Het Woeker Kapitalisme en de Crisis

Griekenland werd het eerste slachtoffer van het schuldensysteem dat door de instituties van het internationaal financierkapitalisme is opgelegd aan alle Europese Naties. Tot deze Naties behoren niet enkel de Zuid Europese Naties zoals Spanje en Italië, maar ook Nederland, België en Duitsland. Daarom is de strijd van het Griekse volk een symbool geworden voor de Europese revolutionaire strijd tegen het gehele internationale financiële en monetaire systeem.

Om deze reden is het belangrijk dat revolutionaire groeperingen, volksorganisaties en massale protestbewegingen zoals we die in Griekenland, Spanje en andere delen van Europa zien erkennen dat de aard van het hedendaags Kapitalisme veranderd is. Waar het Kapitalisme vroeger een internationaal systeem creëerde waar de winst van het productieve industriële het belangrijkste onderwerp was, is dit vandaag de dag veranderd naar het onproductieve woeker Kapitalisme dat door private banken wordt gebruikt om te speculeren in de casino economieën van de financiële markten. Op deze manier parasiteert het woeker Kapitalisme op het productieve industriële Kapitalisme, waardoor gigantische schuld en rente lasten worden opgelegd aan bedrijven en gehele Naties. Via deze weg leidt dit tot hogere prijzen, lagere lonen en minder publieke uitgaven.

Woeker centraliseert rijkdom, het past de modus van produceren niet aan, maar zuigt het uit als een parasiet en maakt het ziek. Het zuigt bloed, doodt de zenuwen en dwingt om te reproduceren onder nog meer ontmoedigende omstandigheden. Woeker Kapitaal confronteert de arbeider niet zoals het Industrieel Kapitaal dit doet, maar verarmt de modus van productie en verzwakt de productieve krachten in plaats van deze te ontwikkelen.

Hoe zijn we hierin beland?

De financialisering van het internationale Kapitalisme is een gevolg van de technologische vooruitgang op het gebied van de geld productie zelf – met name de vervanging van zowel, goud, papiergeld, papieren aandelen en obligaties door de elektronische digitalisering van geld. Ook is het bankwezen sinds het afschaffen van de goud standaard en de deregulatie van het bankieren in staat om “geld uit het niets” te creëren. Zij zijn nu in staat lening deposito’s met een druk op een computerknop op de rekening van leners te plaatsen. Op deze manier kunnen ze “fictief geld” op een massale schaal ophopen, omdat in het systeem van fractioneel bankieren enkel een piepklein deel van wat de banken uitlenen gedekt moet worden door de bank haar eigen monetaire reserves. Dit is de echte reden voor de kredietbubbel die we in de laatste decennia hebben zien toenemen.

Als resultaat van de langdurige privatisering van de eigen “centrale banken” – zoals de Bank of England, De Nederlandsche Bank of de US Federal reserve – zijn regeringen geheel afhankelijk geworden van het lenen van de financiële markten en private banken om hun uitgaven te dekken. Ironisch genoeg moeten onze regeringen nu op kosten van de volksgemeenschap juist die banken “redden” en “uitkopen” waarvan blijkt dat hun massale fictieve activa is gebaseerd op teveel leningen met hoge risico’s.

Het Historische Precedent

De situatie in Griekenland en in andere gebieden heeft een historische precedent in de gigantische schuld die Duitsland werd opgelegd na het Verdrag van Versailles. Feitelijk gaat dit nog verder terug in de tijd, tot Abraham Lincoln die zijn leger niet langer kon financieren door te lenen bij private bankiers. De uitdaging was in beide gevallen hetzelfde; men moest het soevereine recht verkrijgen voor alle Naties om hun eigen geld uit te geven en in hun eigen economie te investeren – dit zonder van private banken te lenen en schuld op te bouwen. Lincoln deed dit door de uitgave van zijn eigen onafhankelijke munt, de “Greenbacks”. Dit was dan ook de voornaamste reden voor de financiering door private banken van Koning George zijn oorlog tegen de opstandige Amerikaanse kolonisten. De “Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog” was feitelijk een oorlog voor financiële onafhankelijkheid.

Toen Adolf Hitler aan de macht kwam in Duitsland gaf deze met hetzelfde doel zijn eigen geld uit in de vorm van de “Währung der Arbeit”. Binnen twee jaar werd het werkeloosheidsprobleem compleet opgelost en stond het land weer op haar voeten. Het had een stabiele munt zonder schuld of inflatie. Dit terwijl in de VS en andere Westerse landen veel mensen werkeloos waren en in grote armoede leefden. Duitsland slaagde er zelfs in haar buitenlandse handel weer te stimuleren ondanks dat ze geen buitenlands krediet ontving en door veel landen economisch geboycot werd. Dit werd gerealiseerd via een systeem van ruilhandel; materiaal en goederen werden rechtstreeks geruild met andere landen om via deze weg de internationale banken te omzeilen. Dit systeem van uitwisseling vond plaats zonder schuld en zonder handelstekorten. Adolf Hitler werd door het Duitse volk gewaardeerd voor dit economische wonder, hij wist Duitsland tijdelijk te redden van een Engelse economische theorie – de theorie dat geld moet worden geleend bij een privaat banken kartel in plaats van dat het rechtstreeks kon worden uitgegeven door de Staat. De nationaal revolutionairen gingen nog een stap verder en pleitten voor de aanpak van de bankiers magnaten die hun wil aan het land oplegden. Zij eisten de proletarische nationalisatie van de banken en afschaffing van de schulden aan Duitse en Buitenlandse kapitalisten.

Sinds begin vorige eeuw maakte het internationaal Kapitalisme een ontwikkeling door waarbij het internationaal financierkapitaal de overhand kreeg op het Nationaal Kapitaal. Hierdoor ontstond een nieuwe financiële oligarchie.

Het Kapitalisme Bestrijden!

Met dit besef omtrent de hedendaagse economische crisis in ons achterhoofd is het noodzakelijk om te begrijpen dat het niet genoeg is voor protestanten en revolutionairen om van hun regering te eisen dat deze verdere leningen van de internationale centrale banken weigeren en dat de bestaande schulden worden kwijtgescholden. Dit alleen zal het probleem namelijk  niet oplossen. Het is niet genoeg om massaler te demonstreren, het parlement te bestormen en de macht te grijpen tenzij men weet wat men met deze macht moet doen. Het principiële doel van alle volksorganisaties en revolutionaire groepen in Griekenland, Spanje en andere delen van Europa moet erop gericht zijn dat hun Naties het soevereine recht krijgen om hun eigen rentevrije geld uit te geven.

Enkel via deze weg zullen zij in staat zijn een nieuwe economie op te bouwen en hun staatsschulden aan het internationaal bankierssysteem kwijt te schelden. Via deze weg kunnen landen zoals Griekenland en Spanje een voorbeeld stellen voor andere Naties en een wereldrevolutie ontketenen die de monetaire macht van het internationale financierkapitalisme zal kunnen doen vernietigen.