het medium Hitler. Van daar bestond er geen effectieve oppositie tegen Hitler uit naam van de Nationaal-Socialistische ideologie. Waar er min of meer pogingen werden ondernomen, zoals door Otto Strasser en zijn intellectuele gevolg, werden de onderdelen van de Nationaal-Socialistische ideologie die bestonden uit emoties, afgunst en dromen verwisseld voor een ideologie die zich enkel richtte op concrete materiële actie. Deze faalden er dan ook in om de charismatische fundering te waarderen. Het was veelvoorkomend dat partijfunctionarissen van verschillende NSDAP fracties onderling bittere strijd voerden in plaats van zich tegen Hitler te keren. Zij probeerden hem te winnen voor hun respectievelijke interpretaties van de Nationaal-Socialistische ideologie en het programma. Zij erkenden hem echter als de vertolker van het juiste “idee” en stelden zijn allerhoogste autoriteit dan ook niet in twijfel.

Om een Neonazi beweging te laten bestaan moet er dus een Neo Führer zijn, die symbolisch de plaats van Hitler als charismatisch leider inneemt. Uiteraard kan men beargumenteren dat er een “Führer-loze” vorm van Neonazisme kan bestaan. Zo wordt de NPD hiervan beschuldigd door de internationale media en politieke tegenstanders. Uiteraard heeft de NPD bepaalde zaken gemeen met de klassieke Nationaal-Socialistische beweging. Zo zijn beiden massabewegingen die een buitenparlementaire organisatie erop na houden; beiden formeren jeugdgroepen, vrouwengroepen en allerhande andere groepen met de intentie om meer dan enkel een politieke partij te zijn. Beiden bevinden zich politiek gezien aan de linkerzijde van het politieke spectrum met hun sociale en economisch beleid. Beiden zijn vervolgd door de Liberale staat en beiden hebben de neiging om een mystiek te maken van straatconfrontaties met politieke tegenstanders. Ook zijn beiden uiteraard Duits en Nationalistisch. Op die basis zou men het plakkaat “Neonazi” op de NPD kunnen plakken. In feite kan er geen (oud of nieuw) Nationaal-Socialisme bestaan zonder een Führer figuur. 

Een probleem als men partijen zoals de NPD identificeert met “Neonazisme”, is het feit dat veel andere ideologische groepen zich ook bedienen van onderdelen van de Nationaal-Socialistische doctrine. Criminaliseert men bijvoorbeeld de Groenen omdat zij ecologisch zijn? Het was immers Adolf Hitler die een van de eerste politici was die het thema op de agenda zette. En wat te denken van de grote invloed die de Nationaal-Socialistische doctrine op de Sociaal-Democratie en het Verzorgingsstaatsocialisme uitoefende dat we uit het Europa van de jaren ’60 en ‘70 kennen? Een definitie voor het klassieke Nationaal-Socialisme zou immers evengoed die van een Sociaal-Democratische verzorgingsstaat plus een Dictatorschap kunnen zijn.

We kunnen eveneens zien hoe het “Führer” principe werkt voor andere politieke ideologieën. Zo kan men het Chavenisme niet los zien van Hugo Chavez; in dat opzicht is het meer een “Neonazi” ideologie dan de ideologie van de NPD. Raar genoeg zijn het juist de Communisten die nog veel meer van het “Führer principe” hebben geërfd dan de Nationalisten. Communisme kent tot op de dag van vandaag een uitgebreide galerie van “grote leiders”; Marx, Engels, Lenin, Trotsky, Stalin, Mao, Castro, Che, Ho Chi Minh, Kim Jong-IL, Kim Il-Sung, Tito en Salvador Allende. Hun woord was wet, geen van de leden van de Communistische partij was het toegestaan om hun alleenheerschappij te bekritiseren. Communisme is wellicht de meest autoritaire beweging uit de menselijke geschiedenis. Het is eveneens vol van de persoonscultus en de “grote leiders”. Hitler en Mussolini imiteerden dit (evenals andere delen) dan ook uit de Communistische doctrine. Men zou het klassieke Nationaal-Socialisme dan ook goed kunnen omschrijven als een soort vorm van Duits Stalinisme.

Het voordeel van de Communistische toepassing van het Führer principe is dat het zaken als vragen, denken en debat ontmoedigt. Wanneer de volgers van het Communisme eens zou worden toegestaan om te vragen welke kant het Socialisme op gaat, wat zij door middel van hun activisme doen om het te bereiken en hoe een Communistisch Nederland eruit zou zien, dan zou het Communisme waarschijnlijk snel instorten. Socialisten zouden bijvoorbeeld kunnen vragen waarom de massa immigratie van Afrikanen, Moslims en andere allochtonen de werkende klasse in Nederland zou helpen, terwijl ze concurreren met de Nederlanders voor sociale voorzieningen en werk? Wat hebben homorechten in godsnaam met Socialisme te maken? Het Kapitalisme kan toch niet de oorzaak zijn van discriminatie tegen homo’s? En waarom zou men het Cubaanse Socialisme steunen terwijl Cuba zware staatsrepressie gebruikt tegen homo’s? Er zijn geen goede antwoorden op dit soort vragen en dat is waarom men het Communistische Führer principe nodig heeft. Het voorkomt dat Communisten zelf gaan denken.

Wat is er mis met Neo-Nazisme?

In veel gevallen is “Neonazisme” (vooral in haar uniform fetisj en subculturele vorm) een bizarre, achterhaalde en uiteindelijk zelfvernietigende ideologie. Echter wat wij als Nationalisten niet kunnen waarderen hieraan, is geheel anders dan wat onze linkse oppositie hieraan niet waardeert. Hun probleem met het “Neonazisme”is erg simpel. Tijdens WO2 die Duitsland zelf begonnen zou zijn, heeft zij 6 miljoen mensen vergast en de lijken in enorme ovens verbrand. Sommige lijken werden zeep, anderen werden lampenkappen. De verschrikkelijke, uitgemergelde lijken in Dachau en Bergen Belsen zouden een testament zijn van de kwade ideologie die het Nationaal-Socialisme is. Het is de ideologie die de meest verschrikkelijke misdaden uit de twintigste eeuw zou hebben begaan. Aldus de Antifa.

Volgens de Communisten en de Antifa willen “Neonazi’s” dit alles terug halen en per direct starten met het vergassen van mensen. Dit keer niet enkel Joden, Polen, homoseksuelen en zigeuners, maar eenieder die niet van Europese afkomst is. In het klassieke stripboek uit de jaren ’80 “V for Vendetta” van Alan More kunnen we een mooi voorbeeld zien van hoe de gemiddelde Antifa kijkt naar het Westerse Nationalisme en wat volgens hen de onontkoombare consequenties zouden zijn als de “fascisten” aan de macht zouden komen. In het stripboek beschrijft men een toekomstig Groot Brittannië waar Fascisten in jaren ’30 stijl de wereld hebben overgenomen. Daarbij hebben zij allerhande Joden, homoseksuelen, Pakistaanse en Caribische immigranten vermoord in vernietigingskampen en net als Dr. Mengele sadistische medische experimenten uitgevoerd op de gevangenen. Een groot deel van de Antifa gelooft oprecht dat propaganda zoals “V for Vendetta” de Nationalistische doelstellingen samenvat. Zij geloven dat Nationalisten allen samenwerken naar hetzelfde doel; het elimineren van “raciaal onzuivere” mensen in vernietigingskampen.

De Antifascisten demoniseren hun tegenstanders en maken hen tot iets satanisch; het pure kwaad. Militant antifascisme speelt op niets anders in dan pure angst; het is pure emotie, niks meer, niks minder. Het is eveneens puur negatief; vraag hen voor de grap eens wat hun politieke beleid is tegen inflatie en de rente graad, wat zij vinden van de dienstplicht, abortus of de doodstraf – zij zullen geen antwoord hebben. Door hun gebrek aan fundering, gebrek aan argumenten, kunnen zij enkel toegeven aan angst. Zij zijn eerder een geloofssysteem dan een politieke ideologie en met hun beroep op angst en irrationalisme, de bijna religieuze toepassing van het kwaad op hun tegenstanders, vertonen zij zeer grote overeenkomsten met een cultus, niet anders dan bijvoorbeeld de Scientology kerk. In de Antifascistische ideologie zijn de Nationaal Revolutionairen, Nationale Socialisten, Fascisten, Nationaal Syndicalisten, Nationaal Bolsjewisten allemaal onderdeel van de grote “Neonazi” samenzwering.

Het is interessant om op te merken dat de Communisten zelden uitspraken doen over de vele massamoorden en bruutheden die hun eigen voorgangers op hun geweten hebben. Zij maken er eveneens geen enkel excuus voor. Waar veel Nationalisten een revisionistische lijn trekken met betrekking tot het verleden doen veel Communisten dit niet. Confronteer een Communist met het feit dat tijdens de Rode Terreur van Lenin en Trotski ongeveer 9 miljoen Russen zijn omgekomen en deze zal grappend met het aloude cliché komen dat men “geen omelet kan bakken zonder eieren te breken.” Dan is er uiteraard nog Mao, die met zijn grote mars voorwaarts ongeveer 18 tot 34 miljoen mensen (afhankelijk welke cijfers je aanhoudt) heeft vermoord. Uiteraard is er ook nog Pol Pot en minder bekende figuren zoals de Ethiopische Communist Mengistu Haile Mariam. Zelfs Castro die door veel Communistische groepen hoog wordt gedragen, heeft duizenden mensen vermoord tijdens zijn machtsovername op Cuba.

Ondanks dit verleden gebruiken mensen deze historische brutaliteiten van Communisten in het verleden zelden tegen Nederlandse Communistische groepen zoals de NCPN. Hoe weten wij dat deze geen verborgen plannen hebben om de Nederlandse landbouw te collectiviseren? Zullen ze Nederlandse burgers worden verzameld met nylon touwen om hun polsen om vervolgens in Rode Khmer stijl de nek te laten breken met een stuk hout? Hoe zit het met de Kapitalistische klasse? Worden deze direct geëxecuteerd of moeten ze dwangarbeid verrichten?

De Realiteit

Uiteraard is het bovenstaande overdreven onzin. De Nederlandse Communisten hebben niet de demonische ingevingen van een Lenin, een Mao, een Ho Chi Minh; zij hebben niet wat nodig is om een revolutie te beginnen. Een ander belangrijk feit is dat geen enkele Communistische revolutie is voortgekomen uit een opstand van de werkende klasse tegen de Kapitalisten. Alle Communisten in het verleden danken hun macht aan oorlog. Lenin won de macht nadat Rusland catastrofaal verloren had in WO 1. De Bolsjewieken kwamen uit de as van de Russische burgeroorlog als de meest sterke kracht. Zij maakten gebruik van de chaos die heerste om een dictatorschap op te richten.

De oude Communistische revolutionairen hadden een uniek genie om de politieke mogelijkheden die uit de chaos ontstonden te exploiteren. Dit ziet men niet langer terug bij de Westerse Communistische partijen van vandaag de dag. De chaos is heden ten dage eveneens niet aanwezig, het is onwaarschijnlijk dat de hedendaagse Communisten zouden weten hoe ze dit zouden moeten gebruiken in hun voordeel als het al zo ver kwam. Zij zijn vooral geschoold in theorie, niet in praktijk. Zij geloven naïef dat de macht hen toe zal behoren zodra de onvermijdelijke val van het kapitalisme plaats vindt. De Marxistische theorie bewijst immers wetenschappelijk dat de Kapitalistische modus van productie de weg van het feodalisme zal volgen – naar de afvalbak van de geschiedenis. De Communisten hoeven dus enkel de universiteiten te agiteren, genoeg mensen te verzamelen voor demonstraties en met de verkiezingen mee te doen; de revolutie zal dan vanzelf wel komen. Nederland zal een tweede Cuba worden, maar dan een Cuba waar mensen ongeacht hun seksuele geaardheid vrij zijn om te doen en laten wat ze willen. In de werkelijkheid zijn de weinige echte Communisten nog een paar geïsoleerde groepen wereldwijd die het pad van de gewapende strijd op zijn gegaan.

Helaas bestaat er veel verwarring onder Nationalisten over wie nu eigenlijk onze echte vijanden zijn. Nationalisten spreken meestal over “Links” als vijand en gooien alle verschillende fracties die deel uit maken van het Linkse spectrum op een grote hoop. Feitelijk weten veel Communisten en Anarchisten simpelweg niet dat wij Nationalisten vandaag de dag nog echt bestaan. De enige fractie binnen Links die zich van ons bewust is en ons als een serieuze dreiging beschouwd is de Antifa. De Antifa die vol moed strijdt om een tweede Holocaust te voorkomen door foto’s, namen en adressen van Nationalistische activisten op internet te plaatsen. Men kan zich natuurlijk afvragen of de Antifa wel echt “Links” is. Ondanks dat zij Trotskistische retoriek adopteren (bijvoorbeeld de leus “smash fascism”), lijken ze het Communisme of Anarchisme niet echt actief te steunen. Nee, zij geloven eerder in een raciale harmonie en de ultieme broederschap van de mens en zij gebruiken geweld om dat te bekrachtigen. Zij geloven in precies dezelfde multiraciale en multiculturele ideologie zoals systeempartijen zoals de PvdA en Groen Links propageren.

Communisten kan men wel met recht “Links” noemen, maar voor hen zijn wij enigszins irrelevant. Volgens de theorie van Marx leidt de historie onvermijdelijk vooruit tot het wereldwijde Communisme. Als Nationalisten passen wij niet in dat plaatje. Voor Communisten zijn alle Nationalisten “Nazi’s” en volgens hen was “Nazisme” een instrument van de Kapitalistische klasse om de Duitse arbeidsklasse weg te lokken van de Communistische partijen. De Kapitalistische klasse van vandaag de dag doet dit echter niet, zij gebruiken nu Communisten en Antifascisten als pionnen om de sociale cohesie te breken, hun multiculturele belangen te dienen en hun macht te bestendigen.