In andere woorden proberen zij door zogenaamde “onderdrukte minderheden” te steunen verdeeldheid te zaaien tussen de algemene leden van de samenleving. Zij zien erop toe dat zij de enige zijn die de banier dragen waar degeneratie en abnormaliteit een veilige haven kunnen vinden ver weg van de oprukkende ontberingen van normaliteit. Dat de samenleving nog verder degenereert kan men simpelweg zien aan het feit dat Communisten regelmatig met gemak ongeveer twee tot drieduizend protestanten op de been krijgen, dit zien we met regelmaat in Duitsland bij antifa demonstraties. Door alle minderheden, sociaal onaangepasten en ieder ander met een afwijking te verzamelen kunnen deze activisten de meerderheid tot compromissen dwingen. Maar feitelijk is dit de heerschappij van de minderheid in zijn meest pure en vervormde verschijning.
Het valt niet tegen te spreken dat Socialisme een integraal onderdeel is van het Nationalistische credo. Wie de essentie van de sociale sfeer scheidt van het concept der natie, ontkent dat het juist het volk is die het toestaat dat de natie kan bestaan. Zonder volk kan er geen natie zijn en zonder natie kan er geen volk zijn. Het is absoluut zeker dat wij niks gemeen hebben met de bankroete legioenen van modern links, maar wij hebben evenmin iets gemeen met modern rechts. Nationalisme heeft feitelijk niks van doen met rechtse politiek; rechts is net zo min Nationalistisch als haar tegenhanger links. Zowel Communisme als Kapitalisme zijn twee koppen van hetzelfde beest. Als Revolutionair Nationalisten hebben wij niks met het lege filosofische materialisme en verwerpen wij beide zijden van het systeem. Wij voeren oppositie tegen zowel de Reactionairen als de Roden omdat wij oprechte Sociaal Nationalisten zijn.
De doctrine van het Sociaal Nationalisme werd onder andere gepropageerd door de gebroeders Strasser die in 1920 lid werden van de NSDAP. Uiteindelijk werd deze partij geleid door Adolf Hitler die in zijn streven naar absolute macht de idealen van het Sociaal Nationalisme verraadde. Door veel zogenaamde Nationalisten wordt iedere kritiek op Hitler beschouwd als pure ketterij. Maar niemand kan het feit ontkennen dat het pragmatische beleid van Hitler er niet toe leidde dat de Duitse kapitalisten en het rechtse establishment werden veroordeeld en aangepakt.
De gebroeders Strasser binnen de NSDAP waren dan ook regelmatig verwikkeld in een ideologische oorlog met Hitler, die weigerde om decentralisatie van de staatsmacht door te voeren. In 1925 weigerde Hitler “De structuur van Duits Socialisme” van Otto Strasser door te voeren en hield hierbij vast aan het 25 punten programma van Gottfried Feder. Echter zelfs zonder de radicale ideeën van Strasser door te voeren was het 25 punten programma van Gottfried Feder nog steeds niet te verenigen met Hitler zijn reactionaire verbond met Kapitalistische financiers. Dit leidde ertoe dat veel van de grondbeginselen van het Nationaal-Socialisme niet volledig werden ingevoerd en het Kapitalisme deels nog in stand werd gehouden.
Gregor Strasser zei over het Kapitalisme; “Het Kapitalistisch systeem met haar uitbuiting van de economisch zwakkeren, met haar diefstal van de arbeidskracht, met haar onethische weg om de mensen te beoordelen op het aantal van dingen in plaats van op interne waarde en verwezenlijkingen, moet vervangen worden door een nieuw en eerlijk economisch systeem, het Duitse Socialisme.“ Otto Strasser stelde vervolgens; “Een alternatief voor de bankroete volksvreemde “oplossingen” die Communisme en Kapitalisme bieden is de politieke representatie van partijen, ambachten en beroepen gebaseerd op ons oude Gilde systeem.”
Otto Strasser stelde een drie punten programma op voor de industrie en de arbeiders:
1. Er zal in tegenstelling tot de klasse van Kapitalisme een landschap van managers ontstaan. Welke, ongeacht welvaart of afkomst, een functionele aristocratie zullen vormen, die dankzij de methoden van haar selectie kunnen worden gezien als de “kapiteins van de industrie” of de “onderofficieren van het economisch leven.”
2. De onteigende klasse van proletariërs zal verdwijnen en vervangen worden door volledig bevoorrechte arbeiders, die direct en indirect participeren in hun werkplaats. Zij zullen niet langer de objecten van de economie zijn maar de onderwerpen ervan.
3. De relatie tussen staat en economisch leven zal radicaal worden aangepast. De staat zal niet de hoeder en politieman van het Kapitalisme zijn, noch zal het een dictator zijn wiens bureaucratie de zweep slaat die arbeiders tot het uiterste drijft en hen naar hun taken voert; het zal een vertrouweling van de consument worden en daarom veel invloed hebben, maar enkel binnen en naast de zelfbeschikking van de werkende producenten.
Ondanks het gezond verstand van het Strasserisme blijft de lijst van contradicties onder het beleid van Hitler doorgaan. Het resultaat, nadat Hitler weigerde om rechts te veroordelen, was uiteindelijk een imperialistische strijd met de rest van Europa die leidde tot de onderdrukking van niet-Germaanse cultuur en traditie in een zoektocht naar een Groot Duitsland.
Programma punt 16 van de NSDAP beloofde een vernietiging van grote winkelketens en zei op te komen voor de belangen van de kleine winkelhouder. Echter terwijl Strasseristische SA mannen actie voerden tegen de grote winkelketens en mensen opriepen om de kleine ondernemers te steunen, maakte Hitler een einde aan deze anti kapitalistische activiteiten. Een grote winkelketen financierde immers de zuidelijke tak van de NSDAP en Hitler wilde zichzelf niet vervreemden van zijn geldschieters.
In programma punt 17 werd uitgelegd dat er een eind zou komen aan de heerschappij van grote landeigenaren en dat er het gebied verdeeld zou worden onder de uitgebreide boeren gemeenschap. In de jaren ‘20 van vorige eeuw was meer dan 20% van Duitsland bezit van minder dan 19.000 mensen. De boeren zochten bij de NSDAP dan ook een meer kleurrijkere toekomst, helaas kregen ze daarbij maar weinig medewerking van Hitler. Hoewel de minister van agricultuur Walter Darre veel deed om de rol van de boeren veilig te stellen, werd er geen enkele poging gedaan om het land te herverdelen.
De voornaamste reden waarom Hitler niet naar de ideeën van Otto en Gregor Strasser luisterde was macht. Waar Hitler macht als het belangrijkste objectief zag, zag de groep mensen rond de gebroeders Strasser – de Strasser cirkel - macht slechts als een middel om hun Sociaal Nationalistisch programma te implementeren. Uiteindelijk betaalde het gewone volk de prijs voor het egoïsme van een reactionair.
In 1930 raakte Otto Strasser met regelmaat verzeild in een ideologische strijd met Hitler. Zijn nieuwsblad, het Arbeitsblatt, dat diende als de officiële noordelijke publicatie van de partij, uitte voordurend kritiek op het beleid van Hitler. Uiteindelijk in April van hetzelfde jaar riepen vakbonden in Saksen op tot een algemene staking die door Otto Strasser volledig gesteund werd. Ondertussen zetten machtige industriëlen druk op Hitler om de ideeën van Strasser te veroordelen en de staking te beëindigen. Hitler riep Strasser bij zich in een privé bijeenkomst waar hij probeerde om hem op dezelfde lijn te krijgen. Hitler beschuldigde hem van “bombastische onzin” omdat hij idealen voor leiderschap stelde. Strasser beschuldigde Hitler op zijn beurt ervan de sociale revolutie te wurgen in ruil voor legitimiteit en een collaboratie met de rechtse bourgeois partijen. Hitler ontkende dit kwaad en probeerde goed te praten wat moderne Kapitalisten “vrij ondernemerschap” noemen.
Nadat Hitler weinig echte argumenten in kon brengen tegen de oprechte Socialistische principes van Otto Strasser, schreef hij een brief aan Goebbels waarin hij hem vroeg om de gebroeders Strasser en hun aanhang de partij uit te werken. Otto Strasser hield vast aan zijn idealen en werd daarom uit de NSDAP verbannen waarna hij de “Unie van Revolutionaire Nationaal Socialisten” in het leven riep, de voorganger van het Zwart Front. Uiteindelijk werd Otto Strasser geïnterneerd tot na de oorlog. Zijn broer Gregor Strasser die de autoriteit van Hitler altijd erkende en die in de partij bleef in de hoop dat Hitler zijn koers bij zou stellen werd bruut vermoord in de Prinz Albrechtstrasse gevangenis tijdens de Hitleristische putch van Juni 1934, “de nacht van de lange messen”. Zelfs Hitler moest enkele jaren hierna toegeven dat de moord op Gregor Strasser een fout was.
Onder het Hitler regime heeft oprecht Socialisme helaas nog geen echte vooruitgang en doorbraak gekend buiten de theorie. Nationalisten moeten dan ook kritisch terug kijken als zij Nazi-Duitsland als een waardig voorbeeld willen nemen om de eigen natie op te baseren. Zonder de rechtse Kapitalisten volledig te veroordelen en te verwerpen, zullen revolutionairen keer op keer verraden worden. Wij moeten nooit maar dan ook nooit onze revolutionaire principes verraden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten