Van het Klassefront: Grootse overwinning voor Hongaarse collega's!

Collega’s bij de Audi-fabriek in Györ (West-Hongarije) hebben op 30 januari jl., d.m.v. een week lang durende staking, een monster zege van onder meer 18% (!) loonsverhoging behaald. Dit alles naar het voorbeeld van hun Slowaakse en Tsjechische collega’s in de auto-industrie. Die eerste verdiende doorsnee al 28%(!) meer t.o.v. de Hongaren, en de collega’s werkzaam zijn bij Škoda Tsjechië hadden in april vorig jaar een loonsverhoging van 12% en eenmalige uitkering van €2600 p.p. (van de in totaal 25.000 personeel) af weten te dwingen. Eind maart loopt hun cao af en zullen er weer nieuwe onderhandelingen plaats vinden...


Na de val v.h. Oostblok begonnen deze landen als ,,de verlengde werkbank v.h. Westen" te gelden. Zo dus ook voor de Audi-kapitalisten, die miljarden in de productie in Hongarije heeft gestoken en daar een van zijn grootste werkplaatsen heeft. Maar met steeds meer hoogwaardige werkzaamheden stijgt ook de kwaliteit en inspraak v.d. arbeiders, en dat drijft weer de kosten omhoog en beïnvloed de investeringen, wat weer de winsten op het spel zet. Hongarije is voor de Duitse auto-industrie (en voor productie in het algemeen) altijd al een gunstige “werkplek” voor het Westen geweest, dit omdat de lonen laag liggen en de doorsnee welvaart 70% ten opzichte van Tsjechië en Slowakije was.


Op vrijdag 18 jan. jl. vond er een twee uur durende waarschuwingsstaking plaats bij Audi in Györ. In dit Audi filiaal eiste de 13.000 arbeiders voor de bovengenoemde 18% loonsverhoging. Op 24 jan. jl. staakte zij een week lang in de grootste protestactie ooit in het land. Hierdoor konden geen motoren ingebouwd worden in zo'n 7000 voortuigen. Dit betrof het Audi filiaal in Ingolstadt sterk, want drie dagen achter elkaar moest de Audi-directie de stilstaande arbeiders 40% loon uitbetalen voor de verplichte vrije dagen. En in het filiaal in Bratislava (Slowakije) vielen door de acties in Györ meerdere ploegen uit. Dit alles komt door het JIT-systeem: Het Just-In-Time-systeem waardoor een geringste hindernis in het lange precieze internationale productieketen direct zorgt voor een uitval op het eindpunt. Audi in Ingolstadt faalt het tevens aan “flexibiliteit”, daar Audi in Neckarsulm (producent van de lijnen A6 tot A8) het tot de 30e van januari uit kon zingen d.m.v. een voorraad aan motoren en onderdelen.


Op deze 30 januari jl. werd tevens de staking bij Audi in Györ triomfantelijk beëindigd. Deze stakingsoverwinning van 18% loonsverhoging (= €238 maandelijks erbij) was een waardig resultaat in wat achteraf bleek een bredere campagne tegen de nieuwe “slavenwet" van de Hongaarse president Órban. Hier had de metaalvakbond Vasas (met meer dan 23.000 leden in voornamelijk Duitse bedrijven als Daimler en Schaeffler), in ondersteuning van de Beierse IG Metall, grotendeels aan meegedragen. Sinds afgelopen december is het immers mogelijk de Hongaarse arbeidersklasse jaarlijks 250 tot 400 overuren te laten maken, mét uitstel van overwerkgeld. Hoezeer Órban zich ook als een anti-EU politicus mag presenteren, het is overduidelijk dat hij een handlanger van het Duits grootkapitaal is (zo weigerde hij ook in een eurosceptische fractie in het Europese Parlement op initiatief van Salvini te stappen, en blijft hij dus bij de christendemocratische EVP-fractie, waar voorheen Merkel ook bij zat).


Maar niet alle Oost-Europese arbeiders halen overwinningen op het ,,slagveld v.d. arbeid”. En zeker niet het precariaat dat in het buitenland werkzaam is in bijv. de Duitse scheepsbouw. Op Europa’s grootste kruisvaartscheepsbouw, de Meyerwerf in Papenburg, werken dagelijks Roemenen via schimmige uitzendbureaus voor een uiterst laag loon en hebben geen arbeidsovereenkomst en ziektekostenverzekering. Meyer heeft concurrentie uit Italië en Frankrijk, welk goedkoper orders buiten de EU verwerken, en 80% van de orders van Meyer vallen binnenin het “duurdere” Europa. Op de Meyerwerf heerst er een drie-klassen-systeem. Een interne regeling met een Europees Sociaal Handvest, een laag eronder die bestaat uit afgesloten bedrijfscao’s tussen OR en IG Metall, en dan onderaan de ladder staan de veelal Oost-Europese arbeiders die met omwegen en indirect en uiterst precair op de werf werkzaam zijn.

Arbeiders op de Meyerwerf: Minder dan de helft van hen werkt daadwerkelijk bij het bedrijf



+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-


En tussendoor even wat ander nieuws uit Nederland:

Op 1 februari werd er een cao-akkoord gesloten voor de metaalsector tussen werkgeversorganisatie FME en o.a. de FNV en CNV. Als dit nieuwe akkoord wordt goedgekeurd, zal deze gelden tot 1 december 2020 en o.a. een veilig pensioen, vaste contracten voor 3000 uitzendkrachten en deeltijd voor 60 plussers bevatten. Daarnaast is er ook overeenkomst voor een loonsverhoging van 3,5% in de eerste maand, €58 bruto bovenop het loon in augustus en tevens €116 bruto in januari 2020. De lagere inkomens in deze sector zouden er het meest van profiteren (zo'n 150.000 werknemers in 1000 bedrijven). Dit was het resultaat van een lange strijd die in juni vorig jaar begon. Op de dag voor het cao-akkoord (31 januari), werd er bij DAF en ASML in Eindhoven nog een 48-uurs staking aangekondigd. DAF had al zijn 20e stakingsdag sinds mei 2019 beleefd.

1 Mei Internationale Strijddag van de Arbeidersbeweging- Militante Rood-Zwart-Gele demonstratie in Parijs

Afgelopen woensdag was het weer zo ver: de internationale strijddag van de arbeidersklasse stond weer op de politieke agenda. Internationaal, omdat van Peru tot Bangladesh, van Moskou tot Johannesburg (om maar wat willekeurige protesten te noemen) arbeiders massaal de straten op gaan om te strijden om nieuwe sociale verworvenheden te verkrijgen en oude te verdedigen d.m.v. stakingen en betogingen. De oorsprong van de eerste mei wordt gekenmerkt door strijd. Van de stakingen voor de achturige werkdag op de Haymarket in Chicago 1886 tot aan de Blutmai van 1929 in Berlijn, waar de stakende arbeiders meedogenloos aangevallen werden door de smeris met ondersteuning van de sociaaldemocratie. Bij beide gebeurtenissen waren verscheidene doden te betreuren. Ook vandaag de dag is het in landen als Turkije of Nepal nog maar de vraag of je ‘s avonds nog terug komt als je in de ochtend de straat op bent gegaan om voor je rechten te strijden. Extreem hoge gevangenisstraffen en de dood zijn helaas nare gewoontes die samenvallen met deze datum. De 1 mei traditie is er dus één van keiharde strijd, om het geringste kruimeltje sociale recht te vergaren! 


Echter in Europa lijkt de strijdtraditie van de Dag van de Arbeid te zijn gereformeerd tot een betekenisloze feestdag. In Duitsland zijn de carnavaleske optochten van de DGB al sinds jaar en dag een bekend straatbeeld (met dit jaar het motto >>Europa. Jetzt aber Richtig!<< - het illusionaire en misleidende idee dat de imperialistische Europese Unie op de een of andere manier sociaal hervormd zou kunnen worden). Ook hier in Nederland kan men tevergeefs zoeken naar een dergelijke strijddag. Ook hier wordt de Arbeid (in de breedste zin van het woord) gevierd en dan is dit ook nog als enig West-Europese land een normale werkdag ook. Nee, voor enige militante klassenstrijd moet men sinds enkele jaren meer Zuidelijker kijken: o.a. naar de metropool Parijs. Dit jaar was dat overduidelijk het strijdtoneel van de arbeidersstrijd in West-Europa.

Smeris grijpt hard in bij de 1 Mei demonstratie in Parijs

1 Mei in Parijs


De Parijse politie was dit jaar extra goed voorbereid op confrontaties tussen betogers en ordekrachten. Sinds de opkomst van de 'Gele Hesjes' eind vorig jaar heeft de 1 mei traditie er een derde militante speler bij gekregen: hoewel de radicaalste reformistische vakbond, de CGT (Rood), al een strijdlustige basis kent, zijn de autonomen van het Black Bloc (Zwart) op deze datum de grootste last voor de smeris. Echter, sinds de 'geradicaliseerde' delen van de zogeheten 'Gele Hesjes' beweging (Geel) zichzelf - tot grote angst van de Franse ordekrachten - met het Zwarte Blok geconvergeerd hebben, heeft de Parijse politie dit jaar zwaar ingezet qua manschappen en materieel.


In de ochtend van de betoging meldde de Franse pers al dat er o.a. in Parijs een eenhoofdig politiecommando zou zijn opgericht, tezamen met 2 compagnies van de CRS en diverse snelle interventieteams, in totaal waren dit ongeveer 7400 smerissen. Dit om de naar hun schatting 30.000 verwachte demonstranten, met daarin mogelijk 1500 tot 2000 casseurs (relschoppers), onder controle te houden. Dat de smeris het daadwerkelijk serieus nam is wel gebleken: via het Parijse metrostelsel waren de omringende stations van Gare de Montparnasse (het beginpunt van de demonstratie) al compleet bezet door Gendarmerie en stillen. Vanaf 12:00 waren enkele stations onmogelijk te gebruiken, nadat de eerste conflicten tussen het Black Bloc en de smeris zich begonnen voor te doen. Rondom het station Port Royal werd er zo dusdanig veel traangas afgeschoten dat passagiers de halte erna, Montparnasse, er last van kregen omdat het zakkende goedje in de ventilatieschachten van de metro terecht kwam en zich daar verspreidde.

Bij de bestemming aangekomen, werden personen die aan bepaalde profieleisen voldeden onderworpen aan een kleding- en tassencontrole door 6 stillen. Deze stillen waren vakkundig civiel gekleed en stonden bedekt opgesteld. Opgefokt en ijverig als ze waren om iets verdachts te kunnen vinden (zo moesten deze stillen eerst gevraagd worden zich te identificeren als zodanig, ten spijt van hun “enthousiasme”), lukte het hun niet om iets te vinden. Nog geen 100 meter op straat trachtte de Gendarmerie wederom tevergeefs om een strafbaar object te vinden in de tassen (ondanks dat er al aangegeven was door zijn collega’s in burger dat zij groen licht gaven voor doorgang).

Gehele straten kleurden wit door het overmatig gebruik van Traangas

Met ruim 40.000 deelnemers , waarvan ongeveer 300 daadwerkelijke harde kern autonomen, waren er significant meer betogers dan er eerder voorspeld was door de autoriteiten. Ondanks dit numeriek kleine aantal autonomen, wist het Black Bloc wel aan kop (dus vóór de officiële CGT-kop) van de demonstratie al voor 14:30 (toen de demo officieel zou gaan lopen) een flinke veldslag te leveren met de smeris. Tijdens deze confrontatie maakte de smeris géén onderscheid tussen autonomen en/of vakbondsleden. Iedereen die toevallig aanwezig was werd aangevallen met buitensporig geweld. De secretaris-generaal van de CGT, Philippe Martinez, moest door al het traangas dat ingezet werd zelfs tijdelijk de demo verlaten, maar zou zich later wel weer aansluiten bij zijn ledenbasis. (Ondertussen is hij bezig onderzoek te doen naar het politiegeweld en pleit hij fanatiek voor vrijlating van de nog vast zittende vakbondsleden).


De demonstratie werd gesierd door de propaganda van de gebruikelijke vakbonden zoals de CGT, SUD, Force ourvrière, Solidaires, CFDT etc.; diverse communistische partijen zoals de CPF (die lachwekkend de hamer en sikkel als symbool heeft vervangen door een ster met een blaadje [= verwijzend naar een groene de-industrialiseringspolitiek!]), de stalinistische Bolshevik Partisan, allerlei Leninistische resp. Trotskistische partijen, maar ook vele (pseudo-)trotskistische groepen; anarcho-syndicalisten, anarchistische groepen (ja, er waren zelfs stickers geplakt van startup autonomen [anarcho-kapitalisten = de stap van libertair naar liberale vrije markt economie is schijnbaar maar klein]); en vele maatschappelijke linkse organisatie die in het belang van zo wat elke onderdrukte en/of uitgebuite minderheid optraden (Amazigh, Palestijnen, vluchtelingen, werklozen etc.).

Secretaris-Generaal van de CGT, Philippe Martinez

De straten van Parijs en haar boulevards waren tot elk gaatje toe compleet gevuld met betogers. Een indrukwekkend schouwspel van massa’s mensen die zich voorwaarts bewogen onder de luide knallen van vuurwerk, antikapitalistische leuzen, toeters, het gezang van de Internationale en Franse partizanen liederen en 'boe'-geroep als de smeris weer eens tot een actie overging zoals ingrijpen of arrestatie. Ondanks dat het eerder leek alsof het Black Bloc uiteen gedreven was wisten de autonomen op de Boulevard Saint-Michel zich weer vanuit de vooroplopende massa’s van de CGT en 'Gele Hesjes' te hergroeperen (dit tot de grote vrees van de smeris) en raakten zij al snel weer slaags met de Gendarmerie en Nationale Politie. Hier zou ook blijken wat de primeur van de aangekondigde nieuwe eenhoofdige politieleiding waard bleek te zijn: na dat het Black Bloc weer tijdelijk uiteen was gedreven, kreeg de CGT-leiding toestemming van de Gendarmerie om door te lopen. Om vervolgens nog geen 10 meter verder “getrakteerd” te worden op traangas-bonbons en de inzet van een waterkanon door de CRS, waarvan de laatstgenoemde niet de demonstranten raakte, maar vooral hun eigen collega’s van de Gendarmerie en Nationale Politie! Centrale leiding op zijn Frans!


De demonstratie was vanaf dit punt, tot het eindpunt op de Place d'Italie, constant een gebeurtenis van lopen, relletjes, afgevuurd traangas, orde herstelling en weer doorlopen. Elke keer als de stoet weer kon doorlopen, moest ze wel het laaghangende traangas trotseren dat voorop werd afgeschoten. Zonder veiligheidsbril en luchtfilters was dit een haast onmogelijk taak. De sfeer onder de demonstrerende massa’s werd dan ook geïrriteerder en grimmiger nadat de politie steeds maar bleef interveniëren. Elke handeling van hen werd dan ook steeds luider met 'boe!' beantwoord, zelfs door het meest passieve en pacifistische spectrum van de demo.

De straten van Parijs vol met demonstranten

Fake news


Op het eindpunt van de demonstratie zou de rechtse conservatieve 'law and order' systeempers op slinkse wijze een gebeurtenis bij een ziekenhuis aangrijpen om zo de autonomen en ‘Gele Hesjes' in een kwaad daglicht te zetten. Gedurende de demonstratie verschenen er al online berichten dat deze twee groepen een ziekenhuis zouden hebben aangevallen. Een volstrekt abnormaal doelwit voor een Black Bloc. De kwaliteitspers van Liberatión en Le Monde zouden een paar dagen later gelukkig wel de juiste feiten optekenen, namelijk: door (wederom) het overtollige gebruik van traangas door de smeris, is ook dit spul in het ziekenhuis terecht gekomen, waardoor patiënten naar buiten moesten vluchten. Nee, ook hier zijn de Franse smeris de echte 'agents of chaos'; hoe die onderling communiceren en plannen is maar een raadsel voor iedereen inclusief henzelf.


Er kan gerust gesteld worden dat de demonstratie in Parijs voor de arbeidersklasse en haar organisaties waarschijnlijk de meest strijdbare was hier in gans West-Europa, met uiteindelijk 14 gewonde dienders, 5000 controles en meer dan 300 arrestaties. De demonstraties in andere delen van Frankrijk verliepen rustiger. Ook was de demonstratie in Parijs een eerste daadwerkelijke convergentie tussen vakbonden en de ongeorganiseerde massa’s. Een vrouw in een Geel Hesje deze dag: "Wij staan al 6 maanden op de straat, waar was de vakbond toen?" Hopelijk kan er in de toekomst een breder sociaal protest opgezet worden, waarbij het onderscheid tussen georganiseerde en ongeorganiseerde massa’s vervaagt. Revolutionaire taferelen zijn zeker nog niet aan de orde hier, maar er was zeker wel sprake van zeer militante acties.

1 MEI BETEKENT STRIJD!

HOOG DE INTERNATIONALE SOLIDARITEIT!

VOOR HET SOCIALISME: DE EMANCIPATIE VAN HET WERELDPROLETARIAAT!

Strijdbare 1 Mei demonstratie in Parijs

Een Nederlandse delegatie van het ACN/AKN reisde naar Frankrijk om daar verslag te doen van de 1 Mei demonstratie in Parijs. Een uitgebreid actieverslag van de 'Dag van de Arbeid' zal binnenkort op deze website verschijnen.

90 jaar geleden: Strijddag van de Arbeidersklasse bloederig neergeslagen door de sociaal-democraten!

Begin 1929 kwam de Duitse bourgeoisie tot de conclusie dat het parlement niet meer hun belang optimaal diende omtrent vraagstukken als het reparatieverdrag en loon. Dus werd er gekeken of de opkomende financiële crisis niet benut kon worden door personen of partijen zoals de Hitleristen, de Deutschnationalen en Stahlhelm. Door een van dezen aan de macht te laten komen kon er een gunstigere politiek ten behoeve van het grootkapitaal worden verwezenlijkt. Minder parlementaire democratie en meer directe autoritaire besturing ten gunste van de Duitse kapitalistenklasse dus.

Echter, met de sociaaldemocratische SPD in de Reichstag had de bourgeoisie geen anti-arbeiderspartijen nodig om “radicale" arbeiders in de kiem te smoren. In december van het voorgaande jaar had de sociaaldemocratische Berlijnse politiepresident Karl Zörgiebel al bijeenkomsten van communisten verboden. In maart 1929 gaf de sociaaldemocratische Pruisische minister van Binnenlandse Zaken, Grzesinski, een bevel om streng tegen alle “radicale organisaties” op te treden, dus wederom tegen de communisten.

De KPD trachtte voor de 1e mei met een antifascistisch eenheidsfront van onderop tegen de 'fascisering' van de Staat op straat te gaan, om zo de daarin deelnemende SPD-arbeiders in dit front klassebewuster te maken en te winnen voor het revolutionaire communisme. Een dergelijk eenheidsfront kwam ook in 1926 tot stand bij een referendum over de onteigening van het vorstendom. 1929 was echter geen 1926, en de sociaaldemocraten zaten nu in de regering (zo stemde de SPD toen, tegen hun verkiezingsbelofte in, wel vóór de bouw van slagschepen). Voor de 1e mei 1929 hielden de SPD en de ADGB gesloten bijeenkomsten. De KPD, haar 1 mei comités en andere militante arbeiders (ongeveer 200.000 arbeiders) gingen ondanks alle verboden en waarschuwingen als enigen wél de straat op om deze dag te strijden voor betere sociale leefomstandigheden voor het Duitse proletariaat. Onder het bevel van de bloedhond Zörgiebel werden meer dan 30 arbeiders doodgeschoten, raakten honderden gewond en werden er meer dan 1200 arrestaties verricht. Hoewel de arbeiders op dat moment nog heroïsch van zich af konden bijten met stangen, revolvers,  glaswerk en blokkades tegen politiewagens, werd de dag erna wel de partijkrant van de KPD, de Rote Fahne, verboden. 3 mei zou de communistische vereniging Rote Frontkämpferbond verboden worden. Uiteraard werd er geen enkele smeris veroordeeld voor de moorden en geweldplegingen.

Bovenstaande bewijst nogmaals dat de sociaaldemocratie op zijn best een hervormingsmachine ten gunste van het kapitalisme is, één die bloederige tactieken niet schuwt. (Net zoals de SPD verantwoordelijk was voor het neerslaan van de Novemberrevolutie 1918; de moord op Liebknecht en Luxemburg; aandeel heeft in het optreden van de Reichswehr tegen de Hamburger Aufstand 1923 etc.). De werkende massa’s zullen onder leiding van de sociaaldemocraten dan ook nooit of te nimmer de verandering van kapitalistische productieverhoudingen naar socialistische productieverhoudingen kunnen verwezenlijken. De sociaaldemocraten zijn dus onze klassevijand. Onze leus dit jaar luidt dan ook:

BLUTMAI 1929 BLEIBT UNVERGESSEN!